Hillcrest Lake

Hoe begin je een spannend verhaal.....een beetje opbouw zou mooi zijn, dus daar gaan we:

Na de files vertrokken we, onder een stralende zon, naar het Algonguinpark. We hadden de campingspullen van het huis ingeladen, in het volste vertrouwen dat we het daarmee zouden redden op de camping midden in het park. Na een flink aantal uren rijden arriveerden we rond 3 uur ‘s middags op de camping. Het was er angstig stil. Van de 150 plekken waren er misschien 15 bezet. De camping lag op dicht bebost terrein en onze plek lag circa 20 meter van een prachtig meer. Tent opzetten dus. Eenmaal uit de auto werden we belaagd door mosquitos en blackflies.
Overal waar ze ons konden bijten, beten ze ons. Bij Robbie liep het bloed langs haar gezicht. Snel de tent uitpakken dus, kunnen we in de tent zitten. Maar hoe zit een tent in elkaar die je nog nooit hebt opgezet. ‘T is net als met strandstoelen: elke mogelijkheid komt langs, alleen niet de goede....lijkt het. Toen de tent eenmaal stond bleek het tentje voor zeer verliefde couples die het ‘s nachts koud hebben. Ons nieuw verworven kingssize luchtbed paste maar net in de tent, en dan was’ie ook mudje vol.
Dit gegeven (in combinatie met de vele vele vele muggen) maakt dat alternatieven worden overwogen, nanunanunau (spannend geluid).

Vanaf hier gaat het snel mis in de keuzes: We besluiten te gaan kijken naar een grotere tent in een Wal-Mart. Maar waar is hier een Wal-Mart. We hebben er al 1 gezien 60 kilometer terug. Daar zijn we net langs gekomen, dus we besluiten 50 kilometer oostwaarts te rijden en te zien of in dat dorp een Wal-Mart is. Nee dus. (Later zouden we daar veel spijt van krijgen, heel veel spijt).

Dan maar een alternatieve accommodatie gezocht: “tent en breakfast!”. Klinkt goed....”wat kost dat mevrouw?” 300 dollar. Oke, de dollar staat gunstig, maar dat is een beetje te gek, dus we doen het niet. (Later zouden we daar veel spijt van krijgen, heel veel spijt).

Dan maar terug naar de camping. De oplossing is: ik ga in de auto slapen, Robbie en Erica in de tent. Er wordt nog snel een maaltijd in elkaar geknutseld en onder het zoemende geluid van muggen opgegeten. En dan snel de tent in, weg van de muggen. De auto wordt geheel verbouwd. De overbodige rotzooi (inclusief koelbox , ook daar krijgen we spijt, heel veel spijt van) buiten gezet en er wordt provisorisch een slaapplekje in de auto gemaakt. En dan wordt het donker, aarde donker. De maan is op zijn kleinst en de eerste kunstmatige verlichting is zeker 5 kilometer verderop.

In de tent wordt het vrij snel rustig. In de auto draai ik nog honderd keer om voor ik op het harde plastic een slaaphouding heeft gevonden. Het wordt stil op de camping, doodstil, ijzingwekkend stil. En ook in de auto wordt de slaap gevat.

Dan, midden in de nacht wordt heftig op de auto geslagen. Aan het raam van de auto, nog steeds in het pikke pikke donker, staat Erica de schreeuwen...”open maken, open maken!”. Ja en vind dan maar eens je sleutels:
1. Ik ben altijd alles kwijt
2. het is echt aarde en aarde donker.

Erica blijft maar roepen en op de auto slaan en heftig aan alle deuren van de auto voelen (maar ja, alles op slot gedaan....tegen dieven...ooh al weer spijt). Robbie heeft zich verschanst onder de auto. “Er zijn beren bij de tent!!!” De sleutel gevonden, Erica maakt de deur open, roept Robbie onder de auto vandaan. Beide volledig in paniek en met een hartslag van een olifant, kruipen ze in de auto. Gaat het alarm van de auto ook nog af....
Paniek alom dus.

Het is drie uur ‘s nachts, Robbie valt achter in de auto toch maar in slaap (na eerst enorme scheten te laten, angst slaat op de maag he.....) en Erica en ik staren nog 2 uur lang in het aarde-donker om te zien waar de beren nu zijn.

Bij het krieken van de dag durf ik de auto wel uit. Wat blijkt: twee beren hebben zich tegoed gedaan aan de inhoud van onze koelbox, die op 40cm van het hoofdeinde van het luchtbed staat. Netjes zijn alle mini-marsjes van hun verpakking ontdaan en opgegeten, is het bakje nootjes in honing (wie zegt dat ik niet weet wat beren lekker vinden) brandschoon leeggelikt en zijn de zakken chips verdwenen. Erica had de beren al een uur lang hun gang horen gaan, maar was stiller dan stil blijven liggen. Maar na een uur werd haar moederinstinct de baas en besloot ze te vluchten naar de auto.

Dus je begrijpt: tent snel afgebroken en op naar een motel. Onderweg hebben we in alle vroegte nog wel een mooie hike door het park gemaakt en daar kwamen we, als beloning, een rustig grazende Moose tegen.

En in de middag heerlijk gelegen aan een meertje in het prachtige park. Nabibberend van ons hachelijke avontuur. Mijmerend: hadden we nu maar een andere camping geboekt, hadden we maar een grotere tent gekocht, hadden we de koelbox maar in de auto gezet, hadden we maar een “tent en breakfast” gedaan (want ja, wat is 300 dollar nu echt, met deze koers), hadden we maar een hotel geboekt, hadden we maar........maar ja dan hadden we een avontuur gemist...

Oh ja, en nog even een wisecrack van Robbie: Ze vroeg zich af hoe het toch kan dat het hier zes uren vroeger is als in Nederland........ineens wist ze het: “‘t is hier de omgekeerde wereld”.

En op de terugreis ook nog even in taartenparadijs geweest. In een dorpje van 10.000 inwoners, Orillia, is een bakkerswinkel met twee etages vol met de lekkerste taartjes, taarten, gebakjes, chocola, brood, koekjes, fudge en andere lekkernijen.Dus daar hebben we ons (tot misselijk eten toe) te goed gedaan aan veel zoets en vets (en wat meegenomen voor in de koelkast thuis).Read more