Etappe 2 : Harts pass - Stehekin

Dag 7 – Een beer bij het ontbijt

20 km
De dag begon meteen spectaculair. Terwijl we in de Lions Den rustig zaten te ontbijten, rende er plotseling een beer dwars over het terrein. Iedereen greep naar zijn camera — behalve ik natuurlijk, net te laat.
Na deze wilde start bracht Trimmer ons terug naar Harts Pass. Onderweg liepen we door open bergweiden, waar de ochtendzon het gras goud kleurde. Boven op de pas wachtte een onverwachte verrassing: trail magic! Een paar supervriendelijke mensen uit Seattle stonden daar ontbijt uit te delen aan voorbijtrekkende hikers. Vers fruit, pannenkoeken, koffie — maar vooral: oprechte vriendelijkheid.
De rest van de dag liep de trail door adembenemend mooie bergen, met een lange en stevige afdaling aan het einde. We kampeerden vanavond met een gezellige groep wandelaars. Verhalen delen bij het vuur onder een sterrenhemel — precies zoals je het je voorstelt.

Dag 8 – Dolomietengevoel in Washington

24 km en 2 blaren
Om 05.00 stonden we alweer op het pad. De dag begon tussen de bomen, de sfeer deed denken aan een frisse ochtendwandeling in de Ardennen. Langzaam maar zeker begon de klim, en die hield lang aan — steil, ruig, prachtig.
Samen met Djoya en Ella staken we nog een paar sneeuwveldjes over en bereikten de top. En daar: wat een uitzicht! Rotsige pieken, ruige lijnen, steile afgronden. Het leek alsof we ineens midden in de Dolomieten stonden, maar dan aan de andere kant van de wereld.
We wilden eigenlijk boven kamperen, maar het was er verstikkend warm en de muggen hadden het terrein al geclaimd. Dus daalden we nog een flink stuk af, wat de dag extra lang maakte. Maar de omgeving was zó indrukwekkend, dat zelfs de blaren niet echt konden verpesten wat een fantastische dag het was.

Dag 9 – Zweten tot aan de rivier

20 km
Vandaag draaide alles om warmte. We liepen door een groen, dicht bos dat langzaam begon af te dalen richting Rainy Pass. Steeds verder omlaag, en steeds warmer.
Onderweg kwamen we frisse dagwandelaars tegen, die roken naar shampoo en schone kleren — bijna onwerkelijk na dagen zonder douche. Het pad werd langzaamaan meer overgroeid en de lucht zwaarder. Rond 16.00 besloten we dat het genoeg was geweest. We vonden een campground aan het water en dompelden onze voeten onder in de rivier. Na een dag als deze is er weinig dat beter voelt dan koud water en stilte om je heen.

Dag 10 – “Alleen maar naar beneden,” zeiden ze...

18 km
We stonden op om 4.30 om de hitte voor te zijn. Samen met Sam uit Bellingham, Hanah uit Australië en Ella uit San Francisco begonnen we aan de tocht naar de bushalte richting Stehekin.
“Het is alleen maar naar beneden,” hadden we gehoord. Spoiler: dat was het dus niet. Het ging op en neer en op en neer, maar gelukkig was het pad mooi en het gezelschap goed.
Om 11.00 bereikten we de bushalte. De bus kwam rond 12.30 en maakte gelukkig een stop bij dé trekpleister van Stehekin: de legendarische bakery. Daar genoten we van gigantische, heerlijke sandwiches — een kleine verwennerij na al dat lopen.
Later op de dag streken we neer op de camping. Tijd om bij te komen, sokken uit te wringen, en vooral: even helemaal niks.En savoir plus