Herfstvakantie

Twee weken op pad en het gevoel van het reizen begint langzaam in te dalen. Na 48 uur in de trein. Een wat melancholisch afscheid reflecteert dit het abstracte gevoel van op weg zijn. Mensen ontmoeten. Mensen ontdooien. Tijd is daarvoor het middel. De katalysator. Nu zijn we in Irkutsk aanbeland. De stad laat zich vrij vertalen als het Parijs van Siberie. Laat dat nou precies de plek zijn waar we moeten zijn. Een russische stad met zeer veel aziatische invloeden. De chaos. De geuren. Het hurken op straat. En dat alles in een ongeschreven kader van goed en fout. Heerlijk. Het is nu wel echt begonnen. Kriebels in de buik. Wodka met verse cranberries en koken in hostel Dostoevski. Wat gaat er allemaal nog komen?Baca lagi