Cerro Guayacán

[Update 2/2 van vandaag ivm max. aantal foto's, zie post hieronder voor rest!]

Na twee dagen ontspannen in een resort was het tijd om de "bewoonde wereld" (dat blijft in Costa Rica erg relatief) weer achter ons te laten en door te rijden naar het 2e biological station van Costa Rica, Palo Verde.

Dit onderzoeksstation is kleiner dan La Selva maar heeft eveneens ruimte voor onderzoekers - inclusief laboratoria en kleine klaslokalen - en enkele bezoekers. Bijzonder van Palo Verde is dat het midden in een National Park ligt van 20.000 hectare in de provincie Guanacaste, dat in het bezit is van de overheid. We moeten ons daarom eerst melden bij een soort van douane, waar we ons moeten registreren. Het nationale park is internationaal bekend omdat het een van de grootste en meest belangrijke "wetlands" van Centraal America herbergt en daarnaast een van de laatste intacte tropisch dry forest systemen ter wereld. Hoewel er ook hier een nat en droog seizoen is, is het droge seizoen écht droog en dat resulteert in een savanne-achtige omgeving die doet denken aan Zuid-Afrika. Grappig genoeg vertelt Sergio, een tropisch bioloog, bij aankomst dat we onder geen beding zonder auto naar de andere kant van het park mogen gaan, omdat we dan het risico lopen gedood te worden door bizons. Huh? Die blijken zo'n 30 jaar geleden te zijn ontsnapt bij een inwoner met voorliefde voor exotische dieren, die na ontsnapping geen thuis meer gaf. Omdat het klimaat en de biotoop inderdaad erg overeenkomst met dat in hun oorspronkelijke land van herkomst en de bizons hier alleen geen natuurlijke vijanden aantreffen, is de kudde inmiddels flink uitgedijd. Wel een hoofdbreker voor natuurbehoud, aldus Sergio. Anderzijds helpen ze wel bij het aanpakken van Grote Lisdodde - in Nederland beschermd en met uitsterven bedreigt maar hier een woekerende exoot die de wetlands dreigde over te nemen. Inmiddels grazen koeien, paarden, en dus ook die bizons tegen de grote lisdodde op in het national park. Dit zijn de enige geïntroduceerde soorten hier.

De wegen en plaatsjes in Costa zijn heel erg rustig (wat niet zo vreemd is gezien het feit dat het land iets groter is dan Nederland en maar 5 miljoen inwoners heeft) en de ritten door het steeds veranderende landschap geven ons bij vlagen een sterk alleen op de wereld gevoel. Ook op de snelwegen kom je soms helemaal niemand tegen. Veelbetekenend is ook dat Sergio bij aankomst in het instituut aangeeft dat het nu "erg druk" is in het park; met ons erbij blijken er 7 bezoekers te zijn! Het onderzoeksstation heeft een heel gemoedelijk en kleinschalig karakter, alsof je even bij een hechte gemeenschap aan mag sluiten. We slapen in hele simpele kamers en er is een gedeeld eetzaaltje dat bestaat uit een open constructie met gaas als raam (geen overbodige luxe aan het einde van het regenseizoen, het zoemt hier van de muggen). Schoenen en slippers moeten buiten blijven en naast de gastenverblijven, eetzaal en enkele onderzoeksgebouwtjes is er in de wijde omgeving niks te vinden. De koks eten gezellig mee met de onderzoekers en bezoekers die aanwezig zijn.

Het landschap is echt weer totaal anders dan alles wat we afgelopen dagen hebben gezien. Droog en het bos heeft, anders dan het tropisch regenwoud dat 5 groeilagen heeft en hierdoor heel dicht begroeid is, maar 2 groeilagen; halfhoge bomen en hoge bomen. Ook bijzonder is dat dit het enige deel van Costa Rica is waar bomen al hun blad verliezen in het droge seizoen, waardoor er een soort warm winterlandschap ontstaat. Ook de wetlands vallen dan helemaal droog en alle vegetatie in de vallei verdwijnt voor enkele maanden. Zodra de regen komt, wordt alles weer groen en ontstaan er nieuwe wetlands in de vallei.

Ook de fauna is hier weer anders dan in andere delen. Andere vogels, maar bijvoorbeeld ook andere iguanas, die weer een eigen dialect spreken (bij territoriaal gedrag knikken ze hier "ja", terwijl hun feller gekleurde neven uit het regenwoud "nee" schudden). Tijdens een nachttour die we bij aankomst doen zien we naast de dieren in en rond het instituut zelf (de slang die woont in een reling, de iguana wiens slaapkamer in een afvoerpijp zit, de kikkers in de wasbakken) niet zo veel, behalve meerdere common pauraques. Deze vogels zitten 's nachts op de weg om insecten te eten en hun ogen lichten rood op. Zodra je in de buurt komt vliegen ze op en gaan ze een paar meter verderop weer zitten. In volksverhalen spelen ze dan ook vaak de rol van kwaadwillige dwaallichten die reizigers het moeras in lokken.

Tijdens de hike deze ochtend kwamen we naast veel verschillende vogels, een slang, herten en heel veel iguanas ook nog een white-nosed coati tegen. Vanmiddag gaan we ons ondanks de muggen zonder Sergio wagen aan enkele trails om de omgeving verder te verkennen. Hopelijk komen we geen bizons tegen ;).Read more