Missen

Een van de mooie dingen van onze reis vind ik dat we een spoor over de wereld trekken. (Bijna) alles over land. We zien het landschap, de omgeving en de mensen geleidelijk veranderen. Iets minder geleidelijk wanneer we een grens oversteken.

In een paar weken tijd door een land reizen, zorgt er niet voor dat we maar in de buurt komen van het land ècht leren kennen. Maar flarden van wat we zien en ervaren, en verhalen die we horen, blijven ons bij en vormen het beeld.

Ik lig achterin de ultramoderne nachtbus richting Hoi An te mijmeren over Vietnam, en als vanzelf denk ik ook terug aan China. De verschillen tussen landen helpen een land beter te begrijpen. Terugkijken vanuit een 'nieuw' land op een 'oud' land en ervaren wat er nu niet meer is. Met terugwerkende kracht ontdek ik daardoor nieuwe dingen in het land waar we al niet meer zijn.

Het gesteggel en de oplichterspraktijken van de sjacheraars in de vervoers- en toerismebranche in Vietnam, doen me beseffen dat het in China erg relaxed reizen was. Niet continu op je hoede zijn.
De schrik die we ervaren bij het zien van de hordes witte toeristen in Vietnam, doet realiseren dat we op de straten in China geen Westerse toeristen tegenkwamen. (En wat een jonge koppies in de backpackersstraten van Hanoi! Zijn wij ècht backpackende dertigers?)

China, ik mis / "mis" je ... :

blote billen van baby's en peuters in broekjes met handige gaten op de achterkant;
25 dezelfde appelkraampjes langs de weg naast elkaar;
Hypocrisie en controleerdrang. Facebook is verboden en geblokkeerd maar iedereen weet dat elke handige persoon er via een simpele omweg op kan;
Groepen domestic toeristen met gidsen met verschillende kleuren vlaggetjes en allemaal hetzelfde t-shirt aan;
Discipline. In een kaarsrechte rij wachten op het verlaten station;
Opdringerigheid. Overal films kijken op luid volume. Heb ik dan nergens rust? Zelfs niet in onze kamer met wandjes alsof ze er eigenlijk niet zijn?
Organisatievermogen. Niets wordt aan het toeval overgelaten. Voorsorteervakken voor passagiers op het busstation;
Lopendebandwerk. Bussen die me a la minute oppikken om me naar mijn bestemming te brengen alsof ik op een festival ben. De wachttijd is maximaal een paar minuten;
Grote bouwprojecten, indrukwekkende tunnels en bruggen. De auto en trein gaan niet om de natuurlijke obstakels heen, maar er recht doorheen en overheen;
Salesvrouwen die staan te tetteren voor hun winkel. Headset op, en klanten lokken met geschreeuw of verleidelijke praatjes;
Dansende vrouwen op het plein. In formatie elke avond dezelfde routines;
Ouderen die Mahjong spelen op straat;
Intensiteit van steden en uitlaatgassen die mij een vertrouwde diepe hoofdpijn geven;
Halve liters uit fles. Aan het eind van de dag bijkomen met dorstlessende 3% pils in een noodle-tentje;
Efficiency. Treinen die met 300 km per uur door het grote land zoeven.

Dat hebben we niet in Vietnam. Maar daarvoor is in de plek gekomen ... :

Een land met een wijdverspreide koffiecultuur;
Branieschoppers en machomannetjes. Expressieve koppen hebben de Vietnamezen;
Duizenden motorbikes die de straten vullen;
Kakkerlakken in de trein;
Een overzichtelijke hoofdsnelweg van noord naar zuid (van Hanoi naar Ho Chi Minh City, 2063 km lang) die aandoet als een provinciale achterafweg. Je moet rekenen op met 50 km per uur door het land trekken;
Tapbier drinken op plastic krukjes in kleine cafés. Het bier Bia Hoi bevat geen conserveringsmiddelen en wordt dagdagelijks (wist je dat dit woord gekozen is tot 1 van de meest gehate woorden van 2015?) gebrouwen en aangevoerd.
...
Op meer manieren kan ik Vietnam nu niet duiden.

Het spoor wordt vervolgd. We gaan kerstliedjes zingen naast de kerstboom op Koh Kut, het nieuwe jaar inluiden in Bangkok, en dan op naar Myanmar.

Straks zie ik Vietnam vast scherper. Je weet pas wat je had als het er niet meer is.

http://nos.nl/l/2076687Read more