Niet te doen....

Vandaag extra gewerkt op de "besmette" deel van afdeling BV.
Om 8.00 had ik me aangekleed en ging de afdeling op.
Ik merkte dat er andere beschermende jassen waren.
Het eerste wat ik ga doen zijn de vitale controles.
Temperatuur, hartslag en saturatie meten .
Door de late diensten van de afgelopen week ken ik de bewoners redelijk goed.
Gelukkig zijn de meeste controles goed.
Collega's zeggen ook dat ze vinden dat de bewoners opknappen.
Gelukkig!
Inmiddels ben ik een uur bezig en ben drijfnat door het plastic schort wat ik aan heb.
En ik ben dan nog niet eens bewoners aan het helpen met wassen of aankleden.
Ik zie mijn collega's allemaal met de zweet op het voorhoofd keihard werken.
Ik besluit dat daar iets aangedaan moet worden, dit hou je geen dagen vol.
Wie moet ik hier op aanspreken?
Dan kun je het best een mail naar Bennie sturen.
Ik stuur een mail en heb binnen het uur ook een Karin aan de lijn die zegt dat ze andere schorten gaat regelen.
En jawel begin van de middag zijn er nieuwe, iets prettiger schorten.
Het is drie uur op, kwartier pauze, drie uur op, half uur pauze en de laatste anderhalf uur, zo is loopt onze dagindeling.
De dokter komt visite lopen en er worden een paar maatregelen genomen om het de verzorging wat makkelijker te maken, tegelijkertijd wordt het voor de bewoner ook comfortabeler.
Voorbeeld: deze bewoner heeft Parkinson en is daardoor erg stijf en laat zich niet makkelijk helpen.
Dhr is incontinent en heeft een condoom katheter, maar dat ding blijft niet zitten, het plakrandje irriteert, gevolg is dat de huid van de penis van dhr kapot is.
Erg pijnlijk voor dhr.
Is het niet beter dhr een katheter te geven, een slangetje in de blaas?
Ja lijkt de dokter ook beter.
Dus hebben we dhr een blaaskatheter gegeven.
En een andere bewoner heeft een klein beetje morfine gehad zodat hij wat makkelijker kan ademen.
Er is een bewoonster die obsessief naar de toilet gaat, steeds haar voorbips afveegt met toiletpapier.
En obsessief wil zeggen dat ze terwijl ik een kwartier aan tafel zit, zes x naar het toilet gegaan is.
En dat gaat zo een groot deel van de ochtend door.
Als we aan het eind van de ochtend even tijd hebben om wat aan de persoonlijke verzorging te doen van de bewoners, in dit geval nagels knippen, vijlen en lakken is mw dusdanig afgeleid, dat ze in het half uur dat we bezig zijn met haar en een andere bewoner, niet 1x naar het toilet gaat.
Dan merk je wat aandacht doet met de bewoners.
Maar daar heeft de verzorging al lang geen tijd meer voor.
Als mijn dienst er om 16.00 op zit ben ik helemaal leeg, voel me vies en bezweet, ik ruik mezelf.
Thuis kleed ik me uit, gooi alles in de was en neem een lekkere warme douche.
Zoveel bewondering voor de verzorging die dit dagelijks moet doen.
Loopt eens een dag mee, ik denk dat de meesten van jullie geen idee hebben hoe zwaar dit is.
Patiënten in het ziekenhuis gaan als ze beter zijn naar huis.
Deze mensen wonen hier en worden in de loop van de tijd alleen maar meer hulpbehoevend.
Je doet het voor die opmerkingen van mw A: Wat kiek ie toch ondeugend uit de oogen.
Of: zo lief dat je mijn nagels lakt.
Of dat een bewoner die mij niet vaak ziet ineens zegt met een big smile: jij bent Karin hè, ja dat weet ik nog, ik vind je heel aardig hoor.
Daar doe ik het voor!Читать далее