Thuiskomen na 13 maanden op wereldreis

Na een reis van 384 dagen, 5 werelddelen, 90.000 kilometer, 20 landen, culturen, natuur, mooie mensen, ups en downs, fun, grenzen verleggen, honderden bussen, treinen en vooral onvergetelijke avonturen weer terug in Nederland.

Het slotstuk van een droomreis...

Cancun Airport, Mexico. De laatste dag van mijn reis is aangebroken. Ik heb me kunnen voorbereiden op mijn terugkomst en de laatste weken waren mooi en bijzonder. Mexico Yacutan was een prima afsluiting en door de zon, witte palmstranden en vooral milde reis- en cultuur intensiteit een fijne overgang naar Europa.

Per bus vertrek ik op vrijdagochtend naar het vliegveld. Wat normaal synoniem staat voor avontuur. Nu voor terugkomst. Met tranen in mijn ogen komt het vliegtuig los van Mexicaans grondgebied. Op naar de laatste halte van deze trip. Op naar Nederland.

Een reis van meer dan een jaar. Te lang voor je geest om als een geheel te overzien. Ik heb de foto's en blogs nodig om alle herinneringen terug te halen. Om de gevoelens per plek weer boven te laten komen. En dat zal de komende maanden wel intenser worden verwacht ik. Met in totaal +20.000 foto's. En dus indrukken.

Van de treinen door Rusland, Siberië naar Mongolië en China, de tempels in Myanmar, kerst in Bangkok, feestend het nieuwe jaar in Thailand, streetfood in Singapore en Kuala Lumpur, het straatleven in kleurrijk India, struinen door Sydney, roadtrippen door Nieuw-Zeeland tot 7 maanden per bussen door Zuid- en Midden Amerika. Over de Chinese muur, Machu Pichu, langs het Sydney Opera House. En zoveel meer. De lijst is eindeloos.

De afgelopen 6 maanden 900 kilometer en 34.000 hoogtemeters gehiked.

En als ik mijn top 3 mooiste reislanden zou moeten noemen waren dat voor mij: India, Argentinië en Mongolië. Gevolgd door Colombia, Bolivia, Guatemala en Chili. En Singapore. En Sydney. Hmm. Een keuze maken is eigenlijk niet mogelijk...

Ik vlieg terug op Brussel Airport en als de daling wordt ingezet zie ik de uitgestrekte platte groene velden, lintdorpjes met kerk en een horizon. De begroeting bij de Belgische migratiemedewerker doe ik onbewust nog in het Spaans. Geen nieuwe stempel meer, geen Spaanse taal meer.

Mijn vader en broertje halen me op van het vliegveld. Een mooi moment. Over de snelweg rijden we in drie uur terug naar huis. Dit is een korte rit voor mijn gevoel, maar voor Nederlandse begrippen erg lang. Als we onderweg uitstappen ruik ik de geur die me direct doet denken aan Nederland. Voel ik de frisse herfstlucht die me doet beseffen aan de seizoenen in Nederland. En zie de driebaans autosnelwegen met luxe stationauto's aan de linkerkant en kleine langzaam auto's aan de rechterkant, wat me doet denken aan Nederland. Wat een prikkels op de weg.

We hebben een lunch met mijn prachtige lieve familie in Velp waar ik ook mijn kleine neefje weer zie. Die toen ik vertrok nog afhankelijk in mijn armen lag en nu op zijn driewieler vrolijk door de woonkamer rijdt. Voor hem is het leven momenteel een grote ontdekking. Zoals het voor Ome Jesper afgelopen jaar was. Leren, risico's durven nemen, verwonderen, observeren, open in het contact.

Als ik 10% van de reismind kan vasthouden is dat al een stap in levensgeluk. Op reis heb je een open blik. Sta je aan. Daarin heb ik onder andere geleerd dat iets nieuws (of struggle) ook iets moois kan opleveren. Je bent niet je gedachten. Je veel dingen niet kan plannen of voorspellen. Het in beweging blijven, ruimte, een doel, zorgen voor lichaam en geest energie geeft.

Zoals de klim naar 6100 meter hoogte summit in Bolivia. Leren dat je lichaam zoveel kan, als je fit en mentaal sterk bent. De kou, wind. Het leren om door te gaan als het moeilijk of zwaar wordt. Idemdito voor momenten in reizen door India, met parachute uit een vliegtuig springen op 4600m hoogte, de klim naar vulkaan Fuego. Situaties waar je doorheen moet en niet uit kan stappen.

Je bewust tijd moet maken (of kopen) om ruimte en rust te creëren. Ruimte leidt tot groei en inspiratie. Wat zorgt voor geluk. Niet meer, maar minder werken zou hier wat meer de norm moeten worden. In ieder geval minder drukte, minder 'moeten'. Druk zijn is ook ego. Reflectie voor mezelf. Minder geleefd worden. In Nederland zitten 150.000 jongeren (tussen 20 en 35) thuis vanwege burn out klachten. Enorme aantallen. Terwijl we in de rijkste, gezondste en veiligste tijd ooit leven.

Ik hoop vast te houden om met open blik naar de wereld te kijken, zoals op reis. Nieuwe dingen proberen, minder oordelen, de open minded mensen, de vele soms onwerkelijk gastvrije momenten. De connecties. Stuk voor stuk heel bijzonder. De zelfvoorzienende nomaden in Mongolië, de duizenden mensen die het straatleven leiden, soms alleen wat snoepjes verkopen in een bus of in houten huisjes wonen. Om te kunnen (over)leven.

Als ik in de middag in Utrecht ben pak ik vrijwel gelijk mijn hardloopschoenen en ren een rondje door de stad. Genieten van de laatste herfstzon die fris aanvoelt na de hitte in Mexico. Ik versta ineens weer wat de mensen op straat zeggen, Spaanse woorden vallen me op, zie de volle terrassen en zelfs een bekend gezicht langs fietsen. Wat een gemoedelijk en een mooi pittoresk stadje. Alle gemakken ineens bij de hand. Utrecht voelt klein, maar vertrouwd. Al ben ik afgelopen jaar juist vertrouwd geraakt aan alles wat in basis niet vertrouwd was.

Op zondagochtend word ik wakker in een serene rust. Vogeltjes fluiten en de kerkklokken luiden zachtjes op de achtergrond. Bij alle buren nog de gordijnen dicht, een lege straat. Geen blaffende honden, muziek of straatkarren zoals in Zuid-Amerika en Azië. Altijd en overal maar die geluiden. In maanden heb ik niet zo'n stilte ervaren. Het Aziatische en Zuid Amerikaans straatleven is voorbij.

Na een kop koffie is mijn eerste gedachte om erop uit te gaan. De reflex bij een nieuwe omgeving. Tripadvisor te openen en te kijken wat er te doen is. In Utrecht de Grachten, het Wilhelminapark en het Nijntje museum. De normale dingen. Het is zondagochtend en weekend. Voor de werkende mens nog een dagje genieten van de laatste zonnestralen om morgenvroeg de werkweek en drukte weer in te gaan.

De zon deze dag helpt. Zon en warmte geeft zo'n levensenergie in veel landen. Als voorbeeld in het zonnige Colombia. De grijze lucht is misschien wel de grootste omschakeling na een jaar zon en blauwe lucht.

Bij de eerste boodschappen die middag in de AH neem ik de bemenste kassa in plaats van een zelfscan die ik een jaar geleden nooit oversloeg in verband met snelheid. Word op de eerste dag bij twee kassa's teruggeroepen omdat ik bij het weglopen mijn bonuskaart en pinpas niet heb teruggepakt.

Wat ook opvalt. De zittende kassa-medewerkers in de supermarkt, de vele monumentale panden, de vitale oudere mensen op de fiets, dure auto's, de volle borrelcafés, de biercultuur, het snelle internet, de heerlijke Nederlandse kaas en mijzelf ontspannend voor een rood stoplicht. De welvaart prijkt in het schone straatbeeld.

Afspraken komen weer binnen. Zie mijn goede vrienden weer. Moet wennen aan het hebben van een planning, agenda en nadenken welke dag het is.

En het contact. Nederland is in basis individualistischer. Meer 1 op 1. Als ik in een koffie-tentje zit om mijn CV te updaten en aan een man, verzonken in zijn scherm, naast me aanspreek verrast dat hem. Wat daarna leidt tot een leuk gesprek. Zo ook met een gepensioneerde Amerikaan die zijn dochter bezoekt. En een paar dagen later met een filmdirector van mijn leeftijd uit Canada. Gewoon door contact te maken.

Iedereen raast voorbij. En alles gaat nog een beetje langs me heen. Op een lange reis doe je ontzettend veel maar moet je in basis niets. Leef je in het moment, van dag tot dag en kijk je om je heen. Nederland is voorspelbaar en comfortabel, reizen en onderweg zijn verslavend.

Ik wil deze blik vasthouden, voor het ook weer langzaam uit mijn blikveld verdwijnt. De snelheid en zelfde ritmiek waarop alles gaat. Voor ik straks ook weer door het rode licht fiets, langzame weggebruikers inhaal en de zelfscan-kassa pak om snelheid te maken. De 24 uurs-maatschappij van het Westen in dender. Altijd maar meer. Dat het zo weer normaal is, als je er niet bewust anders mee omgaat.

Ik voel me ontspannen, leef nog deels uit mijn backpack. Het omgekeerde van toen ik vertrok. Met inmiddels 8 kg lichaamsgewicht minder en dubbel zoveel energie.

Doe dagelijkse workouts en lessen bij een nieuwe sportschool, geniet van het sauna moment, volg een proefles bouldering, heb zelfs een yoga les geprobeerd, vervolg lessen Spaans en ga vanavond naar het Language cafe om met internationals mijn Spaans een beetje bij te houden.

Verder eet ik bewust, drink al maanden amper alcohol, volg geen nieuws en heb geen auto, computer, televisie of tv abonnement. En die laatste twee gaan er ook niet komen. Wel een e-reader met boeken en podcasts. Neem elke ochtend een koude douche (aanrader) en zet mijn telefoon in vliegtuigmodus (aanrader). Die rust en mindset houd ik zo lang mogelijk vast.

Zoals een oud collega die ook een lange reis heeft gemaakt eens naar mij schreef. 'Nederland is Nederland. Koud. Druk. Asfalt en voor je het weet een volle agenda'.

Ja, we zijn weer terug. Ik zet wat Colombiaanse salsamuziek op en staar uit het raam. De herfst is aangebroken. Terugkomen is ook een onderdeel van een wereldreis. Misschien wel uitdagender dan weg gaan.

Op naar een nieuwe fase. Op naar nieuwe dromen....

Lieve mensen,

Enorm BEDANKT voor het volgen van mijn reisblog, jullie reacties, het meeleven en de inspiratie. Super tof!

Schrijven was voor mij, vooral op momenten waar ik lang moest wachten of tijdens urenlange trein- en busritten (waarvan de langste 76 uur), een fijne manier in het verwerken van ervaringen, te kunnen delen en daar later op terug te blikken. Alles geschreven op mijn telefoon met een notitie-app.

Het was voorrecht om zoveel verschillende plekken op de wereld te mogen ervaren, culturen te ontdekken en de kans te hebben en een kijkje te nemen in andere werelden.

Een buitengewoon mooi en waardevol cadeau aan mezelf. Soms moet je dingen doen waarvan je nog niet weet hoe. Uit die comfortzone. Als je kan zijn met een minimaal aan spullen en ongemak ben je vrij. En leer je.

Het mooie van reizen is het besef hoe enorm klein het stukje waar je woont of werkt eigenlijk is, hoe je geest zich daar in rap tempo in aanpast en ervaren hoe andere mensen het leven leven. Dat het ook anders kan. Maar we tegelijkertijd ook echt allemaal op elkaar lijken. De meeste mensen deugen... (tip - is ook een prachtig boek over).

En hoe een 'ver land' tijdens het reizen zo bekend, vertrouwd en dichtbij gaat voelen. Vooroordelen verdwijnen.

Alles is perceptie
Alles is relatief
Allemaal een state of mind

En om met een aantal prachtige woorden van Steve Jobs af te sluiten: “You can't connect the dots looking forward; you can only connect them looking backwards. So you have to trust that the dots will somehow connect in your future. You have to trust in something, your gut, destiny, life, karma, whatever.“

Uiteindelijk is het hele leven een reis. Maak er iets moois van. En gun jezelf ruimte. Niet iedereen heeft die kans....

https://youtu.be/9C4UbGbQYyc

Tot snel! JesperRead more