Bén Tre

Eens we de valiezen ter bewaring afgegeven hebben vertrekken we voor onze tocht met de boot-fiets-boot. We rijden naar Ben Tre, onderweg zien we de kale rijstvelden want de oogst is hier al voorbij. Men wacht nu op de overstroming waar men heel blij mee is omdat deze vloed vruchtbare specie achterlaat zodat de farmers geen chemische groeimiddelen moeten gebruiken. De rijst teelt is ook veel gemakkelijker dan in het noorden omdat men hier na de vloed een vochtige grond heeft en men moet de rijstzaden maar zaaien, in het noorden moet men jonge plantjes, plantje per plantje in de grond steken.
In Ben Tre nemen we de boot voor een tocht over de Ba Lai en de Ham Luong. Overal liggen cocosboomgaarden, die via kanaaltjes te bereiken zijn.
De Mekong noemt men hier de 9e rivier, enerzijds omdat 9 het geluksgetal is in Vietnam of ook omdat de rivier meandert in negen zijtakken.
We varen in een comfortabel rieten zeteltje in een mooie omgeving kanaaltjes door, de vegetatie doet ons zelfs aan Congo denken. We bezoeken achtereenvolgens: een steenbakkerij van de 3e generatie, een familie die cocossnoepjes maakt (keo dùa), een familie die cocosmatten maakt, dan nemen we de fiets door de jungle. Arlette voelt zich niet zo goed en samen met Mia, Hilde en Antoinette worden zij met een motortriporteur naar ons restaurant gebracht. Restaurant is een groot woord, het lijkt wel of we bij familie op de buiten mogen mee-eten, vers gevangen karper, reuzegarnalen babyoctopussjes met soep vooraf en rijst achterna en als dessert de lekkere ananas.
Arlette voelt zicht al beter maar dan is het Hilde haar maag die opspeelt, ze mag rusten op een bed binnen.
Gelukkig is het niet volle zon, maar af en toe een wolkje. Dus een reuze dag!
We wandelen een tiental minuten door het bos naar de aanlegplaats van platte roeiboten en worden naar een dieper stuk gebracht waar net dezelfde soort boot als deze morgen ons opwachtte. Terug naar de aanlegsteiger waar de bus verwittigd werd dat we terug toegekomen waren! We krijgen bijna een lachstuip als we pipi-madam horen roepen, dat is hier de geëigende uitroep als je uit de bus stapt, zo trachten ze je gewoonlijk in hun winkel te lokken, in dit geval was het echter en restaurant dat waarschijnlijk toebehoord aan dezelfde eigenaar als de boten, dus gratis!
Nog een lange terugrit naar de Majestic om ons een beetje op te frissen en onze bagage op te halen, om 18 u vertrek naar de luchthaven.Read more