Reset search
Pacific Crest TrailPacific Crest Trail
Edit route

Pacific Crest Trail

June – December 2025
  • Neverhome.be
Current
4240 kilometer te voet dwars door de Verenigde Staten – van de Canadese grens richting de Mexicaanse.
Met als motto; Niet de bestemming, maar de reis is wat telt. Read more
  • Neverhome.be
Currently traveling

List of countries

  • United States United States
  • Belgium Belgium
Categories
None
  • 20.0kkilometers traveled
Means of transport
  • Flight19.3kkilometers
  • Barefoot393kilometers
  • Walking-kilometers
  • Hiking-kilometers
  • Bicycle-kilometers
  • Motorbike-kilometers
  • Tuk Tuk-kilometers
  • Car-kilometers
  • Train-kilometers
  • Bus-kilometers
  • Camper-kilometers
  • Caravan-kilometers
  • 4x4-kilometers
  • Swimming-kilometers
  • Paddling/Rowing-kilometers
  • Motorboat-kilometers
  • Sailing-kilometers
  • Houseboat-kilometers
  • Ferry-kilometers
  • Cruise ship-kilometers
  • Horse-kilometers
  • Skiing-kilometers
  • Hitchhiking-kilometers
  • Cable car-kilometers
  • Helicopter-kilometers
  • 17footprints
  • 47days
  • 218photos
  • 27likes
FollowCalendarShareBucket list
Oldest first
  • Neverhome.beNeverhome.bePacific Crest Trail
    1

    Etappe 6 White pass - Trout lake

    Aug 3–8 in the United States ⋅ ☀️ 16 °C

    Dag 36 – Lama’s
    11 km

    Om 11 uur kwam Dave ons ophalen om terug naar White Pass te rijden. Onderweg pikten we ook nog Rosemary op, een NOBO-hiker die in een ander hotel vlakbij logeerde.
    Langzaam maar gestaag kronkelden we naar boven, voorzichtig over de bergwegen. Onderweg kwamen we verschillende andere wandelaars tegen — en tot onze verrassing een man met een groepje lama’s. Dat gaf meteen een vrolijke noot aan de dag.
    Rond 17.00 uur vonden we een prachtige kampeerplek op 2000 meter hoogte, met uitzicht op de machtige Mount Rainier.

    Kampplaats: View Mount Rainier

    Dag 37 – Verkeerde afslag
    17 km

    We werden wakker in de mist, maar al snel trok die op. Eerst daalden we alle kilometers die we gisteren gewonnen hadden weer af. Daarna ging het mis: we liepen bijna 1,5 km verkeerd… en dus terugkeren én weer omhoog.
    Daarna ging het pad gestaag omhoog, soms steil, door kleurrijke bloemenweides. Er wacht ons nog een pittig stuk over de “knife edge”, maar voor vandaag had mijn knie genoeg klimwerk gehad. We kampeerden opnieuw rond 2000 meter, in hoog alpien terrein. Jammer genoeg trok het uitzicht binnen een kwartier volledig dicht.

    Kampplaats: Onder Edge Knife

    Dag 38 – Edge Knife
    17 km

    Om 5 uur staken we met een klein hartje ons hoofd uit de tent. Oef — het was helder! Om 6.30 begonnen we aan een steile klim over een smal pad, recht naar het gevreesde stuk: de Edge Knife.
    Het pad was smal, met links én rechts diepe afgronden. De wind trok stevig aan terwijl we naar 2300 meter klommen. Boven werden we beloond met een panoramisch uitzicht op drie vulkanen: Mount Adams, Mount St. Helens en Mount Rainier.
    Na een lange afdaling kwamen we ineens veel meer wandelaars tegen. Via een laatste sneeuwveld en bloeiende bergweides passeerden we verschillende watervallen. Rond 16.30 vonden we een mooie plek bij een riviertje — tijd om de dag af te sluiten.

    Kampplaats: Nannie Ridge

    Dag 39 – Nat
    17 km

    Gisteren twijfelden we nog of we het buitendak van de tent zouden plaatsen — gelukkig gedaan, want om 3 uur ’s nachts moesten we alles dichtritsen tegen de regen. En die regen hield niet op.
    We hadden geen haast om op te staan en vertrokken pas rond 11.00 uur. De hele dag liepen we door bossen, gehuld in motregen en druppels. Onderweg kwamen we nog twee Belgische hikers tegen. Rond 18.00 passeerden we een kampplaats, zetten snel de tent op en kropen in onze slaapzakken. Eten? Dat zien we morgen wel.

    Kampplaats: Trail junction Waptus Lake

    Dag 40
    23 km

    De regen hield de hele nacht aan, maar gelukkig bleef ons tentdak stevig. Met tegenzin pakten we alles nat in en trokken onze kletsnatte regenkleding aan. Onderweg ontmoetten we een man zonder tent die onder de wortels van een omgevallen boom had geslapen — hardcore!
    Na uren lopen zagen we eindelijk blauwe lucht. Bij een parkeerplaats legden we al onze spullen te drogen in de zon. Daar ontmoetten we Limbo uit Hasselt, die nu in de VS woont. Tijdens de lunch kregen we stringcheese van iemand uit een auto — plastiekachtig, maar eerlijk is eerlijk: het smaakte toch.
    Na een ingestorte brug over te steken volgde nog een klim van 8 km. Uiteindelijk kwamen we uit bij een kampeerplek met uitzicht op Mount Adams, op warme, grindachtige grond. We deelden de plek met Limbo en Ninja uit Hamburg.

    Kampplaats: Meadows Mount Adams

    Dag 41 – Trail Magic
    24 km

    Vannacht vroor het en we werden wakker met ijs op de tent. Even twijfelden we: wachten tot de zon de boel opwarmt of toch vertrekken in de kou? We kozen voor het laatste, in de hoop Trout Lake te bereiken.
    Na 3 km staken we een ijskoude rivier over die rechtstreeks van Mount Adams kwam — inclusief zwavelgeur. Daarna volgde een afwisselend pad door lavavelden en verbrande bossen. NOBO-hikers vertelden dat er “trail magic” te vinden was, dus voerden we het tempo op.
    Om 15.30 bereikten we de weg naar Trout Lake, waar in de zomer vrijwilligers shuttles organiseren. Precies op tijd voor de bus van 16.30! Bij het trailhead stonden trail angels klaar met cola, Dr Pepper en bier — een perfect einde van een lange dag.    Read more

    See translation
  • Neverhome.beNeverhome.bePacific Crest Trail

    Navigeren en kamperen?

    August 2 in the United States ⋅ ☀️ 21 °C

    Hoe vinden we onze weg in the middle of nowhere?

    Dat is verrassend eenvoudig: met een app! We gebruiken FarOut, dé digitale gids voor langeafstandswandelingen. De hele route staat erin, compleet met paden, afstanden, hoogteprofielen én een blauw bolletje dat onze locatie toont — alsof Google Maps een wild avontuur is begonnen.

    Wat FarOut extra handig maakt, is dat het veel meer laat zien dan alleen de route. Kampeerplekken, waterbronnen (lees: riviertjes of druppelende beekjes), en andere nuttige stops zijn allemaal aangeduid. Tik je op zo'n punt, dan zie je meteen hoe ver het nog is. Super handig als je dorst hebt, je benen niet meer mee willen, of je gewoon snakt naar een plek om je tent neer te zetten.

    Wat ook fijn is: andere hikers laten commentaren achter. Zo weet je of er echt nog water stroomt, of er plek is voor meerdere tentjes, en of dat "vlak stukje grond" echt wel zo vlak is.

    Over kamperen gesproken — verwacht geen glamping. Een "kampeerplek" is meestal gewoon een open stukje grond waar je hoopt dat je niet scheef rolt in je slaap. Als je geluk hebt, is er een pit toilet aanwezig… wat in feite neerkomt op een bescheiden gat in de grond. Luxe is anders, maar hé, het hoort erbij.

    En omdat het hier zo kurkdroog is, zetten we vaak alleen de binnentent op. Geen regen in zicht, en dat scheelt weer opbouwtijd. Lang leve de slaapmaskers want het is hier pas donker tegen 23.00    Read more

    See translation
  • Neverhome.beNeverhome.bePacific Crest Trail

    Etappe 5 Chinook - White pass deel 2

    Jul 30–Aug 3 in the United States ⋅ ☁️ 28 °C

    Dag 32 – Met een bang hartje
    Om 06.00 uur vertrokken we met Jim naar Chinook Pass. Nog snel een laatste foto samen, en dan… de eerste stappen. Het ging stroef — mijn knie liet meteen van zich horen — dus begon ik onderweg af en toe wat te stretchen. Dat hielp net genoeg om de stijfheid te verminderen.
    De muggen waren vandaag weer in topvorm, waardoor pauzeren of lunchen bijna onmogelijk was. Gelukkig was het pad zó mooi dat het bijna alles goedmaakte, met fantastische uitzichten op Mount Rainier. Weer een Nationaal Park dat we kunnen afvinken!
    In de namiddag trokken er donkere wolken samen en begon het te onweren en te regenen. Met de vorige regenbui nog vers in ons geheugen kozen we ervoor om te schuilen. Toen het droger werd, liepen we verder. Na 19 km vond mijn knie het mooi geweest en zetten we snel de tent op. Een “heerlijke” gevriesdroogde maaltijd later kropen we ons bed in.

    Kampplaats: vlak bij de grens van Mount Rainier NP

    Dag 33 – Sauna
    Om 07.00 uur begonnen we aan de dag. Door de kniepijn loop ik nog steeds alsof ik een houten been heb. Gelukkig was het bewolkt, want vandaag moesten we in regenoutfit lopen om de muggen op afstand te houden. Dat is warm, zweterig en niet bepaald comfortabel, maar zonder die laag word je opgegeten.
    Voor de lunch zetten we zelfs even de tent op, gewoon om rustig te kunnen eten. Gelukkig stonden er overal prachtige wilde bloemen, die de muggen ellende een beetje verzachtten. White Pass lag in zicht, maar we besloten de laatste drie kilometer voor morgen te bewaren.

    Kampplaats: bijna bij White Pass

    Dag 34 – Van berglucht naar McDonald’s
    Nog drie kilometer tot het tankstation in White Pass, waar onze pakketbox uit Stehekin op ons lag te wachten. Het dichtstbijzijnde stadje, Packwood, bleek schrikbarend duur qua hotels, dus besloten we te liften naar Yakima — een uur rijden. Na een uur wachten hadden we beet.
    Onderweg zagen we het landschap veranderen van groene bergen naar dorre heuvels en uiteindelijk een droge vlakte. In Yakima konden we nog niet inchecken, dus gingen we maar naar de McDonald’s. Niet bepaald charmant, maar het vulde de maag.

    Kampplaats: La Quinta, Yakima

    Dag 35 – Rustdag
    Vandaag hebben we de knie zo veel mogelijk rust gegeven. Buiten ontbijten, veel koffie drinken, lang douchen en vooral niks doen.

    Kampplaats: La Quinta, Yakima    Read more

    See translation
  • Neverhome.beNeverhome.bePacific Crest Trail
    1

    Enumclaw- Bonney Lake

    Jul 27–30 in the United States ⋅ ⛅ 24 °C

    Dag 29- 30-31 home away from home

    Daar zaten we dan in Mc Donalds in Enumclaw om 10.30 S'morgens. Scott met wie we naar beneden waren gereden vertelde over zijn Schotse roots en dat er net dit weekend in Enumclaw highland games zijn. Hierdoor waren de enige 2 hotels bijna uitverkocht en was er ook geen plek meer op de RV campground. Wat nu... Er bestaan verschillende Facebook groep over de PCT hike en 1 van deze is de Washington PCT trail angel pagina. Zouden we daar een berichtje op plaatsen? Omdat we toch een tent bij hebben vroegen we of iemand misschien een plaatsje in de tuin heeft zodat mijn knie 2 dagen kan rusten. Vrij snel kreeg ik een bericht terug van Jim die ons een plekje in de tuin wilde aanbieden en ons een half uur later kwam oppikken. Spannend voor iedereen....
    Bij aankomst stond zijn vrouw Kristy ons op te wachten en ik werd gelijk goed geïnstalleerd in de relax zetel met ijs op mijn knie. Al snel volgende een nieuwe verrassing want we krijgen onze eigen slaapkamer! Uiteindelijk zijn we 3 nachten mogen blijven logeren en we voelden ons echt heel welkom en dankbaar hiervoor! In de dag heb ik vooral met mijn voet op een bankje gelegen en s avonds hebben we lekker samen gegeten. Steaks, chicken Alfredo. De laatste avond hebben we lasagne als bedankje gemaakt. Woensdag heeft Jim ons helemaal naar Chinook pass gereden zodat we van daar terug konden starten. Daarna reed hij iets terug naar Rainier National Park waar hij als vrijwilliger werkt.

    Thanks again Jim and Kristy for giving us a home away from home for these days!    Read more

    See translation
  • Neverhome.beNeverhome.bePacific Crest Trail

    Etappe 5 Snoqualmie pass - pyramid peak

    Jul 24–26 in the United States ⋅ ☁️ 21 °C

    Dag 26 – Pizza in bed

    15 km

    Om 11 uur moesten we het hotel uit, maar eerst… koude pizza. In bed. Niet bepaald haute cuisine, maar op de trail voelt dat als luxe. Thuis zouden we dit nooit doen — hier smaakt alles en liefst veel calorieën!

    We kopen nog snel gas voor het kookvuurtje bij het tankstation en beginnen dan aan een stevige klim, langs verlaten skiliften. Alles lijkt stilgevallen sinds de laatste sneeuw. Een beetje een spookdorp, maar zodra we de trail op gaan, verandert de sfeer.

    Onderweg ontmoeten we dagwandelaars die spontaan een babbeltje slaan en ons enthousiast aanmoedigen.

    Rond vier uur komen we aan bij een prachtig bergmeer (Mirror Lake). Sokken uit, voeten in het ijskoude water — instant verfrissing. ’s Avonds eten we samen met Hannah en kruipen vroeg onze slaapzak in. De avondlucht wordt snel fris.

    Kampplaats: Mirror Lake

    Dag 27 – Groene tunnel

    28 km

    23.45. Mijn telefoon begint te trillen. Noodmelding van de politie: “Sluit ramen en deuren.” Kleine paniek, want wij… liggen in een tent. Geen ramen. Geen deuren. Alleen een rits.

    De ochtend is fris, met laaghangende wolken die tussen de bomen zweven. Vandaag wandelen we urenlang door dicht bos dat doet denken aan de Ardennen — glooiend, zacht, stil. Er zijn vogels, maar je hoort ze amper. Alsof alles zich even inhoudt.

    Mijn rechterknie doet het vandaag amper nog. Toch slepen we ons verder en raken tot 28 kilometer. We zetten onze tent op met uitzicht op Mount Rainier, die in de verte als een reus boven alles uittorent. Stil, indrukwekkend.

    Kampplaats: Zicht op Mount Rainier

    Dag 28 – Droge keel

    25 km

    Vanochtend kon ik nauwelijks op mijn knie staan. Maar met wat pijnstillers lukt het om te vertrekken.

    De dag voert ons weer door bossen, af en toe over een gravelpad, en met de nodige hoogtemeters. Maar de grootste uitdaging: water. Na 6 km is er een riviertje, daarna moeten we bijna 20 km zonder. We slepen liters extra mee, en dat voelen we in de schouders.

    Om 16.30 is het op. We vinden een plek bij een bron en besluiten daar te blijven. Geen uitzicht of grootse beloning vandaag — gewoon een plek om te liggen, en water in de buurt. Meer hoeft het niet te zijn.

    Kampplaats: Bij een bron

    Dag 29 – The trail provides

    5 km

    ’s Ochtends is het duidelijk: mijn knie wil écht niet meer. Toch zetten we door — we hadden gisteren opgevangen dat er zo’n 5 km verder ‘trail magic’ zou zijn.

    En jawel: daar stond Scott, samen met zijn zoon. Klaar om te vertrekken, maar nog net op tijd voor ons. Precies wat we nodig hadden.

    We mogen met hen mee rijden naar Enumclaw. Moe, dankbaar en een beetje verdwaald in ons hoofd. Soms moet je niet verder willen. Soms moet je luisteren.

    Ze zetten ons af bij de McDonald’s. We bestellen wat, zakken onderuit in de stoelen, en kijken elkaar aan.
    Wat nu?

    Kampplaats (soort van): McDonald's, Enumclaw    Read more

    See translation
  • Neverhome.beNeverhome.bePacific Crest Trail
    1

    Snoqualmie pass

    Jul 23–24 in the United States ⋅ ☀️ 24 °C

    Dag 25 aankomst Snoqualmie pass
    6 km

    De laatste zes kilometer gingen verrassend snel. De gedachte aan comfort werkt motiverend. Bij aankomst wilden we naar North Bend om boodschappen te doen, maar de weg bleek een echte snelweg – liften was bijna onmogelijk.

    We informeerden bij de Mountaineers Club: een bed in het hostel kostte 65 dollar per persoon. Maar uiteindelijk kozen we voor het Summit Inn Hotel – voor 120 dollar hadden we een eigen kamer, geen luxe, maar met een eigen douche.

    In de lobby stond ook een goed gevulde hikersbox – jackpot! Genoeg om onze voorraad bijna aan te vullen voor het volgende stuk van de trail.

    Wassen. Het stond nog ergens op mijn lijstje tussen schoenen drogen en water bijvullen.
    Bij de wasmachine in het hotel ontmoette ik Emily. Ze moest op en neer naar Seattle. Voor nieuwe schoenen. Uur heen, uur terug. Maar ze bracht ons wél een nieuwe waterfilter van de REI. Kleine daden. Grote dankbaarheid.

    's Avonds aten we pizza.
    Niet zomaar pizza. Een enorm ronde, dampende, met kaas en salami pizza bij Pie for the People. De doos was bijna groter dan de tafel.

    Na een nacht in een echt bed en nog een douche ging ik op zoek naar yoghurt.
    Snoqualmie Pass is in de winter een skigebied. In de zomer voelt het als een vergeten afrit aan de snelweg.
    Een tankstation. Een minimarkt. Een deli.
    Yoghurt? Vergeet het maar.
    Dus werd het een Pop-Tart. Een mierzoete rechthoek, verpakt in zilverfolie. Oreo? Kaneel? S’mores?

    We bekeken de voedselvoorraad. Pizza voor lunch. Water bijgevuld. Alles weer inpakken.
    Dan weer op pad. De trail op.

    Kampplaats: Summit Inn Hotel – Snoqualmie Pass    Read more

    See translation
  • Neverhome.beNeverhome.bePacific Crest Trail
    1

    Etappe 4 Stevens pass - Snoqualmie pass

    Jul 18–23 in the United States ⋅ ☀️ 17 °C

    Dag 20 terug op pad
    8 km

    Na een nachtje in Wenatchee was het tijd om opnieuw de trail op te gaan. Rond 16.30 kregen we samen met Djoya en Hannah een lift naar Stevens Pass, van een koppel dat alles had verkocht om in een busje door de VS te reizen.

    De rugzakken voelden vandaag zwaarder dan ooit. De 8 kilometer bergop sleepte zich voort – traag, puffend, stap voor stap. Maar ergens halverwege vonden we een klein grasveldje, precies goed om onze tenten op te zetten.

    Om 21.00 lagen we al in onze slaapzakken. Het lichaam was leeg, maar het hoofd stil. Terug op pad. Terug in het ritme.

    Kampplaats: Josephine Lake

    Dag 21 lake district
    27 km

    Om 07.00 stonden we alweer klaar om te vertrekken. Vandaag was het meren-dag. We trokken van het ene idyllische meer naar het andere. De kleuren waren helder, het water stil, de sfeer bijna magisch.

    Natuurlijk moest er ook geklommen worden. Over steenpuin en smalle bergpaden, tot we plots een scherp fluitgeluid hoorden – een marmot, die ons vanuit de verte in de gaten hield.

    Omdat het weekend was, kwamen we veel dagwandelaars tegen. Soms gezellig, soms even wennen aan de drukte. Na 24 kilometer besloten we een kampplaats op te zoeken, maar de plek was schuin en vol omgevallen bomen.

    Nog 3 kilometer verder vonden we Djoya en Chris, samen met een vriend en zijn dochter die jaarlijks een tocht maken. We aten samen iets warms en dooken daarna meteen onze tent in.

    Kampplaats: Decepation pass

    Dag 22 Rivercrossing
    24 km

    Niet geweldig geslapen. In ons hoofd speelde de rivieroversteek al de hele nacht mee – we hadden horrorverhalen gehoord. En om 07.00 was het ook nog eens steenkoud.

    Na 5 kilometer kwamen we aan bij de rivier. De grootste uitdaging bleek eigenlijk de weg ernaartoe, tussen dicht struikgewas en doornige planten. Watersandalen aan, even aarzelen… en hup, in een paar seconden stonden we aan de overkant.

    Daarna begon de lange klim omhoog. Steeds weer dachten we: “nu zijn we er”, maar telkens volgde er nóg een stuk. Tijdens de afdaling deden mijn kleine tenen pijn van het dalen. Gelukkig hielp een wandelaar me door mijn veters anders te knopen – wat meteen verschil maakte.

    Bij Waptus Lake daalden we af naar een lager gelegen gebied. Plots waren daar weer huckleberries – rijp, zoet en verleidelijk. De laatste kilometers gingen traag: elke bes verdiende aandacht.

    Aan de rivier vonden we een mooie kampplaats en ontmoetten we Frank, die richting het noorden liep. We hielpen hem even met zijn gps, aten instant-aardappelpuree en kropen daarna snel de tent in.

    Kampplaats: Waptus Lake

    Dag 23 Doorweekt
    32 km

    We begonnen met een muffin en een beetje hoop: zou het droog blijven? We klommen bijna 900 meter omhoog, het zweet liep over onze rug. Boven liepen we ineens door een zwartgeblakerd bosbrandgebied. Stil. Verslagen.

    Tijdens de lunch begon het zacht te regenen. We schuilden even, maar al snel kwam de regen met bakken uit de lucht. De jassen konden het amper aan.

    De paadjes veranderden in modderige beekjes. Alles werd doorweekt. Bij een rivier zagen we Hannah’s tent staan, maar het was al te nat om nog te stoppen. De brug was weg, de rivier hoger dan normaal, maar onze schoenen waren toch al nat. We waadden er voorzichtig doorheen.

    Urenlang liepen we verder, kletsnat, koud, maar vastberaden. We zagen Djoya’s tent nog op een heuvel, maar wilden verder afdalen, op zoek naar een drogere plek.

    Net op tijd vonden we een stuk grond dat net droog genoeg was. Tent opzetten, natte kleren uit, slaapzak in. Geen energie voor eten vandaag. Alleen warmte zoeken.

    Kampplaats: Glacier Lake

    Dag 24 uitverkoop
    18 km

    We werden wakker met maar één verlangen: zon. En ja hoor, tegen half negen brak ze door. Alles ging eruit: slaapzakken, sokken, shirts, tentdoek. Alles lag te drogen in de zon.

    Een wandelaar passeerde en grapte: “Garage sale?” We lachten. Het zag er ook zo uit.

    Tegen half elf vertrokken we pas. De trail liep langs een smal pad dat hoog boven een vallei slingert. Stenen, losliggend grind – het vergde aandacht.

    Op het hoogste punt van de dag, tussen twee pieken, hoorden we plots een bulderend geluid. Een groot legervliegtuig vloog rakelings over ons heen.

    Tegen vijf uur besloten we net voor Snoqualmie Pass te stoppen. Nog één nachtje in de stilte voor we de bewoonde wereld weer in stappen.

    Kampplaats: 6 km voor Snoqualmie Pass    Read more

    See translation
  • Neverhome.beNeverhome.bePacific Crest Trail

    Leavenworth - Wenatchee

    Jul 17–18 in the United States ⋅ ☁️ 33 °C

    Gisteren waren we tegen de middag bij de Stevens pass. Bij de trailhead stond trailmagic! Een fris blikje ginger ale en cola die een een trail angel daar had geplaatst. Dezelfde trailangel bracht ons naar de Mc Donalds in Leavenworth.

    Leavenworth is alsof een Duits dorpje per ongeluk geland is in de bergen van Washington en heeft besloten te blijven plakken. Alles ademt bier, bratwurst en lederhosen – zelfs als het buiten 40 graden is. Het is alsof je op vakantie bent in Beieren, maar dan met Amerikanen die “prost” zeggen met een accent. Leavenworth is kitsch ten top.

    De prijzen zijn hier enorm hoog en omdat het zeker 40 graden is, is kamperen op de camping tussen de mega campers niet uitnodigend. Een snel bezoek langs het visitor center leerde ons dat de bussen gratis rijden tot in Wenatchee ( the appel capital of the world) Wenatchee is een veel grotere plek met alle hotelketens die je maar kan inbeelden. De bus stopte na 50 min rijden ( in de bus roepen ze trouwens om als je belt voor een halte remain seated until the bus fulltime stops) voor het moderne Avid hotel. Niet speciaal maar het was modern, proper en gratis koffie en vooral goede douche.
    De volgende ochtend een typisch Amerikaan keten ontbijt: breakfast burger, muffins, bagels, yoghurt. Na de nodige calorieën te hebben opgeslagen ( waarom geen 2 breakfast burgers?) Checken we na een laatste douche uit om 11.00 en gingen op weg met ons boodschappenlijstje naar de mega winkel Wallmart. Daarna terug naar het hotel om onze rugzakken op te halen en beetje te herorganiseren. En hup terug met de bus naar Leavenworth naar Das Sportman. We hadden in België een Platypus waterfilter gekocht bij de kampeerder in Antwerpen maar na enkele dagen brak er een stuk af waardoor filteren net wat minder efficiënt verliep... Dankzij de snelle whatsapp service van de kampeerder konden we om een nieuwe filter ( kampeermateriaal nodig 1 adres www.kampeerder.be) kopen. Jammer genoeg hebben we deze nog niet gevonden.
    Nadien nog een broodje bij de Dans deli en we konden op zoek naar een lift richting Stevens pass voor een volgende etappe. Gelukkig moesten we niet te lang wachten.    Read more

    See translation
  • Neverhome.beNeverhome.bePacific Crest Trail

    Etappe 3 Stehekin- Stevens pass

    Jul 10–17 in the United States ⋅ ☀️ 15 °C

    Dag 12 – Bessenseizoen geopend
    Na een laatste ontbijt achter de kiezen in Stehekin en een vers postpakket, breken we de tent op voor een nieuwe etappe van ongeveer 10 dagen (170km). Uiteindelijk doen we er 8 dagen over. We vertrekken rond 13.00 uur bij High Bridge, samen met Hanah (Australië) en Djoya (Nederland).

    Het pad slingert door geurige cederbossen langs een heldere rivier. Tot onze grote vreugde hangt alles vol rijpe bosbessen – honderden! Al wandelend plukken we onze handen blauw en zwart. Rond 19.00 uur slaan we onze tenten op naast het water. Een heerlijke eerste dag.

    Kampplaats: Ceder Camp

    Dag 13 – Gratis carwash
    Om 5.30 rinkelt de wekker. We starten met havermout, chocomelk en koffie en staan om 7.00 al op de trail. Het bos maakt snel plaats voor metershoge, natte begroeiing die ons een gratis ‘planten-carwash’ bezorgt.

    We zijn in de Glacier Peak Wilderness, waar het voortdurend stijgt en daalt. Vandaag tikken we 1300 hoogtemeters aan. De eerste kampplaats is een muggenhel, dus we koken onderweg en wandelen nog 3 kilometer door tot een aangenamer plekje.

    Kampplaats: Miners Creek

    Dag 14 – Boomknuffels en hindernissen
    We vertrekken opnieuw om 7.00, met Djoya en Hanah. De eerste kilometers dalen we rustig door het bos. Daarna wacht ons een stevige klim vol obstakels: we moeten onder en over tientallen omgevallen bomen (blowdowns). Over de 170km stretch zijn er zo een honderd tal en zijn telkens een hele uitdaging om over te geraken. Djoya heeft haar trail benen al gevonden en besluit om bij een ander groepje aan te sluiten.

    Wij houden ons eigen tempo aan en rollen om 19.00 – bezweet, stoffig en allesbehalve fris – de tent in.

    Kampplaats: Vista Creek

    Dag 15 – Klimmen, zweten, puffen
    We starten met drie stevige haarspeldklimmen: 800 meter omhoog, om ze daarna meteen weer af te dalen in de brandende zon. Het pad is smal en overwoekerd door planten tot boven het hoofd (bushwhacking noemt dat in Australië vertelt Hannah ons) een val schuilt om de hoek. De temperatuur tikt zeker de 40 graden aan.

    Om 16.30 geven we ons gewonnen aan de hitte en zoeken we schaduw om te rusten. Via de Garmin van Hanah horen we dat Sam een net gepensioneerde enthousiaste Amerikaan die we eerder al enkele malen ontmoeten op de trail is gevallen op dit stuk en per helikopter werd weggehaald met een gebroken been 😔. Elke stap hier in Washington is uitkijken. Ook ik en Dennis zijn al enkele malen gevallen.

    Kampplaats: Milk Creek

    Dag 16 – Belgisch weer
    Om 4.30 gaat de wekker. De hitte van gisteren zit nog in ons lijf, dus proberen we er vroeg bij te zijn. De route is pittig: we banen ons een weg door braamstruiken, passeren een bergmeer en steken een woeste rivier over (Kennedy Creek). Enkel jaren geleden was hier nog een brug maar door een storm is die helemaal verwoest. Er zijn 2 boomstammen waar we voorzichtig met volle concentratie en adrenaline over gaan. Eerder vertelde Tigger ons dat als je een rivier oversteekt je best de rugzak los haakt, moest je vallen je hem anders nooit los krijgt, een gouden tip die we hier ook toepassen.

    Het weer past perfect bij een natte herfstdag in België: grijs, mistig en drukkend vochtig. Maar we halen onze kilometers.

    Kampplaats: Kennedy Creek

    Dag 17 – De muggenmarathon
    Vandaag staat er een flinke afstand op de planning, dus vertrekken we op tijd. We wandelen in alle rust met ons tweeën door een verlaten bos. Al snel stuiten we op de eerste omgevallen bomen. Daarna volgt een eindeloze klim richting een open alpine vlakte.

    Ondertussen stijgt de temperatuur weer en zijn de muggen terug. Om 19.00 komen we uitgeput aan, na meer dan 13 uur stappen. We zetten zo snel mogelijk de tent op en duiken erin.

    Kampplaats: Lake Sally Anne

    Dag 18 – Op dieet
    We wilden vandaag een rustige dag, maar ’s ochtends realiseren we ons: we hebben niet genoeg eten om het kalm aan te doen. Na een bescheiden ontbijt – één Belvita-koek – vertrekken we om 8.00.

    Het pad blijft genadeloos: op en neer over rotsen, boomwortels en gladde hellingen. 1000 meter stijgen, 1200 meter dalen. De warmte drukt op ons en de muggen geven ons geen moment rust. Rond 14.00 slaan we onze tent op om bij te komen, eten vroeg en rusten wat uit. Tegen 16.00 zijn we weer onderweg om nog wat kilometers te winnen. Katrien telt intussen 20 blaren…

    Kampplaats: ergens, onder muggenvuur

    Dag 19 – De roep van beschaving
    Om 6.00 staan we klaar voor de laatste kilometers van deze etappe. Als we stevig doorstappen, halen we Stevens Pass voor de middag – en dus: een lift naar de bewoonde wereld.

    De drang naar frisdrank, schone lakens en een douche geeft ons vleugels. Om 12.30 komen we aan in Stevens Pass, een skioord dat nu dienstdoet als ontmoetingsplek voor hikers. Onderweg vonden we nog een verloren paraplu die we konden terugbezorgen aan zijn eigenaar, Tigger.

    Niet veel later krijgen we een lift van een trail angel die ons afzet bij de McDonald’s – pure luxe. Omdat het in Leavenworth 40 graden is en het daar krioelt van de toeristen, nemen we de gratis bus naar Wenatchee. Eindelijk: douche met zeep, een zacht bed en verse koffie met gratis refills en hazelnut creamer in het Avid Hotel.    Read more

    See translation
  • Neverhome.beNeverhome.bePacific Crest Trail

    Stehekin | Washington

    Jul 8–10 in the United States ⋅ ☁️ 27 °C

    Dag 11 – Welverdiende rust in Stehekin

    Mijn scheenbenen vonden het hoog tijd voor een rustdag — en eerlijk gezegd, ik geef ze geen ongelijk. Terwijl veel van onze nieuwe trailvrienden vanmorgen alweer vol goede moed verder trokken, bleven wij een dagje langer in Stehekin. Een idyllisch plekje aan het helderblauwe Lake Chelan, verscholen aan de rand van het North Cascades National Park.

    Gisteren, terwijl we genoten van een welverdiende maaltijd op het terras van het lokale restaurant, raakten we aan de praat met een vriendelijke familie uit New Mexico. Ze bleken te wonen in het dorpje waar de film Oppenheimer is opgenomen. En nog beter: omdat zij vanochtend vroeg vertrokken, mochten wij gebruikmaken van hun kamer om te douchen. Wat een luxe — warm water, yes please!

    Vandaag draaide om bijtanken. We haalden ons opgestuurde voedselpakket op bij het kleine postkantoor, deden de was, rommelden wat aan op de camping en lieten de tijd gewoon even gebeuren. Stehekin is trouwens bijzonder: het dorp is enkel bereikbaar per boot, privévliegtuig of te voet. Er wonen hier maar zo’n 60 mensen — en de rust is bijna tastbaar.

    Maar morgen is het weer zover: we trekken opnieuw de wildernis in. Tien dagen lang terug de natuur in, met de bus richting het trailhead. Maar eerst… maken we natuurlijk nog een essentiële tussenstop bij de beroemde bakkerij. Prioriteiten, toch?    Read more

    See translation
  • 2025© FindPenguins
  • Home
  • About us
  • Group Tracking
  • Press
  • Terms
  • Privacy Policy & Cookies
  • Help Center
  • Legal notice