Pacific Crest Trail

De eerste vijf dagen op de trail
Dag 1 – De echte start
15 km | rugzak 15 kg | 4 repen, 2 wraps, 2 gevriesdroogde maaltijden

Na een nacht vol gewoel in het Lions Den Hostel begint het avontuur dan eindelijk écht. En hoe: met een verrassingsontbijt van een trail angel! (Dat is dus iemand die wandelaars spontaan helpt — helden zijn het.)

Even later schudden Roger en Ani ons wakker met hun jeep, waarmee ze ons via een steile, slingerende bergweg naar het beginpunt van de trail brengen. Bij het rangerstation droppen we alvast wat eten in een stevige metalen berenkast. Dat kunnen we oppikken als we hier later weer langskomen — handig én veilig.

Dan is het zover. Rugzak op, stokken in de hand: we zetten onze eerste stappen richting het noorden, op weg naar de grens met Canada. En daarna... keren we via dezelfde weg terug.

Deze dag zit vol ‘eerste keren’:
– Eerste keer water filteren uit een beekje
– Eerste keer hurkend naar het toilet in het bos
– Eerste keer koken en slapen in de wildernis
– En ja, ook de eerste keer ons eten in een boom hijsen, ver weg van hongerige beren

Het weer is niet gewoon goed – het is schitterend. Stralende zon, frisse lucht en uitzichten waar je stil van wordt. Maar één nadeel: het muggenseizoen is officieel begonnen. Tijdens het koken werden we levend gevreten. Geen idee hoeveel keer we zijn gestoken, maar het was... veel.

Dag 2 – Land van de muggen
17 km

Slapen op een dun matje en krakend tentzeil... het went nog niet. Om 06.00 uur trekken we opnieuw onze regenjassen aan — niet vanwege regen, maar als bescherming tegen het muggenleger dat ons opwacht.

De natuur wordt ruiger, stiller, indrukwekkender. Geen skiliften, geen hutten, geen wegen. Alleen bergen, bomen en wij. Het is alsof we in een film beland zijn.

Tegen de middag zijn we doorweekt van het zweet en murw geprikt door muggen. Genoeg is genoeg: tent opzetten, schoenen uit, even rust. Terwijl we weer een gevriesdroogde maaltijd naar binnen lepelen (we hebben echt te veel eten bij), besluiten we de laatste 5 km van de dag er toch nog aan te plakken.

Op de top vinden we een magisch kampeerplekje. Snel eten, snel tanden poetsen, snel de tent in — op de vlucht voor de muggen. We zijn kapot, maar ook intens gelukkig.

Dag 3 – De grens met Canada
19 km

We worden wakker bij een adembenemende zonsopgang... waar we helaas nauwelijks van kunnen genieten. Zelfs om 05.00 uur staan de muggen al klaar voor hun ontbijt. Oplossing: wij ontbijten gewoon in de tent.

Na een korte klim gaat de trail vandaag voornamelijk naar beneden. Rond de middag komen we aan bij de laatste kampplaats vóór de grens. Tent opzetten, even lunchen zonder gestoken te worden: aspergesoep van Royco met noedels én (hoe raad je het) nog een gevriesdroogde maaltijd. We beginnen langzaam te snappen waarom onze rugzakken zo zwaar zijn...

’s Middags vertrekken we met bijna lege rugzak richting de Canadese grens. Onderweg komen we Ane en Samson uit Hongkong weer tegen – het koppel waarmee we gestart zijn. De 6 km naar beneden lijken eindeloos in de hitte, en de klim terug omhoog is... traag.

Maar dan, eindelijk: de grens. Tijd voor foto’s, high fives en een klein moment van trots. We zijn er! Elke stap vanaf nu brengt ons verder zuidwaarts – richting Mexico. De terugweg naar de tent gaat moeizaam, maar met een voldaan gevoel kruipen we erin. De grens is bereikt. De échte tocht begint nu pas.

Dag 4 – Een vroege ontmoeting
18 km

05.00 uur. Ik kruip slaapdronken uit de tent om te plassen... en sta plots oog in oog met een hert. Het dier kijkt me even aan en begint dan vrolijk mijn plas op te likken. Yep, echt gebeurd.

Vandaag staat er een pittige etappe op het programma: 1000 hoogtemeters stijgen én dalen. Niet niks, met een zware rugzak en eindeloze muggen. Maar de beloning is er ook: rond 15.00 uur komen we aan op een prachtige open vlakte – een soort bergweide die in Oostenrijk “alm” zou heten. Het uitzicht is wijds, de stilte intens.

Tijdens het koken stormt het muggenleger opnieuw binnen. Met muskietennet en donsjas proberen we ons avondeten naar binnen te werken zonder zelf hoofdgerecht te worden. Ondertussen wassen we elke dag wat kleren in de beek, maar een échte douche... dat begint stilaan als een droom te voelen.

De eerste slijtageplekken steken ook de kop op:
– Een scheurtje in het muggengaas van de tent
– Een stukje van de waterfilter is afgebroken

Welkom in het echte trailleven.

Dag 5 – Een bijzonder einde
24,5 km

Vandaag is het plan helder: wandelen tot op 6 km van Harts Pass, waar we ons eten uit de hikerbox willen ophalen. We maken opnieuw flink wat hoogtemeters. De benen voelen het. De schouders ook. Maar de omgeving blijft fenomenaal. Onderweg komen we Djoya tegen, een Nederlandse die we leren kennen hebben op Facebook en nu in levende lijve voor de eerste keer zien.

Rond 16.00 uur vinden we een kampeerplek. We koken, worden weer bijna levend verorberd door muggen, en besluiten dan iets geks: we wandelen dóór, richting Harts Pass.

Om 18.30 uur komen we aan op de parkeerplaats – compleet verlaten. Geen mens, geen auto, alleen wind. Na een kwartiertje twijfelen besluiten we terug te lopen om een slaapplek te zoeken. Tot we plots... een auto horen.

In volle vaart terug het pad op. En jawel – een vriendelijke chauffeur, Serge, wil ons een lift geven naar beneden. Halverwege de rit belt hij z’n vrouw met een voorstel: “Waarom blijven jullie niet gewoon bij ons slapen?”

Om 20.30 uur zitten we plots aan een echte tafel in Twisp. Pasta, zalm, salade... en een warme douche in het vooruitzicht.
Van een onverwachte trailmagic gesproken.Read more