Op de valreep voor Cuba

Morgen vertrekken we naar Cuba. Daarmee is ook definitief een stap huiswaarts ingezet. Waarschijnlijk hebben we niet heel veel toegang tot internet op het land van de rum (Ron in ’t Spaans) en Reggaeton dus vanaf Isla Mujeres een voorlopig vogelvluchtperspectief van onze laatste belevenissen.

Het is alweer een week geleden dat we Niek, mijn broer, hebben uitgezwaaid. De zeven dagen zijn als het knipperen van de ogen voorbij gevlogen. Ik moet diep in mijn geheugen graven wanneer de laatste keer was dat de tijd zo is weggeglipt. Zonder dat je bewust bent van het hoe en waarom. We hebben sinds lange tijd heel veel operationele tijdverslinders gehad. Regelzaken is voor mij met afstand nummer 1 in hoe tijd verdwijnt als zand dat door je vingers glipt.

Drie weken hebben we met Niek rondgereisd in Yucatan, Mexico. In diezelfde tijd zijn wij broers ook weer blootgesteld aan wonen met elkaar. Aan leven met elkaar. Het is verbluffend interessant om te zien hoe snel je in ‘oude’ patronen duikelt. Ook al heb je meer dan 17 jaar niet voor een lange periode de dagdagelijkse zaken met elkaar gedeeld. Stel je voor om drie weken lang met je broer, zus, vader, moeder of een samenstelling hiervan weer het leven te delen. Dat is een kans voor verdieping die er wellicht nooit is geweest en het is een uitdaging om te zien hoe samenleven gaat zijn. Het belangrijkste dat ik hierin heb gemerkt is dat het managen van verwachtingen, wensen en grenzen de basis is voor elke verbinding die je hebt. Misschien nog wel meer met familie. Onbewust worden familiepatronen gedoogd danwel wat onder het tapijt weg gemoffeld. We willen namelijk geen stront aan de knikker, toch?

Tussen de bedrijven door; zwemmen in Cenotes, dobberen in de Carribean Sea, Maya cultuur bestormen, in tenten slapen, in hangmatten overnachten, op een tropisch eiland chillen, bedbugs ontvluchten, op plavuizen crashen en hebben we goede gesprekken gevoerd. Pittige gesprekken gevoerd. Gelachen en hebben we elkaar beter leren kennen. Waarvoor dank. Bruder und Moppie.

Ik tik nu met flink wat tijdsdruk. Er is nog maar 1 uur voordat we Isla Mujeres gaan verlaten en een nachtje old school airport tegemoet gaan. Voordat we ons in de foetushouding kunnen nestelen moeten we ook nog 10 kilogram havermout op de kop tikken. Op Cuba is het namelijk niet zo makkelijk om lekker te eten en budget te reizen. Een communistisch systeem dat aan het wankelen is en op barsten staat vertoont grappige kuren. Als een kat dat de meest acrobatische sprongen der tijden uit zijn hoed tovert. Waarom dan die havermout? Nou alleen maar rijst en bonen kan gaan vervelen..

Een kleine sprong terug in de tijd betekent voor ons en jullie dat we nog een volle maand in Guatemala hebben rondgedwaald. Iets wat je wel weet of dat je nog niet weet. Om ons trouwe leespubliek te blijven waarderen voor het lezen van onze blog moeten we ook hierover woorden en zinnen dichten.

Het is niet eenvoudig om met een tikkende klok een wervelend stuk te schrijven dat goed genoeg is door mijn oogleden van perfectionisme heen en dat een plek verdient op Findpenguins. Maar goed soms is loslaten de enige remedie. Ben je waar je bent. En zijn de zaken zoals ze zijn. Dus de bijna 37-jarige man legt zich neer bij wat er is.

De entree van Mexico naar Guatemala was super overweldigend. Van plat naar bergen en enkel een grenspost, nauwelijks te spotten, die de aarde de lucht in lijkt te stuwen. Van strakke platte asfaltwegen nemen we plaats in de Chicken Bus. Het lokale vervoersmiddel voor de local. Dit zijn oude Amerikaanse schoolbussen die een tweede leven leiden in Guatemala. De chicken bus vervoert alles. Zowel in de bus als op de bus. Schouder aan schouder. Zweet aan zweet. Geur aan geur zit je geklemd op een brakke veel te lage bank waar minimaal drie personen je vergezellen. Met ons postuur is twee personen al meer dan oncomfortabel. Het leest wellicht onaangenaam maar dit zijn echt de beste reiservaringen die je kunt hebben. En het gave is dat het logistieke systeem zonder informatieborden, zonder nasale NS informatiemuppets op volle touren draait. Je snapt niet hoe al die verschillende bussen op elkaar aansluiten. Maar ze doen het toch. En je bagage komt ook nog eens keurig mee. De Guatamalees is namelijk een zeer professionele arbeidskracht. Dit betekent full service. Op de bus. En tussen de bussen.

De eerste nacht slapen we in een keuken op een geïmproviseerd eenpersoonsbed in een hostel. Waar we keurig om 0500 ‘s ochtends worden gewekt door een knaap die de koelkast nodig had omdat hij een vulkaan moest beklimmen. Na wat heen en weer gemopper is het antwoord een besmeurd mes met Jam voor onze deur.Tot op de dag is het mysterie niet ontrafeld. Is het een grap? Heeft hij rekening proberen te houden? Iets in het midden? Of een onvoorzien alternatief? Wij hebben er in ieder geval keurig om moeten grinniken.

Carlos. De eigenaar, de redder voor onze eerste nacht, is een inspiratiebron van ongekende orde. Hij is van origine psycholoog. Daar is hij mee gestopt want hij had geen zin meer om elke dag te douchen. En elke dag zich keurig te moeten aankleden voor een baas. Een fijn salaris is ingeruild voor het runnen van een hostel. Zijn eigen huis is geopend voor wildvreemde snuiters van over de hele wereld. Als ik aan hem vraag naar welk strand hij is geweest krijg ik het meest briljante antwoord in mijn leven retour.

I don’t know if it was the Pacific of the Carribean. I do know how I get there!

En daarmee is mijn ingetrainde Westerse systeem van denken weer eens lekker aan flarden gereten. Wat mij pleziert en ik in volle verbijstering nog sta na te vibreren op deze onverwachte invalshoek.

De twee weken die volgen is een over-toeristisch Antigua. Waar buitenlandse investeerders de locals hebben verdrongen en onevenredig belachelijke tarieven hanteren voor accommodatie en etenswaar. Wij belanden in een hostel waar jezelf kan koken. Waar het een zooi is. Waar we afwas doen van andere mensen omdat ze te belazerd zijn om het zelf te doen. Budgetreizen betekent af en te offers maken. Dat is prima zolang de rek niet breekt…

En de elasticiteit wordt op de proef gesteld doordat we ruzie krijgen met een mede gast in het hostel. Er zit een gat in de muur. Keurig afgedekt met een spaanplaat. Zeg maar op zijn Latijn Amerikaans opgelost. Er is dus nog steeds een gat en dat willen we graag dichten. Tot onze schrik worden we bedolven onder zeer dominante stem die ons van alles verwijt in het kapot maken van de muur. Dit escaleert naar brullen op de gang tegen een Hollander. Van alle mensen op de wereld staan wij mot te hebben in een gang in Guatemala met een Hollander. Uiteraard wordt dit vuurtje geblust en komen we elkaar op een andere plek nog tegen. Van wrijving naar vriendschap. Zo makkelijk is dat.

Ruzie met oude mannen is een soort metafoor voor Guatemala en wellicht wel voor mezelf. De tweede keer ruzie was met een Franse Canadees die tegen ons uit het niets begint te schreeuwen dat we alleen maar praten en dat dat verschrikkelijk is. Al dat praten. Want ja met praten ben je tot last. Heel erg tot last. Dus stop met praten. Stom praatstel.

Om in zijn eigen woorden te illustreren: “Never respond to drama”.

Dat hebben we dus gedaan. Niet gereageerd op drama. Niet lekker voor de sfeer wel lekker voor leren: Hoe ga ik om met idioten?

De beste tijd die we hebben gehad in Guatemala is rondom Lago Atitlan. Een prachtig meer omringd met vulkanen waar we twee weken hebben gewoond. Waar we dagelijks naar de lokale markt gaan om verse aardbeien te kopen. Vijftig cent voor een halve kilo. Waar we heerlijk hebben gezwommen in het meer. Waar we heerlijk papas fritas gulzig met mayo naar binnen hebben gesluisd. Waar we hard hebben gewerkt aan nieuwe online projecten. Waar we dus ruzie hebben gemaakt omdat we teveel praten. Waar we beiden ziek zijn geworden van zeer goedkope drank. Les: Drink nooit goedkope drank. Too good to be true isn’t true..

En nu gaan we dus morgen naar Cuba. ga ik dit stuk afronden om ook nog te kunnen douchen. Om de kans te verkleinen dat ik met een Cubaanse oude man op straat sta te ruziën omdat ik stink. En stinken is nooit goed.Read more