Oude goudmijn en Vulkaankrater

De klus met het bed is goed bevonden, het ligt nu veel meer ontspannen!
Op het programma vandaag: bezoek aan een oude goudmijn in Rodalquilar en de krater van een uitgebluste vulkaan bij Níjar.

De geschiedenis van het dorp Rodalquilar is nauw verbonden met mijnbouwactiviteiten, die teruggaan tot de Fenicische tijd. Vanwege de rijke mineralen in de regio, vooral goud en zilver, bloeide de mijnbouwindustrie hier in de 19e en 20e eeuw. Het is nu een schitterend gebied in het natuurgebied Cabo de Gata.
Je rijdt door een prachtige omgeving met overblijfselen uit de tijd van de mijnbouw.

De vulkaankrater heet “El Hoyazo de Níjar” of “Granatilla”. Het zijn de overblijfselen van een onderwatervulkaan met miljoenen jaren geschiedenis.
Er wordt granaat gevonden, je ziet het overal in kleine bolletjes op de grond liggen, het is moeilijker om grote stukken te vinden. Je ziet mensen in die krater gebukt alle stenen bekijken om te zien of ze een grote granaat kunnen vinden, maar in die grote krater zie je ze op de foto niet meer terug.
Het is ook lastig om in een foto de mooie ronde vorm van de krater te laten zien. Met 2x een timelaps heb ik het geprobeerd.

Voordat ik aan dit alles begon moest ik tanken en reed op de navigatie naar een tankstation. Al heel snel reed ik een gebied binnen dat helemaal bestond uit plastic kassen. Je had geen uitzicht meer, alleen de bergen kwamen er bovenuit. Het voelde als een doolhof waar je de uitgang niet van wist.
Het hele dal was volgebouwd met deze kassen, ik kreeg het er benauwd van. Het voelde heel vervreemdend, alsof ik in een andere werkelijkheid was beland waarin ik gevangen zat. Waar ik een paar dagen geleden nog verliefd was op dit gedeelte van Spanje zag ik nu een hele andere kant van dit gebied.
De Lidl was naast het tankstation, dus nog maar even inkopen doen. Toen ik de boodschappen in de auto aan het doen was kwam er een Afrikaans uitziende jonge man vragen om geld. Ik zei direct nee en hij ging weg. Terwijl ik mijn boodschappen verder inpakte vroeg ik mij opeens af waarom ik nee zei. Om eerlijk te zijn is dat om niet na te hoeven denken over deze jonge man en de reden waarom hij geld nodig heeft. Als ik me er niet mee verbind dan hoef ik niets te voelen. Misschien kwam het door de triestigheid van de kassenvallei die al vat op mij had gekregen, maar ineens dacht ik: stel je voor dat het andersom is en dat ik in de schoenen van die persoon zou staan.
Ik sloot de schuifdeur en liep naar de jonge man die een eind verder verslagen op de stoeprand zat. Ik zei tegen hem dat ik me bedacht had en hem wel iets wilde geven. Ik haalde 10 euro te voorschijn en gaf het hem, niet veel om mijn geweten af te kopen, maar voor hem waarschijnlijk meer dan hij normaal krijgt.
Ik ben me pijnlijk duidelijk bewust van het feit dat het heel veel uitmaakt waar je geboren wordt en de daarbij behorende kansen die je hebt.
Ik kan het probleem niet oplossen, maar ik heb het gevoel dat ik deze (waarschijnlijk illegale) jonge man voor even bestaansrecht heb gegeven door naar hem toe te gaan en hem iets te geven. Toen ik weg reed zwaaiden we naar elkaar.Read more