Sugishitamachi

Na enige twijfel heb ik besloten vervroegd weer naar huis te keren. Op kerstavond zal ik weer terug in België zijn. Ik heb een stukje van Japan gezien, en heel wat over mezelf geleerd, maar langer blijven zou me volgens mij niet veel extra opleveren. Ik heb het geluk dat ik mijn examens online vanuit België kan doen.

Ik denk niet dat ik iemand ben die veel comfort nodig heeft. Ik vind het niet erg om klein te wonen, ik heb geen hoge standaarden wat eten betreft en nachtlawaai en een harde matras vind ik ook geen ramp. Maar een aantal zaken zijn voor mij essentieel, zo heb ik ondervonden: een spontaan babbeltje maken met huisgenoten of medestudenten, deelnemen in het verenigingsleven, samen met anderen muziek maken,... Het thema is duidelijk: passies, plezier en tegenslagen kunnen delen met gelijkgezinden.
Het feit dat ik deze dingen mis in Tokyo leg ik deels bij de cultuur, deels bij mezelf en misschien nog voor het grootste deel bij het toeval. Misschien had ik beter kunnen aarden als ik meer voeling had met de taal en de cultuur, waarin solitude, conformisme en een saaie goedbetaalde job het hoogste goed lijken te zijn. Misschien had ik mijn eigen gemeenschapje meer kunnen vormen als ik extraverter was, als ik nog meer moeite had gedaan om mensen aan te spreken en zelf activiteiten te organiseren. Ik ben zeker niet bij de pakken blijven zitten, maar de grens was voor mij bereikt. Wat volgens mij nog het grootste verschil had gemaakt is het toeval: ik zou het hier volgens mij veel meer naar mijn zin hebben als mijn huisgenoten geen halve kluizenaars waren en als ik in een richting zat met meer internationale studenten en meer dan 2 lessen per week.
Een plek waar sociaal contact een vanzelfsprekendheid is, is zo belangrijk. Alles zelf organiseren is niet alleen praktisch uitdagend, het is ook emotioneel uitdagend: het voelt alsof je om de twee dagen iemand op date vraagt, en in een derde van de gevallen subtiel wordt afgewezen, want ze hebben het 'te druk' of nog pijnlijker: ze hebben al andere plannen (waarvoor je dus niet bent uitgenodigd). Ik wil daarmee niemand met de vinger wijzen, want het is volgens mij het onvermijdelijke gevolg van een gebrek aan 'sociale ruimtes' om het zo maar even te noemen. Naast toeval speelt er toch ook hier een cultureel aspect denk ik, er wordt namelijk zeer weinig georganiseerd voor internationale studenten door toegankelijke (Engelstalige) verenigingen of door de universiteit zelf.

Iedereen heeft zijn eigen unieke ervaring van Tokyo en Waseda University, en die van mij is er maar één van de vele.
Ik hang soms misschien de socioloog in mijn beschrijvingen van Tokyo en de universiteit, maar mijn bedoeling is niet om mijn indrukken daarmee te verheffen boven die van een ander. De meeste van mijn medestudenten vinden het jammer dat ze over twee maand weer naar huis moeten, en zij zouden je vast een positiever verhaal voorleggen, dus neem wat je leest maar met een korrel zout ;) ik ben ik deze post ook niet ingegaan op de mooie uitstapjes die ik heb gedaan en de vrienden die ik heb gemaakt, dat is voor de volgende post.

Morgen komt Viktor hier aan, hij blijft twee weken. Ik kom ook nog even terug naar Tokyo met mama en papa eind januari, dus er volgen zeker nog verhalen en foto's, maar mijn solo-avontuur komt dus bij deze wel tot een einde.Read more