Noord/Zuid Korea DMZ

Seoul was vroeger de hoofdstad van heel Korea, en ligt dan ook dichtbij de grens. Via een georganiseerde excursie kun je eenvoudig een bezoek brengen aan de gedemilitariseerde zone.

In in de bus worden we vergezeld door een vrouw die in 2011 gevlucht is uit noord Korea en die via China, Laos en Thailand uiteindelijk in zuid Korea is aangekomen. Het is zeer gevaarlijk om te vluchten en ze heeft er in totaal 6 maanden over gedaan. Vluchten kan alleen via de Chinese grens en China stuurt ontdekte vluchtelingen direct terug naar noord Korea, ook al worden zij daar vermoord of naar werkkampen gestuurd. Haar dochter studeert op dit moment in China terwijl haar man nog in noord Korea is. Hij heeft verklaard dat zijn vrouw tijdelijk in China is voor werk maar die smoes wordt zo langzamerhand niet meer geloofd. Zijn baan is hij al kwijt en zijn toekomst is erg onzeker. Ze vertelt dat ze in zuid Korea goed is opgevangen (je krijgt automatisch asiel en een soort cursus van een aantal maanden om je vertrouwd te maken met het alledaagse leven in zuid Korea). Ze was verbaasd bij het zien van zoveel auto's en zoveel voedsel ("de honden in China eten beter dan de mensen in noord korea") en had bijvoorbeeld geen ervaring met de metro. Noord koreanen die weten te ontsnappen worden in het zuiden helaas nog wel eens argwanend bekeken en als dom of onderontwikkeld gezien. Zij heeft het op dit moment echter gelukkig vrij goed voor elkaar. Wij zijn benieuwd hoeveel noord koreanen geloven dat de propaganda verhalen (noord korea is het paradijs en de leider is goddelijk) werkelijkheid zijn. Ze geeft aan dat dit geldt voor zo'n 40 tot 50 procent. De rest is kritisch of twijfelt maar durft dit niet uit te spreken. We zijn diep onder de indruk van deze dappere vrouw en de heenreis is dan ook voorbij voor we er erg in hebben.

De DMZ is een strook land van 4 km breed waarbinnen de grens ligt, en waarin bijna geen militairen zijn. Aan de grens zelf en buiten deze strook zijn et echter heel erg veel. Omdat zuid Korea maar een heel klein leger heeft wordt zuid Korea beschermd door soldaten van de Verenigde naties (vooral amerikanen). Noord Korea heeft zelf een enorm leger (de dienstplicht duurt daar maar liefst 13 jaar). We besluiten om een volledige dagtour te doen, te beginnen met het hoogtepunt: de JSA (joint security area, oftewel de grens). Onderweg hiernaartoe komen we langs verschillende checkpoints (paspoort laten zien) en worden we overgezet op een militaire bus onder toezicht van een vriendelijke maar uit de kluiten gewassen Amerikaanse soldaat. Er is een grote spanning voelbaar wanneer we via het freedom house op de plek aankomen waar we de grens met noord Korea kunnen zien. Er zijn geen noord Koreaanse soldaten aanwezig maar wel veel VN soldaten en aan de overkant kijken we uit op een groot grijs gebouw. Op de grens staan gebouwtjes die soms worden gebruikt voor overleg tussen de landen. We mogen 1 van de blauwe gebouwtjes in en ook daarbinnen staan soldaten. 1 staat met zijn rug naar de "achterdeur". Wie door die deur gaat staat op noord Koreaanse grond en kan "misschien niet meer terugkeren". Het is spannend en indrukwekkend om hier te zijn. Aan de ene kant is de situatie een beetje belachelijk en aan de andere kant zeer serieus. Zou er hier, nu een oorlog uitbreken dan sneuvelen er naar schatting 1 miljoen mensen binnen de eerste 24 uur. We hebben kort de tijd voor foto's en als we weer op de plek zijn waar we van bus wisselden zien we op een beeldscherm waarom: aan de noordkant verschijnen nu toeristen die, vergezeld van een groep noord Koreaanse militairen, dezelfde tour doen als wij.

Voordat we aan een heerlijke lokale lunch beginnen (bulgogi, een traditioneel gerecht met rundvlees en rijst) bezoeken we ook nog de freedom bridge, een niet langer toegankelijke treinrails die noord en zuid verbind met elkaar. Het middagprogramma brengt ons langs een uitkijkpunt waar je een noord Koreaans "spookdorp" kunt zien. Hier woont niemand naar er is wel een enorme vlaggenmast en er schalt propaganda door speakers. Flauw genoeg doet zuid Korea hetzelfde vanaf hun kant: ook daar een enorme vlaggenmast en speakers met zowel pro-zuidkoreaanse teksten als Amerikaanse rockmuziek. In eerste instantie was de zuidelijke vlag hoger gehesen (100 meter), dus de mast in het noorden is na verloop van tijd vervangen door een veel hoger model (160 meter!). Hoezo kinderachtig? Wat ons opvalt is dat het niemandsland eigenlijk een prachtig, rustiek heuvelachtig gebied is. Maar schijn bedriegt: overal hangen camera's en er liggen ook zeer veel landmijnen. De laatste grote stop is een noord Koreaanse infiltratietunnel die in de jaren 60 is ontdekt. In een soort achtbaankarretje kun je via een rails afdalen en een stuk door de tunnel lopen. Er zijn in totaal 4 tunnels ontdekt maar er zijn er waarschijnlijk meer in de regio. Toen de zuid koreanen de tunnel ontdekten werd deze door de noord koreanen gemaskeerd als oude, onschuldige kolenmijn en snel verlaten. De tunnel gaat echter dwars door een granietlaag dus kolen komen daar helemaal niet voor... je ziet nog steeds het kolengruis dat tegen de muren is gesmeerd.

Ondanks dat de twee landen zo verschillend zijn in hun overtuiging denken en hopen de meeste zuid koreanen dat hun land op een dag weer 1 wordt. Ook al is de urgentie er straks niet meer omdat de familieleden en geliefden die destijds van elkaar gescheiden zijn niet langer in leven zijn. Onder de indruk en weer een stuk wereldwijzer keren we weer met de bus terug naar seoul.Lue lisää