Reset search
Pacific Crest Trail
  • Neverhome.be
Currently traveling
Jun – Dec 2025

Pacific Crest Trail

4240 kilometer te voet dwars door de Verenigde Staten – van de Canadese grens richting de Mexicaanse.
Met als motto; Niet de bestemming, maar de reis is wat telt. Read more
FollowInsightsCalendarShareShareBucket list
Oldest first
  • Last seen in
    Bend
    Neverhome.beNeverhome.bePacific Crest Trail

    Etappe 9 Timberline lodge Big lake youth

    Aug 20–25 in the United States ⋅ ☁️ 21 °C

    Dag 53 – Herbevoorrading
    6 km

    Om 6u45 namen we de bus vanuit Timberline Lodge naar Sandy. Eerste stop: McDonald’s voor een stevig ontbijt. Daarna op naar Fred Meyers, een supermarkt die het best te vergelijken is met een hypercarrefour – gigantisch en ideaal om ons eten voor de volgende etappe in te slaan. Buiten herpakten we alles zorgvuldig en namen vervolgens de bus richting Government Camp om een deel van het eten vooruit te sturen per post. Daarna begon de minst favoriete bezigheid: liften naar het trailhead. Mensen aanspreken blijft wat onwennig… Uiteindelijk nog 6 km gewandeld om de dag af te sluiten.

    Dag 54 – Trail magic
    30 km

    Vanmorgen was het ijskoud. Tot 10u liepen we ingeduffeld in onze donsjassen. Het pad voerde ons langs het grote Timothy Lake, al zagen we het meer slechts af en toe door de dichte bossen.
    Na een lunch van wraps met choco gebeurde er iets onverwachts: een bordje “Trail Magic”! Een man met de bijnaam Carbs arriveerde net met zijn caravan. We hielpen wat stoelen uit te zetten en in ruil kregen we boterhammen met ei en een verfrissende cola – niet slecht als tweede lunch. Daarna werden de kilometers zwaar: hete temperaturen, veel bos en maar liefst 15 km zonder water. ’s Avonds kampeerden we samen met Ed en Chris, die door Oregon wandelen, en een Brits koppel dat op weg is naar Canada.

    Kampplaats: Warm Springs

    Dag 55 – Verrassing op het einde
    31 km

    Omdat er opnieuw een hittegolf voorspeld werd, vertrokken we extra vroeg. De voormiddag bestond vooral uit wandelen door bossen, maar pas na 15 km vonden we eindelijk water. Lunch: alweer wraps met choco (ons klassiekertje). Daarna kwamen we in een verbrande zone terecht, zonder enige schaduw, en leken de laatste 4 km eindeloos te duren. Maar het eindpunt maakte alles goed: Olallie Lake Resort! Een idyllische campground met winkel, koude cola en picknicktafels. En vandaag bereikten we ook een mijlpaal: meer dan 1000 km gewandeld, goed voor 37.000 meter stijgen én dalen.

    Kampplaats: Olallie Lake

    Dag 56 – Heet, heter, heetst
    29 km

    We begonnen de dag met 8 km langs een stoffige gravelweg – niet het spannendste stuk, maar het spaarde ons een extra verbrande bosroute uit. Daarna klommen we gestaag omhoog tot 2120 meter, over losse stenen, met als beloning een fenomenaal uitzicht op Mount Jefferson. Wat we omhooggingen, daalden we daarna weer af, tot het tijd was voor lunch. In de namiddag moesten we twee rivieren oversteken met snelstromend water en volgde er nog een lange passage door verbrande bossen in de brandende zon. ’s Avonds deelden we de enige schaduwrijke plek in de omgeving met twee dames – schaarse luxe in dit zwartgeblakerde landschap.

    Kampplaats: Milk Creek

    Dag 57 – Duik in het meer
    27 km

    Onze buren vertrokken al om 5 uur, wij stapten om 6u30 de trail op. Het pad klom vrijwel de hele voormiddag, maar gelukkig liepen we vaak langs de noordwestkant waardoor we nog wat schaduw hadden. Voor de lunch testten we iets nieuws: couscous! Na de middag volgden opnieuw eindeloze verbrande bossen. De rook van een nabije brand maakte de lucht heiig en zwaar. Rond 16 uur vonden we het genoeg en besloten we af te wijken naar Wasco Lake. Heerlijk om ons stoffige lijf en voeten even te verfrissen in het koele water. Terwijl we genoten van de rust kwamen er twee herten met hun kleintjes nieuwsgierig dichterbij – een magisch moment.

    Kampplaats: Wasco Lake

    Dag 58 – Regen
    26 km

    Bij het wakker worden hing de geur van bosbrand nog steeds in de lucht, maar vandaag bracht de regen gelukkig wat verkoeling en opluchting voor de natuur. In de voormiddag klommen we langs de flanken van Three Fingered Jack, de laatste grote klim van deze etappe. Vlak voor we de snelweg overstaken werden we opnieuw getrakteerd op trail magic: frisdrank en vers fruit – precies wat we nodig hadden voor de laatste 10 km. Die brachten ons naar de Big Lake Youth Camp, een zomerkamp waar PCT-hikers ook welkom zijn om te douchen en even op adem te komen.

    Kampplaats: Big Lake Youth Camp    Read more

    See translation
  • Neverhome.beNeverhome.bePacific Crest Trail

    Etappe 8 Casacade Locks Timberline lodge

    Aug 16–20 in the United States ⋅ ☀️ 19 °C

    Dag 50 Watervallen
    20 km – Kampplaats: Indian Mountain

    Om 6 uur ’s ochtends worden we wakker met het eerste licht. Na slechts drie kilometer stoten we meteen op het hoogtepunt van de dag: Tunnel Falls, een indrukwekkende waterval waar het pad achterlangs door een tunnel gaat. Magisch om erdoorheen te wandelen! Daarna klimmen we heel wat hoogtemeters, en hoewel de benen moe zijn, worden we beloond met een prachtige kampeerplek. Het avondeten blijft simpel: gevriesdroogde maaltijd met M&M’s als dessert – kleine traktaties maken een groot verschil.

    Dag 51 Na regen komt zonneschijn
    26 km – Kampplaats: Mount Hood Wilderness

    Gelukkig hadden we gisteren toch besloten de buitentent op te zetten, want vannacht trok de wind flink aan en hebben we weinig geslapen. Bij het openen van de tent zien we mist – en een nieuwsgierig hert. Alles is nat, dus in regenoutfit vertrekken we om 7 uur. De hele voormiddag wandelen we door mistige bossen, tot het na de lunch plots openbreekt. Daar verschijnt Mount Hood in volle glorie! Terwijl de tent ligt te drogen, genieten we van het uitzicht. De middag brengt nog een stevige klim naar onze kampplaats, midden in de Mount Hood Wilderness.

    Dag 52 Mount Everest
    24 km – Kampplaats boven Timberline Lodge (Mount Hood)

    Vandaag voelde het alsof we de Mount Everest beklommen: 1300 meter stijgen en 800 meter dalen. Al om 7 uur dalen we door een donker bos – geen pretje met een pijnlijke knie. Daarna volgt de eerste rivieroversteek over een boomstam, en vervolgens begint de eindeloze klim. Gelukkig nemen we een alternatieve route langs Ramona Falls, een sprookjesachtige plek. Nog een rivier doorwaden en plots staat Mount Hood vlak voor ons, indrukwekkend groot. Het aantal dagwandelaars neemt toe en al snel zien we de skiliften: Timberline Lodge is in zicht. Rond 16 uur bereiken we het hotel. Een overnachting van 300 dollar laten we schieten, maar een gigantische 18-inch pizza kan er wel af. Daarna zoeken we met een tiental andere hikers een kampeerplek net boven de lodge. Hoewel het s nachts afkoeld naar 6 graden omdat we bijna op 1900 meter hoogte slapen, zetten enkel onze binnentent zodat we naar de sterren kunnen kijken.    Read more

    See translation
  • Neverhome.beNeverhome.bePacific Crest Trail
    1

    Hood River - Pct days

    Aug 12–16 in the United States ⋅ ☀️ 36 °C

    Dag 45 – Treinen, wiet en een bus naar de rust

    Slapen in Cascade Locks bleek een uitdaging. Het stadje zelf was rustig, maar de eindeloze goederentreinen die ’s nachts door denderden, maakten van een goede nachtrust een illusie. Om 6.00 uur besloten we er dan maar uit te gaan: vandaag wachtte er immers een huisje in Hood River!
    Bij de bushalte ontmoetten we een medehiker die duidelijk iets te veel wiet had gerookt en ons in een warrig verhaal over Einstein probeerde mee te sleuren. Liften zat er zo niet in, dus gelukkig vertrok er om 8.00 uur een bus. Twintig minuten later stonden we in Hood River en wandelden het laatste stukje naar ons huisje. Een bed en een dak boven ons hoofd – pure luxe.

    Dag 46 & 47 – De kunst van nietsdoen

    Rustdagen! En dat namen we letterlijk. Mijn knie hoog, eindeloos veel calorieën naar binnen gewerkt bij de McDonald’s, vers fruit en groenten gehaald bij de Safeway en vooral: douchen, écht schoon worden. Twee dagen van herstellen, eten en even geen kilometers malen. Precies wat ons lichaam nodig had.

    Dag 48 – PCT Days

    Vandaag terug naar Cascade Locks voor de PCT Days: hét festival voor hikers. Denk aan kraampjes vol rugzakken, slaapzakken, snacks en eindeloos veel trail-talk met andere wandelaars.
    We konden onze kapotte waterfilter probleemloos inruilen voor een nieuwe, kregen nieuwe zooltjes, tape om de tent te repareren en uiteraard een flinke voorraad m&m’s en noten. Ook nog even langs de post geweest om spullen vooruit te sturen.
    Voor we het wisten zat de dag vol verhalen, nieuwe ontmoetingen en gear. Met de laatste bus reden we terug naar Hood River, voor nog 1 nacht in een echt bed voordat de trail weer roept.    Read more

    See translation
  • Neverhome.beNeverhome.bePacific Crest Trail

    Etappe 7 Trout lake- Cascade locks

    Aug 10–12 in the United States ⋅ ☁️ 34 °C

    Dag 43 : warm

    12 km

    We zijn pas om twee uur in de namiddag vertrokken, ideaal om de hitte volop mee te pakken. De eerste waterbron lag vier kilometer verder, dus we mochten meteen stevig doorstappen. Met meer dan 35 graden in de schaduw was het behoorlijk afzien. Gelukkig liep een groot deel van het pad door het bos, want onze rugzakken zaten bomvol eten en wogen weer serieus door.
    ’s Avonds vonden we een plekje om te kamperen samen met een tof Nederlands koppel en “bad sherpa”. Terwijl we ons tentje opzette, keken we recht uit op Mount Hood, alweer zo’n indrukwekkende vulkaan. Niet slecht als avonddecor.

    Dag 44 officieel te warm

    18 km

    Om de warmte wat te slim af te zijn, stapten we al om 7 uur ’s ochtends verder. Het pad zakte al snel een paar honderd meter, waardoor de eerste uren eigenlijk best meevielen. Tot aan de lunch was het zelfs nog aangenaam wandelen. Maar nadien… amai, precies een tropische jungle. De lucht plakkerig, het zweet gutste, en de zon die maar bleef branden.

    Na een viertal kilometer ploeteren kwamen we uit bij een rivier. Ideaal om even af te koelen, en net daar raakten we aan de praat met Rachel en Paul. Ze boden ons spontaan een lift aan richting Cascade Locks – dat lieten we ons geen twee keer zeggen.

    Eenmaal aangekomen belandden we op de kleine camping aan de jachthaven, speciaal voor PCT-hikers. Alleen: afkoelen zat er niet in. Het voelde alsof iemand een gigantische haardroger had aangezet. Bleek dat er effectief een heat alert was, met temperaturen boven de 40 graden.

    Dankjewel

    We willen graag iedereen bedanken voor alle lieve reacties en berichten die hier op de blog binnenkomen. Het doet enorm deugd om, zelfs van zo ver weg, zoveel steun en enthousiasme te voelen. Jullie woorden geven ons telkens weer een extra duwtje in de rug om door te zetten, ook op de dagen dat de hitte of de kilometers wat zwaarder wegen. Merci om mee te reizen in gedachten.    Read more

    See translation
  • Neverhome.beNeverhome.bePacific Crest Trail

    Trout lake

    Aug 8–10 in the United States ⋅ ☀️ 26 °C

    Dag 41 – Trail magic in Trout Lake
    Tegen vijf uur ’s avonds zijn we in Trout Lake, een klein gehucht in Washington. De campground ligt gewoon in het dorp, gemakkelijk! Met een bende andere hikers trekken we naar Adams pizza voor pizza’s en chicken wings — exact wat ons uitgehongerde lijf kon gebruiken. Slapen ging wat minder: veel te warm en naast ons stond een christelijk jeugdkamp dat tot in de vroege uurtjes lawaai maakte.

    Dag 42 – Rustdag
    ’s Morgens mochten we aanschuiven bij het ontbijt van het jeugdkamp. In de namiddag zaten we op ons gemak in de tuin van de grocery store: wat was gedaan, wat bijgekletst, wat gelanterfant. ’s Avonds opnieuw naar het kamp, deze keer voor pulled pork. Ons tentje zetten we op achter de kerk. Met volle maan die pal op onze tent scheen, leek het wel alsof er een schijnwerper op stond.

    Dag 43 – Terug de trail op
    We starten de dag met een stuk perziken-bosbessentaart en 1,5 liter ijs als lunch. We zijn beiden al 6kg kwijt dus we kunnen alle calorieën gebruiken! Rond één uur pikt Jeff ons weer op en dropt ons terug op de trail. Op naar Cascade Locks!    Read more

    See translation
  • Neverhome.beNeverhome.bePacific Crest Trail
    1

    Etappe 6 White pass - Trout lake

    Aug 3–8 in the United States ⋅ ☀️ 16 °C

    Dag 36 – Lama’s
    11 km

    Om 11 uur kwam Dave ons ophalen om terug naar White Pass te rijden. Onderweg pikten we ook nog Rosemary op, een NOBO-hiker die in een ander hotel vlakbij logeerde.
    Langzaam maar gestaag kronkelden we naar boven, voorzichtig over de bergwegen. Onderweg kwamen we verschillende andere wandelaars tegen — en tot onze verrassing een man met een groepje lama’s. Dat gaf meteen een vrolijke noot aan de dag.
    Rond 17.00 uur vonden we een prachtige kampeerplek op 2000 meter hoogte, met uitzicht op de machtige Mount Rainier.

    Kampplaats: View Mount Rainier

    Dag 37 – Verkeerde afslag
    17 km

    We werden wakker in de mist, maar al snel trok die op. Eerst daalden we alle kilometers die we gisteren gewonnen hadden weer af. Daarna ging het mis: we liepen bijna 1,5 km verkeerd… en dus terugkeren én weer omhoog.
    Daarna ging het pad gestaag omhoog, soms steil, door kleurrijke bloemenweides. Er wacht ons nog een pittig stuk over de “knife edge”, maar voor vandaag had mijn knie genoeg klimwerk gehad. We kampeerden opnieuw rond 2000 meter, in hoog alpien terrein. Jammer genoeg trok het uitzicht binnen een kwartier volledig dicht.

    Kampplaats: Onder Edge Knife

    Dag 38 – Edge Knife
    17 km

    Om 5 uur staken we met een klein hartje ons hoofd uit de tent. Oef — het was helder! Om 6.30 begonnen we aan een steile klim over een smal pad, recht naar het gevreesde stuk: de Edge Knife.
    Het pad was smal, met links én rechts diepe afgronden. De wind trok stevig aan terwijl we naar 2300 meter klommen. Boven werden we beloond met een panoramisch uitzicht op drie vulkanen: Mount Adams, Mount St. Helens en Mount Rainier.
    Na een lange afdaling kwamen we ineens veel meer wandelaars tegen. Via een laatste sneeuwveld en bloeiende bergweides passeerden we verschillende watervallen. Rond 16.30 vonden we een mooie plek bij een riviertje — tijd om de dag af te sluiten.

    Kampplaats: Nannie Ridge

    Dag 39 – Nat
    17 km

    Gisteren twijfelden we nog of we het buitendak van de tent zouden plaatsen — gelukkig gedaan, want om 3 uur ’s nachts moesten we alles dichtritsen tegen de regen. En die regen hield niet op.
    We hadden geen haast om op te staan en vertrokken pas rond 11.00 uur. De hele dag liepen we door bossen, gehuld in motregen en druppels. Onderweg kwamen we nog twee Belgische hikers tegen. Rond 18.00 passeerden we een kampplaats, zetten snel de tent op en kropen in onze slaapzakken. Eten? Dat zien we morgen wel.

    Kampplaats: Trail junction Waptus Lake

    Dag 40
    23 km

    De regen hield de hele nacht aan, maar gelukkig bleef ons tentdak stevig. Met tegenzin pakten we alles nat in en trokken onze kletsnatte regenkleding aan. Onderweg ontmoetten we een man zonder tent die onder de wortels van een omgevallen boom had geslapen — hardcore!
    Na uren lopen zagen we eindelijk blauwe lucht. Bij een parkeerplaats legden we al onze spullen te drogen in de zon. Daar ontmoetten we Limbo uit Hasselt, die nu in de VS woont. Tijdens de lunch kregen we stringcheese van iemand uit een auto — plastiekachtig, maar eerlijk is eerlijk: het smaakte toch.
    Na een ingestorte brug over te steken volgde nog een klim van 8 km. Uiteindelijk kwamen we uit bij een kampeerplek met uitzicht op Mount Adams, op warme, grindachtige grond. We deelden de plek met Limbo en Ninja uit Hamburg.

    Kampplaats: Meadows Mount Adams

    Dag 41 – Trail Magic
    24 km

    Vannacht vroor het en we werden wakker met ijs op de tent. Even twijfelden we: wachten tot de zon de boel opwarmt of toch vertrekken in de kou? We kozen voor het laatste, in de hoop Trout Lake te bereiken.
    Na 3 km staken we een ijskoude rivier over die rechtstreeks van Mount Adams kwam — inclusief zwavelgeur. Daarna volgde een afwisselend pad door lavavelden en verbrande bossen. NOBO-hikers vertelden dat er “trail magic” te vinden was, dus voerden we het tempo op.
    Om 15.30 bereikten we de weg naar Trout Lake, waar in de zomer vrijwilligers shuttles organiseren. Precies op tijd voor de bus van 16.30! Bij het trailhead stonden trail angels klaar met cola, Dr Pepper en bier — een perfect einde van een lange dag.    Read more

    See translation
  • Neverhome.beNeverhome.bePacific Crest Trail

    Navigeren en kamperen?

    August 2 in the United States ⋅ ☀️ 21 °C

    Hoe vinden we onze weg in the middle of nowhere?

    Dat is verrassend eenvoudig: met een app! We gebruiken FarOut, dé digitale gids voor langeafstandswandelingen. De hele route staat erin, compleet met paden, afstanden, hoogteprofielen én een blauw bolletje dat onze locatie toont — alsof Google Maps een wild avontuur is begonnen.

    Wat FarOut extra handig maakt, is dat het veel meer laat zien dan alleen de route. Kampeerplekken, waterbronnen (lees: riviertjes of druppelende beekjes), en andere nuttige stops zijn allemaal aangeduid. Tik je op zo'n punt, dan zie je meteen hoe ver het nog is. Super handig als je dorst hebt, je benen niet meer mee willen, of je gewoon snakt naar een plek om je tent neer te zetten.

    Wat ook fijn is: andere hikers laten commentaren achter. Zo weet je of er echt nog water stroomt, of er plek is voor meerdere tentjes, en of dat "vlak stukje grond" echt wel zo vlak is.

    Over kamperen gesproken — verwacht geen glamping. Een "kampeerplek" is meestal gewoon een open stukje grond waar je hoopt dat je niet scheef rolt in je slaap. Als je geluk hebt, is er een pit toilet aanwezig… wat in feite neerkomt op een bescheiden gat in de grond. Luxe is anders, maar hé, het hoort erbij.

    En omdat het hier zo kurkdroog is, zetten we vaak alleen de binnentent op. Geen regen in zicht, en dat scheelt weer opbouwtijd. Lang leve de slaapmaskers want het is hier pas donker tegen 23.00    Read more

    See translation
  • Neverhome.beNeverhome.bePacific Crest Trail

    Etappe 5 Chinook - White pass deel 2

    Jul 30–Aug 3 in the United States ⋅ ☁️ 28 °C

    Dag 32 – Met een bang hartje
    Om 06.00 uur vertrokken we met Jim naar Chinook Pass. Nog snel een laatste foto samen, en dan… de eerste stappen. Het ging stroef — mijn knie liet meteen van zich horen — dus begon ik onderweg af en toe wat te stretchen. Dat hielp net genoeg om de stijfheid te verminderen.
    De muggen waren vandaag weer in topvorm, waardoor pauzeren of lunchen bijna onmogelijk was. Gelukkig was het pad zó mooi dat het bijna alles goedmaakte, met fantastische uitzichten op Mount Rainier. Weer een Nationaal Park dat we kunnen afvinken!
    In de namiddag trokken er donkere wolken samen en begon het te onweren en te regenen. Met de vorige regenbui nog vers in ons geheugen kozen we ervoor om te schuilen. Toen het droger werd, liepen we verder. Na 19 km vond mijn knie het mooi geweest en zetten we snel de tent op. Een “heerlijke” gevriesdroogde maaltijd later kropen we ons bed in.

    Kampplaats: vlak bij de grens van Mount Rainier NP

    Dag 33 – Sauna
    Om 07.00 uur begonnen we aan de dag. Door de kniepijn loop ik nog steeds alsof ik een houten been heb. Gelukkig was het bewolkt, want vandaag moesten we in regenoutfit lopen om de muggen op afstand te houden. Dat is warm, zweterig en niet bepaald comfortabel, maar zonder die laag word je opgegeten.
    Voor de lunch zetten we zelfs even de tent op, gewoon om rustig te kunnen eten. Gelukkig stonden er overal prachtige wilde bloemen, die de muggen ellende een beetje verzachtten. White Pass lag in zicht, maar we besloten de laatste drie kilometer voor morgen te bewaren.

    Kampplaats: bijna bij White Pass

    Dag 34 – Van berglucht naar McDonald’s
    Nog drie kilometer tot het tankstation in White Pass, waar onze pakketbox uit Stehekin op ons lag te wachten. Het dichtstbijzijnde stadje, Packwood, bleek schrikbarend duur qua hotels, dus besloten we te liften naar Yakima — een uur rijden. Na een uur wachten hadden we beet.
    Onderweg zagen we het landschap veranderen van groene bergen naar dorre heuvels en uiteindelijk een droge vlakte. In Yakima konden we nog niet inchecken, dus gingen we maar naar de McDonald’s. Niet bepaald charmant, maar het vulde de maag.

    Kampplaats: La Quinta, Yakima

    Dag 35 – Rustdag
    Vandaag hebben we de knie zo veel mogelijk rust gegeven. Buiten ontbijten, veel koffie drinken, lang douchen en vooral niks doen.

    Kampplaats: La Quinta, Yakima    Read more

    See translation
  • Neverhome.beNeverhome.bePacific Crest Trail
    1

    Enumclaw- Bonney Lake

    Jul 27–30 in the United States ⋅ ⛅ 24 °C

    Dag 29- 30-31 home away from home

    Daar zaten we dan in Mc Donalds in Enumclaw om 10.30 S'morgens. Scott met wie we naar beneden waren gereden vertelde over zijn Schotse roots en dat er net dit weekend in Enumclaw highland games zijn. Hierdoor waren de enige 2 hotels bijna uitverkocht en was er ook geen plek meer op de RV campground. Wat nu... Er bestaan verschillende Facebook groep over de PCT hike en 1 van deze is de Washington PCT trail angel pagina. Zouden we daar een berichtje op plaatsen? Omdat we toch een tent bij hebben vroegen we of iemand misschien een plaatsje in de tuin heeft zodat mijn knie 2 dagen kan rusten. Vrij snel kreeg ik een bericht terug van Jim die ons een plekje in de tuin wilde aanbieden en ons een half uur later kwam oppikken. Spannend voor iedereen....
    Bij aankomst stond zijn vrouw Kristy ons op te wachten en ik werd gelijk goed geïnstalleerd in de relax zetel met ijs op mijn knie. Al snel volgende een nieuwe verrassing want we krijgen onze eigen slaapkamer! Uiteindelijk zijn we 3 nachten mogen blijven logeren en we voelden ons echt heel welkom en dankbaar hiervoor! In de dag heb ik vooral met mijn voet op een bankje gelegen en s avonds hebben we lekker samen gegeten. Steaks, chicken Alfredo. De laatste avond hebben we lasagne als bedankje gemaakt. Woensdag heeft Jim ons helemaal naar Chinook pass gereden zodat we van daar terug konden starten. Daarna reed hij iets terug naar Rainier National Park waar hij als vrijwilliger werkt.

    Thanks again Jim and Kristy for giving us a home away from home for these days!    Read more

    See translation
  • Neverhome.beNeverhome.bePacific Crest Trail

    Etappe 5 Snoqualmie pass - pyramid peak

    Jul 24–26 in the United States ⋅ ☁️ 21 °C

    Dag 26 – Pizza in bed

    15 km

    Om 11 uur moesten we het hotel uit, maar eerst… koude pizza. In bed. Niet bepaald haute cuisine, maar op de trail voelt dat als luxe. Thuis zouden we dit nooit doen — hier smaakt alles en liefst veel calorieën!

    We kopen nog snel gas voor het kookvuurtje bij het tankstation en beginnen dan aan een stevige klim, langs verlaten skiliften. Alles lijkt stilgevallen sinds de laatste sneeuw. Een beetje een spookdorp, maar zodra we de trail op gaan, verandert de sfeer.

    Onderweg ontmoeten we dagwandelaars die spontaan een babbeltje slaan en ons enthousiast aanmoedigen.

    Rond vier uur komen we aan bij een prachtig bergmeer (Mirror Lake). Sokken uit, voeten in het ijskoude water — instant verfrissing. ’s Avonds eten we samen met Hannah en kruipen vroeg onze slaapzak in. De avondlucht wordt snel fris.

    Kampplaats: Mirror Lake

    Dag 27 – Groene tunnel

    28 km

    23.45. Mijn telefoon begint te trillen. Noodmelding van de politie: “Sluit ramen en deuren.” Kleine paniek, want wij… liggen in een tent. Geen ramen. Geen deuren. Alleen een rits.

    De ochtend is fris, met laaghangende wolken die tussen de bomen zweven. Vandaag wandelen we urenlang door dicht bos dat doet denken aan de Ardennen — glooiend, zacht, stil. Er zijn vogels, maar je hoort ze amper. Alsof alles zich even inhoudt.

    Mijn rechterknie doet het vandaag amper nog. Toch slepen we ons verder en raken tot 28 kilometer. We zetten onze tent op met uitzicht op Mount Rainier, die in de verte als een reus boven alles uittorent. Stil, indrukwekkend.

    Kampplaats: Zicht op Mount Rainier

    Dag 28 – Droge keel

    25 km

    Vanochtend kon ik nauwelijks op mijn knie staan. Maar met wat pijnstillers lukt het om te vertrekken.

    De dag voert ons weer door bossen, af en toe over een gravelpad, en met de nodige hoogtemeters. Maar de grootste uitdaging: water. Na 6 km is er een riviertje, daarna moeten we bijna 20 km zonder. We slepen liters extra mee, en dat voelen we in de schouders.

    Om 16.30 is het op. We vinden een plek bij een bron en besluiten daar te blijven. Geen uitzicht of grootse beloning vandaag — gewoon een plek om te liggen, en water in de buurt. Meer hoeft het niet te zijn.

    Kampplaats: Bij een bron

    Dag 29 – The trail provides

    5 km

    ’s Ochtends is het duidelijk: mijn knie wil écht niet meer. Toch zetten we door — we hadden gisteren opgevangen dat er zo’n 5 km verder ‘trail magic’ zou zijn.

    En jawel: daar stond Scott, samen met zijn zoon. Klaar om te vertrekken, maar nog net op tijd voor ons. Precies wat we nodig hadden.

    We mogen met hen mee rijden naar Enumclaw. Moe, dankbaar en een beetje verdwaald in ons hoofd. Soms moet je niet verder willen. Soms moet je luisteren.

    Ze zetten ons af bij de McDonald’s. We bestellen wat, zakken onderuit in de stoelen, en kijken elkaar aan.
    Wat nu?

    Kampplaats (soort van): McDonald's, Enumclaw    Read more

    See translation
  • Neverhome.beNeverhome.bePacific Crest Trail
    1

    Snoqualmie pass

    Jul 23–24 in the United States ⋅ ☀️ 24 °C

    Dag 25 aankomst Snoqualmie pass
    6 km

    De laatste zes kilometer gingen verrassend snel. De gedachte aan comfort werkt motiverend. Bij aankomst wilden we naar North Bend om boodschappen te doen, maar de weg bleek een echte snelweg – liften was bijna onmogelijk.

    We informeerden bij de Mountaineers Club: een bed in het hostel kostte 65 dollar per persoon. Maar uiteindelijk kozen we voor het Summit Inn Hotel – voor 120 dollar hadden we een eigen kamer, geen luxe, maar met een eigen douche.

    In de lobby stond ook een goed gevulde hikersbox – jackpot! Genoeg om onze voorraad bijna aan te vullen voor het volgende stuk van de trail.

    Wassen. Het stond nog ergens op mijn lijstje tussen schoenen drogen en water bijvullen.
    Bij de wasmachine in het hotel ontmoette ik Emily. Ze moest op en neer naar Seattle. Voor nieuwe schoenen. Uur heen, uur terug. Maar ze bracht ons wél een nieuwe waterfilter van de REI. Kleine daden. Grote dankbaarheid.

    's Avonds aten we pizza.
    Niet zomaar pizza. Een enorm ronde, dampende, met kaas en salami pizza bij Pie for the People. De doos was bijna groter dan de tafel.

    Na een nacht in een echt bed en nog een douche ging ik op zoek naar yoghurt.
    Snoqualmie Pass is in de winter een skigebied. In de zomer voelt het als een vergeten afrit aan de snelweg.
    Een tankstation. Een minimarkt. Een deli.
    Yoghurt? Vergeet het maar.
    Dus werd het een Pop-Tart. Een mierzoete rechthoek, verpakt in zilverfolie. Oreo? Kaneel? S’mores?

    We bekeken de voedselvoorraad. Pizza voor lunch. Water bijgevuld. Alles weer inpakken.
    Dan weer op pad. De trail op.

    Kampplaats: Summit Inn Hotel – Snoqualmie Pass    Read more

    See translation
  • Neverhome.beNeverhome.bePacific Crest Trail
    1

    Etappe 4 Stevens pass - Snoqualmie pass

    Jul 18–23 in the United States ⋅ ☀️ 17 °C

    Dag 20 terug op pad
    8 km

    Na een nachtje in Wenatchee was het tijd om opnieuw de trail op te gaan. Rond 16.30 kregen we samen met Djoya en Hannah een lift naar Stevens Pass, van een koppel dat alles had verkocht om in een busje door de VS te reizen.

    De rugzakken voelden vandaag zwaarder dan ooit. De 8 kilometer bergop sleepte zich voort – traag, puffend, stap voor stap. Maar ergens halverwege vonden we een klein grasveldje, precies goed om onze tenten op te zetten.

    Om 21.00 lagen we al in onze slaapzakken. Het lichaam was leeg, maar het hoofd stil. Terug op pad. Terug in het ritme.

    Kampplaats: Josephine Lake

    Dag 21 lake district
    27 km

    Om 07.00 stonden we alweer klaar om te vertrekken. Vandaag was het meren-dag. We trokken van het ene idyllische meer naar het andere. De kleuren waren helder, het water stil, de sfeer bijna magisch.

    Natuurlijk moest er ook geklommen worden. Over steenpuin en smalle bergpaden, tot we plots een scherp fluitgeluid hoorden – een marmot, die ons vanuit de verte in de gaten hield.

    Omdat het weekend was, kwamen we veel dagwandelaars tegen. Soms gezellig, soms even wennen aan de drukte. Na 24 kilometer besloten we een kampplaats op te zoeken, maar de plek was schuin en vol omgevallen bomen.

    Nog 3 kilometer verder vonden we Djoya en Chris, samen met een vriend en zijn dochter die jaarlijks een tocht maken. We aten samen iets warms en dooken daarna meteen onze tent in.

    Kampplaats: Decepation pass

    Dag 22 Rivercrossing
    24 km

    Niet geweldig geslapen. In ons hoofd speelde de rivieroversteek al de hele nacht mee – we hadden horrorverhalen gehoord. En om 07.00 was het ook nog eens steenkoud.

    Na 5 kilometer kwamen we aan bij de rivier. De grootste uitdaging bleek eigenlijk de weg ernaartoe, tussen dicht struikgewas en doornige planten. Watersandalen aan, even aarzelen… en hup, in een paar seconden stonden we aan de overkant.

    Daarna begon de lange klim omhoog. Steeds weer dachten we: “nu zijn we er”, maar telkens volgde er nóg een stuk. Tijdens de afdaling deden mijn kleine tenen pijn van het dalen. Gelukkig hielp een wandelaar me door mijn veters anders te knopen – wat meteen verschil maakte.

    Bij Waptus Lake daalden we af naar een lager gelegen gebied. Plots waren daar weer huckleberries – rijp, zoet en verleidelijk. De laatste kilometers gingen traag: elke bes verdiende aandacht.

    Aan de rivier vonden we een mooie kampplaats en ontmoetten we Frank, die richting het noorden liep. We hielpen hem even met zijn gps, aten instant-aardappelpuree en kropen daarna snel de tent in.

    Kampplaats: Waptus Lake

    Dag 23 Doorweekt
    32 km

    We begonnen met een muffin en een beetje hoop: zou het droog blijven? We klommen bijna 900 meter omhoog, het zweet liep over onze rug. Boven liepen we ineens door een zwartgeblakerd bosbrandgebied. Stil. Verslagen.

    Tijdens de lunch begon het zacht te regenen. We schuilden even, maar al snel kwam de regen met bakken uit de lucht. De jassen konden het amper aan.

    De paadjes veranderden in modderige beekjes. Alles werd doorweekt. Bij een rivier zagen we Hannah’s tent staan, maar het was al te nat om nog te stoppen. De brug was weg, de rivier hoger dan normaal, maar onze schoenen waren toch al nat. We waadden er voorzichtig doorheen.

    Urenlang liepen we verder, kletsnat, koud, maar vastberaden. We zagen Djoya’s tent nog op een heuvel, maar wilden verder afdalen, op zoek naar een drogere plek.

    Net op tijd vonden we een stuk grond dat net droog genoeg was. Tent opzetten, natte kleren uit, slaapzak in. Geen energie voor eten vandaag. Alleen warmte zoeken.

    Kampplaats: Glacier Lake

    Dag 24 uitverkoop
    18 km

    We werden wakker met maar één verlangen: zon. En ja hoor, tegen half negen brak ze door. Alles ging eruit: slaapzakken, sokken, shirts, tentdoek. Alles lag te drogen in de zon.

    Een wandelaar passeerde en grapte: “Garage sale?” We lachten. Het zag er ook zo uit.

    Tegen half elf vertrokken we pas. De trail liep langs een smal pad dat hoog boven een vallei slingert. Stenen, losliggend grind – het vergde aandacht.

    Op het hoogste punt van de dag, tussen twee pieken, hoorden we plots een bulderend geluid. Een groot legervliegtuig vloog rakelings over ons heen.

    Tegen vijf uur besloten we net voor Snoqualmie Pass te stoppen. Nog één nachtje in de stilte voor we de bewoonde wereld weer in stappen.

    Kampplaats: 6 km voor Snoqualmie Pass    Read more

    See translation
  • Neverhome.beNeverhome.bePacific Crest Trail

    Leavenworth - Wenatchee

    Jul 17–18 in the United States ⋅ ☁️ 33 °C

    Gisteren waren we tegen de middag bij de Stevens pass. Bij de trailhead stond trailmagic! Een fris blikje ginger ale en cola die een een trail angel daar had geplaatst. Dezelfde trailangel bracht ons naar de Mc Donalds in Leavenworth.

    Leavenworth is alsof een Duits dorpje per ongeluk geland is in de bergen van Washington en heeft besloten te blijven plakken. Alles ademt bier, bratwurst en lederhosen – zelfs als het buiten 40 graden is. Het is alsof je op vakantie bent in Beieren, maar dan met Amerikanen die “prost” zeggen met een accent. Leavenworth is kitsch ten top.

    De prijzen zijn hier enorm hoog en omdat het zeker 40 graden is, is kamperen op de camping tussen de mega campers niet uitnodigend. Een snel bezoek langs het visitor center leerde ons dat de bussen gratis rijden tot in Wenatchee ( the appel capital of the world) Wenatchee is een veel grotere plek met alle hotelketens die je maar kan inbeelden. De bus stopte na 50 min rijden ( in de bus roepen ze trouwens om als je belt voor een halte remain seated until the bus fulltime stops) voor het moderne Avid hotel. Niet speciaal maar het was modern, proper en gratis koffie en vooral goede douche.
    De volgende ochtend een typisch Amerikaan keten ontbijt: breakfast burger, muffins, bagels, yoghurt. Na de nodige calorieën te hebben opgeslagen ( waarom geen 2 breakfast burgers?) Checken we na een laatste douche uit om 11.00 en gingen op weg met ons boodschappenlijstje naar de mega winkel Wallmart. Daarna terug naar het hotel om onze rugzakken op te halen en beetje te herorganiseren. En hup terug met de bus naar Leavenworth naar Das Sportman. We hadden in België een Platypus waterfilter gekocht bij de kampeerder in Antwerpen maar na enkele dagen brak er een stuk af waardoor filteren net wat minder efficiënt verliep... Dankzij de snelle whatsapp service van de kampeerder konden we om een nieuwe filter ( kampeermateriaal nodig 1 adres www.kampeerder.be) kopen. Jammer genoeg hebben we deze nog niet gevonden.
    Nadien nog een broodje bij de Dans deli en we konden op zoek naar een lift richting Stevens pass voor een volgende etappe. Gelukkig moesten we niet te lang wachten.    Read more

    See translation
  • Neverhome.beNeverhome.bePacific Crest Trail

    Etappe 3 Stehekin- Stevens pass

    Jul 10–17 in the United States ⋅ ☀️ 15 °C

    Dag 12 – Bessenseizoen geopend
    Na een laatste ontbijt achter de kiezen in Stehekin en een vers postpakket, breken we de tent op voor een nieuwe etappe van ongeveer 10 dagen (170km). Uiteindelijk doen we er 8 dagen over. We vertrekken rond 13.00 uur bij High Bridge, samen met Hanah (Australië) en Djoya (Nederland).

    Het pad slingert door geurige cederbossen langs een heldere rivier. Tot onze grote vreugde hangt alles vol rijpe bosbessen – honderden! Al wandelend plukken we onze handen blauw en zwart. Rond 19.00 uur slaan we onze tenten op naast het water. Een heerlijke eerste dag.

    Kampplaats: Ceder Camp

    Dag 13 – Gratis carwash
    Om 5.30 rinkelt de wekker. We starten met havermout, chocomelk en koffie en staan om 7.00 al op de trail. Het bos maakt snel plaats voor metershoge, natte begroeiing die ons een gratis ‘planten-carwash’ bezorgt.

    We zijn in de Glacier Peak Wilderness, waar het voortdurend stijgt en daalt. Vandaag tikken we 1300 hoogtemeters aan. De eerste kampplaats is een muggenhel, dus we koken onderweg en wandelen nog 3 kilometer door tot een aangenamer plekje.

    Kampplaats: Miners Creek

    Dag 14 – Boomknuffels en hindernissen
    We vertrekken opnieuw om 7.00, met Djoya en Hanah. De eerste kilometers dalen we rustig door het bos. Daarna wacht ons een stevige klim vol obstakels: we moeten onder en over tientallen omgevallen bomen (blowdowns). Over de 170km stretch zijn er zo een honderd tal en zijn telkens een hele uitdaging om over te geraken. Djoya heeft haar trail benen al gevonden en besluit om bij een ander groepje aan te sluiten.

    Wij houden ons eigen tempo aan en rollen om 19.00 – bezweet, stoffig en allesbehalve fris – de tent in.

    Kampplaats: Vista Creek

    Dag 15 – Klimmen, zweten, puffen
    We starten met drie stevige haarspeldklimmen: 800 meter omhoog, om ze daarna meteen weer af te dalen in de brandende zon. Het pad is smal en overwoekerd door planten tot boven het hoofd (bushwhacking noemt dat in Australië vertelt Hannah ons) een val schuilt om de hoek. De temperatuur tikt zeker de 40 graden aan.

    Om 16.30 geven we ons gewonnen aan de hitte en zoeken we schaduw om te rusten. Via de Garmin van Hanah horen we dat Sam een net gepensioneerde enthousiaste Amerikaan die we eerder al enkele malen ontmoeten op de trail is gevallen op dit stuk en per helikopter werd weggehaald met een gebroken been 😔. Elke stap hier in Washington is uitkijken. Ook ik en Dennis zijn al enkele malen gevallen.

    Kampplaats: Milk Creek

    Dag 16 – Belgisch weer
    Om 4.30 gaat de wekker. De hitte van gisteren zit nog in ons lijf, dus proberen we er vroeg bij te zijn. De route is pittig: we banen ons een weg door braamstruiken, passeren een bergmeer en steken een woeste rivier over (Kennedy Creek). Enkel jaren geleden was hier nog een brug maar door een storm is die helemaal verwoest. Er zijn 2 boomstammen waar we voorzichtig met volle concentratie en adrenaline over gaan. Eerder vertelde Tigger ons dat als je een rivier oversteekt je best de rugzak los haakt, moest je vallen je hem anders nooit los krijgt, een gouden tip die we hier ook toepassen.

    Het weer past perfect bij een natte herfstdag in België: grijs, mistig en drukkend vochtig. Maar we halen onze kilometers.

    Kampplaats: Kennedy Creek

    Dag 17 – De muggenmarathon
    Vandaag staat er een flinke afstand op de planning, dus vertrekken we op tijd. We wandelen in alle rust met ons tweeën door een verlaten bos. Al snel stuiten we op de eerste omgevallen bomen. Daarna volgt een eindeloze klim richting een open alpine vlakte.

    Ondertussen stijgt de temperatuur weer en zijn de muggen terug. Om 19.00 komen we uitgeput aan, na meer dan 13 uur stappen. We zetten zo snel mogelijk de tent op en duiken erin.

    Kampplaats: Lake Sally Anne

    Dag 18 – Op dieet
    We wilden vandaag een rustige dag, maar ’s ochtends realiseren we ons: we hebben niet genoeg eten om het kalm aan te doen. Na een bescheiden ontbijt – één Belvita-koek – vertrekken we om 8.00.

    Het pad blijft genadeloos: op en neer over rotsen, boomwortels en gladde hellingen. 1000 meter stijgen, 1200 meter dalen. De warmte drukt op ons en de muggen geven ons geen moment rust. Rond 14.00 slaan we onze tent op om bij te komen, eten vroeg en rusten wat uit. Tegen 16.00 zijn we weer onderweg om nog wat kilometers te winnen. Katrien telt intussen 20 blaren…

    Kampplaats: ergens, onder muggenvuur

    Dag 19 – De roep van beschaving
    Om 6.00 staan we klaar voor de laatste kilometers van deze etappe. Als we stevig doorstappen, halen we Stevens Pass voor de middag – en dus: een lift naar de bewoonde wereld.

    De drang naar frisdrank, schone lakens en een douche geeft ons vleugels. Om 12.30 komen we aan in Stevens Pass, een skioord dat nu dienstdoet als ontmoetingsplek voor hikers. Onderweg vonden we nog een verloren paraplu die we konden terugbezorgen aan zijn eigenaar, Tigger.

    Niet veel later krijgen we een lift van een trail angel die ons afzet bij de McDonald’s – pure luxe. Omdat het in Leavenworth 40 graden is en het daar krioelt van de toeristen, nemen we de gratis bus naar Wenatchee. Eindelijk: douche met zeep, een zacht bed en verse koffie met gratis refills en hazelnut creamer in het Avid Hotel.    Read more

    See translation
  • Neverhome.beNeverhome.bePacific Crest Trail

    Stehekin | Washington

    Jul 8–10 in the United States ⋅ ☁️ 27 °C

    Dag 11 – Welverdiende rust in Stehekin

    Mijn scheenbenen vonden het hoog tijd voor een rustdag — en eerlijk gezegd, ik geef ze geen ongelijk. Terwijl veel van onze nieuwe trailvrienden vanmorgen alweer vol goede moed verder trokken, bleven wij een dagje langer in Stehekin. Een idyllisch plekje aan het helderblauwe Lake Chelan, verscholen aan de rand van het North Cascades National Park.

    Gisteren, terwijl we genoten van een welverdiende maaltijd op het terras van het lokale restaurant, raakten we aan de praat met een vriendelijke familie uit New Mexico. Ze bleken te wonen in het dorpje waar de film Oppenheimer is opgenomen. En nog beter: omdat zij vanochtend vroeg vertrokken, mochten wij gebruikmaken van hun kamer om te douchen. Wat een luxe — warm water, yes please!

    Vandaag draaide om bijtanken. We haalden ons opgestuurde voedselpakket op bij het kleine postkantoor, deden de was, rommelden wat aan op de camping en lieten de tijd gewoon even gebeuren. Stehekin is trouwens bijzonder: het dorp is enkel bereikbaar per boot, privévliegtuig of te voet. Er wonen hier maar zo’n 60 mensen — en de rust is bijna tastbaar.

    Maar morgen is het weer zover: we trekken opnieuw de wildernis in. Tien dagen lang terug de natuur in, met de bus richting het trailhead. Maar eerst… maken we natuurlijk nog een essentiële tussenstop bij de beroemde bakkerij. Prioriteiten, toch?    Read more

    See translation
  • Neverhome.beNeverhome.bePacific Crest Trail
    11

    Etappe 2 : Harts pass - Stehekin

    Jul 5–8 in the United States ⋅ ☁️ 8 °C

    Dag 7 – Een beer bij het ontbijt

    20 km
    De dag begon meteen spectaculair. Terwijl we in de Lions Den rustig zaten te ontbijten, rende er plotseling een beer dwars over het terrein. Iedereen greep naar zijn camera — behalve ik natuurlijk, net te laat.
    Na deze wilde start bracht Trimmer ons terug naar Harts Pass. Onderweg liepen we door open bergweiden, waar de ochtendzon het gras goud kleurde. Boven op de pas wachtte een onverwachte verrassing: trail magic! Een paar supervriendelijke mensen uit Seattle stonden daar ontbijt uit te delen aan voorbijtrekkende hikers. Vers fruit, pannenkoeken, koffie — maar vooral: oprechte vriendelijkheid.
    De rest van de dag liep de trail door adembenemend mooie bergen, met een lange en stevige afdaling aan het einde. We kampeerden vanavond met een gezellige groep wandelaars. Verhalen delen bij het vuur onder een sterrenhemel — precies zoals je het je voorstelt.

    Dag 8 – Dolomietengevoel in Washington

    24 km en 2 blaren
    Om 05.00 stonden we alweer op het pad. De dag begon tussen de bomen, de sfeer deed denken aan een frisse ochtendwandeling in de Ardennen. Langzaam maar zeker begon de klim, en die hield lang aan — steil, ruig, prachtig.
    Samen met Djoya en Ella staken we nog een paar sneeuwveldjes over en bereikten de top. En daar: wat een uitzicht! Rotsige pieken, ruige lijnen, steile afgronden. Het leek alsof we ineens midden in de Dolomieten stonden, maar dan aan de andere kant van de wereld.
    We wilden eigenlijk boven kamperen, maar het was er verstikkend warm en de muggen hadden het terrein al geclaimd. Dus daalden we nog een flink stuk af, wat de dag extra lang maakte. Maar de omgeving was zó indrukwekkend, dat zelfs de blaren niet echt konden verpesten wat een fantastische dag het was.

    Dag 9 – Zweten tot aan de rivier

    20 km
    Vandaag draaide alles om warmte. We liepen door een groen, dicht bos dat langzaam begon af te dalen richting Rainy Pass. Steeds verder omlaag, en steeds warmer.
    Onderweg kwamen we frisse dagwandelaars tegen, die roken naar shampoo en schone kleren — bijna onwerkelijk na dagen zonder douche. Het pad werd langzaamaan meer overgroeid en de lucht zwaarder. Rond 16.00 besloten we dat het genoeg was geweest. We vonden een campground aan het water en dompelden onze voeten onder in de rivier. Na een dag als deze is er weinig dat beter voelt dan koud water en stilte om je heen.

    Dag 10 – “Alleen maar naar beneden,” zeiden ze...

    18 km
    We stonden op om 4.30 om de hitte voor te zijn. Samen met Sam uit Bellingham, Hanah uit Australië en Ella uit San Francisco begonnen we aan de tocht naar de bushalte richting Stehekin.
    “Het is alleen maar naar beneden,” hadden we gehoord. Spoiler: dat was het dus niet. Het ging op en neer en op en neer, maar gelukkig was het pad mooi en het gezelschap goed.
    Om 11.00 bereikten we de bushalte. De bus kwam rond 12.30 en maakte gelukkig een stop bij dé trekpleister van Stehekin: de legendarische bakery. Daar genoten we van gigantische, heerlijke sandwiches — een kleine verwennerij na al dat lopen.
    Later op de dag streken we neer op de camping. Tijd om bij te komen, sokken uit te wringen, en vooral: even helemaal niks.    Read more

    See translation
  • Neverhome.beNeverhome.bePacific Crest Trail
    2

    4th of July Twisp | Mazama

    Jul 4–5 in the United States ⋅ ☁️ 18 °C

    4th of July – een onverwachte feestdag

    We werden wakker in een zacht bed, onder een echt dak, met de geur van misosoep in de lucht. Sergey en Irina hadden ons in hun huis uitgenodigd, samen met hun driejarige zoontje Ilyusha. Een warm gezin, vol kleine gebaren die groots aanvoelden: versgeplukte huckleberries bij de yoghurt, een kop dampende soep, speelgoed op de vloer.

    Even voelden we ons geen hikers, maar gewoon... thuis.

    Met Irina en Ilyusha reden we daarna naar de 4th of July-parade in het dorp. Wat een belevenis. Overal vlaggen, zwaaiende mensen, muziek, pick-up trucks met kinderen in de kleuren van de Amerikaanse vlag. Een wereld vol trots en traditie — we keken onze ogen uit. Het voelde alsof we per ongeluk midden in een film waren beland.

    Sergey reed ons daarna helemaal terug naar de Lions Den in Mazama, een hikershostel aan de voet van Harts Pass. Wat een fijne plek. We wilden er alleen even stoppen om eten te sorteren en wat extra voedsel achter te laten voor anderen. Maar toen kwam de uitnodiging: een 4th of July-barbecue. Gewoon spontaan, zoals dat hier gaat.

    En dus bleven we.

    Eten. Kletsen. Lachen met vreemden die even geen vreemden waren. De zon zakte langzaam achter de bergen en voor we het wisten was het te laat om nog te vertrekken.

    De trail wacht tot morgen. Maar deze dag — deze onverwachte viering vol warmte, mensen en kleine wondertjes — nemen we mee de bergen in.    Read more

    See translation
  • Neverhome.beNeverhome.bePacific Crest Trail

    Etappe 1 : Hart pass - grens Canada

    Jun 30–Jul 4 in the United States ⋅ ☁️ 11 °C

    De eerste vijf dagen op de trail
    Dag 1 – De echte start
    15 km | rugzak 15 kg | 4 repen, 2 wraps, 2 gevriesdroogde maaltijden

    Na een nacht vol gewoel in het Lions Den Hostel begint het avontuur dan eindelijk écht. En hoe: met een verrassingsontbijt van een trail angel! (Dat is dus iemand die wandelaars spontaan helpt — helden zijn het.)

    Even later schudden Roger en Ani ons wakker met hun jeep, waarmee ze ons via een steile, slingerende bergweg naar het beginpunt van de trail brengen. Bij het rangerstation droppen we alvast wat eten in een stevige metalen berenkast. Dat kunnen we oppikken als we hier later weer langskomen — handig én veilig.

    Dan is het zover. Rugzak op, stokken in de hand: we zetten onze eerste stappen richting het noorden, op weg naar de grens met Canada. En daarna... keren we via dezelfde weg terug.

    Deze dag zit vol ‘eerste keren’:
    – Eerste keer water filteren uit een beekje
    – Eerste keer hurkend naar het toilet in het bos
    – Eerste keer koken en slapen in de wildernis
    – En ja, ook de eerste keer ons eten in een boom hijsen, ver weg van hongerige beren

    Het weer is niet gewoon goed – het is schitterend. Stralende zon, frisse lucht en uitzichten waar je stil van wordt. Maar één nadeel: het muggenseizoen is officieel begonnen. Tijdens het koken werden we levend gevreten. Geen idee hoeveel keer we zijn gestoken, maar het was... veel.

    Dag 2 – Land van de muggen
    17 km

    Slapen op een dun matje en krakend tentzeil... het went nog niet. Om 06.00 uur trekken we opnieuw onze regenjassen aan — niet vanwege regen, maar als bescherming tegen het muggenleger dat ons opwacht.

    De natuur wordt ruiger, stiller, indrukwekkender. Geen skiliften, geen hutten, geen wegen. Alleen bergen, bomen en wij. Het is alsof we in een film beland zijn.

    Tegen de middag zijn we doorweekt van het zweet en murw geprikt door muggen. Genoeg is genoeg: tent opzetten, schoenen uit, even rust. Terwijl we weer een gevriesdroogde maaltijd naar binnen lepelen (we hebben echt te veel eten bij), besluiten we de laatste 5 km van de dag er toch nog aan te plakken.

    Op de top vinden we een magisch kampeerplekje. Snel eten, snel tanden poetsen, snel de tent in — op de vlucht voor de muggen. We zijn kapot, maar ook intens gelukkig.

    Dag 3 – De grens met Canada
    19 km

    We worden wakker bij een adembenemende zonsopgang... waar we helaas nauwelijks van kunnen genieten. Zelfs om 05.00 uur staan de muggen al klaar voor hun ontbijt. Oplossing: wij ontbijten gewoon in de tent.

    Na een korte klim gaat de trail vandaag voornamelijk naar beneden. Rond de middag komen we aan bij de laatste kampplaats vóór de grens. Tent opzetten, even lunchen zonder gestoken te worden: aspergesoep van Royco met noedels én (hoe raad je het) nog een gevriesdroogde maaltijd. We beginnen langzaam te snappen waarom onze rugzakken zo zwaar zijn...

    ’s Middags vertrekken we met bijna lege rugzak richting de Canadese grens. Onderweg komen we Ane en Samson uit Hongkong weer tegen – het koppel waarmee we gestart zijn. De 6 km naar beneden lijken eindeloos in de hitte, en de klim terug omhoog is... traag.

    Maar dan, eindelijk: de grens. Tijd voor foto’s, high fives en een klein moment van trots. We zijn er! Elke stap vanaf nu brengt ons verder zuidwaarts – richting Mexico. De terugweg naar de tent gaat moeizaam, maar met een voldaan gevoel kruipen we erin. De grens is bereikt. De échte tocht begint nu pas.

    Dag 4 – Een vroege ontmoeting
    18 km

    05.00 uur. Ik kruip slaapdronken uit de tent om te plassen... en sta plots oog in oog met een hert. Het dier kijkt me even aan en begint dan vrolijk mijn plas op te likken. Yep, echt gebeurd.

    Vandaag staat er een pittige etappe op het programma: 1000 hoogtemeters stijgen én dalen. Niet niks, met een zware rugzak en eindeloze muggen. Maar de beloning is er ook: rond 15.00 uur komen we aan op een prachtige open vlakte – een soort bergweide die in Oostenrijk “alm” zou heten. Het uitzicht is wijds, de stilte intens.

    Tijdens het koken stormt het muggenleger opnieuw binnen. Met muskietennet en donsjas proberen we ons avondeten naar binnen te werken zonder zelf hoofdgerecht te worden. Ondertussen wassen we elke dag wat kleren in de beek, maar een échte douche... dat begint stilaan als een droom te voelen.

    De eerste slijtageplekken steken ook de kop op:
    – Een scheurtje in het muggengaas van de tent
    – Een stukje van de waterfilter is afgebroken

    Welkom in het echte trailleven.

    Dag 5 – Een bijzonder einde
    24,5 km

    Vandaag is het plan helder: wandelen tot op 6 km van Harts Pass, waar we ons eten uit de hikerbox willen ophalen. We maken opnieuw flink wat hoogtemeters. De benen voelen het. De schouders ook. Maar de omgeving blijft fenomenaal. Onderweg komen we Djoya tegen, een Nederlandse die we leren kennen hebben op Facebook en nu in levende lijve voor de eerste keer zien.

    Rond 16.00 uur vinden we een kampeerplek. We koken, worden weer bijna levend verorberd door muggen, en besluiten dan iets geks: we wandelen dóór, richting Harts Pass.

    Om 18.30 uur komen we aan op de parkeerplaats – compleet verlaten. Geen mens, geen auto, alleen wind. Na een kwartiertje twijfelen besluiten we terug te lopen om een slaapplek te zoeken. Tot we plots... een auto horen.

    In volle vaart terug het pad op. En jawel – een vriendelijke chauffeur, Serge, wil ons een lift geven naar beneden. Halverwege de rit belt hij z’n vrouw met een voorstel: “Waarom blijven jullie niet gewoon bij ons slapen?”

    Om 20.30 uur zitten we plots aan een echte tafel in Twisp. Pasta, zalm, salade... en een warme douche in het vooruitzicht.
    Van een onverwachte trailmagic gesproken.    Read more

    See translation
  • Neverhome.beNeverhome.bePacific Crest Trail
    2

    Van Seattle naar Mazama

    Jun 28–29 in the United States ⋅ ☁️ 12 °C

    Met veel te zware rugzakken op onze rug trokken we vanochtend richting de parkeerplaats, waar Ane en Roger ons kwamen oppikken. Samen met een koppel uit Hongkong en twee mannen uit het Verenigd Koninkrijk en Californië reden we zo’n drieënhalf uur landinwaarts, dwars door het ruige landschap van Washington, op weg naar Mazama.

    Daar ligt de Lions Den — een hostel speciaal voor PCT-hikers. Een plek waar de geur van avontuur in de lucht hangt en waar alles draait om wat komen gaat. Morgenvroeg worden we van hieruit naar het officiële startpunt van onze tocht gebracht.

    Maar eerst…slapen we vannacht in de tent. Spannend. Onwennig. En het begin van iets groots.    Read more

    See translation
  • Neverhome.beNeverhome.bePacific Crest Trail
    1

    Seattle Bellevue

    Jun 27–28 in the United States ⋅ ☁️ 20 °C

    Ochtendmist en overvolle rugzakken

    Om 3.30 wakker. Niet zomaar wakker – klaarwakker. Nog geprobeerd me over te geven aan de slaap, maar tegen 5.30 wist ik: dit was het dan. De dag begint vroeg.

    Een lichte stressgolf bij het ontwaken – de Mastercard geblokkeerd. Niet meteen het soort avontuur dat je zoekt. Gelukkig was er hulp van thuis. Na wat heen-en-weer bellen met Worldline kwam er beweging in de zaak, en even later werkte de kaart weer. Opluchting in kleine dingen.

    Om 8.30 kwam Ani langs. Ani hebben we leren kennen op de Facebook trailangels Washington pagina en brengt onze morgen een stuk dichter bij het startpunt. Ze bracht onze gevriesdroogde maaltijden – zorgvuldig geselecteerd, licht van gewicht, bedoeld om dagenlange tochten te overleven. Niet lang daarna leverde Walmart de rest van onze bestelling. Dat bleek… iets te veel. De berg voedsel die zich opstapelde voelde even overweldigend als de trail zelf.

    De dag ging voorbij tussen stapels zakjes, porties tellen, lucht eruit duwen, herverpakken, labelen. Praktisch werk, maar het duurde langer dan verwacht... De voorbereiding is deel van de reis.

    Met een overvolle rugzak op de rug wandelden we naar het postkantoor. We stuurden een pakket vooruit naar Stehekin, een dorpje waar je enkel te voet of per boot geraakt. Het ligt aan een groot meer, met een klein winkeltje, een postkantoor, en verder... stilte. Hikers sturen er hun voedsel naartoe. Ook wij. Als alles goed gaat, komen we er over twee weken aan.

    Vanavond nog even kijken hoe je een Ursack correct knoopt – een berenbestendige voedseltas is alleen nuttig als je hem goed gebruikt. Daarna vroeg slapen.    Read more

    See translation
  • Neverhome.beNeverhome.bePacific Crest Trail

    Brussel - Frankfurt- Seattle

    Jun 26–27 in Belgium ⋅ 🌧 19 °C

    Vanochtend om 3:30 (veel te vroeg!) uit bed gerold na een nacht vol woelen en draaien. Op naar het vliegveld voor onze vlucht van 07:00 naar Frankfurt – Daarna een lange zit: tien uur in het vliegtuig richting Seattle met Lufthansa. Jetlag in aantocht, maar hé… het avontuur kan beginnen!

    Aankomst in Seattle 🇺🇸
    Op de luchthaven van Sea-Tac was het verrassend rustig. We hadden onze Ikea-tassen – met onze rugzakken erin gepropt – en snel door naar de immigratie. Een paar standaardvragen over wat we hier kwamen doen en wat voor werk we deden, en binnen het kwartier stonden we al buiten.

    Daarna meteen de bus 560 richting Bellevue genomen en ingecheckt in het Courtyard Hotel. Nog half slaapwandelend trokken we te voet naar de REI – een soort as adventure – op zoek naar gaspatronen en een Ursack. Dat is zo’n stevige zak waarin je je eten stopt en die je aan een boom hangt, zodat de beren er niet mee gaan lopen (of erop kauwen).

    Terug op de kamer begon de jetlag serieus door te wegen, en om 19 uur lokale tijd gingen de oogjes dicht. Niet abnormaal, want hier is het negen uur vroeger dan bij ons!    Read more

    See translation
    Trip start
    June 26, 2025
  • 2025© FindPenguins
  • Home
  • About us
  • Group Tracking
  • Press
  • Terms
  • Privacy Policy & Cookies
  • Help Center
  • Legal notice