Pizzo Badile - Spigolo Nord

Na een korte en slechte nacht met af en toe wakker worden, gaat de wekker om 3u45. We zijn in totaal met een 8-tal cordées die de Noordgraat vandaag beklimmen. Daniel en Sylvain gaan als enige cordée voor de Cassin-route. Daniel biedt ons aan de ontbijttafel nog een lift aan om vanuit Italië samen terug te keren naar Bondo, mits we ongeveer gelijktijdig arriveren in de Gianetti hut. Een half uurtje willen ze wel wachten op ons. Een motivatie om het tempo erin te houden! Zo niet volgt er de dag nadien een lange hike van een 8-tal uur terug naar Bondo.

Iets voor 5u00 starten we onze tocht richting de Badile, als een van de laatsten. De aanloop gaat vlot. Tegen 6u30 staan we aan de voet van de berg, waar de ‘voorbouw’ van de route begint, een paar honderd meter klauteren op 2de graads steenplaten. Op onze D-botinnes ging dit wel, maar Dimitri beklaagde zich toch een beetje dat hij zijn klimschoenen nog niet had aangetrokken. Wat extra grip was hier en daar wel beter geweest.

Op 2590m vinden we de ‘champignon’ terug, waar de klimroute echt begint en we meteen ook de eerste relais vinden. Nog 30 pitches te gaan! We doen er onze klimschoenen aan en besluiten om de makkelijkere 3de graads lengtes nog niet af te zekeren. We klauterden vlot omhoog en kunnen direct al een cordée Britten voorbijsteken die al meteen verkeerd waren geklommen. Die hebben we de rest van de dag niet meer van nabij gezien, en raakten steeds verder achterop. Bij de eerste 3c-4a binden we ons in, en gaan we in ‘corde tendue’ verder. Dit loopt heel vlot, en we kregen steeds meer vertrouwen. Wanneer de graat wat steiler begint te worden stappen we af van het simultaan klimmen en houden we het bij afzekeren vanop de standplaats, en afwisselend voor- en naklimmen. Tegen 11u hebben we al een 15-tal pitches afgewerkt, en kan Dimitri de crux-lengte (5a+) als voorklimmer voor zijn rekening nemen. Het is een korte traversée die ons terug op de hoofdgraat brengt. Alles gaat heel vlot. Aan dit tempo zien we ons zeker om 14u op de top aankomen. In de verte en lager dan ons zien we Daniel en Sylvain in de Cassin—route. “Wij gaan zeker eerder op de top zijn” zeggen we tegen elkaar.

De tweede helft van de route verloopt echter iets minder vlot. We moeten op de standplaatsen vaak wachten op de cordée voor ons, maar zijn ook niet snel genoeg om ze comfortabel voorbij te steken. Maar de babbeltjes aan de standplaatsen met de Zwitserse cordée voor ons hebben ook een doel: zij hebben twee touwen van 50m, wij maar één. Als we dicht bij hen blijven, kunnen we in de afdaling misschien op hun touwen rapellen, wat veel sneller zou gaan. Later in de route helpt Dimitri de Zwitserse klimster haar “spaghettitouw” te ontwarren. “Alweer een stap dichter bij rapellen op hun touw” denken we ;-). Even later bieden we ook nog van ons brood aan en een stuk worst, maar die hoef ze niet… Een 2de factor waarom ons tempo plots een stuk lager ligt is omdat in de 2de helft we bij het simultaan klimmen vaak last hebben van touwwrijving. Aan verkort touw klimmen was waarschijnlijk de betere keuze geweest en Daniel had ons dit nochtans aangeraden. Onthouden we voor de volgende keer!

Aan de laatste lengtes lijkt maar geen eind te komen. Het terrein wordt makkelijker, maar er verschijnt ook meer en meer sneeuw op de graat, waardoor we minder snel kunnen klimmen en extra voorzichtig te werk moeten gaan. Daarnaast is er ook nog de factor “schaduw, wind en koude”. Eerst doen we onze Gore-Tex aan, later ook onze donsjas erover. Onze handen en voeten beginnen af te koelen. Om te zekeren aan de relais trekken we altijd handschoenen aan en Dimitri klimt zelfs enkele lengtes na met handschoenen. Het geeft minder gevoel met de rots, maar wel warme handen!

Na 12u onderweg te zijn komen we om 17u00 eindelijk aan op de top. Een gelukzalig moment, en wat een beklimming! Na enkele topfoto’s zijn onze gedachten al snel bij de afdaling. De Zwitserse cordée voor ons is al aan de afdaling begonnen. We gaan hen snel achterna, en ik roep nog: “Wat denk je ervan om ons touw mee te nemen voor de volgende rappel? Dan raken we allemaal sneller beneden”. Na een korte twijfel happen ze toe. Yes!

De afdaling en de rappels gaan heel vlot. We werken alle vier samen als een team. Zij zoeken de afdaalroute en installeren de rappels, wij recupereren de touwen en schieten ze op zodat zij ze terug kunnen meenemen voor de volgende rappel. Enkel bij het recupereren van het touw uit de voorlaatste rappel gaat het bijna mis. We trekken met ons beiden zo hard we kunnen maar krijgen geen beweging in het touw. Het touw loopt niet mooi naar beneden, maar maakte een bocht over de ruwe graniet. We proberen opnieuw, en gaan er nu beiden met ons volle gewicht aan hangen. Uiteindelijk komt het beetje bij beetje naar beneden en na minutenlang gesleur is het touw eindelijk bij ons. Oef!

Na de laatste rappel is het nog een klein uur wandelen naar de Italiaanse Gianetti hut. We arriveren er om 20u45. Na 16 uren onderweg te zijn, zijn we beiden bekaf. Gelukkig is er nog wat eten over, zodat we onze magen kunnen vullen. We krijgen nog een sms van Daniel... zij stonden al om 14u op de top na de Cassin-route geklommen te hebben. Héél straf! “Daniel, tu es vraiment un tgv!”. Die lift terug naar Bondo zit er dus niet meer in… Morgen wordt het dus opnieuw een lange dag.

Hoog tijd voor bed nu! In vergelijking met de Zwitserse Sasc Furä hut voelt de Italiaanse hut een pak spartaanser aan. We krijgen twee slaapplekken op het 2e verdiep aangeboden, maar dat ligt zo goed als vol. Naast de trap is er nog een krappe hoek die eerder als een soort "hol" aanvoelt en waar nog twee lege matrassen liggen op de vloer. We nemen er genoegen mee, en vallen snel in slaap. Wat een dag!

(Tekst naar analogie van Dimitri Strybos op Polar Steps)Read more