San Lorenzo

Lekker rustig nachtje in San Lorenzo, uit bed op zoek naar koffie. Dat leek er niet te zijn, maar dat was niet zo erg want het is een heel interessant stadje. Misschien nog wel interessanter dan Roghudi Vecchio omdat hier nog mensen wonen naast de verlaten huizen.
Van San Lorenzo dan ook alleen foto's van de buitenkanten van huizen.
In een straat stond een deur open en toen ik naar binnen keek leek het op een kantine van een of andere vereniging.
De mevrouw die aan de overkant de staat stond te vegen, in een jasschort zoals mijn moeder vroeger ook had, kwam snel aangelopen. Ik vroeg waar ik koffie kon drinken en ze zei dat dat daar kon. Dat liet ik me geen 2x zeggen en ik zat in een mum van tijd achter een kop koffie en een fabriekscroissantje met chocoladevulling.
De koffie smaakte heerlijk en ik bestelde een tweede.
Er kwamen steeds mannen binnen die iets kwamen drinken en dan weer verdwenen. Ze keken mij allemaal vreemd aan en zeiden bongiorno. Ik leek wel de plaatselijke bezienswaardigheid. Daar over gesproken in San Lorenzo is er een eeuwenoude olm die als bezienswaardigheid genoemd wordt. En er zit op de muur van de kerk een bordje waar op staat dat daar het museum van Bizantijnse iconen is, maar dat bestaat niet meer vertelde de mevrouw van de bar. Ik heb het helemaal bij het gemeentehuis nagevraagd, maar het bestaat echt niet meer. Ik ben benieuwd wie die Bizantijnse iconen mee naar huis genomen heeft 🤔 Misschien is de kerk nog interessant, maar die was gesloten. Voor mij was het om te fotograferen een prachtplek, een geweldige bezienswaardigheid.
Toen ik wilde betalen bleek dat een meneer al voor mij betaald had........ Hè dat is toch wel echt raar. Nou ja dan het stadje maar verder verkennen en dat was heerlijk verdwalen in de kleine steegjes en de hoogteverschillen maakten het verdwalen nog makkelijker. Ik heb er van genoten, maar ik wilde niet meer blijven het voelde niet meer goed. Het leek opeens of ik de geheimzinnige vrouw was uit een boek die in een heel klein dorpje aankomt en waar niemand van weet waar ze gebleven is.
Het idee dat nu bijna iedere man van het dorpje wist dat ik alleen in de bus sliep voelde niet meer goed.
Dan wordt het tijd om te vertrekken. Met de ervaring van gisteren in gedachten ging ik lopend de weg verkennen die ik wilde rijden. Dat zag er wel goed uit, dus op pad dan maar. Helaas had ik nog wat verder door moeten lopen om te zien dat de weg tussen twee huizen, met laag balkon door ging en dat ik daar niet door kon.
Ik merkte het pas toen ik er voor stond en achteruit omhoog op dat smalle weggetje leek ook geen goed plan. Misschien lukt het wel dacht ik nog, maar......... het lukte dus niet. Ik kwam aan twee kanten vast te zitten in een straatje dat niet erg bewoond leek. Ik kon ook niet meer door de deur uitstappen, die zat ook klem. Het huilen stond me nader dan het lachen, maar dat helpt niet, misschien helpt het als ik toeter? Dat maar geprobeerd en er kwam een oude vrouw kijken, nee niet net zo oud als ik, deze mevrouw was zeker over de 80. Ze riep maar steeds met gebaren dat ik achteruit moest, maar ik durfde helemaal niets meer. Ik dacht aan Tita tovenaar "en alles staat stil", maar ja dan kwam ik daar ook niet weg. Ik ben langs de stoel naar achter geklommen en kon toen een schuifdeur open doen om er uit te komen.
Toen kwam er een man aangelopen. Ik vroeg of hij Octobus achteruit kon zetten, maar de deur kon natuurlijk niet open en hij was nogal gezet met een buik, dus de kans dat hij langs de stoel naar voren kon klimmen was gering.
Hij zei dat ik in de auto moest gaan zitten en dat hij aanwijzingen ging geven. Nou ja, er zat niets anders op, dus maar weer de klim naar de bestuurdersstoel andersom gemaakt.
Hij was heel rustig en kalm en gaf goeie aanwijzingen, maar ik dacht alleen maar "als ik straks achteruit uit ben, hoe kom ik dan achteruit weer hoog boven op de straat terecht?" En als hij zei dat ik naar links moest sturen deed ik dat wel maar veel te veel, zodat het lang duurde voordat Octobus weer vrij was en dan kwam mijn grote angst dat ik achteruit de helling op moest om terug te gaan.
Ik ben uitgestapt, gewoon door de cabinedeur dit keer, en heb de man gesmeekt om Octobus terug op de grotere straat te krijgen. Gelukkig was hij daar gevoelig voor en na de nodige tranquille, tranquilles stapte hij in. Hij reed achteruit en heeft 7x moeten steken om de bus te draaien en gelukkig reed hij m ook omhoog. Ik heb dit keer geen foto's of filmpjes gemaakt, ik was echt goed overstuur van dit avontuur. Twee dagen achter elkaar vast komen te zitten, alles komt in 3en zeggen ze, maar daar had ik geen zin meer in en heb besloten om weer naar de kust te gaan.
Toen ik weer door San Lorenzo reed, want ik moest er aan de andere kant uit, stond er een postauto geparkeerd zodanig dat ik er misschien langs gekund had, maar ik wilde geen risicos meer nemen. De mannen gebaarden dat ik er makkelijk door kon, maar ik dacht er niet over en wees dat de postauto aan de kant moest. Dat hielp en ik wachtte geduldig tot ik er door kon. Eén van de mannen zei tegen me dat de auto stonk en dat ik mijn remmen na moest laten kijken, ik zei Ja Ja maar wilde alleen maar weg uit San Lorenzo.
Onderweg bleef die opmerking toch aan me knagen en toen ik bijna bij mijn eindpunt was zag ik langs de weg een hele grote Toyota dealer, met garage. Nou dat zal niet voor niets zijn denk ik dan, alsof ze speciaal voor mij daar een Toyotadealer neerzetten 😂🤣😂
Op de vertaalapp ingetypt wat er gebeurd was en of ze wilden controleren of de remmen het nog goed deden.
Dat kon wel maar dan moest ik anderhalf uur wachten, nou die tijd wilde ik er wel voor nemen.
Ik kreeg koffie en ik kon fijn de telefoon opladen en mijn boek lezen.
Zo'n 2 uur later kwam de diagnose, alles was nog prima in orde, oh wat een geluk.
Ik wilde betalen maar ook hier weer mocht ik niet betalen.
Ik krijg het vermoeden dat er een soort geheime regel is dat als je niet hoeft te betalen dat je dan toch fooi moet geven of zo iets? Geen idee, wie het weet mag het zeggen.
Bij de eerstvolgende benzinepomp mijn banden op laten pompen en die pompbediende was blij met de 2 euro die ik hem gaf.
Ik heb eens flink na zitten denken. Heel veel mensen vinden het stoer dat ik als vrouw alleen deze reizen maak, maar ik heb in twee dagen tijd 10 mannen nodig gehad om weer veilig in mijn Octobus op mijn slaapplek in Reggio Calabria te staan 😂🤣😂
Soms heb je toch wezens nodig die niet als een stresskip in de emotie schieten en weten wat er moet gebeuren, leve de mannen ik was de afgelopen twee dagen erg blij met ze 🥳Read more