Pizzo Badile - Spingolo Nord

Na een korte en slechte nacht met af en toe wakker worden, gaat de wekker om 3u45. We zijn in totaal met een 8-tal cordées die de Noordgraat beklimmen vandaag. Daniel en Sylvain gaan als enige cordée voor de Cassin-route. Daniel biedt ons aan de ontbijttafel nog een lift aan om vanuit Italië samen terug te keren naar Bondo, mits we ongeveer gelijktijdig arriveren in de Gianetti hut. Een half uurtje willen ze wel wachten op ons. Een motivatie om het tempo erin te houden! Zoniet wordt het de dag nadien een lange hike van een 8-tal uur terug naar Bondo. Iets voor 5u00 starten we onze tocht richting Badile, als een van de laatsten. De aanloop gaat vlot. Tegen 6u30 staan we aan de voet van de berg, waar de ‘voorbouw’ van de route begint, een paar honderd meter klauteren op 2de graads steenplaten. Op onze D-botinnes ging dit wel, maar Dimitri beklaagde zich toch een beetje dat hij zijn klimschoenen nog niet had aangetrokken. Wat extra grip was hier en daar wel beter geweest. Op 2590m vonden we de ‘champignon’ terug, waar de klimroute echt begon en de eerste relais was. Nog 30 pitches te gaan! We deden er onze klimschoenen aan, en besloten de makkelijkere 3de graads lengtes nog niet af te zekeren. We klauterden vlot omhoog, en konden direct al een cordée Britten voorbijsteken die al meteen verkeerd waren geklommen. Die hebben we de rest van de dag niet meer van nabij gezien, en raakten steeds meer achterop. Bij de eerste 3c-4a bonden we in, en gingen we in ‘corde tendue’ verder. Dit ging heel vlot, en we kregen steeds meer vertrouwen. Wanneer de graat wat steiler begon te worden, stapten we af van het simultaan klimmen, en hielden we het op afzekeren vanop de standplaats, en afwisselend voor- en naklimmen. Tegen 11u hadden we een 15-tal pitches afgewerkt, en mocht Dimitri de crux-lengte (5a+) als voorklimmer voor mijn rekening nemen, een korte traversée die ons terug op de hoofdgraat bracht. Alles ging heel vlot. Aan dit tempo zagen we ons zeker om 14u op de top toekomen. In de verte en lager dan ons zagen we Daniel en Sylvain in de Cassin—route. “Wij gaan zeker eerder op de top zijn” dachten we toen. De tweede helft van de route verliep echter iets minder vlot. We moesten op de standplaatsen vaak wachten op de cordée voor ons, maar waren ook niet snel genoeg om ze comfortabel voorbij te steken. Maar de babbels aan de standplaatsen met de Zwitserse cordée voor ons hadden ook een doel: zij hadden twee touwen van 50m, wij maar één. Als we dicht bij hen bleven, konden we in de afdaling misschien op hun touwen rapellen, wat veel sneller zou gaan. Later in de route hielp Dimitri de Zwitserse klimster haar “spaghettitouw” te ontwarren. “Alweer een stap dichter bij rapellen op hun touw” dachten we ;-). We boden haar later ook nog wat van ons brood en een stuk worst aan, maar die hoefde ze niet… Een 2de factor van ons vertraagde klimmen in de 2de helft was dat we bij het simultaan klimmen vaak last hadden van touwwrijving. Aan verkort touw klimmen had de betere keuze geweest, Daniel had ons dit nochtans aangeraden. Onthouden we voor de volgende keer! Aan de laatste lengtes leek geen eind te komen. Het terrein werd makkelijker, maar er verscheen ook meer en meer sneeuw op de graat, waardoor we minder snel konden klimmen, en extra voorzichtigheid nodig was. En dan was er nog de factor “schaduw, wind en koude”. Eerst onze gore-Tex aan, later ook onze donsjas erover. Onze handen en voeten begonnen af te koelen. Aan de relais trokken de altijd handschoenen aan om te zekeren en tijdens het naklimmen klom Dimitri ook enkele lengtes met handschoenen. Soms wat minder gevoel met de rots, maar wel warme handen in de plaats! Om 17u00, na 12 uren onderweg te zijn, arriveerden we eindelijk aan de top. Een gelukzalig moment, en wat een beklimming! Na enkele topfoto’s te maken, waren onze gedachten al snel bij de afdaling. De Zwitserse cordée voor ons was al aan de afdaling begonnen. We gingen hen snel achterna, en ik riep hen nog toe “Wat denk je ervan om ons touw mee te nemen voor de volgende rappel? Dan raken we allemaal sneller beneden”. Na een korte twijfel hapten ze toe. Yes! De afdaling en de rappels gingen heel vlot. We werkten alle vier samen als een team. Zij zochten de afdaalroute, en installeerden de rappels. Wij recupereerden de touwen en schoten ze op, zodat zij ze terug konden meenemen voor de volgende rappel. Enkel bij het recupereren van het touw van de voorlaatste rappel gaat het bijna mis. We trekken met ons beiden zo hard we kunnen maar krijgen geen beweging in het touw. Het touw liep niet mooi naar beneden, maar maakte een bocht over het ruwe graniet. We proberen opnieuw, en gaan er nu beiden met ons volle gewicht aan hangen. Uiteindelijk komt het beetje bij beetje naar beneden, en na minutenlang gesleur is het touw bij ons. Oef! Na de laatste rappel is het nog een klein uur wandelen naar de Italiaanse Gianetti hut. We arriveren er om 20u45. Na 16 uren onderweg te zijn, zijn we beiden bekaf. Gelukkig is er nog wat eten over, zodat we onze magen toch nog kunnen vullen. We krijgen een sms terug van Daniel. Zij stonden al om 14u op de top na de Cassin-route geklommen te hebben. Straf! “Daniel, tu es vraiment un tgv!”. Die lift terug naar Bondo zit er dus niet meer in… Dat wordt een lange dag morgen. Hoog tijd voor bed nu! In vergelijking met de Zwitserse Sasc Furä hut voelt de Italiaanse hut een pak spartaanser aan. We krijgen twee slaapplekken op het 2e verdiep aangeboden, maar die ligt zo goed als vol. In een krappe hoek wat aanvoelt als een soort “hol” liggen nog twee lege matrassen op de vloer. We nemen er genoegen mee, en vallen snel in slaap. Wat een dag!

(Tekst naar analogie van Dimitri Strybos op Polar Steps)Baca lagi