Tamil Nadu province

Madurai, Tamil Nadu. In de ochtend na het wakker worden de Indiase straat op. De lichtelijke chaos en warmte in. Indiase muziek, toeterende rickshaws, motorbikes en een mix van geuren. Lopend op de zanderige hoofdweg want een stoep is er niet. Bij een klein eettentje aan straat een verse Masala dosa als ontbijt. Eten met je handen. Een mengelmoes van mensen raast voorbij. Na de dosa naar de overkant voor een masala chai tea bij een van de typische street stalls. Indiërs kunnen niet zonder. Staand langs de drukke weg, observeren en een praatje maken. Het zijn van die ochtenden die ik koester als ik hier reis.

Vaak is de eerste vraag van de nieuwsgierige Indiërs op straat: "Which country?". Na eventuele associaties over the Netherlands wordt er over het algemeen snel doorgevraagd naar wat ik hier (alleen) doe, welk geloof ik aanhang en of ik getrouwd ben. Enige verbazing volgt als blijkt dat ik solo reis, geen geloof aanhang en niet getrouwd ben. "Oh", gevolgd door een typisch Indiase head shake (voorbeeld: https://bit.ly/2SR3F30) De headshake die ik na een aantal weken ook begin te gebruiken.

In Madurai vind je ook de Minakshi Tempel waar dagelijks honderden pelgrims een bezoek brengen. Als toerist belandt je bij het betreden van deze tempel in een religieus schouwspel. Fotocamera en telefoon mogen niet naar binnen en dat snap ik wel. De plaats is zo holy dat je Hindoes op de grond ziet liggen, de grond kussen en op plaatsen ziet aanbidden, offers en rituelen uitvoeren (Puja) met wierook, kaarsen en bloemen omsingeld. In de rij staan vele mensen voor contact met de Brahmaan priester, de hoogste rang in het kastenstelsel en alleen toegankelijk voor Hindoes. Hier stond ik - per ongeluk - ook in de rij, maar werd door een oplettende gids terugverwezen.

Na Madurai reisde ik per nachtbus in zeven uur naar Pondicherry, een kustplaats in de provincie Tamil Nadu. Pondicherry is een voormalig Franse kolonie, hoofstad van Frans-Indië en deze invloeden zie je terug in het centrum. Straatnamen aangeduid met Rue, politieagenten met een Kepi hoed, een Promenade en een Notre Dam Church. In de wijk 'White Town' vind je kleurrijke gevels en cafés met verse wafels, baquettes, croque monsieur, espresso en croissants. Op de laatste dag heb ik mezelf getrakteerd op homemade koffie, yoghurt met muesli en vers fruit in de ochtend, een wafel als lunch en een woodfired pizza in de avond. Een Europees cuisine dagje, tussen de Indiase middenklasse, na drie maanden Aziatisch eten.

In Pondicherry is de Arulmigu Manakula Vinayagar Temple gevestigd. Vol in beweging en geen toerist gezien. Het doet me telkens beseffen hoe diep de religie hier overal in de samenleving en het dagelijks leven verweven en zichtbaar is.

Met reizigers spreken we in de hostels regelmatig over India en de reiskeuze in het algemeen. Een jongen die in twee jaar tijd liftend van Duitsland naar India is gereisd en al drie jaar onderweg is, een man uit Londen die als journalist door India reist, een Canadees van in de veertig die om de vijf jaar zijn baan stopt en een lange reis maakt en een Frans stel van mijn leeftijd die ook beide hun kantoorbanen hebben opgezegd en na een jaar reizen samen een guesthouse willen starten. Het is een andere mindset, wat eenmaal in het werkende ritme van het (kantoor)leven lastig te veranderen is. Uiteindelijk blijft het een kwestie van doen.

De meeste backpack reizigers plannen dan ook minimaal een aantal maanden door dit land, maar er zijn uitzonderingen. Een Peruaanse man die een ander stel in Rishikesh ontmoette kwam voor twee weken naar India en wilde alle bekende plaatsen in zowel het Noorden als Zuiden bezoeken. Hij was zo gebrand op alles aftikken dat hij op een dag meer deed dan het Franse stel in drie weken op diezelfde plek. Yoga, rafting en een cooking class op één dag en ook nog even bezoek aan de tempel. En toen hij snel even ging douchen vroeg hij of zij in de tussentijd op zijn telefoon konden invoeren wat hij nog meer kon doen. Hij kreeg de bijnaam Speedy Gonzales.

Een contrast met het drukke straatleven is de omgeving Auroville waar ik een dag vanuit Pondicherry heen ben gegaan. Auroville is een experimentele utopische plek die al in 1968 door 'The Mother' werd gesticht. De droom was en is een gemeenschap te creëren die aan niemand toebehoort, geen hiërarchie, religie, regels en kent en vanuit de visie van Sri Aurobindo leeft. In de afgelegen serene een groene omgeving wonen en leven 2800 mensen met 54 nationaliteiten, waaronder honderd Nederlanders. Een belangrijke eye catcher is het indrukwekkende goudkleurige meditatatiecentrum Matrimandir.
Als je bijdraagt aan een lokaal project en de visie uitdraagt mag je toetreden tot de commune. Ik heb nog even overwogen me aan te sluiten, maar toch besloten door te reizen ;).

Ja.... India werkt verslavend en nodigt continue uit tot meer. Voor mij het ultieme backpack reisland. Het is fantastisch om hier alweer meer dan een maand te zijn en te ervaren.Read more