Nar

Het einde van Azië nadert. Ruim 15 maanden hebben boef en ik woest, verwonderd en enthousiast rond gestapt aan deze kant van de bol. De climax van Azië gaat liggen ergens op een hoge piek in Nepal. Waar weten we nog niet. De markt voor bergtoppen is hoog. Waar te beginnen merken we wel als we onze stempel in ons paspoort voor Nepal hebben verzameld. Een betere manier om dit gedeelte van ons nieuwe leven af te sluiten lijkt ons niet. Elke dag aan de wandel. Omgeven met prachtige besneeuwde toppen en hopelijk elke avond met de voetjes in de lucht om goed voedsel naar binnen werken. Wat stiekem toch een zeer belangrijke graadmeter is om de dag te beoordelen: eten.

De tocht richting Pokhara is er niet 1 om naar uit te zien. Het startpunt is Haridwar in India, het eindpunt is Pokhara in Nepal. De af te reizen afstand is een luttele 919 km. Ons luxe vervoersmiddel een bank in een bus waar je noodgedwongen met geuren dealt die je liever mijdt. Je niets anders bent dan opgehokt vee in een te kleine ruimte. De buschauffeur zich voortdurend met tabak energie in kauwt en turend door de voorruit zijn voet driftig laat dansen met zijn partner van de snelheid. Zogezegd. De wellness trip eindigt na ongeveer 48 uur slijtage in een zonovergoten Pokhara. Na twee overnachtingen in een bus. Twee uur bijknorren over de grens in een schimmig hotel. Op het verkeerde been gezet in India door de doune ambtenaar dat de Nepalese douane beamten je geld af troggelen als je niet gepast je visa afrekent. Verbaast zijn dat die informatie niet klopt. De ambtenaar is de vriendelijkheid en redelijkheid zelve. Stappen we gebroken ons laatste vervoersmiddel in: de taxi.

Pokhara is een chill oord wat niet onze ontspanning is. Weliswaar heerst er een rustige vibe maar de stad ademt een en al commercie en overpriced value. Dat is ook voor een reden. Pokhara is de hub naar een van de grootste trekpleisters van Nepal. De Annapurna range. Een massief gebergte met een aantal 8000+ pieken die je in 14 tot hoe lang je wenst dagen zelf kunt omcirkelen. De Annapurna’s zijn voor bergbeklimmers een geduchte tegenstander. De statistieken, horen we later, liegen er niet om. De echte bergbeklim expedities dragen het nummer: met zijn vieren omhoog, met zijn drieën naar beneden. De Annapurna is voor de pro’s een stuk heftiger dan de koning der toppen de Everest. Wonderbaarlijk zijn met name Polen de winterbeklimmers op de expeditie. Waarin de omstandigheden nog bruter zijn dan de ‘relaxte mei tot en met augustus maanden’. De tijd dat bijvoorbeeld de Everest expedities voornamelijk plaatsvinden.

Wij stappen uiteraard niet een expeditie in. Wij zien onszelf niet met touwen, klimijzers op besneeuwde richels lopen. Los van de 20.000 euro dat dit ongeveer kost. Nee wij stappen gewoon om het massief heen met maar een stijging van 800 meter naar 5416 meter. Hoe we de hoogte gaan verteren wordt een uitdaging. Hoogteziekte ligt namelijk altijd op de loer. Beiden hebben we zoiets nog nooit gedaan. Beiden weten we niet hoe ons lichaam gaat reageren. Beiden zijn we zeer excited om 20 dagen ons onder te dompelen in de Annapurna.

Voordat je begint aan iets dat je niet kent, verwonder je jezelf in wat het je gaat brengen. De waarheid is dat je dat nooit weet. Je zintuigen vertellen je gedurende elke stap in het diepe exact hoe je je voelt. En bijna altijd kloppen de verwachtingen niet met de werkelijkheid. Dat is eigenlijk een zeer geruststellende gedachte. Je hoeft je dus nooit druk te maken voordat je het diepe inspringt.

Dag 1 overtreft direct alle hoop en verwachtingen. Het ritme van je eigen stappen. Het luisteren naar je eigen ademhaling. Al die indrukken die geleidelijk jezelf passeren voert je naar een innerlijke rust die achter een bureau op een dinsdagmorgen met de pop up ‘je hebt een nieuw bericht’ nooit zal voelen. Langzaam verandert het landschap. Langzaam verschuift de temperatuur. Langzaam stijg je jezelf tot andere hoogte. De lucht is blauw. Ademen is zwaar, ijler. Bomen worden stenen en stenen worden vlaktes. Alles verandert. Alles past zich aan aan de condities die het brengt.

De Nepalees eet Dal Bhat. Anders gezegd. Rijst en linzen. En dat 2x per dag. Elke dag. Dal Bhat power for 24 hour. Dat is de wijsheid van leven in Nepal. Gelukkig biedt de menukaart nog 45 andere gerechten om de eenzijdigheid van de Dal Bhat voor toeristen wat op te vrolijken. Zo blijk ik een strakke voorkeur voor chillies, aardappels, ei en groenten te ontwikkelen en ontbijt boef geregeld met appeltaart. Appels blijken goed te groeien op hoogte.

Op dag twee komen we een klein blond vrolijk meisje tegen terwijl wij aan de masala chai in de zon zitten, dendert ze voorbij met in de snelheid van haar een ‘How you doing?’ die onze kant op echoot. Niet veel later komen we haar weer tegen. Is haar naam Emily. Resideert ze in Australië. Is ze 22 jaar en stappen we de komende drie weken met zijn drieën om Annapurna heen. The angry lesbians. Zo dopen we ons gedrie. Je weet ook hier nooit wie je tegen komt. Waar je iemand tegenkomt en of je überhaupt klikt met een medereiziger. Tot nu toe was de klik schaars en een klik op hoogte met een meisje van 14 jaar jonger had ikzelf al helemaal niet verwacht. Emily, aka the tiny lesbian, blijkt superfit te zijn en spurt elke slome drommel voorbij. Gelukkig komen we er al snel achter dat iedereen onder de indruk is van haar snelheid en voelt het leeftijdsverschil fysiek al iets minder pijnlijk. Marleen is da hangry lesbian en ikzelf ben de grumpy lesbian. Zo stappen de lesbians elke dag weer een stuk omhoog. We praten over emancipatie. Politiek. Culturele verschillen. Psychologie. Filosofie. Reizen. Keuzes. Druk van maatschappij. Eindeloos praten we met zijn drieën. Bijna geen tussenpozen en het verveelt eigenlijk nooit.

Gedurende de tocht ontwikkel ik een achillespees die gaat irriteren en ervaar ik symptomen van hoogteziekte. Ervaren we wat het is om keuzes te maken met verschillende belangen en blijkt de boef een goede mediator te zijn op verstandige keuzes maken. Niet mijn sterkste punt. Het ego blijkt een listige partner in crime. Keer op keer. De grijze haren leren ermee omgaan. Wel zo rustig.

We pikken ook nog een Belg op gedurende de rit. De dag dat de tiny lesbian terug rent naar een dorpje waar vermoedelijk onze mobiel is gejat om poolshoogte te nemen, raken we aan de praat met Stephaan tijdens het ontbijt. Het klikt met Stephaan. De prepper lesbian. Stephaan is een reiziger die op alles is voorbereid. Stephaan loopt dus dezelfde tocht met een tas van 20 kilogram. Voorbereiden komt altijd tegen een kilogrammenprijs. Met zijn vieren passeren we de pas. 5416 meter. Om 6 uur aan de wandel. Stap voor stap ons plafond tegemoet. Slapen we met zijn vieren in kamers. Eten we veelvuldig appeltaarten en lijkt het of we al een jaar met zijn vieren op pad zijn.

Van te voren weet je nooit wat er op pad je komt. Dit voelt goed en dat is waar we naar luisteren. Volg de signalen. Misschien is Annapurna hiervan wel de oorzaak.Read more