Sungai Salo

Vandaag staat onze eerste ervaring met een lange busrit op de planning. Het boeken ging helaas niet helemaal goed en heeft ons zo’n 100 euro gekost omdat we in eerste instantie de verkeerde datum hadden geboekt. Na een hoop mails, belletjes en appjes werd duidelijk dat het niet ging lukken en hebben we besloten om dan maar 2 keer te boeken en het te laten voor wat het is. Beetje frustrerend wel omdat we erg bezig zijn met het budget en dit erg goed lukt. Meestal geeft het juist energie om hiermee bezig te zijn, maar op zulk soort momenten dus even niet. Dit hoort er ook bij dus proberen we het achter ons te laten. Ook blijken er 2 verschillende opstap plaatsen omschreven te zijn, via Facebook hebben we wat waarschuwingen gelezen dat de bus niet op plek A vertrekt maar de manager in het hostel verteld dat hij zeker weet dat dit wel het geval is. We zetten de wekker extra vroeg zodat we nog een back-up plan hebben voor als we toch naar de andere kant van de stad moeten. Gelukkig kiezen we de juiste en komt de bus aanrijden kort nadat we staan te wachten. We gooien gauw de backpacks in de bus en doordat Erik nog een beetje gestrest is loopt hij keihard met z’n hoofd tegen een verkeersbord aan terwijl hij gebukt met een zware tas loopt. De verkeersborden zitten hier iets lager als bij ons en hij had hem niet gezien. Gelukkig valt het mee (schaafwondje) en was het vooral een harde gong. De bus is verder erg chill, er is ruimte genoeg zodat we alledrie 2 stoelen hebben en op een groot scherm worden de nieuwste films gedraaid. Door mede-reizigers wordt ons verteld dat de grens tussen Brunei en Maleisië nogal slingert en dat we dus meerdere keren eruit moeten voor een paspoort check. Nou daar was niets aan gelogen! Al snel komen we bij de eerste post om Brunei uit te gaan, stempeltje erbij. 200 meter verder Maleisië weer in, stempel erbij. Vervolgens een uurtje later Maleisië weer uit, en grondige controle om Brunei weer in te mogen, met vragen, foto’s en vingerafdrukken erbij. Enfin, totaal 7 stempels verder in ons paspoort! Verder vinden we de busrit erg chill, het zit prima, het landschap is mooi, we doen wat dutjes onderweg en kijken wat films. Onderweg nog een stop van een uur om te lunchen en zowel Erik als Annika komen iemand tegen die helemaal idolaat van ze is, met knuffels en al! Na 9 uur zijn we in Kota Kinabalu en worden vlakbij het hotel gedropt. We lopen naar binnen en hebben een mooi ruim appartement voor onszelf met op de bovenste verdieping een zwembad! Lynn en Erik nemen gelijk een plons terwijl Annika even op bed blijft liggen omdat de busrit haar rug niet al teveel goeds heeft gedaan. Daarna zoeken we nog een foodcourt op straat op om te eten, scoren een doos eieren om morgen een ontbijtje te maken en duiken lekker ons bed in.Read more