Reset search
Pacific Crest Trail
Currently traveling
  • Neverhome.be

Pacific Crest Trail

4240 kilometer te voet dwars door de Verenigde Staten – van de Canadese grens richting de Mexicaanse.
Met als motto; Niet de bestemming, maar de reis is wat telt. Read more
FollowInsightsCalendarShareShareBucket list
Oldest first
  • Currently in
    🇵🇦 Arraiján, Panama
    Neverhome.bePacific Crest TrailNeverhome.be

    Etappe 17 San Diego

    Oct 3–10 in the United States ⋅ ☁️ 22 °C

    Dag 97–98 – Shoppen

    Het plan was eigenlijk om de laatste 300 kilometer nog te wandelen, maar in Zuid-Californië loopt het pad nog altijd over bergen tot bijna 3000 meter hoog. Door de droogte moet je extra water meenemen — en dat weegt wat. Met een zere knie is dat dus geen goed idee.
    We besluiten om richting San Diego te rijden. Onderweg nemen we uitgebreid de tijd om eens goed te gaan shoppen, na drie maanden met twee T-shirts en één broek. Fijn om nog eens propere kleren te kopen!

    Dag 99 – USS Midway

    Na Pearl Harbor op Oahu stond vandaag de USS Midway op het programma, een gigantisch vliegdekschip dat midden in San Diego ligt aangemeerd. Het schip is genoemd naar de slag bij Midway Island in de Stille Oceaan, een beslissend moment in de Tweede Wereldoorlog.
    Van 4 tot 7 juni 1942 vond daar een enorme zeeslag plaats, amper een half jaar na de aanval op Pearl Harbor. Japan wilde de Amerikaanse vloot uitschakelen en de Stille Oceaan overheersen, maar de VS hadden hun radiocodes gekraakt en wisten precies wat er ging gebeuren. Tijdens de slag vernietigden Amerikaanse vliegtuigen vier Japanse vliegdekschepen — het keerpunt van de oorlog.

    We hadden geluk met parkeren: de laatste gratis plek! Langs de kade lag de Hodor, een catamaran die dienstdoet als drijvende garage voor het superjacht van een miljardair uit Las Vegas. Op het dek lagen jetski’s, een speedboot, duikuitrusting, een mini-onderzeeër en zelfs een helikopter. Niet mis.

    Tien minuten later stappen we aan boord van de Midway. Eerst kijken we een film over de slag bij Midway — overgoten met een flinke portie patriottisme — en daarna trekken we zelf op verkenning. Trap op, trap af, door de kombuis, de ziekenboeg en het commando­centrum. Overal staan poppen die het leven aan boord uitbeelden.
    Het schip werd in 1944–45 gebouwd, in amper 18 maanden tijd, grotendeels door vrouwen. Ongelooflijk knap werk.
    Boven op het vliegdek wandelen we tussen de vliegtuigen door en genieten van het uitzicht. Moeilijk voor te stellen dat sommige bemanningsleden vroeger maar één keer om de twee weken even naar buiten mochten. We blijven uiteindelijk bijna vijf uur aan boord. Een boeiende en indrukwekkende ervaring!

    Dag 100 – Dieren kijken

    SeaWorld stond niet echt op onze verlanglijst, maar met gratis tickets konden we moeilijk weigeren. Het park is een mix van aquarium en pretpark. Het blijft indrukwekkend om beluga’s, walrussen en orka’s van dichtbij te zien, maar tegelijk pijnlijk om te bedenken hoe klein hun bassins zijn.
    Gelukkig is de orka­show tegenwoordig meer educatief dan acrobatisch, en SeaWorld vangt ook gewonde dieren op die later weer vrijgelaten worden.
    Het was vandaag niet druk, dus we konden de achtbanen vlot uitproberen. We sloten af met de waterattractie — kletsnat uiteraard, maar met de zon was dat snel weer vergeten.

    Dag 101 – Dieren in het echt

    Na SeaWorld wilden we de dieren eens in hun natuurlijke omgeving zien. Langs de hele Pacifische kust liggen zeeleeuwen, maar in La Jolla, net ten noorden van San Diego, kun je ze van heel dichtbij bewonderen. Zodra we uit de auto stappen, worden we verwelkomd door de geur van rotte vis — een mengeling van zeeleeuwen, aalscholvers en pelikanen.
    Het bijzondere is dat dit gewoon een openbaar strand is. Na wat aarzeling trekken we onze snorkels aan en gaan het water in. Tussen de zeeleeuwen zwemmen terwijl ze vlak naast je voorbij glijden: echt uniek!
    We blijven nog wat hangen op het strand, kijken naar de zeeleeuwen en de toeristen errond — pure live-entertainment.
    La Jolla zelf is trouwens een prachtige wijk: gezellige bars, sfeervolle straatjes en heel wat indrukwekkende huizen.    Read more

    See translation
  • Neverhome.bePacific Crest TrailNeverhome.be
    1111

    Etappe 16 Yosemite - Sequoia Np

    Sep 29–Oct 3 in the United States ⋅ ☀️ 18 °C

    Dag 91-92 lange dagen

    We vliegen rechtstreeks terug naar San Francisco en rijden de volgende middag naar Yosemite National park. Eerst rijden we door een droge streek waar o.a sinaasappels worden geteeld over eindeloze rechte wegen daarna wordt het steeds droger en begint het bochtenwerk. We komen aan om 18.00 op de Craneflat campground en zetten snel de tent op... dit lukt nog voor het donker wordt, eten gebeurd bij het schaarse licht van de hoofdlamp.

    Dag 93 El Capitan

    Vandaag rijden we naar Yosemite Valley op een 30 minuten van de campground. Wat een indrukwekkende rots... we blijven een tijdje staan kijken naar de kleine stipjes die de rotsen beklimmen. Spijtig genoeg horen we later dat er iemand die dag naar beneden is gevallen.
    We rijden nog wat verder door de vallei en doen nog een kleine wandeling naar de lower falls. Daarna rijden we naar het Tuolumne Grove Trailhead waar we een iets wat saaie wandeling maken naar Sequoia bomen, de bomen zijn indrukwekkend maar de weg ernaartoe is wat minder boeiend. Vannacht slapen we terug op dezelfde campground.

    Dag 94 Glacier point

    We hebben niet goed geslapen dus komen wat laat op gang. Kamperen in de Nationale Parken is fijn maar overal mogen kampvuren worden gemaakt waardoor het al snel heel rokerig is, niet ideaal om te slapen. We gooien de tent in de koffer en rijden terug richting de valley maar we slaan af richting Glacier point. Onderweg een korte stop bij Tunnel view waar je een mooi zicht hebt in de vallei met El Capitan en de Half Dome. We hebben trouwens net als gisteren geluk met het weer. Het blijft wel nog steeds druk in het park maar we kunnen steeds makkelijk parkeerplaats vinden. Daarna verder naar Glacier point. Glacier point ligt hoog boven de valley en je hebt er een indrukwekkend uitzicht op de Half Dome en de Sierras waar de Pct overloopt. Toch een dubbel gevoel om hier als "toeristen" te staan.
    We rijden verder naar de Westelijke ingang van Yosemite. Juist ervoor kamperen we vannacht op Wawona Campground op nummer 4. Helemaal achteraan naast de rivier. We stoppen bij het hokje waar je je moet aanmelden en kijken wat afwachtend naar binnen en worden hartelijk ingecheckt door een vrijwilliger. We hebben geluk dat de campground en heel het Nationale park open is want vanaf vandaag is er een shutdown van de Nationale parken en monuments dat betekend dat de parken tijdelijk (gedeeltelijk) sluiten omdat de Amerikaanse overheid geen budget heeft goedgekeurd.

    Wat gebeurt er dan kort:

    - Bezoekerscentra, campings en sommige wegen/ingangen gaan dicht.
    - Rangers en personeel worden met verlof gestuurd.
    -Basisdiensten (toiletten, onderhoud, veiligheid) vallen weg.

    Dag 95 – Sequoia NP
    We vertrekken vroeg voor een lange rit. Eerst slingeren we via haarspeldbochten naar beneden, om kilometers verder weer omhoog te klimmen richting Kings Canyon en Sequoia NP. Onderweg zien we gesloten campings, maar gelukkig is de lodgepole campground open.De tent wordt meteen opgezet, en het weerbericht gecheckt: regen en amper 7 graden overdag. We besluiten slechts één nacht te blijven in plaats van 2 en de volgende dag naar een hotel te rijden. Na vijf dagen in rook en zonder douche klinkt dat als een verademing.
    We klimmen Moro Rock op, 300 treden omhoog
    voor een prachtig uitzicht over de Sierras. Met de FarOut-app proberen we de PCT te zien liggen – heimwee naar de trail sluipt opnieuw binnen. Terug beneden rijden we langs verschillende Sequoia bomen. Ze blijven indrukwekkend en op een manier lijken ze niet echt. We wandelen nog naar DE Sequoia in het park, de General Sherman.

    Dag 96 – Uitgeregend
    Het was een onstuimige nacht: regen, donder, bliksem. De rivier naast ons bulderde steeds luider. Het tentzeil hield stand, maar onder de bodem liep het water naar binnen. Resultaat: natte matjes en slaapzakken.
    ’s Morgens proppen we de doorweekte tent in een vuilniszak en vertrekken in dichte mist. Tijd om de bergen achter ons te laten en op zoek te gaan naar zonnigere oorden.    Read more

    See translation
  • Neverhome.bePacific Crest TrailNeverhome.be

    Etappe 15 Big Island

    Sep 22–28 in the United States ⋅ ☁️ 26 °C

    Dag 85 – Een lange vlucht

    Om 13 uur landen we in Kona na een vlucht van toch zeker… 30 minuten. 😅 De luchthaven is helemaal open en heeft geen ramen. Vijf minuten later sta je buiten en nog eens vijf minuten later heb je je koffer. Een beetje zoals in Antwerpen, maar dan tropisch.

    We rijden naar Johanna’s Garden, een fruitbedrijf in het zuidoosten van het eiland. Vanaf de luchthaven gaat de route door eindeloze lavavelden en drie uur later komen we aan. We krijgen meteen wat vers fruit mee: passievrucht, bananen, sinaasappel en stervrucht. Het smaakt allemaal veel zoeter en sappiger dan we gewoon zijn. Ik vind ook nog een groene kokosnoot en met behulp van YouTube en een machete krijg ik die open.

    Op de boerderij wonen vrijwilligers die tegen kost en inwoon helpen met plukken. De accommodatie waar we logeren heeft geen ramen en mag je gerust “rustiek” noemen. ’s Avonds, wanneer we willen slapen, begint het junglekoor: honderden kikkers kwaken, muggen komen tot leven… en dan zien we nog een rat die doodleuk over de balken van onze kamer loopt. 😳

    Dag 86 – Een rat is een brug te ver

    ’s Morgens liggen er stukjes isolatie en rommel op de grond. Normaal zouden we hier twee nachten blijven, maar de rat die de hele nacht boven ons hoofd liep, is er toch eentje te veel. We besluiten elders te logeren.

    Rond half elf staan we al bij Volcanoes National Park. Ook op Big Island zijn er vulkanen! Het park heeft één weg met verschillende uitkijkpunten. Vanaf de Kīlauea Overlook heb je het mooiste zicht op de Kaluapele (Kīlauea caldera) en de Halema’uma’u-krater. Daarna bezoeken we de lava tubes: ondergrondse tunnels die ontstaan wanneer de buitenkant van een lavastroom afkoelt terwijl de binnenkant blijft doorstromen. Uiteindelijk stroomt de vloeibare lava weg en blijft er een tunnel over.

    Via een tropisch bos dalen we af naar de ingang. Binnen is er oranje verlichting aangebracht, waardoor het lijkt alsof er nog steeds lava stroomt. Heel indrukwekkend.

    Na het park rijden we door naar het zwarte Punaluʻu-strand om te snorkelen met zeeschildpadden. Het water is onstuimig, maar we hebben geluk en zien er toch enkele. Daarna is het nog drie uur rijden naar ons hotel in Waikoloa.

    Dag 87 – Onverwacht dansspektakel

    Vandaag nemen we een rustdagje aan het zwembad. We krijgen gezelschap van de nēnē-ganzen, de plaatselijke ganzen die gezellig uit het zwembad komen drinken.

    In de tuin van het hotel zijn ze plots tafels en stoelen beginnen klaarzetten… blijkt dat er vanavond een lūʻau is: een traditioneel Hawaïaans feest met muziek, hula-dansen en spectaculaire fire knife-dansers. Wij genieten gewoon mee vanuit de tuin van het hotel – normaal betaal je hier een stevige prijs voor. Een onverwacht, maar superleuk extraatje!

    Dag 88 – Schildpadden

    Vandaag weinig plannen. We verhuizen naar een ander hotel en onderweg stoppen we bij Kīholo Bay om te snorkelen. Het water is wat troebel, maar omdat het zo ondiep is, kunnen we de schildpadden van héél dichtbij bekijken.

    Dag 89 – Koffie

    We starten de dag bij Greenwell Farms, 1 van de bekendste koffieplantages in Kona. Om 9 uur sluiten we aan bij een tour over de boerderij en leren we alles over hoe koffie gemaakt wordt.

    Voor de geïnteresseerden:

    Plukken – de rode koffiebessen worden met de hand geoogst, enkel de rijpe vruchten.

    Pulp verwijderen – de schil en vruchtlaag gaan eraf zodat de bonen vrijkomen.

    Fermenteren & wassen – de bonen fermenteren om restjes vruchtvlees af te breken en worden daarna zorgvuldig gewassen.

    Drogen – in de zon of in droogmachines tot het juiste vochtgehalte, daarna nog eens 50 dagen in zakken.

    Pellen & sorteren – de harde pergamentlaag wordt verwijderd en de bonen worden gesorteerd op grootte en kwaliteit.

    Branden – de groene bonen worden geroosterd en ontwikkelen hun typische aroma.

    Malen & zetten – het laatste stapje tot een heerlijk kopje Kona-koffie. ☕

    Een heel proces… en na de tour mag je zoveel koffie proeven als je wil.

    Daarna rijden we door naar Two Step, een lavastrand dat bekendstaat als een van de beste snorkelplekken van het eiland. Vanaf het moment dat je in het water bent zie je kleurrijke vissen, en iets dieper ligt een koraalrif waar nóg meer visjes rondzwemmen.

    De terugweg gaat via een tropische jungle. Alle kamerplanten die we thuis hebben, groeien hier gewoon in het wild en tien keer zo groot: bananenbomen, monstera’s, olifantsoorplanten… noem maar op.

    Dag 90 – Laatste dag

    Onze laatste dag brengen we door op Manini’owali Beach. Omdat het zaterdag is, is het wat drukker, maar we vinden een schaduwplekje onder een boom. Het grootste deel van de dag spenderen we zwemmend in de oceaan.

    Wanneer we in de namiddag terugkeren naar het hotel, zie ik op het balkon plots een T-shirt verschijnen met daarop “Antwerpen – Gent – Hasselt”. Het blijkt van Ingrid te zijn, die hier is voor de Ironman op 11 oktober. Toffe ontmoeting!

    Voor we het goed en wel beseffen, zakt de zon al weg in de oceaan en is het tijd om nog iets te eten. Een mooie afsluiter van onze dagen op Big Island.    Read more

    See translation
  • Neverhome.bePacific Crest TrailNeverhome.be

    Etappe 14 Maui

    Sep 17–18 in the United States ⋅ ☁️ 19 °C

    Dag 80 – Boven de wolken

    Aloha Honolulu! We laten de stad die nooit slaapt – mét kraaiende hanen, honeymooners in matching Hawaïshirts en de drukte van een mini-New York – achter ons. In 45 minuten vliegen we naar ons tweede eiland: Maui.

    Daar pikken we meteen onze huurauto op. Eerste stop: snorkelmateriaal en boodschappen inslaan. De prijzen in de supermarkt zijn niet van de poes – vooral verse groenten en fruit kosten een fortuin. Daarna beginnen we aan een stevige klim naar de top van Haleakalā National Park, 3100 meter hoog.

    Bijna boven knalt ons zakje chips open door de luchtdruk. Iedereen had ons gewaarschuwd dat het hier ijzig koud is, maar dat valt goed mee. Aan de ene kant kijk je uit over een zee van wolken, aan de andere kant over de enorme, uitgedoofde krater. Wij zetten ons tentje op in het park, bij Hosmer Grove. Terwijl we overleggen waar we ons het best installeren, horen we plots een stem: “Zijn jullie van België?” Zo ontmoeten we Krista uit Nederland, die – net als wij – de PCT heeft gelopen. Samen koken, herinneringen ophalen en om 19u30 kruipen we al in de slaapzak: het is dan pikkedonker en de sterrenhemel is onwaarschijnlijk mooi.

    Dag 81 – Bochtenwerk

    Uitslapen? Vergeet het. De ranger raadde ons aan om de zonsopgang mee te pikken, dus staan we om 5u al op. We rijden niet helemaal tot de top maar stoppen bij Leleiwi Overlook. Een korte wandeling onder de sterrenhemel later staan we op het uitkijkpunt. De donsjas is geen overbodige luxe: de wind snijdt door je heen. Om 6u komt de zon boven de vulkaan piepen – magisch!

    Na een snel ontbijtje nemen we afscheid van Krista en sturen we de gps richting Hana, een dorpje middenin het tropische regenwoud aan de oostkust. De weg ernaartoe is legendarisch: 40 kilometer lang, smal, kronkelig en niet voor gevoelige magen. Onderweg passeren we regenboogkleurige eucalyptus bomen, watervallen en een zee van groen. De zon schijnt de hele dag en ’s namiddags arriveren we bij Waiʻānapanapa State Park, bekend om zijn zwarte stranden. We slapen op de primitieve campground.

    Dag 82 – Nog meer bochten

    Vandaag kunnen we terug langs dezelfde weg of via een nog smallere route. Met onze 4×4 kiezen we voor avontuur. We rijden van weelderige jungle naar kale lavavelden. Uiteindelijk belanden we op Olowalu Beach, waar het 35 graden is. Kamperen lijkt plots minder slim, maar gelukkig vinden we een schaduwplek. Zwembroek aan en de zee in! Nog geen tien minuten later zien we een zeeschildpad vlak naast ons zwemmen. Wat een indrukwekkend gezicht!

    Dag 83 & 84 – Relaxmodus

    Relaxen, al is uitslapen nog steeds onmogelijk. De eerste nacht kraaide een haan in onze schaduwstruik om 4u15, 4u30 én 4u45. We verhuizen onze tent, maar de nacht erna giert de stormwind. Onze matjes isoleren geweldig tegen koude, maar op de warme zandbodem voelt het alsof we op een elektrisch deken liggen.

    De dagen vullen we met zwemmen en snorkelen. In het zuiden ontdekken we Chang’s Beach, een zacht zandstrand met een prachtig koraalrif links. Overal staan bordjes dat je enkel koraalvriendelijke zonnecrème mag gebruiken.

    De volgende dag trekken we naar het strand met de bizarre naam Slaughterhouse: turquoise water, hoge golven en kippen én hanen op het strand. In de namiddag rijden we naar Honolua Bay – geen strand, wel een baai met rif, kalm water en veel vissen. Jammer genoeg ook veel dood koraal.    Read more

    See translation
  • Neverhome.bePacific Crest TrailNeverhome.be
    1
    11

    Etappe 13 Oahu

    Sep 13–17 in the United States ⋅ ☀️ 29 °C

    Hawaii – onze vakantie in een vakantie
    Dag 76 – Aloha!
    Om 3 uur ’s nachts gaat de wekker… We hebben een vroege vlucht: om 6 uur vertrekken we richting Hawaii! Met alle bosbranden en mijn knieproblemen besloten we een vakantie in de vakantie te nemen. Omdat we met ons visum toch graag in de VS bleven, werd het dus Hawaii.
    Een korte hop van een uurtje naar San Francisco en daarna 5,5 uur vliegen naar Oahu. Aangekomen in het iconische Honolulu nemen we de overvolle stadsbus naar ons hotel – onderweg rijden we door wat minder fraaie buurten, niet direct het Hawaii-beeld dat je voor ogen hebt.
    We logeren 4 nachten in het Courtyard Marriott Waikiki Beach. Waikiki voelt een beetje als een kruising tussen Benidorm en Tenerife: hoge gebouwen, toeristenwinkels en dure shopping malls. Een cultuurshock na 2 maanden natuur! Gelukkig kregen we een upgrade: een aparte slaapkamer én een klein keukentje. Omdat het hier 3 uur vroeger is dan in Oregon, houden we het vanavond rustig.

    Dag 77 – In memorial
    Om 8 uur trekken we naar het beroemde Waikiki Beach, samen met zowat heel Honolulu. In de verte surfen mensen op de golven, en wij amuseren ons met het kijken naar Aziatische toeristen die voor het eerst een golf van dichtbij zien. Plots duikt er vlak bij het strand ook nog een monk seal op – een soort zeehond.
    Dan begint het onverwachts te regenen, dus keren we terug naar het hotel. In de namiddag nemen we de (trage) bus naar het Pearl Harbor National Memorial. Hier lag in december 1941 een groot deel van de Amerikaanse vloot. Op 7 december 1941 werd die totaal onverwacht aangevallen door Japanse gevechtsvliegtuigen – het begin van de Amerikaanse inmenging in WOII.
    Tijdens de 2 uur durende aanval kwamen 2.403 Amerikanen om, 21 schepen zonken of raakten zwaar beschadigd, en 188 vliegtuigen gingen verloren. De bekendste plek is de USS Arizona. Het schip ligt nog steeds op de bodem van de baai, samen met de overblijfselen van zeker 900 mariniers. Normaal kun je aanmeren bij het drijvende ponton boven het schip, maar door werken konden we er niet uitstappen.
    Op de boot is een ranger die het verhaal vertelt – indrukwekkend hoe hij uitlegt dat dek 1 en 2 compleet samengedrukt zijn en dat de boeg door de hitte is gesmolten, waardoor zoveel lichamen nooit geborgen werden. Als we langs het Memorial varen wordt een minuut stilte gehouden. Tot op vandaag mogen asresten van overlevenden tijdens een speciale ceremonie boven het schip worden uitgestrooid (de laatste keer in 2021). “It’s now living history but soon it becomes just history – and that’s why it’s important people come to Pearl Harbor,” besluit de ranger. Het museum dat we nadien bezoeken geeft nog meer details over de aanval en de woelige periode errond – heel interessant, mét dat typisch Amerikaanse patriottisme.
    Op de terugweg met de bus passeren we ook nog het Koninklijk Paleis van toen Hawaii nog niet bij de VS hoorde.

    Dag 78 – Roadtrip!
    Om 8 uur halen we onze huurwagen op om eens iets anders te zien dan het drukke Honolulu. Eerste stop: de Coco Crater Stairs. Zo’n 1.000 steile treden omhoog – op foto lijkt het minder pittig dan het is! Tijdens WOII was dit een treinspoor om de bunker bovenop te bevoorraden. Een stevige klim, zelfs met al die kilometers in de benen.
    Daarna rijden we langs azuurblauwe stranden aan de oostkust richting het noorden. De weg ligt vaak pal naast het water. We passeren de Kualoa Ranch, bekend als filmlocatie voor o.a. Jurassic Park, Godzilla en Kong: Skull Island. Onderweg kopen we een verse kokosnoot: het sap valt in de smaak, over het vruchtvlees zijn de meningen verdeeld.
    Verder naar het noorden is het jammer genoeg zo druk dat we geen parkeerplaats vinden aan de stranden. Als laatste stoppen we bij de Dole ananasplantage. De winkel lijkt wel Disneyland – niets voor ons – dus keren we snel terug naar Honolulu. Snel is relatief want het verkeer van Honolulu moet niet onder doen voor de Antwerpse ring.

    Dag 79 – Relax
    Om 8 uur zijn we al op Waikiki Beach, maar we zijn zeker niet de eerste. We genieten van het blauwe water en de hoge golven. Af en toe valt er een korte regenbui terwijl de zon schijnt – typisch tropenweer. Het is heel warm, dus in de namiddag relaxen we gewoon in het hotel    Read more

    See translation
  • Neverhome.bePacific Crest TrailNeverhome.be

    Etappe 12 Medford -Oregon coast

    Sep 9–12 in the United States ⋅ 🌧 19 °C

    Dag 72 – Van regen naar zonneschijn

    De luchtkwaliteit op de PCT blijft bar slecht door de bosbranden, en ook verderop woeden uitgestrekte brandhaarden. Voor de komende dagen voorspellen ze regen en onweer – met vooral bliksem als gevaar voor nieuwe branden. Tijd dus voor een uitstapje naar de kust van Oregon!
    We nemen onze allereerste Uber naar de luchthaven, pikken daar een huurwagen op en zetten koers richting oceaan. De rit van drie uur voert ons door de bergen in stromende regen, maar hoe dichter bij de kust, hoe meer de hemel openbreekt. Onderweg spotten we nog een kudde elken (gigantische herten).
    Op de Eel Creek Campground vullen we eerst onze magen met restjes trailfood en trekken daarna meteen onze wandelschoenen aan voor de John Dellenback Dunes – de langste duinwandeling langs de Oregon Coast. Door het losse zand ploeteren we tot aan een immens leeg strand: Zeeland maal tien. Terug op de camping wordt het snel donker en kruipen we in de tent. Het zeeklimaat laat zich voelen: alles voelt meteen klam en vochtig.

    Dag 73 – Roadtrip langs de Oregonkust

    We worden vroeg gewekt door het verkeer op Highway 101 – precies de weg die we vandaag volgen tot in Brookings. De hele dag slingeren we langs spectaculaire uitkijkpunten met grillige rotsen en donderende golven. Bij sommige viewpoints horen we zeeleeuwen brullen, maar ze zitten net te ver voor een foto.
    Tegen de avond komen we aan op Harris Beach State Park. Snel de nog steeds natte tent opzetten en hup naar het strand. Het is bijna laag tij, ideaal om zeeanemonen en zeesterren te spotten in de getijdepoelen.

    Dag 74 – Je hebt grote bomen en grote bomen

    Na een welgekomen douche op de camping trekken we naar Redwood National Park. De reuzen hier kunnen tot 2000 jaar oud worden en zijn zo breed en hoog dat ze niet te bevatten zijn. Het park bestaat uit verschillende secties; vandaag kiezen we voor Prairie Creek.
    Via de Newton B. Drury Scenic Parkway rij je meteen een kathedraal van bomen en varens binnen. Wandelen hoeft nauwelijks om onder de indruk te raken. Toch stappen we ook de beroemde Fern Canyon in – bekend van een scène uit Jurassic Park. De aanrijroute is al een avontuur op zich: een halfuur over een bochtige onverharde weg en driemaal door een riviertje ploeteren. De wandeling zelf is kort maar adembenemend. Op het strand graast een eenzame elk. Op de terugweg doet de “Elk Meadow Picnic Area” zijn naam eer aan: een hele kudde staat rustig te grazen.
    We slapen vannacht tussen de reuzen op de Elk Prairie Campground.

    Dag 75 – Terug naar start

    ’s Nachts horen we onze buurman luid snurken door onze oordopjes heen. ’s Morgens pakken we de natte tent gewoon in de auto en rijden verder naar het Jedediah Smith Redwoods State Park, een ander deel van het nationale park. De weg erheen is opnieuw een plaatje en een tikkeltje avontuurlijk.
    We maken een korte wandeling door de “Grove of the Titans”. De redwoods zijn onmogelijk te beschrijven en zelfs op foto niet te vatten: zo indrukwekkend dat ze haast onecht lijken. Na dit laatste bezoek rijden we terug naar Medford voor een nachtje hotel, met onderweg een tussenstop op een parking om onze tent eindelijk te laten drogen.    Read more

    See translation
  • Neverhome.bePacific Crest TrailNeverhome.be

    Etappe 11 Crater lake- Fish lake resort

    Aug 29–Sep 7 in the United States ⋅ ⛅ 21 °C

    Dag 62 & 63 – Rust

    Twee heerlijke rustdagen in Bend. We logeren bij trail angel Lisa, die zelf op pad is, dus… we hebben een heel huis voor ons alleen! Tijd voor zelfgemaakte spaghetti, bananen en wat luxe. In de McDonald’s krijgen we plots van een onbekende man 25 dollar toegestopt – blijkbaar zien we er écht uit als een stel zwervers op avontuur.

    Dag 64 – Een hoogtepunt (15 km)

    Om 9u30 pikt trail angel Scott ons op. Door een enorme bosbrand kunnen we niet op de originele trail en dropt hij ons wat lager in Crater Lake National Park. Tegen de middag starten we onze klim door de bossen tot 2200 meter. En dan… wow! Opeens staan we aan de rand van het imposante Crater Lake – ooit de vulkaan Mazama, nu een gigantisch diepblauw meer.
    Het is Labor Day, dus gezellig druk aan de uitkijkpunten, maar de rim trail langs de krater bezorgt ons keer op keer adembenemende vergezichten. Voor de laatste kilometers krijgen we een lift naar beneden.
    ’s Avonds kamperen we op Mazama Campground, die we helemaal voor onszelf hebben. In de hikerbox scoren we nog 12 calorierijke cliffbars. We smullen van een maaltijd van Chris en Ed – Spice Noodles met gedroogd gehakt, olijven, tonijn en zelfs gedroogde sinaasappelschijfjes.

    Dag 65 – Geen water (28 km)

    De komende 34 kilometer is er geen water, dus we drinken ’s morgens veel, lunchen aan een picknickbank en vertrekken pas om 12u30. We mikten op 15 km, maar de kampplaats blijkt midden in een zwartgeblakerd bos te liggen… niet echt gezellig. Dus stappen we door en komen pas om 18u30 aan, na 27 km. Op de kampplaats staan al twee Finnen, maar er is gelukkig nog plek. ’s Avonds krijgen we onverwacht bezoek van twee nieuwsgierige herten die onze tenten inspecteren.

    Dag 66 – Oregon is vlak (26 km)

    Vannacht heeft het een beetje geregend, dus we pakken een natte tent in. Vooraf hoorden we: “Oregon is plat en je wandelt door een groene tunnel.” Nou, dat vlakke stuk hebben we nog niet gezien. Elke dag maken we flink wat hoogtemeters – vandaag zelfs tot 2240 meter.
    Na 6 km is er water, 4 km later nog eens, en daarna 24 km niets meer. Dus weer extra kilo’s meesleuren. Rond de middag dreigt regen, maar gelukkig waait het weg. We zien amper andere mensen. ’s Avonds na 26 km hebben we het wel gehad. Ons eten smaakt intussen allemaal hetzelfde: noedels, instantpuree, couscous… alles smaakt naar “meer van hetzelfde”.

    Dag 67 – Lange dag (30 km)

    Het stof hangt overal – op onze tenen, benen, slaapzak. We voelen ons echt vies. Daarom besluiten we er een tandje bij te steken en vandaag tot Fish Lake Resort te wandelen, een eenvoudige camping aan een meer.
    Na 30 km door bossen komen we om 16u00 aan. We bestellen meteen cola, Dr Pepper en hamburgers. Zalig! Later komt Deetz met zijn vrouw aan in een huurauto. Ook de Nederlandse Vivianne (net gestart in Oregon) en de twee Finse broers zijn er.

    Dag 68–71 – Pauze nemen

    Door de slechte luchtkwaliteit van de bosbranden – en omdat de trail verderop is afgesloten – besluiten we samen met Deetz en zijn vrouw naar Medford te rijden. We checken in bij Towneplace Suites en gunnen onszelf een paar dagen rust en gezond eten.
    Op maandag rijden we naar Ashland om mijn teruggevonden bril, nieuwe schoenen en nog wat spullen bij de post op te halen. Ashland voelt aan als een alternatief stadje, bekend om zijn Shakespeare-theater. Even op adem komen doet wonderen.    Read more

    See translation
  • Neverhome.bePacific Crest TrailNeverhome.be

    Etappe 10 Big lake youth camp - Elk lake

    Aug 25–28 in the United States ⋅ ⛅ 20 °C

    Dag 59 – Huishoudelijke taken
    11 km

    Gisterenavond even paniek: mijn bril spoorloos! Alles overhoop gehaald, maar nergens te vinden. Vanmorgen om 8u kregen we ontbijt en daarna volgden de klassieke taken: kleren wassen, nog eens douchen en al ons eten herpakken.

    Na een stevige lunch (vegi hamburgers!) besloten we terug op pad te gaan. Vrijdagochtend willen we vanuit Elk Resort richting Bend liften, want daar staat een oogonderzoek voor een nieuwe bril op de planning én moeten we een box met eten voor de volgende etappe opsturen. Onze rugzakken zijn momenteel loodzwaar want de komende 23 km is er geen druppel water te vinden.

    Eerst wandelen we door een landschap dat ons doet denken aan de Kalmthoutse Heide, maar beetje bij beetje wordt het ruiger tot we de grens bereiken tussen verbrande bossen en lavavelden. Daar zetten we ons kamp op, met uitzicht op Mount Washington.

    Dag 60 – De weg naar Mordor
    30 km

    Na 60 dagen zit de ochtendroutine er goed in: aankleden, rugzak buiten, slaapzakken erin, tent afbreken en ontbijten. Vandaag geen luxe, maar stevige breakfast cookies – één koek is bijna 500 calorieën.

    Gisteren stopten we net waar het lavaveld begon, en dat krijgen we vandaag dubbel en dik te voelen. Voor 17 km geen water en wandelen door een maanlandschap dat ooit door vulkaanuitbarstingen is gevormd. Pittig terrein, maar indrukwekkend!

    Rond 10u kruist ons pad een weg en stopt er een auto. De bestuurder geeft ons zomaar water – een geschenk uit de hemel. De rest van de dag gaat het voortdurend omhoog, door dat onwerkelijke “Mordor”-decor. In de late namiddag verandert de omgeving weer in bos. We passeren Obsidian Falls, een beschermd gebied waar kamperen niet mag.

    Aan een riviertje koken we alvast ons avondeten (couscous en noedels), terwijl in de verte donder gromt. Gelukkig waait het onweer weg. Na 12 uur stappen bereiken we om 19u eindelijk een kampplaats.

    Dag 61 – Kampvuurgeur
    30 km

    Omdat het vroeger donker wordt, kregen we gisteravond eindelijk eens de kans om een adembenemende sterrenhemel te zien. Meestal liggen we dan al lang te slapen. Deze ochtend was het echter schrikken: we werden wakker met de geur van kampvuur. De hele vallei hing vol rook, en die bleef ons de hele dag achtervolgen.

    Daarom besloten we wat extra kilometers te maken en door te stappen tot aan Elk Lake Resort, een camping aan een meer. Net aangekomen werden we meteen getrakteerd door een andere hiker: een heerlijke pizza! Daarna tent opgezet en plannen gemaakt: morgen trekken we voor enkele dagen naar Bend, om uit te rusten, een paar nieuwe sokken te kopen en even op adem te komen.    Read more

    See translation
  • Neverhome.bePacific Crest TrailNeverhome.be

    Eten

    August 24 in the United States ⋅ ☁️ 31 °C

    Neem je eten mee voor 5 maanden?

    Natuurlijk kan je geen eten voor 5 maanden op je rug dragen. Meestal neem je eten mee voor 6 tot 9 dagen. Alles moet in je rugzak én in de “bear bag” passen. Die zak is trouwens niet enkel bedoeld tegen beren, maar ook tegen muizen en eekhoorns – die knagen zonder probleem een gat in je tent.

    Hoe geraak je aan eten?

    De trail loopt zelden echt door een dorp. Soms kan je een bus nemen, zoals van Timberline Lodge naar een stad of een dorpje. Maar meestal is er geen openbaar vervoer en wordt er gelift.
    In de meeste dorpjes is er wel een kleine supermarkt. De prijzen liggen vaak hoog en de keuze is beperkt. Soms heb je geen alternatief, zoals in Stehekin, waar je beter op voorhand een voedselpakket opstuurt naar het postkantoor. Dat wordt daar bewaard tot je het komt ophalen.

    Wat eet je zoal?

    Het is een uitdaging om lichtgewicht, calorierijk en enigszins gezond eten te vinden. Voor zes dagen eten draag je al snel zo’n 6 kg mee. Gezond eten schiet er dus vaak bij in.

    Ontbijt

    Chocomelk gemaakt met poeder en instantkoffie

    2 zakjes havermout per persoon

    .Ontbijtkoeken

    Lunch

    Wraps of bagels met choco of pindakaas

    Couscous

    Diner

    Gevriesdroogde maaltijden

    Instant aardappelpuree

    Instantnoedels

    • Couscous

    Tonijn of kip uit een zakje

    Extra

    Chips

    Nootjes

    M&M’s

    Graanrepen

    Gedroogd fruit

    Hoe maak je eten klaar?

    We hebben een klein gasvuurtje mee. Veel maaltijden (zoals havermout of aardappelpuree) herpakken we in diepvrieszakjes. Daar giet je gewoon kokend water in: zo is de maaltijd klaar zonder dat je veel afwas hebt – enkel je lepel... aflikken    Read more

    See translation
  • Neverhome.bePacific Crest TrailNeverhome.be

    Etappe 9 Timberline lodge Big lake youth

    Aug 20–25 in the United States ⋅ ☁️ 21 °C

    Dag 53 – Herbevoorrading
    6 km

    Om 6u45 namen we de bus vanuit Timberline Lodge naar Sandy. Eerste stop: McDonald’s voor een stevig ontbijt. Daarna op naar Fred Meyers, een supermarkt die het best te vergelijken is met een hypercarrefour – gigantisch en ideaal om ons eten voor de volgende etappe in te slaan. Buiten herpakten we alles zorgvuldig en namen vervolgens de bus richting Government Camp om een deel van het eten vooruit te sturen per post. Daarna begon de minst favoriete bezigheid: liften naar het trailhead. Mensen aanspreken blijft wat onwennig… Uiteindelijk nog 6 km gewandeld om de dag af te sluiten.

    Dag 54 – Trail magic
    30 km

    Vanmorgen was het ijskoud. Tot 10u liepen we ingeduffeld in onze donsjassen. Het pad voerde ons langs het grote Timothy Lake, al zagen we het meer slechts af en toe door de dichte bossen.
    Na een lunch van wraps met choco gebeurde er iets onverwachts: een bordje “Trail Magic”! Een man met de bijnaam Carbs arriveerde net met zijn caravan. We hielpen wat stoelen uit te zetten en in ruil kregen we boterhammen met ei en een verfrissende cola – niet slecht als tweede lunch. Daarna werden de kilometers zwaar: hete temperaturen, veel bos en maar liefst 15 km zonder water. ’s Avonds kampeerden we samen met Ed en Chris, die door Oregon wandelen, en een Brits koppel dat op weg is naar Canada.

    Kampplaats: Warm Springs

    Dag 55 – Verrassing op het einde
    31 km

    Omdat er opnieuw een hittegolf voorspeld werd, vertrokken we extra vroeg. De voormiddag bestond vooral uit wandelen door bossen, maar pas na 15 km vonden we eindelijk water. Lunch: alweer wraps met choco (ons klassiekertje). Daarna kwamen we in een verbrande zone terecht, zonder enige schaduw, en leken de laatste 4 km eindeloos te duren. Maar het eindpunt maakte alles goed: Olallie Lake Resort! Een idyllische campground met winkel, koude cola en picknicktafels. En vandaag bereikten we ook een mijlpaal: meer dan 1000 km gewandeld, goed voor 37.000 meter stijgen én dalen.

    Kampplaats: Olallie Lake

    Dag 56 – Heet, heter, heetst
    29 km

    We begonnen de dag met 8 km langs een stoffige gravelweg – niet het spannendste stuk, maar het spaarde ons een extra verbrande bosroute uit. Daarna klommen we gestaag omhoog tot 2120 meter, over losse stenen, met als beloning een fenomenaal uitzicht op Mount Jefferson. Wat we omhooggingen, daalden we daarna weer af, tot het tijd was voor lunch. In de namiddag moesten we twee rivieren oversteken met snelstromend water en volgde er nog een lange passage door verbrande bossen in de brandende zon. ’s Avonds deelden we de enige schaduwrijke plek in de omgeving met twee dames – schaarse luxe in dit zwartgeblakerde landschap.

    Kampplaats: Milk Creek

    Dag 57 – Duik in het meer
    27 km

    Onze buren vertrokken al om 5 uur, wij stapten om 6u30 de trail op. Het pad klom vrijwel de hele voormiddag, maar gelukkig liepen we vaak langs de noordwestkant waardoor we nog wat schaduw hadden. Voor de lunch testten we iets nieuws: couscous! Na de middag volgden opnieuw eindeloze verbrande bossen. De rook van een nabije brand maakte de lucht heiig en zwaar. Rond 16 uur vonden we het genoeg en besloten we af te wijken naar Wasco Lake. Heerlijk om ons stoffige lijf en voeten even te verfrissen in het koele water. Terwijl we genoten van de rust kwamen er twee herten met hun kleintjes nieuwsgierig dichterbij – een magisch moment.

    Kampplaats: Wasco Lake

    Dag 58 – Regen
    26 km

    Bij het wakker worden hing de geur van bosbrand nog steeds in de lucht, maar vandaag bracht de regen gelukkig wat verkoeling en opluchting voor de natuur. In de voormiddag klommen we langs de flanken van Three Fingered Jack, de laatste grote klim van deze etappe. Vlak voor we de snelweg overstaken werden we opnieuw getrakteerd op trail magic: frisdrank en vers fruit – precies wat we nodig hadden voor de laatste 10 km. Die brachten ons naar de Big Lake Youth Camp, een zomerkamp waar PCT-hikers ook welkom zijn om te douchen en even op adem te komen.

    Kampplaats: Big Lake Youth Camp    Read more

    See translation
  • Neverhome.bePacific Crest TrailNeverhome.be

    Etappe 8 Casacade Locks Timberline lodge

    Aug 16–20 in the United States ⋅ ☀️ 19 °C

    Dag 50 Watervallen
    20 km – Kampplaats: Indian Mountain

    Om 6 uur ’s ochtends worden we wakker met het eerste licht. Na slechts drie kilometer stoten we meteen op het hoogtepunt van de dag: Tunnel Falls, een indrukwekkende waterval waar het pad achterlangs door een tunnel gaat. Magisch om erdoorheen te wandelen! Daarna klimmen we heel wat hoogtemeters, en hoewel de benen moe zijn, worden we beloond met een prachtige kampeerplek. Het avondeten blijft simpel: gevriesdroogde maaltijd met M&M’s als dessert – kleine traktaties maken een groot verschil.

    Dag 51 Na regen komt zonneschijn
    26 km – Kampplaats: Mount Hood Wilderness

    Gelukkig hadden we gisteren toch besloten de buitentent op te zetten, want vannacht trok de wind flink aan en hebben we weinig geslapen. Bij het openen van de tent zien we mist – en een nieuwsgierig hert. Alles is nat, dus in regenoutfit vertrekken we om 7 uur. De hele voormiddag wandelen we door mistige bossen, tot het na de lunch plots openbreekt. Daar verschijnt Mount Hood in volle glorie! Terwijl de tent ligt te drogen, genieten we van het uitzicht. De middag brengt nog een stevige klim naar onze kampplaats, midden in de Mount Hood Wilderness.

    Dag 52 Mount Everest
    24 km – Kampplaats boven Timberline Lodge (Mount Hood)

    Vandaag voelde het alsof we de Mount Everest beklommen: 1300 meter stijgen en 800 meter dalen. Al om 7 uur dalen we door een donker bos – geen pretje met een pijnlijke knie. Daarna volgt de eerste rivieroversteek over een boomstam, en vervolgens begint de eindeloze klim. Gelukkig nemen we een alternatieve route langs Ramona Falls, een sprookjesachtige plek. Nog een rivier doorwaden en plots staat Mount Hood vlak voor ons, indrukwekkend groot. Het aantal dagwandelaars neemt toe en al snel zien we de skiliften: Timberline Lodge is in zicht. Rond 16 uur bereiken we het hotel. Een overnachting van 300 dollar laten we schieten, maar een gigantische 18-inch pizza kan er wel af. Daarna zoeken we met een tiental andere hikers een kampeerplek net boven de lodge. Hoewel het s nachts afkoeld naar 6 graden omdat we bijna op 1900 meter hoogte slapen, zetten enkel onze binnentent zodat we naar de sterren kunnen kijken.    Read more

    See translation
  • Neverhome.bePacific Crest TrailNeverhome.be
    1

    Hood River - Pct days

    Aug 12–16 in the United States ⋅ ☀️ 36 °C

    Dag 45 – Treinen, wiet en een bus naar de rust

    Slapen in Cascade Locks bleek een uitdaging. Het stadje zelf was rustig, maar de eindeloze goederentreinen die ’s nachts door denderden, maakten van een goede nachtrust een illusie. Om 6.00 uur besloten we er dan maar uit te gaan: vandaag wachtte er immers een huisje in Hood River!
    Bij de bushalte ontmoetten we een medehiker die duidelijk iets te veel wiet had gerookt en ons in een warrig verhaal over Einstein probeerde mee te sleuren. Liften zat er zo niet in, dus gelukkig vertrok er om 8.00 uur een bus. Twintig minuten later stonden we in Hood River en wandelden het laatste stukje naar ons huisje. Een bed en een dak boven ons hoofd – pure luxe.

    Dag 46 & 47 – De kunst van nietsdoen

    Rustdagen! En dat namen we letterlijk. Mijn knie hoog, eindeloos veel calorieën naar binnen gewerkt bij de McDonald’s, vers fruit en groenten gehaald bij de Safeway en vooral: douchen, écht schoon worden. Twee dagen van herstellen, eten en even geen kilometers malen. Precies wat ons lichaam nodig had.

    Dag 48 – PCT Days

    Vandaag terug naar Cascade Locks voor de PCT Days: hét festival voor hikers. Denk aan kraampjes vol rugzakken, slaapzakken, snacks en eindeloos veel trail-talk met andere wandelaars.
    We konden onze kapotte waterfilter probleemloos inruilen voor een nieuwe, kregen nieuwe zooltjes, tape om de tent te repareren en uiteraard een flinke voorraad m&m’s en noten. Ook nog even langs de post geweest om spullen vooruit te sturen.
    Voor we het wisten zat de dag vol verhalen, nieuwe ontmoetingen en gear. Met de laatste bus reden we terug naar Hood River, voor nog 1 nacht in een echt bed voordat de trail weer roept.    Read more

    See translation
  • Neverhome.bePacific Crest TrailNeverhome.be

    Etappe 7 Trout lake- Cascade locks

    Aug 10–12 in the United States ⋅ ☁️ 34 °C

    Dag 43 : warm

    12 km

    We zijn pas om twee uur in de namiddag vertrokken, ideaal om de hitte volop mee te pakken. De eerste waterbron lag vier kilometer verder, dus we mochten meteen stevig doorstappen. Met meer dan 35 graden in de schaduw was het behoorlijk afzien. Gelukkig liep een groot deel van het pad door het bos, want onze rugzakken zaten bomvol eten en wogen weer serieus door.
    ’s Avonds vonden we een plekje om te kamperen samen met een tof Nederlands koppel en “bad sherpa”. Terwijl we ons tentje opzette, keken we recht uit op Mount Hood, alweer zo’n indrukwekkende vulkaan. Niet slecht als avonddecor.

    Dag 44 officieel te warm

    18 km

    Om de warmte wat te slim af te zijn, stapten we al om 7 uur ’s ochtends verder. Het pad zakte al snel een paar honderd meter, waardoor de eerste uren eigenlijk best meevielen. Tot aan de lunch was het zelfs nog aangenaam wandelen. Maar nadien… amai, precies een tropische jungle. De lucht plakkerig, het zweet gutste, en de zon die maar bleef branden.

    Na een viertal kilometer ploeteren kwamen we uit bij een rivier. Ideaal om even af te koelen, en net daar raakten we aan de praat met Rachel en Paul. Ze boden ons spontaan een lift aan richting Cascade Locks – dat lieten we ons geen twee keer zeggen.

    Eenmaal aangekomen belandden we op de kleine camping aan de jachthaven, speciaal voor PCT-hikers. Alleen: afkoelen zat er niet in. Het voelde alsof iemand een gigantische haardroger had aangezet. Bleek dat er effectief een heat alert was, met temperaturen boven de 40 graden.

    Dankjewel

    We willen graag iedereen bedanken voor alle lieve reacties en berichten die hier op de blog binnenkomen. Het doet enorm deugd om, zelfs van zo ver weg, zoveel steun en enthousiasme te voelen. Jullie woorden geven ons telkens weer een extra duwtje in de rug om door te zetten, ook op de dagen dat de hitte of de kilometers wat zwaarder wegen. Merci om mee te reizen in gedachten.    Read more

    See translation
  • Neverhome.bePacific Crest TrailNeverhome.be

    Trout lake

    Aug 8–10 in the United States ⋅ ☀️ 26 °C

    Dag 41 – Trail magic in Trout Lake
    Tegen vijf uur ’s avonds zijn we in Trout Lake, een klein gehucht in Washington. De campground ligt gewoon in het dorp, gemakkelijk! Met een bende andere hikers trekken we naar Adams pizza voor pizza’s en chicken wings — exact wat ons uitgehongerde lijf kon gebruiken. Slapen ging wat minder: veel te warm en naast ons stond een christelijk jeugdkamp dat tot in de vroege uurtjes lawaai maakte.

    Dag 42 – Rustdag
    ’s Morgens mochten we aanschuiven bij het ontbijt van het jeugdkamp. In de namiddag zaten we op ons gemak in de tuin van de grocery store: wat was gedaan, wat bijgekletst, wat gelanterfant. ’s Avonds opnieuw naar het kamp, deze keer voor pulled pork. Ons tentje zetten we op achter de kerk. Met volle maan die pal op onze tent scheen, leek het wel alsof er een schijnwerper op stond.

    Dag 43 – Terug de trail op
    We starten de dag met een stuk perziken-bosbessentaart en 1,5 liter ijs als lunch. We zijn beiden al 6kg kwijt dus we kunnen alle calorieën gebruiken! Rond één uur pikt Jeff ons weer op en dropt ons terug op de trail. Op naar Cascade Locks!    Read more

    See translation
  • Neverhome.bePacific Crest TrailNeverhome.be
    1

    Etappe 6 White pass - Trout lake

    Aug 3–8 in the United States ⋅ ☀️ 16 °C

    Dag 36 – Lama’s
    11 km

    Om 11 uur kwam Dave ons ophalen om terug naar White Pass te rijden. Onderweg pikten we ook nog Rosemary op, een NOBO-hiker die in een ander hotel vlakbij logeerde.
    Langzaam maar gestaag kronkelden we naar boven, voorzichtig over de bergwegen. Onderweg kwamen we verschillende andere wandelaars tegen — en tot onze verrassing een man met een groepje lama’s. Dat gaf meteen een vrolijke noot aan de dag.
    Rond 17.00 uur vonden we een prachtige kampeerplek op 2000 meter hoogte, met uitzicht op de machtige Mount Rainier.

    Kampplaats: View Mount Rainier

    Dag 37 – Verkeerde afslag
    17 km

    We werden wakker in de mist, maar al snel trok die op. Eerst daalden we alle kilometers die we gisteren gewonnen hadden weer af. Daarna ging het mis: we liepen bijna 1,5 km verkeerd… en dus terugkeren én weer omhoog.
    Daarna ging het pad gestaag omhoog, soms steil, door kleurrijke bloemenweides. Er wacht ons nog een pittig stuk over de “knife edge”, maar voor vandaag had mijn knie genoeg klimwerk gehad. We kampeerden opnieuw rond 2000 meter, in hoog alpien terrein. Jammer genoeg trok het uitzicht binnen een kwartier volledig dicht.

    Kampplaats: Onder Edge Knife

    Dag 38 – Edge Knife
    17 km

    Om 5 uur staken we met een klein hartje ons hoofd uit de tent. Oef — het was helder! Om 6.30 begonnen we aan een steile klim over een smal pad, recht naar het gevreesde stuk: de Edge Knife.
    Het pad was smal, met links én rechts diepe afgronden. De wind trok stevig aan terwijl we naar 2300 meter klommen. Boven werden we beloond met een panoramisch uitzicht op drie vulkanen: Mount Adams, Mount St. Helens en Mount Rainier.
    Na een lange afdaling kwamen we ineens veel meer wandelaars tegen. Via een laatste sneeuwveld en bloeiende bergweides passeerden we verschillende watervallen. Rond 16.30 vonden we een mooie plek bij een riviertje — tijd om de dag af te sluiten.

    Kampplaats: Nannie Ridge

    Dag 39 – Nat
    17 km

    Gisteren twijfelden we nog of we het buitendak van de tent zouden plaatsen — gelukkig gedaan, want om 3 uur ’s nachts moesten we alles dichtritsen tegen de regen. En die regen hield niet op.
    We hadden geen haast om op te staan en vertrokken pas rond 11.00 uur. De hele dag liepen we door bossen, gehuld in motregen en druppels. Onderweg kwamen we nog twee Belgische hikers tegen. Rond 18.00 passeerden we een kampplaats, zetten snel de tent op en kropen in onze slaapzakken. Eten? Dat zien we morgen wel.

    Kampplaats: Trail junction Waptus Lake

    Dag 40
    23 km

    De regen hield de hele nacht aan, maar gelukkig bleef ons tentdak stevig. Met tegenzin pakten we alles nat in en trokken onze kletsnatte regenkleding aan. Onderweg ontmoetten we een man zonder tent die onder de wortels van een omgevallen boom had geslapen — hardcore!
    Na uren lopen zagen we eindelijk blauwe lucht. Bij een parkeerplaats legden we al onze spullen te drogen in de zon. Daar ontmoetten we Limbo uit Hasselt, die nu in de VS woont. Tijdens de lunch kregen we stringcheese van iemand uit een auto — plastiekachtig, maar eerlijk is eerlijk: het smaakte toch.
    Na een ingestorte brug over te steken volgde nog een klim van 8 km. Uiteindelijk kwamen we uit bij een kampeerplek met uitzicht op Mount Adams, op warme, grindachtige grond. We deelden de plek met Limbo en Ninja uit Hamburg.

    Kampplaats: Meadows Mount Adams

    Dag 41 – Trail Magic
    24 km

    Vannacht vroor het en we werden wakker met ijs op de tent. Even twijfelden we: wachten tot de zon de boel opwarmt of toch vertrekken in de kou? We kozen voor het laatste, in de hoop Trout Lake te bereiken.
    Na 3 km staken we een ijskoude rivier over die rechtstreeks van Mount Adams kwam — inclusief zwavelgeur. Daarna volgde een afwisselend pad door lavavelden en verbrande bossen. NOBO-hikers vertelden dat er “trail magic” te vinden was, dus voerden we het tempo op.
    Om 15.30 bereikten we de weg naar Trout Lake, waar in de zomer vrijwilligers shuttles organiseren. Precies op tijd voor de bus van 16.30! Bij het trailhead stonden trail angels klaar met cola, Dr Pepper en bier — een perfect einde van een lange dag.    Read more

    See translation
  • Neverhome.bePacific Crest TrailNeverhome.be

    Navigeren en kamperen?

    August 2 in the United States ⋅ ☀️ 21 °C

    Hoe vinden we onze weg in the middle of nowhere?

    Dat is verrassend eenvoudig: met een app! We gebruiken FarOut, dé digitale gids voor langeafstandswandelingen. De hele route staat erin, compleet met paden, afstanden, hoogteprofielen én een blauw bolletje dat onze locatie toont — alsof Google Maps een wild avontuur is begonnen.

    Wat FarOut extra handig maakt, is dat het veel meer laat zien dan alleen de route. Kampeerplekken, waterbronnen (lees: riviertjes of druppelende beekjes), en andere nuttige stops zijn allemaal aangeduid. Tik je op zo'n punt, dan zie je meteen hoe ver het nog is. Super handig als je dorst hebt, je benen niet meer mee willen, of je gewoon snakt naar een plek om je tent neer te zetten.

    Wat ook fijn is: andere hikers laten commentaren achter. Zo weet je of er echt nog water stroomt, of er plek is voor meerdere tentjes, en of dat "vlak stukje grond" echt wel zo vlak is.

    Over kamperen gesproken — verwacht geen glamping. Een "kampeerplek" is meestal gewoon een open stukje grond waar je hoopt dat je niet scheef rolt in je slaap. Als je geluk hebt, is er een pit toilet aanwezig… wat in feite neerkomt op een bescheiden gat in de grond. Luxe is anders, maar hé, het hoort erbij.

    En omdat het hier zo kurkdroog is, zetten we vaak alleen de binnentent op. Geen regen in zicht, en dat scheelt weer opbouwtijd. Lang leve de slaapmaskers want het is hier pas donker tegen 23.00    Read more

    See translation
  • Neverhome.bePacific Crest TrailNeverhome.be

    Etappe 5 Chinook - White pass deel 2

    Jul 30–Aug 3 in the United States ⋅ ☁️ 28 °C

    Dag 32 – Met een bang hartje
    Om 06.00 uur vertrokken we met Jim naar Chinook Pass. Nog snel een laatste foto samen, en dan… de eerste stappen. Het ging stroef — mijn knie liet meteen van zich horen — dus begon ik onderweg af en toe wat te stretchen. Dat hielp net genoeg om de stijfheid te verminderen.
    De muggen waren vandaag weer in topvorm, waardoor pauzeren of lunchen bijna onmogelijk was. Gelukkig was het pad zó mooi dat het bijna alles goedmaakte, met fantastische uitzichten op Mount Rainier. Weer een Nationaal Park dat we kunnen afvinken!
    In de namiddag trokken er donkere wolken samen en begon het te onweren en te regenen. Met de vorige regenbui nog vers in ons geheugen kozen we ervoor om te schuilen. Toen het droger werd, liepen we verder. Na 19 km vond mijn knie het mooi geweest en zetten we snel de tent op. Een “heerlijke” gevriesdroogde maaltijd later kropen we ons bed in.

    Kampplaats: vlak bij de grens van Mount Rainier NP

    Dag 33 – Sauna
    Om 07.00 uur begonnen we aan de dag. Door de kniepijn loop ik nog steeds alsof ik een houten been heb. Gelukkig was het bewolkt, want vandaag moesten we in regenoutfit lopen om de muggen op afstand te houden. Dat is warm, zweterig en niet bepaald comfortabel, maar zonder die laag word je opgegeten.
    Voor de lunch zetten we zelfs even de tent op, gewoon om rustig te kunnen eten. Gelukkig stonden er overal prachtige wilde bloemen, die de muggen ellende een beetje verzachtten. White Pass lag in zicht, maar we besloten de laatste drie kilometer voor morgen te bewaren.

    Kampplaats: bijna bij White Pass

    Dag 34 – Van berglucht naar McDonald’s
    Nog drie kilometer tot het tankstation in White Pass, waar onze pakketbox uit Stehekin op ons lag te wachten. Het dichtstbijzijnde stadje, Packwood, bleek schrikbarend duur qua hotels, dus besloten we te liften naar Yakima — een uur rijden. Na een uur wachten hadden we beet.
    Onderweg zagen we het landschap veranderen van groene bergen naar dorre heuvels en uiteindelijk een droge vlakte. In Yakima konden we nog niet inchecken, dus gingen we maar naar de McDonald’s. Niet bepaald charmant, maar het vulde de maag.

    Kampplaats: La Quinta, Yakima

    Dag 35 – Rustdag
    Vandaag hebben we de knie zo veel mogelijk rust gegeven. Buiten ontbijten, veel koffie drinken, lang douchen en vooral niks doen.

    Kampplaats: La Quinta, Yakima    Read more

    See translation
  • Neverhome.bePacific Crest TrailNeverhome.be
    1

    Enumclaw- Bonney Lake

    Jul 27–30 in the United States ⋅ ⛅ 24 °C

    Dag 29- 30-31 home away from home

    Daar zaten we dan in Mc Donalds in Enumclaw om 10.30 S'morgens. Scott met wie we naar beneden waren gereden vertelde over zijn Schotse roots en dat er net dit weekend in Enumclaw highland games zijn. Hierdoor waren de enige 2 hotels bijna uitverkocht en was er ook geen plek meer op de RV campground. Wat nu... Er bestaan verschillende Facebook groep over de PCT hike en 1 van deze is de Washington PCT trail angel pagina. Zouden we daar een berichtje op plaatsen? Omdat we toch een tent bij hebben vroegen we of iemand misschien een plaatsje in de tuin heeft zodat mijn knie 2 dagen kan rusten. Vrij snel kreeg ik een bericht terug van Jim die ons een plekje in de tuin wilde aanbieden en ons een half uur later kwam oppikken. Spannend voor iedereen....
    Bij aankomst stond zijn vrouw Kristy ons op te wachten en ik werd gelijk goed geïnstalleerd in de relax zetel met ijs op mijn knie. Al snel volgende een nieuwe verrassing want we krijgen onze eigen slaapkamer! Uiteindelijk zijn we 3 nachten mogen blijven logeren en we voelden ons echt heel welkom en dankbaar hiervoor! In de dag heb ik vooral met mijn voet op een bankje gelegen en s avonds hebben we lekker samen gegeten. Steaks, chicken Alfredo. De laatste avond hebben we lasagne als bedankje gemaakt. Woensdag heeft Jim ons helemaal naar Chinook pass gereden zodat we van daar terug konden starten. Daarna reed hij iets terug naar Rainier National Park waar hij als vrijwilliger werkt.

    Thanks again Jim and Kristy for giving us a home away from home for these days!    Read more

    See translation
  • Neverhome.bePacific Crest TrailNeverhome.be

    Etappe 5 Snoqualmie pass - pyramid peak

    Jul 24–26 in the United States ⋅ ☁️ 21 °C

    Dag 26 – Pizza in bed

    15 km

    Om 11 uur moesten we het hotel uit, maar eerst… koude pizza. In bed. Niet bepaald haute cuisine, maar op de trail voelt dat als luxe. Thuis zouden we dit nooit doen — hier smaakt alles en liefst veel calorieën!

    We kopen nog snel gas voor het kookvuurtje bij het tankstation en beginnen dan aan een stevige klim, langs verlaten skiliften. Alles lijkt stilgevallen sinds de laatste sneeuw. Een beetje een spookdorp, maar zodra we de trail op gaan, verandert de sfeer.

    Onderweg ontmoeten we dagwandelaars die spontaan een babbeltje slaan en ons enthousiast aanmoedigen.

    Rond vier uur komen we aan bij een prachtig bergmeer (Mirror Lake). Sokken uit, voeten in het ijskoude water — instant verfrissing. ’s Avonds eten we samen met Hannah en kruipen vroeg onze slaapzak in. De avondlucht wordt snel fris.

    Kampplaats: Mirror Lake

    Dag 27 – Groene tunnel

    28 km

    23.45. Mijn telefoon begint te trillen. Noodmelding van de politie: “Sluit ramen en deuren.” Kleine paniek, want wij… liggen in een tent. Geen ramen. Geen deuren. Alleen een rits.

    De ochtend is fris, met laaghangende wolken die tussen de bomen zweven. Vandaag wandelen we urenlang door dicht bos dat doet denken aan de Ardennen — glooiend, zacht, stil. Er zijn vogels, maar je hoort ze amper. Alsof alles zich even inhoudt.

    Mijn rechterknie doet het vandaag amper nog. Toch slepen we ons verder en raken tot 28 kilometer. We zetten onze tent op met uitzicht op Mount Rainier, die in de verte als een reus boven alles uittorent. Stil, indrukwekkend.

    Kampplaats: Zicht op Mount Rainier

    Dag 28 – Droge keel

    25 km

    Vanochtend kon ik nauwelijks op mijn knie staan. Maar met wat pijnstillers lukt het om te vertrekken.

    De dag voert ons weer door bossen, af en toe over een gravelpad, en met de nodige hoogtemeters. Maar de grootste uitdaging: water. Na 6 km is er een riviertje, daarna moeten we bijna 20 km zonder. We slepen liters extra mee, en dat voelen we in de schouders.

    Om 16.30 is het op. We vinden een plek bij een bron en besluiten daar te blijven. Geen uitzicht of grootse beloning vandaag — gewoon een plek om te liggen, en water in de buurt. Meer hoeft het niet te zijn.

    Kampplaats: Bij een bron

    Dag 29 – The trail provides

    5 km

    ’s Ochtends is het duidelijk: mijn knie wil écht niet meer. Toch zetten we door — we hadden gisteren opgevangen dat er zo’n 5 km verder ‘trail magic’ zou zijn.

    En jawel: daar stond Scott, samen met zijn zoon. Klaar om te vertrekken, maar nog net op tijd voor ons. Precies wat we nodig hadden.

    We mogen met hen mee rijden naar Enumclaw. Moe, dankbaar en een beetje verdwaald in ons hoofd. Soms moet je niet verder willen. Soms moet je luisteren.

    Ze zetten ons af bij de McDonald’s. We bestellen wat, zakken onderuit in de stoelen, en kijken elkaar aan.
    Wat nu?

    Kampplaats (soort van): McDonald's, Enumclaw    Read more

    See translation
  • Neverhome.bePacific Crest TrailNeverhome.be
    1

    Snoqualmie pass

    Jul 23–24 in the United States ⋅ ☀️ 24 °C

    Dag 25 aankomst Snoqualmie pass
    6 km

    De laatste zes kilometer gingen verrassend snel. De gedachte aan comfort werkt motiverend. Bij aankomst wilden we naar North Bend om boodschappen te doen, maar de weg bleek een echte snelweg – liften was bijna onmogelijk.

    We informeerden bij de Mountaineers Club: een bed in het hostel kostte 65 dollar per persoon. Maar uiteindelijk kozen we voor het Summit Inn Hotel – voor 120 dollar hadden we een eigen kamer, geen luxe, maar met een eigen douche.

    In de lobby stond ook een goed gevulde hikersbox – jackpot! Genoeg om onze voorraad bijna aan te vullen voor het volgende stuk van de trail.

    Wassen. Het stond nog ergens op mijn lijstje tussen schoenen drogen en water bijvullen.
    Bij de wasmachine in het hotel ontmoette ik Emily. Ze moest op en neer naar Seattle. Voor nieuwe schoenen. Uur heen, uur terug. Maar ze bracht ons wél een nieuwe waterfilter van de REI. Kleine daden. Grote dankbaarheid.

    's Avonds aten we pizza.
    Niet zomaar pizza. Een enorm ronde, dampende, met kaas en salami pizza bij Pie for the People. De doos was bijna groter dan de tafel.

    Na een nacht in een echt bed en nog een douche ging ik op zoek naar yoghurt.
    Snoqualmie Pass is in de winter een skigebied. In de zomer voelt het als een vergeten afrit aan de snelweg.
    Een tankstation. Een minimarkt. Een deli.
    Yoghurt? Vergeet het maar.
    Dus werd het een Pop-Tart. Een mierzoete rechthoek, verpakt in zilverfolie. Oreo? Kaneel? S’mores?

    We bekeken de voedselvoorraad. Pizza voor lunch. Water bijgevuld. Alles weer inpakken.
    Dan weer op pad. De trail op.

    Kampplaats: Summit Inn Hotel – Snoqualmie Pass    Read more

    See translation
  • Neverhome.bePacific Crest TrailNeverhome.be
    1

    Etappe 4 Stevens pass - Snoqualmie pass

    Jul 18–23 in the United States ⋅ ☀️ 17 °C

    Dag 20 terug op pad
    8 km

    Na een nachtje in Wenatchee was het tijd om opnieuw de trail op te gaan. Rond 16.30 kregen we samen met Djoya en Hannah een lift naar Stevens Pass, van een koppel dat alles had verkocht om in een busje door de VS te reizen.

    De rugzakken voelden vandaag zwaarder dan ooit. De 8 kilometer bergop sleepte zich voort – traag, puffend, stap voor stap. Maar ergens halverwege vonden we een klein grasveldje, precies goed om onze tenten op te zetten.

    Om 21.00 lagen we al in onze slaapzakken. Het lichaam was leeg, maar het hoofd stil. Terug op pad. Terug in het ritme.

    Kampplaats: Josephine Lake

    Dag 21 lake district
    27 km

    Om 07.00 stonden we alweer klaar om te vertrekken. Vandaag was het meren-dag. We trokken van het ene idyllische meer naar het andere. De kleuren waren helder, het water stil, de sfeer bijna magisch.

    Natuurlijk moest er ook geklommen worden. Over steenpuin en smalle bergpaden, tot we plots een scherp fluitgeluid hoorden – een marmot, die ons vanuit de verte in de gaten hield.

    Omdat het weekend was, kwamen we veel dagwandelaars tegen. Soms gezellig, soms even wennen aan de drukte. Na 24 kilometer besloten we een kampplaats op te zoeken, maar de plek was schuin en vol omgevallen bomen.

    Nog 3 kilometer verder vonden we Djoya en Chris, samen met een vriend en zijn dochter die jaarlijks een tocht maken. We aten samen iets warms en dooken daarna meteen onze tent in.

    Kampplaats: Decepation pass

    Dag 22 Rivercrossing
    24 km

    Niet geweldig geslapen. In ons hoofd speelde de rivieroversteek al de hele nacht mee – we hadden horrorverhalen gehoord. En om 07.00 was het ook nog eens steenkoud.

    Na 5 kilometer kwamen we aan bij de rivier. De grootste uitdaging bleek eigenlijk de weg ernaartoe, tussen dicht struikgewas en doornige planten. Watersandalen aan, even aarzelen… en hup, in een paar seconden stonden we aan de overkant.

    Daarna begon de lange klim omhoog. Steeds weer dachten we: “nu zijn we er”, maar telkens volgde er nóg een stuk. Tijdens de afdaling deden mijn kleine tenen pijn van het dalen. Gelukkig hielp een wandelaar me door mijn veters anders te knopen – wat meteen verschil maakte.

    Bij Waptus Lake daalden we af naar een lager gelegen gebied. Plots waren daar weer huckleberries – rijp, zoet en verleidelijk. De laatste kilometers gingen traag: elke bes verdiende aandacht.

    Aan de rivier vonden we een mooie kampplaats en ontmoetten we Frank, die richting het noorden liep. We hielpen hem even met zijn gps, aten instant-aardappelpuree en kropen daarna snel de tent in.

    Kampplaats: Waptus Lake

    Dag 23 Doorweekt
    32 km

    We begonnen met een muffin en een beetje hoop: zou het droog blijven? We klommen bijna 900 meter omhoog, het zweet liep over onze rug. Boven liepen we ineens door een zwartgeblakerd bosbrandgebied. Stil. Verslagen.

    Tijdens de lunch begon het zacht te regenen. We schuilden even, maar al snel kwam de regen met bakken uit de lucht. De jassen konden het amper aan.

    De paadjes veranderden in modderige beekjes. Alles werd doorweekt. Bij een rivier zagen we Hannah’s tent staan, maar het was al te nat om nog te stoppen. De brug was weg, de rivier hoger dan normaal, maar onze schoenen waren toch al nat. We waadden er voorzichtig doorheen.

    Urenlang liepen we verder, kletsnat, koud, maar vastberaden. We zagen Djoya’s tent nog op een heuvel, maar wilden verder afdalen, op zoek naar een drogere plek.

    Net op tijd vonden we een stuk grond dat net droog genoeg was. Tent opzetten, natte kleren uit, slaapzak in. Geen energie voor eten vandaag. Alleen warmte zoeken.

    Kampplaats: Glacier Lake

    Dag 24 uitverkoop
    18 km

    We werden wakker met maar één verlangen: zon. En ja hoor, tegen half negen brak ze door. Alles ging eruit: slaapzakken, sokken, shirts, tentdoek. Alles lag te drogen in de zon.

    Een wandelaar passeerde en grapte: “Garage sale?” We lachten. Het zag er ook zo uit.

    Tegen half elf vertrokken we pas. De trail liep langs een smal pad dat hoog boven een vallei slingert. Stenen, losliggend grind – het vergde aandacht.

    Op het hoogste punt van de dag, tussen twee pieken, hoorden we plots een bulderend geluid. Een groot legervliegtuig vloog rakelings over ons heen.

    Tegen vijf uur besloten we net voor Snoqualmie Pass te stoppen. Nog één nachtje in de stilte voor we de bewoonde wereld weer in stappen.

    Kampplaats: 6 km voor Snoqualmie Pass    Read more

    See translation
  • Neverhome.bePacific Crest TrailNeverhome.be

    Leavenworth - Wenatchee

    Jul 17–18 in the United States ⋅ ☁️ 33 °C

    Gisteren waren we tegen de middag bij de Stevens pass. Bij de trailhead stond trailmagic! Een fris blikje ginger ale en cola die een een trail angel daar had geplaatst. Dezelfde trailangel bracht ons naar de Mc Donalds in Leavenworth.

    Leavenworth is alsof een Duits dorpje per ongeluk geland is in de bergen van Washington en heeft besloten te blijven plakken. Alles ademt bier, bratwurst en lederhosen – zelfs als het buiten 40 graden is. Het is alsof je op vakantie bent in Beieren, maar dan met Amerikanen die “prost” zeggen met een accent. Leavenworth is kitsch ten top.

    De prijzen zijn hier enorm hoog en omdat het zeker 40 graden is, is kamperen op de camping tussen de mega campers niet uitnodigend. Een snel bezoek langs het visitor center leerde ons dat de bussen gratis rijden tot in Wenatchee ( the appel capital of the world) Wenatchee is een veel grotere plek met alle hotelketens die je maar kan inbeelden. De bus stopte na 50 min rijden ( in de bus roepen ze trouwens om als je belt voor een halte remain seated until the bus fulltime stops) voor het moderne Avid hotel. Niet speciaal maar het was modern, proper en gratis koffie en vooral goede douche.
    De volgende ochtend een typisch Amerikaan keten ontbijt: breakfast burger, muffins, bagels, yoghurt. Na de nodige calorieën te hebben opgeslagen ( waarom geen 2 breakfast burgers?) Checken we na een laatste douche uit om 11.00 en gingen op weg met ons boodschappenlijstje naar de mega winkel Wallmart. Daarna terug naar het hotel om onze rugzakken op te halen en beetje te herorganiseren. En hup terug met de bus naar Leavenworth naar Das Sportman. We hadden in België een Platypus waterfilter gekocht bij de kampeerder in Antwerpen maar na enkele dagen brak er een stuk af waardoor filteren net wat minder efficiënt verliep... Dankzij de snelle whatsapp service van de kampeerder konden we om een nieuwe filter ( kampeermateriaal nodig 1 adres www.kampeerder.be) kopen. Jammer genoeg hebben we deze nog niet gevonden.
    Nadien nog een broodje bij de Dans deli en we konden op zoek naar een lift richting Stevens pass voor een volgende etappe. Gelukkig moesten we niet te lang wachten.    Read more

    See translation
  • Neverhome.bePacific Crest TrailNeverhome.be

    Etappe 3 Stehekin- Stevens pass

    Jul 10–17 in the United States ⋅ ☀️ 15 °C

    Dag 12 – Bessenseizoen geopend
    Na een laatste ontbijt achter de kiezen in Stehekin en een vers postpakket, breken we de tent op voor een nieuwe etappe van ongeveer 10 dagen (170km). Uiteindelijk doen we er 8 dagen over. We vertrekken rond 13.00 uur bij High Bridge, samen met Hanah (Australië) en Djoya (Nederland).

    Het pad slingert door geurige cederbossen langs een heldere rivier. Tot onze grote vreugde hangt alles vol rijpe bosbessen – honderden! Al wandelend plukken we onze handen blauw en zwart. Rond 19.00 uur slaan we onze tenten op naast het water. Een heerlijke eerste dag.

    Kampplaats: Ceder Camp

    Dag 13 – Gratis carwash
    Om 5.30 rinkelt de wekker. We starten met havermout, chocomelk en koffie en staan om 7.00 al op de trail. Het bos maakt snel plaats voor metershoge, natte begroeiing die ons een gratis ‘planten-carwash’ bezorgt.

    We zijn in de Glacier Peak Wilderness, waar het voortdurend stijgt en daalt. Vandaag tikken we 1300 hoogtemeters aan. De eerste kampplaats is een muggenhel, dus we koken onderweg en wandelen nog 3 kilometer door tot een aangenamer plekje.

    Kampplaats: Miners Creek

    Dag 14 – Boomknuffels en hindernissen
    We vertrekken opnieuw om 7.00, met Djoya en Hanah. De eerste kilometers dalen we rustig door het bos. Daarna wacht ons een stevige klim vol obstakels: we moeten onder en over tientallen omgevallen bomen (blowdowns). Over de 170km stretch zijn er zo een honderd tal en zijn telkens een hele uitdaging om over te geraken. Djoya heeft haar trail benen al gevonden en besluit om bij een ander groepje aan te sluiten.

    Wij houden ons eigen tempo aan en rollen om 19.00 – bezweet, stoffig en allesbehalve fris – de tent in.

    Kampplaats: Vista Creek

    Dag 15 – Klimmen, zweten, puffen
    We starten met drie stevige haarspeldklimmen: 800 meter omhoog, om ze daarna meteen weer af te dalen in de brandende zon. Het pad is smal en overwoekerd door planten tot boven het hoofd (bushwhacking noemt dat in Australië vertelt Hannah ons) een val schuilt om de hoek. De temperatuur tikt zeker de 40 graden aan.

    Om 16.30 geven we ons gewonnen aan de hitte en zoeken we schaduw om te rusten. Via de Garmin van Hanah horen we dat Sam een net gepensioneerde enthousiaste Amerikaan die we eerder al enkele malen ontmoeten op de trail is gevallen op dit stuk en per helikopter werd weggehaald met een gebroken been 😔. Elke stap hier in Washington is uitkijken. Ook ik en Dennis zijn al enkele malen gevallen.

    Kampplaats: Milk Creek

    Dag 16 – Belgisch weer
    Om 4.30 gaat de wekker. De hitte van gisteren zit nog in ons lijf, dus proberen we er vroeg bij te zijn. De route is pittig: we banen ons een weg door braamstruiken, passeren een bergmeer en steken een woeste rivier over (Kennedy Creek). Enkel jaren geleden was hier nog een brug maar door een storm is die helemaal verwoest. Er zijn 2 boomstammen waar we voorzichtig met volle concentratie en adrenaline over gaan. Eerder vertelde Tigger ons dat als je een rivier oversteekt je best de rugzak los haakt, moest je vallen je hem anders nooit los krijgt, een gouden tip die we hier ook toepassen.

    Het weer past perfect bij een natte herfstdag in België: grijs, mistig en drukkend vochtig. Maar we halen onze kilometers.

    Kampplaats: Kennedy Creek

    Dag 17 – De muggenmarathon
    Vandaag staat er een flinke afstand op de planning, dus vertrekken we op tijd. We wandelen in alle rust met ons tweeën door een verlaten bos. Al snel stuiten we op de eerste omgevallen bomen. Daarna volgt een eindeloze klim richting een open alpine vlakte.

    Ondertussen stijgt de temperatuur weer en zijn de muggen terug. Om 19.00 komen we uitgeput aan, na meer dan 13 uur stappen. We zetten zo snel mogelijk de tent op en duiken erin.

    Kampplaats: Lake Sally Anne

    Dag 18 – Op dieet
    We wilden vandaag een rustige dag, maar ’s ochtends realiseren we ons: we hebben niet genoeg eten om het kalm aan te doen. Na een bescheiden ontbijt – één Belvita-koek – vertrekken we om 8.00.

    Het pad blijft genadeloos: op en neer over rotsen, boomwortels en gladde hellingen. 1000 meter stijgen, 1200 meter dalen. De warmte drukt op ons en de muggen geven ons geen moment rust. Rond 14.00 slaan we onze tent op om bij te komen, eten vroeg en rusten wat uit. Tegen 16.00 zijn we weer onderweg om nog wat kilometers te winnen. Katrien telt intussen 20 blaren…

    Kampplaats: ergens, onder muggenvuur

    Dag 19 – De roep van beschaving
    Om 6.00 staan we klaar voor de laatste kilometers van deze etappe. Als we stevig doorstappen, halen we Stevens Pass voor de middag – en dus: een lift naar de bewoonde wereld.

    De drang naar frisdrank, schone lakens en een douche geeft ons vleugels. Om 12.30 komen we aan in Stevens Pass, een skioord dat nu dienstdoet als ontmoetingsplek voor hikers. Onderweg vonden we nog een verloren paraplu die we konden terugbezorgen aan zijn eigenaar, Tigger.

    Niet veel later krijgen we een lift van een trail angel die ons afzet bij de McDonald’s – pure luxe. Omdat het in Leavenworth 40 graden is en het daar krioelt van de toeristen, nemen we de gratis bus naar Wenatchee. Eindelijk: douche met zeep, een zacht bed en verse koffie met gratis refills en hazelnut creamer in het Avid Hotel.    Read more

    See translation
  • Neverhome.bePacific Crest TrailNeverhome.be

    Stehekin | Washington

    Jul 8–10 in the United States ⋅ ☁️ 27 °C

    Dag 11 – Welverdiende rust in Stehekin

    Mijn scheenbenen vonden het hoog tijd voor een rustdag — en eerlijk gezegd, ik geef ze geen ongelijk. Terwijl veel van onze nieuwe trailvrienden vanmorgen alweer vol goede moed verder trokken, bleven wij een dagje langer in Stehekin. Een idyllisch plekje aan het helderblauwe Lake Chelan, verscholen aan de rand van het North Cascades National Park.

    Gisteren, terwijl we genoten van een welverdiende maaltijd op het terras van het lokale restaurant, raakten we aan de praat met een vriendelijke familie uit New Mexico. Ze bleken te wonen in het dorpje waar de film Oppenheimer is opgenomen. En nog beter: omdat zij vanochtend vroeg vertrokken, mochten wij gebruikmaken van hun kamer om te douchen. Wat een luxe — warm water, yes please!

    Vandaag draaide om bijtanken. We haalden ons opgestuurde voedselpakket op bij het kleine postkantoor, deden de was, rommelden wat aan op de camping en lieten de tijd gewoon even gebeuren. Stehekin is trouwens bijzonder: het dorp is enkel bereikbaar per boot, privévliegtuig of te voet. Er wonen hier maar zo’n 60 mensen — en de rust is bijna tastbaar.

    Maar morgen is het weer zover: we trekken opnieuw de wildernis in. Tien dagen lang terug de natuur in, met de bus richting het trailhead. Maar eerst… maken we natuurlijk nog een essentiële tussenstop bij de beroemde bakkerij. Prioriteiten, toch?    Read more

    See translation
  • Neverhome.bePacific Crest TrailNeverhome.be
    11

    Etappe 2 : Harts pass - Stehekin

    Jul 5–8 in the United States ⋅ ☁️ 8 °C

    Dag 7 – Een beer bij het ontbijt

    20 km
    De dag begon meteen spectaculair. Terwijl we in de Lions Den rustig zaten te ontbijten, rende er plotseling een beer dwars over het terrein. Iedereen greep naar zijn camera — behalve ik natuurlijk, net te laat.
    Na deze wilde start bracht Trimmer ons terug naar Harts Pass. Onderweg liepen we door open bergweiden, waar de ochtendzon het gras goud kleurde. Boven op de pas wachtte een onverwachte verrassing: trail magic! Een paar supervriendelijke mensen uit Seattle stonden daar ontbijt uit te delen aan voorbijtrekkende hikers. Vers fruit, pannenkoeken, koffie — maar vooral: oprechte vriendelijkheid.
    De rest van de dag liep de trail door adembenemend mooie bergen, met een lange en stevige afdaling aan het einde. We kampeerden vanavond met een gezellige groep wandelaars. Verhalen delen bij het vuur onder een sterrenhemel — precies zoals je het je voorstelt.

    Dag 8 – Dolomietengevoel in Washington

    24 km en 2 blaren
    Om 05.00 stonden we alweer op het pad. De dag begon tussen de bomen, de sfeer deed denken aan een frisse ochtendwandeling in de Ardennen. Langzaam maar zeker begon de klim, en die hield lang aan — steil, ruig, prachtig.
    Samen met Djoya en Ella staken we nog een paar sneeuwveldjes over en bereikten de top. En daar: wat een uitzicht! Rotsige pieken, ruige lijnen, steile afgronden. Het leek alsof we ineens midden in de Dolomieten stonden, maar dan aan de andere kant van de wereld.
    We wilden eigenlijk boven kamperen, maar het was er verstikkend warm en de muggen hadden het terrein al geclaimd. Dus daalden we nog een flink stuk af, wat de dag extra lang maakte. Maar de omgeving was zó indrukwekkend, dat zelfs de blaren niet echt konden verpesten wat een fantastische dag het was.

    Dag 9 – Zweten tot aan de rivier

    20 km
    Vandaag draaide alles om warmte. We liepen door een groen, dicht bos dat langzaam begon af te dalen richting Rainy Pass. Steeds verder omlaag, en steeds warmer.
    Onderweg kwamen we frisse dagwandelaars tegen, die roken naar shampoo en schone kleren — bijna onwerkelijk na dagen zonder douche. Het pad werd langzaamaan meer overgroeid en de lucht zwaarder. Rond 16.00 besloten we dat het genoeg was geweest. We vonden een campground aan het water en dompelden onze voeten onder in de rivier. Na een dag als deze is er weinig dat beter voelt dan koud water en stilte om je heen.

    Dag 10 – “Alleen maar naar beneden,” zeiden ze...

    18 km
    We stonden op om 4.30 om de hitte voor te zijn. Samen met Sam uit Bellingham, Hanah uit Australië en Ella uit San Francisco begonnen we aan de tocht naar de bushalte richting Stehekin.
    “Het is alleen maar naar beneden,” hadden we gehoord. Spoiler: dat was het dus niet. Het ging op en neer en op en neer, maar gelukkig was het pad mooi en het gezelschap goed.
    Om 11.00 bereikten we de bushalte. De bus kwam rond 12.30 en maakte gelukkig een stop bij dé trekpleister van Stehekin: de legendarische bakery. Daar genoten we van gigantische, heerlijke sandwiches — een kleine verwennerij na al dat lopen.
    Later op de dag streken we neer op de camping. Tijd om bij te komen, sokken uit te wringen, en vooral: even helemaal niks.    Read more

    See translation
  • 2025© FindPenguins
  • Home
  • About us
  • Group Tracking
  • Press
  • Terms
  • Privacy Policy & Cookies
  • Help Center
  • Legal notice