Urakamimachi

11:02, wijst een verwrongen klok aan. Dat was het laatste moment op 9 augustus 1945 dat hij nog tikte. Op dat moment zou iemand in het centrum van Nagasaki, zo'n 3 kilometer verderop een lichtflits feller dan de zon hebben gezien, spontaan derdegraads brandwonden hebben opgelopen en enkele seconden later van zijn sokken zijn geblazen. Het museum heeft veel te vertellen over de destructie die de bom teweeg heeft gebracht. De grootste christelijke kerk in Japan die verwoest is, een straal van anderhalve kilometer waarin zo'n beetje alles platgeslagen is door de schokgolf, de branden die spontaan door de initiële lichtflits door de hele stad zijn gestart en tot diep in de nacht doorbrandden. Ontzagwekkend. Er zijn veel attributen die de ongelovelijke kracht van de bom demonstreren. Keramische dakpannen die gekookt zijn en bubbels hebben gevormt onder het oppervlak, zes glazen flessen die compleet met elkaar versmolten zijn, boomstronken vol glassplinters, stalen brugdelen die compleet verwrongen zijn, foto's van mensen wiens huid in plakken van hun lichaam af is gestroopt. Het meest ontroerend zijn de betuigenissen van overlevers. Eén heeft een homp gebakken klei aan het museum gedoneerd. Hij ging op zoek naar de lichamen van zijn kinderen, maar het enige wat van zijn huis over was, was de gebakken aarde eronder. Daar heeft hij een stuk van meegenomen ter nagedachtenis. Ik kan het niet laten een traan te laten bij een mooi vertaald gedicht van een man die meteen na de bom naar huis snelde, daar de half verkoolde lichamen van zijn kinderen vondt, ze die nacht cremeerde en een dag later hetzelfde kon doen met zijn vrouw die intussen was overleden aan de brandwonden.

In het vredespark tegenover het museum staan veel beelden die door verschillende landen gedoneerd zijn aan de stad. Het is zonnig, er lopen een aantal schoolklassen rond en ik pak mijn lunch erbij en eet die stilletjes op. Ik hoef pas om 14:00 aan het werk vanwege het tijdsverschil, maar ik had wel eerst nog een bureau in elkaar geïmproviseerd van een bedbodem en onze overvloed aan koffers (foto 2). Dan kon Karin tenminste goed werken.

De volgende ochtend besluit ik Sanno Jinja te bezoeken. Een Jinja is een Japanse Shinto heiligdom, daar worden de voorouders en natuurgoden aanboden. Iedere Jinja heeft een Torii als toegangspoort, waar je links doorheen moet stappen. Niet door het midden, want dat is het pad van de goden. De reden dat ik deze bezoek is omdat de Torii hier zo'n beetje het enige gebouw binnen een kilometer van de ontploffing was dat is blijven staan. Voor de helft dan (foto 1). De andere helft van de poort ligt ernaast uitgestald (foto 3). Nog bijzonderder zijn de twee reusachtige kamferbomen die de ingang flankeren. Een van de twee heeft een omtrek van wel 8 meter. Beiden zijn ze kaalgestript, geblakerd en gespleten door de bom. Iedereen dacht dat ze dood waren, maar wonderbaarlijk genoeg hebben ze het allebei overleefd. Tegenwoordig is er een soort betonnen replica van de oorspronkelijke vorm van de stammen in de kloven gemaakt, ik denk om de bomen te beschermen tegen rot. In een holte in een van de bomen hangt een lampje waardoor je de stenen kunt zien die er tijdens de ontploffing in zijn geslingerd. Wederom keer ik met innerlijke stilte terug naar huis.Read more