Eindpunt dit jaar Alvaiázere

Vanmorgen ging Justus al om 7 uur op pad. Ik zou met Octobus tot Tojal rijden en van daar samen naar het eindpunt lopen. De blaren zijn nog steeds niet over maar ik ben er nu achter dat het aan de steunzolen ligt. Daar ben ik blij om want dat betekent dat ik dat voor volgende keer anders kan doen.
Op dit laatste stuk de steunzolen er uit gehaald en dat voelde al beter.
Octobus bleef in Tojal bij de benzinepomp achter
Het was een prachtige omgeving om te wandelen, wel veel stijgingen maar die gingen door kleine dorpjes en mooie natuurgebieden.
Heel blij om in Alvaiázere aan te komen bij de herberg met een prachtige muurschildering van de tempeliers erop. In de gids stond al dat je er een prachtige stempel kreeg. Dat is echt een kunstwerkje waarbij je credential (pelgrims paspoort) bijna in brand gestoken wordt 😂
Toen we iets wilden eten was alles net zo'n beetje aan het dicht gaan en werden we weggekeken bij een kip restaurant, het varkensrestaurant gaf ook niet thuis en tenslotte belandden we bij een pasteleria waar ze ook hartige broodjes verkochten. De mevrouw die de broodjes klaarmaakte was zo langzaam in haar bewegingen, vol verbazing stonden we dat aan te kijken.
Een mevrouw zat alleen aan een tafeltje en aan het tafeltje ernaast zaten een meneer en een mevrouw
Ze waren met elkaar in gesprek, de meneer het meest en heel nadrukkelijk. Daarna nam de mevrouw aan het andere tafeltje het woord, veel minder nadrukkelijk. En opeens begon ze te huilen en praatte al huilend verder, servetjes uit de houder trekkend om haar tranen te drogen en haar neus te snuiten. Dat was toch wel een rare situatie. De twee vrouwen praatten met elkaar, de een nog steeds huilend en de meneer keek wat ongelukkig en wist duidelijk niet wat hij er mee aan moest
Justus en ik moesten eigenlijk wel lachen want wij zaten verhalen te verzinnen waarom die vrouw ineens begon te huilen en die verhalen werden natuurlijk steeds hilarischer.
Terug bij de herberg wilde de meneer van de herberg me wel naar Octobus brengen want taxi's rijden er niet op zondag. Trots liet hij onderweg een huis zien dat hij had gekocht en aan het opknappen was. En een stukje beschermd natuurgebied waar wel 47 soorten orchideeën groeien.
Op de terugweg nog naar de supermarkt om iets te kopen voor het avondeten. In de herberg was een magnetron maar de supermarkt had geen kant-en-klaar maaltijden. Dan maar pasta, pesto en chorizo met een salade van komkommer en tomaat. Justus had ook nog nooit pasta gekookt in de magnetron, maar het ging hem goed af en zo hadden we toch nog een heerlijke maaltijd op onze laatste wandeldag!Leggi altro