Canyoning

Vandaag opgestaan terwijl niemand echt zin heeft. Bij mij slaat zo stilaan de vermoeidheid echt wel toe. Yves staat sowieso niet graag op en Ellen en Arno hebben gewoon geen zin (lees: hebben schrik) van de activiteit van vandaag namelijk canyoning. Het is al bijna 3 uur rijden voor we er zijn en dat in de richting vanwaar we enkele dagen geleden zijn gekomen. Beetje lullig wel. We stoppen ergens langs de weg waar niets te zien is. We moeten onze wetsuits en harnassen etc aan doen en wandelen dan een dikke 20 minuten het bos in. Het is weer klimmen en heet dus de goesting wordt er niet beter op. Onze gids is weer een Nederlander, maakt de safety briefing weer wat gemakkelijker. Arno is er niet gerust in. Ik bijt de spits af met een eerste abseil door het bos zodat we bij de canyon aankomen. Gevolgd door Arno, Yves en Ellen. Zo houden we het treintje aan gevolgd door sliden door het water in de canyon, jumps en abseilen van de rotsen en watervallen. Het is een super prachtige setting en een stralende dag. Dat het water 7 graden is voelen we niet en de 3uur in de canyon vliegen voorbij. Ook Arno en Ellen hebben de schrik overwonnen en doen zo goed als alles mee. Enkel de big jumps niet maar de eerste skip ik ook. 6 meter hoog en niet veel diepte in het water dus enkel Yves neemt deze. De volgende van 7 meter hoog doen we wel samen, kicken. Wat een leuk avontuur weeral. Lev zei het nog hoe plezant dit was en ik moet hem groot gelijk geven! Na een lange terug rit heeft niemand nog zin om te koken en heeft iedereen zin in iets anders. Arno en Yves gaan naar de KFC, Ellen haalt sushi af en ik ga voor een pasta welke we aan onze camper opsmullen. De pijp is weer uit en morgen vroeg op en een lange rit voor de boeg. Slaap lekker.En savoir plus