Een reis naar Belize en Mexico

Inmiddels is de reisgrens van 365 dagen met backpack onderweg verstreken.

Het voelt nog als de dag van gister toen we vanaf Schiphol vertrokken. Zo snel gaat een jaar. Zo snel glipt de tijd normaal door je vingers als je niet bewust herinneringen maakt in je leven. Al gaat de tijd misschien juist wel sneller als je herinneringen maakt. Een jaar vol avontuur. Geen volle agenda's, wintermaanden, verplichtingen, nieuwe kleding om er leuk uit te zien, verwachtingen, materialistische aankopen, televisie, nieuws. Enkel budget leefstijl met focus op ervaringen...

Na terugkomst van de Acatenango Vulkaan hike reisde ik per minibus door naar Lake Atitlan. Lake Atitlan is volgens veel reisgidsen een van de mooiste lakes ter wereld. Het is een kratermeer, omringd door groene bergen en vulkanen, helder water en met name in de ochtendzon met blauwe lucht magisch mooi.

'Nineteenth-century traveler John Stephens, writing in Incidents of Travel in Central America, called Lago de Atitlán 'the most magnificent spectacle we ever saw,' and he had been around a bit. Today even seasoned travelers marvel at this incredible environment. Fishers in rustic crafts ply the lake's aquamarine surface. Fertile hills dot the landscape, and over everything looms the volcanoes, permeating the entire area with a mysterious beauty. It never looks the same twice. '

Aan het meer liggen Maya dorpjes met eigen karakter, markten en subcultuur die je per boot kan bereiken. Een soort eiland hoppen maar dan met dorpjes.

Van San Marcos aka hippie Town, klein en rustgevend met meditation, eco, vega, massage, yoga, chiropractic, healing, super juices, smile center, soul therapy, healthy food, master yogic cleanse en body, tot aan San Pedro. Een groter plaatsje aan het lake en uitvalbasis voor bezoek aan de omliggende dorpjes. Waar de dagelijkse lokale markten een highlight zijn en honderden Guatamalese vrouwen in traditionele Maya kleding de dag starten. Elke dag vers fruit, eieren en avocado's voor het ontbijt.

Op de markten ben ik ongetwijfeld een imposante verschijning. Het viel me sinds Antigua al op dat de Guatemalees klein is van formaat, maar de vrouwen in dit land blijken met gemiddeld 1.49 centimeter lengte ook echt de kleinste vrouwen ter wereld. 

En een reis in Guatemala is niet compleet als je niet met de lokale chicken bus hebt gereisd. Naar mijn volgende bestemming dus niet met de shuttle waar toeristen veelal gebruik van maken maar met het vervoersmiddel van de Guatemalees. De chickenbussen zouden in Nederland niet door de APK komen, de banken zijn voor mijn beenlengte veel te krap, er is geen zichtbare dienstregeling maar het is een geweldige reiservaring. Voor de rit van 3 uur waren 4 verschillende bussen nodig. Het gaat kris kras door elkaar en sluit verbazingwekkend aan over zo'n grote afstand. Bij elke overstap direct een andere chickenbus in die ook weer binnen een minuut vertrok. 

Een chauffeur om te rijden, een mannetje ernaast om cash geld te innen, backpack op het dak en gaan. Alles gaat in enorm tempo en het gaspedaal wordt vol ingedrukt.

En de laatste fase van mijn reis druk ook ik het gaspedaal nog even in. Met bussen reisde ik door berggebied naar Lanquín in het Noorden van Guatemala. Waar ik rondom Semuc Champey in de subtropische jungleregio verbleef, in laadbakken van jeeps over gravelwegen verplaatste, het grootste Maya complex van Midden Amerika (Tikal) bezocht en na een stop in Belize de grens met Mexico zal gaan oversteken...Read more