Gionshijō-eki

De dagen gaan hier steeds sneller, en de lessen moeten nog beginnen! Op 21 september is het sociaal leven hier echt losgebarsten. Ik heb een aantal Belgen ontmoet die ook aan Waseda studeren, en ik ben meteen met hen voor 5 dagen naar de Kansai regio vertrokken: 3 dagen Kyoto, 1 dag Nara en 1 dag Osaka. Kyoto is rustig, proper en authentiek (en heeft bijna geen wolkenkrabbers omwille van strikte urban planning), Nara heeft een park met tamme hertjes (en verder eigenlijk niets), en Osaka is een overweldigende, luide, minder propere stad met veel toerisme, maar het was ook wel leuk om door de vele overdekte markten/galerijen te lopen en te genieten van een stukje gegrilde paling.

Verder heb ik ook mijn prof ontmoet. Hij had me uitgenodigd om samen met hem en een Japanse medestudente te lunchen in een restaurant in de buurt van de universiteit. De Japanse medestudente had een jaar in de Verenigde Staten gestudeerd en sprak dus heel goed en verstaanbaar Engels, iets wat toch niet vanzelfsprekend blijkt te zijn, zelfs onder jonge unversitairen.. het was fijn om wat inzicht te krijgen in de werking van de universiteit en de lessen, zowel vanuit het perspectief van de studenten als van de prof. Tijdens het gesprek kwam het voorstel van de prof om met z'n drieën samen te werken aan een publicatie over een nogal wiskundig statistisch onderwerp, ze zouden mijn Engels en software-kennis blijkbaar goed kunnen gebruiken. Hoewel het veel hooi is op de vork, lijkt het mij een mooie opportuniteit!

Mijn lessen zullen op vrijdag van start gaan, maar het is niet zo simpel om te begrijpen wat er van mij verwacht wordt voor de lessen. Volgens mij zal ik er de enige niet-Japans sprekende zijn, en zal er dus vaak gewoon Japans gesproken worden. Dat is echter 'geen probleem' volgens de prof, 'probeer wat Japans op te pikken en wat mee te volgen' zei hij haha.. Ik ben heel benieuwd wat dat gaat geven.

Ik besefte dat ik nog niets verteld heb over mijn huisgenoten! We delen een appartementje met 4: Manu is een 38-jarige Chileen, Ville is een 18-jarige Fin, en Ting is Chinees meisje van een jaar of 20 gok ik. Het zijn allemaal wel wat aparte karakters.. het meisje zie ik max 1 keer per week in de vlugte passeren, ze is heel verlegen en laat zich nooit zien in de living of keuken. De andere twee zie ik wel bijna dagelijks. Beiden willen ze immigreren en integreren in Japan, ze nemen dus Japanse taallessen, die ze combineren met werk in een hotel of McDonald's. Door hun druk schema en beperkt budget is het jammer genoeg niet mogelijk om samen eens iets te gaan drinken, eten, bezoeken,... ze komen ook niet zo goed overeen, de Chileen is heel gevoelig aan lawaai en rommel, en de Fin is niet zo vlot in de omgang, zijn Engels is heel moeilijk te verstaan en ik vermoed dat hij een lichte vorm van autisme heeft. Daardoor ben ik een beetje de mediator geworden hier op kot, ik probeer het gezellig te houden en af en toe een gezamelijk eetmomentje in te lassen.

Voor de rest heb ik weer wat nieuwe dingen geleerd over Japan:
- Jong en oud is hier verzot op casino-achtige spelletjes en capsule toys (kleine stukjes verzamelbaar speelgoed, zoals je bij McDonald's bij een happy meal krijgt). Ik vind het heel bizar dat mensen daar geld aan geven.
- Veel mensen dragen nog steeds mondmaskers, en in de universiteit hangt een bordje 'face masks are an individual decision, please respect each other's choices'. In Japan draait alles om respect, en een mondmasker is volgens mij een teken van respect naar anderen. Overal waar mensen diensten uitoefenen zie je dat ze een mondmasker dragen zodat klanten zich op hun gemak voelen (horeca, loketten, fietskoeriers, taxi,...).
- Over jobs gesproken: heel veel mensen voeren hier jobs uit die op het eerste zicht nutteloos zijn, met als toppunt een man die de hele dag een bordje vasthoudt 'please don't use stairs'. Je kan daar evengoed een paal zetten, maar de keerzijde is dat die man dan waarschijnlijk op straat belandt. Die simpele vormen van dienstverlening worden ook wel geapprecieerd en gerespecteerd door de mensen. Bij elke parkinggarage (en dat zijn er veel) staat een soort verkeersleider die bepaalt wanneer auto's uit de parking (over het voetpad) mogen rijden, en die begroeten met veel enthousiasme letterlijk elke passant! Ik vind het ook wel aangenaam. En de werkloosheid en dakloosheid lijkt daarmee binnen de perken te blijven, want het zijn jobs die voor iedereen toegankelijk zijn.
- In Japan doet bijna niemand zijn voordeur op slot. Zelfs niet wanneer ze zelf niet thuis zijn. Stelen wordt hier niet veel gedaan denk ik, maar in de weekends heb je wel het probleem dat stomdronken Japanners en toeristen het eerste het beste huis binnenstappen, het toilet gebruiken, en op de vloer in slaap vallen. Het overkwam ons twee dagen geleden... een wildvreemde is 's nachts ons appartement binnengekomen en heeft alle slaapkamerdeuren eens opengedaan, om dan in de living in slaap te vallen: heel griezelig! Ik ben er zelf niet van wakker geworden, maar 's ochtends heb ik heel het verhaal mogen horen van Ville en Manu. Ze hebben de politie verwittigt en die zijn de man komen halen. Voortaan doen we de deur toch maar op slot!

Ziezo, een lange update! Over het algemeen stel ik het goed, ik heb mijn nestje nog wat comfortabeler gemaakt met een betere matras en een ventilator, op deze manier zal ik het wel overleven ;) tot de volgende!Read more