Airterjun Madakaripura

Opgepast: lange post om te lezen, maar het was dan ook een lange dag voor ons! Enjoy!

Om 2u30 liep onze wekker veel te vroeg af, maar het had in feit niet nodig geweest, want onze vriendelijke buur Imam had ons wakkergehouden door zijn oorverdovend gebid te verspreiden via luidsprekers die nog harder kraakten dan onze rugjes na drie dagen jeugdherberg bedjes.

Toch sprongen we uit bed, want vandaag begon onze 3 dagen / 2 nachten toer via Madakaripura Waterfall, de Bromo vulkaan en ten slotte de Ijen vulkaan.

Een lang treinritje gevuld met "doe-het-zelf videos Indonesian style" (denk: van een boormachine, nagel en plastic dopje een eiklopper maken - echt waar) was het eerste deel van de dag. We kwamen aan in Surabaya waar onze privéchauffeur ons stond op te wachten. We hadden gekozen voor een toer met wat meer comfort (betere slaapplaatsen en sneller vervoer), aangezien het twee korte nachten en drie zware dagen gaan worden.

Onze driver bracht ons naar het verzamelpunt van de toer, waar "Dr. Facilier" van "Prinses en de kikker" ons de info gaf. Een echte praatjesmaker waarbij je echt goed moest opletten wat je had geboekt, want sjaggeren is zijn middelnaam denken we.

Vandaar was het niet lang meer rijden naar "Madakaripura Waterfall". We wisten niets over deze plaats, want het zat bij in de toer zonder dat we er iets over hadden kunnen opzoeken. We werden volledig omver geblazen door hoe mooi deze waterval en de route er naartoe is. Eerst achter op een brommertje bij een Indonesiër om door de heuvels te rijden naar de start van het wandelpad richting de waterval die tussen en onder twee bergen loopt. Deze wandeling was al prachtig, maar eenmaal bij de waterval aangekomen viel onze mond open: een 200 meter hoge waterval tussen de bergen die neerkomt in een meertje in een grot. De foto's doen de plaat zelfs geen eer aan. Echt een aanrader.

Ondertussen waren we al veertien uur wakker en op de terugrit naar huis besloten we dan ook om meteen in ons bed te ploffen en te gaan slapen, we vertrokken immers de volgende dag om 2u30 richting de Bromo vulkaan om er de zonsopgang te kunnen zien. Dat WAS het plan, maar daar heeft de hindoegemeenschap van het Tennger volk op Bromo toch een wierookstokje voor gestoken.

Het verloop van de avond: aankomst in hotel. Overexcited hotelknaap ziet onverwacht twee westerlingen. Snel uitleg dat het een enorm groot jaarlijks hindoefeest is en dat we uitgenodigd zijn, gratis. Twee minuten later staan we in één of ander achterhuis, zit er een vrouw Jeroen in te pakken in de traditionele outfit en wordt Eva voorzien van een laagje authentieke eczeem schmink en kledij. Bloemetjes in de haar en gaan. Nog tien minuten later: de baas van ons hotel, die we "King of the Mountain" of "King Julian" hadden genoemd vervoert ons in zijn fancy auto naar een receptie. Zonder uitleg worden we gedropt aan de inkom van de receptie waar we als Westerse decoratiestuk dienen voor alle grote bazen uit de provincie en Java. Gelukkig spreekt een vriendelijke dame ons aan die wat Engels kon en geeft ze ons uitleg. Voor we het weten, zijn we aan het aanschuiven aan het buffet van de receptie. Voor we het eten door onze keel krijgen gestuwd, worden we alweer verder geleid naar de ceremonie van het feest. En wat een geluk hadden we daar weer: veel mensen moesten rechtstaan of konden zelfs niet binnen, maar wij niet. Oh nee, onze "King of the Mountain" baas jaagt twee mensen weg uit de VIP-ruimte en vraagt (commandeert) ons te gaan zitten. We waren echt moe (18 uur wakker en counting), dus aanvankelijk vroegen we aan de vriendelijke dame van het hotel om ons naar huis te brengen. Zij gaf ons echter de meest kwetsbare puppy blik en een "Are you leaving?" erbij zorgde ervoor dat we toch niet durfden vertrekken... En gelukkig maar! We werden twee uur lang getrakteerd op een traditionele dansvoorstelling en speeches van de grote bazen van eerder (waar we trouwens vlak achter zaten in de VIP) die ons tijdens hun speech persoonlijk bedankten voor onze komst (compleet met lichten die aangingen boven onze stoelen en de pers die ons begonnen te filmen). Ten slotte was er nog een offerceremonie met een rappende hindoebaas en een muzikale theatervoorstelling over het verhaal van de oorsprong van dit hele feest. Het was super cool om te zien allemaal, maar ook wel wat bizar. Dag en bedankt en we stonden na een korte rit aan ons hotel. Het ging allemaal zo snel, zonder uitleg en met bizarre wendingen, dat we ons afvroegen dat we het niet allemaal gehallucineerd hadden door het tekort aan slaap. Gelukkig hebben we foto's getrokken die ons overtuigen dat het toch echt is gebeurd.

Waar we echter minder blij mee waren, was de reggaeband die aan ons hotel tot in de vroege uurtjes bleef doorgaan. Resultaat: slaapwel om 00:00 en rise en shine om 2u30. Doorbijten dan maar!Read more