葛飾区

Gaaaaaaap!
Toen Maup véél te vroeg zijn bed uitsloop, draaide ik me gewoon nog even om. Geen stress, geen planning, gewoon nog één keertje omrollen alsof ik op een wolkje van sushi lag.

Vandaag hadden Nick en ik een dagje samen, en besloten we om Shinjuku, Shibuya en Akihabara nog een keertje te doen. Herhaling = beter kijken + meer kopen, dat weet je.

Dus op het gemakje: koffie, wasje draaien (ja jongens, de vakantiewas stopt niet vanzelf), nog even chillen, en rond 11:15 gingen we op pad. Vanaf Ohanajaya moesten we overstappen richting Shinjuku.

En ondanks dat alles hier perfect geregeld is, stonden Nick en ik op het eindstation weer als twee verdwaalde dodo’s te koekeloeren naar de uitgang. Die stations hier zijn echt geen grap. Weet je nog die zij-aanzichten van een mierenkolonie uit de biologieboeken? Nou, dát. Alleen dan met airco en keiharde omroepstemmen in vijf talen.

Trap op, trap af, smal gangetje door, roltrap op, dan weer trap AF, lopen lopen lopen, even denken… jaaaaaa! — KAK! WEER OP EEN PERRON!
We lagen in een deuk. Elke keer weer trappen we erin. Letterlijk.

Maar goed: we komen uiteindelijk buiten, met de zon op ons gezicht en tranen in onze ogen van het lachen. Wat een avontuur, alleen al het station uitkomen is een dagtrip.

In Shinjuku lekker rondgewandeld — even naar de flagship store van Disney (want: priorities), we hebben het — ja, DIT KEER WEL — mega standbeeld van Godzilla gespot (en hij was écht groot, geen mini-me meer), en we struinen door een steegje dat ze hier een “foodmarkt” noemen.

Op zoek naar een rookruimte stuiten we ineens op een PetStore… Oh nee. Nee nee nee. Dit hadden we niet moeten doen 😿 Hondjes en poesjes in hokjes. Te koop. Net levende knuffels achter glas. Waarom liepen we naar binnen?! Nu willen we ze allemaal adopteren, inpakken en meenemen naar huis! Onze harten breken een beetje — wie knuffelt deze pluizenbollen tot ze een baasje vinden?

Het zag er gelukkig wel schoon en verzorgd uit (Japan hè, uiteraard), maar toch. We liepen de winkel uit met een gekneusd hart en een verpletterende drang om thuis onze katten extra te vertroetelen.

Nou, foodMARKT is een groot woord. De zaakjes zitten letterlijk op nog geen anderhalve meter tegenover elkaar. Je kan je bestelling aan de overkant doorgeven zonder op te staan. En tóch: zo knus, zo gezellig, zo… Japans.
Krap, ja. Maar met karakter.
Ik love it.

Ook spotten we daar die mega 3D kat, je weet wel — dat beest dat zo geprojecteerd is dat het lijkt alsof ‘ie elk moment z’n bolletje van het gebouw af wil meppen. Echt, zo levensecht dat je bijna “af!” tegen ’m roept. Geweldig om te zien! En ja… ondertussen mis ik ons eigen poessie ook wel een beetje hoor. Gelukkig hoor ik af en toe dat ze thuis dik verwend worden. Ze liggen lekker lui bij oma Y op schoot alsof ze royalty zijn. Logeerpartijtje deluxe!

Na Shinjuku heeft Nick nog een missie: een vending machine vinden waar mini-draaitafels in zitten. Jep, je leest het goed. Kleine. Draaitafels. In. Een. Automaat. Dus hoppa, door naar de vending capital van Tokyo: Akihabara — ja hoor, alweer! Maar dit blijft gewoon een speeltuin voor nerds, dus wij klagen niet.

De metro gaat weer als een zonnetje — ja, binnenkomen is nooit het probleem. We sjezen naar binnen als ervaren reizigers. Alleen bij het uitstappen gaan we weer even full-on stuntelend duo. Geen idee waarom het ons steeds overvalt alsof we voor het eerst een OV-chipkaart zien. Maar hé, het ging wél sneller dan vanmorgen, dus… progressie!

Terwijl we op zoek gaan naar die vending shop stuiten we opeens op een Cat Café.
😻
We kunnen het niet weerstaan en duiken naar binnen. Strikte regels hoor: schoenen uit, handen desinfecteren — maar hé, we mogen knuffelen! Dit is echt een paradijs voor katten. Ze zitten overal: in dozen, op rekjes, achter kussens, boven je hoofd, naast je been… GE-WEL-DIG. Onze eigen katten zouden dit dus echt fan-tas-tisch vinden!

Je krijgt een tijdslot van 30 minuten, en voor je het weet is het alweer voorbij. Maar wát een lieverds zeg, en allemaal zo chill. Alsof ze hun eigen spa runnen.

Met een gevuld hart (en een paar kattenharen op ons shirt) weer naar buiten, op zoek naar die vending shop… maar… eerst eten!
Zonder Sanie moeten we blijkbaar zelf opletten wanneer het tijd is om te vreten.
😹

Om de hoek vallen we meteen met onze neus in de boter: een potato swirl kraampje! We bestellen er allebei eentje — serieus, die dingen zijn langer dan mijn onderarm. Een aardappel die de sportschool heeft gezien.
Maar ohhhwwww… hij is heeeeerlijk! Vingers aflikken en weer door!!

Eindelijk komen we bij de vending shop — wat zeg ik — er blijken gewoon meerdere shops naast elkaar te zitten. Een hele straat vol met die schattige, chaotische, Japanse gadgets-automaten. We hoppen van de een naar de ander, als twee kinderen in een snoepwinkel met een missie.
Tot Nick ineens roept: “DIE!”
Dé machine.
De heilige graal onder de draaiende doosjes. De mini-draaitafel.

Nu alleen nog geluk hebben dat het ook daadwerkelijk uit de machine komt.
First try… nope.
Second try… nope.
Third try…
JA HOOR!
Met z’n hand in de lucht en z’n gezicht vol glundergeluk staat-ie daar. Alsof hij net een Grammy heeft gewonnen in capsuleformaat.
Serieus — met zoiets kleins zó blij kunnen zijn.
Opvoeding: check.

De dag vliegt voorbij en we besluiten lekker terug te gaan richting Ohanajaya.
Ondertussen houden we contact met de mannen, die vandaag los zijn gegaan op de Star Wars conventie. En ook zij hebben de dag van hun leven gehad. Lightsabers, patches, nerd energy ten top — NERDS UNITE! 🤓
Ze blijven nog tot 17:00 hangen voor een laatste rondje patches ruilen en springen daarna ook de metro in.

Zodra we weer thuis zijn, trek ik gelijk de koffers recht, gooi wat spullen op hun plek, beetje opruimen.
En dan — alsof ze me ruikt — stuurt Sanie alweer een appje:
“Wil je zo garnalen?”

Euhmmm… wat denk jij?!

JA.

Garnalen. Zweetvoetjes. Vending machines. Godzilla. Kattencafés. Trap op, trap af.
Kortom:
Weer een topdag in Tokyo.
Tot morgen!Read more