Àvilla en Albarracin

In dit dunbevolkte gedeelte van Spanje barst het van de kastelen. De meeste uit de Moorse tijd.
In Avilla hebben ze de muur die om de oude vesting stond helemaal in ere hersteld. Je kunt een lange wandeling over de muur maken, wat een prachtig uitzicht alweer.
De muur zelf deed me aan de Chinese muur denken. Zo'n 11 jaar geleden heb ik daar, over een stuk dat niet opgeknapt was, 10 km gelopen. Dat lijkt niet veel maar als de weg gewoon door het dal en over de bergkam heen gaat, is het wel afzien. Ik was toen in ieder geval helemaal kapot.
Van Avilla naar Segovia gereden om daar naar het bijzonder goed bewaard gebleven aquaduct te kijken. Nou dat heb ik verschillende keren vanuit de auto gezien omdat de navigatie me steeds weer door dezelfde straatjes in het centrum bleef sturen en ik geen parkeerplaats kon vinden. Uiteindelijk heb ik het opgegeven en ben een slaapplekje gaan zoeken.
De volgende morgen naar Albarracin, dat was een heel eind rijden. Door een bergketen met een heleboel bochten, ik werd er bijna duizelig van. Prachtig landschap met per 100 km 2a3 kleine stadjes. Het viel me op dat ze terrakleur, leemkleur en groen als asfalt gebruiken. Dat kleurde heel mooi met de omgeving van rotsen, rode aarde en struiken. Het was wel jammer dat ze bijvoorbeeld het groene asfalt hadden bijgewerkt met terracotta, alhoewel dat eigenlijk ook mooi in de omgeving past zoals je op de foto's kunt zien.
Het werd een emotionele offday. Als ik zo lang alleen in de auto zit merk ik dat ik me eenzaam voel. De hele dag praat je met niemand en de mede-camperaars zijn het meest met z'n 2en erg op zichzelf. Ik miste mijn familie en vrienden en was eigenlijk van plan om snel naar huis te gaan.
Vanmorgen toen ik Albarracin bezocht en een lange wandeling langs de rivier, onder de vestingsmuur maakte was ik toch blij dat ik dat niet gedaan had. Dan had ik met een rotgevoel weggegaan en dat zou een slechte afsluiting van deze reis geweest zijn.
Albarracin is echt een prachtig stadje met huizen die aan de buitenkant met roze klei gestuct zijn. Daarom wordt het ook wel de roze stad genoemd, al dacht ik dat dat voor Petra in Jordanië gold.
Er wonen maar een goede 1000 mensen, maar het stadje is helemaal gerestaureerd en daarom hebben ze veel toeristen die er komen kijken.
De straatjes zijn heel smal met allerlei uitbouwen. Soms zijn ze zo smal dat de overburen elkaar op de balkonnetjes een hand zouden kunnen geven.
Ik heb er van genoten en ben nu wel op de terugweg aan het gaan. Maar wil alle mooie dingen die ik tegenkom ook nog bekijken.
De planning is om op 25 mei weer thuis te zijn, dat is iets meer dan 2 weken, ik heb besloten om van deze laatste weken te gaan genieten.Read more