Corsica V: Calanche de Piana ⚓

🇬🇧⬇️Twee ankerplekken op één dag dat is voor ons best gebruikelijk. Drie ankerplekken, dat hebben we nog niet vaak gehad. In eerste instantie besloten we te verkassen naar de andere kant van de baai. Daar zouden we met de komende zuid zuidwestelijke wind goed beschut moeten liggen. Vol vertrouwen maken we de zeilen klaar en varen we zuidwaarts. Maar er is weer eens geen wind. We proberen het toch even en we kunnen een heeeel klein stukje zeilen. Van te voren hadden we bedacht om naar de ankerplek Plage de Ficaloja te gaan. Onderweg lijkt de ankerplek iets verder de baai in bij Marine de Porto iets beter te zijn volgens de app Navily. Dus we varen een stukje verder.

Ondertussen hebben we al prachtig uitzicht op de Calanques de Piana (een landvorm in de vorm van een diepe vallei met steile hellingen, deels ondergedompeld in de zee) een UNESCO werelderfgoed. Als we de ankerplek naderen zien we twee kleine Franse bootjes al redelijk heen en weer bewegen. We persen onze Nimrod tussen hun in. We maken de afspraak dat we vandaag meteen gaan wandelen in de Calanques en als we terug zijn kijken of we willen blijven liggen of toch
proberen of het bij onze originele ankerplek Plage de Ficaloja beter is. De deining komt namelijk veel meer west dan de voorspelde zuid binnen en dus rolt ie heerlijk alle baaien van de westelijke kust van Corsica in.

Wegens de deining is het nog een hele klus om het motortje op de dinghy te krijgen. Gelukkig hebben we ondertussen een goede tactiek met gebruik van de grootzeilval en het lukt nog aardig soepel. Aan land is het eerst nog flink zoeken naar het begin van het pad. Na wat gedwaald te hebben weten we het te vinden. Dan is het nog ongeveer ander half uur lopen naar het begin van de route die ik heb gevonden 😅

We vinden gelukkig onderweg wat, erg steile, shortcuts. Of het in tijd of moeite scheelt geen idee, in afstand wel dus dat voelt goed. Uiteindelijk komen we flink bezweet en al aardig moe aan bij het startpunt van de route. We besluiten een klein stukje van de route te lopen in ieder geval naar een van de zogenaamde mooiste uitzichtpunten. Toen we daar aankwamen was het al die al die kilometers en steile meters meer dan waard. Wat een prachtige rotsformaties. Alsof we in een soort rood Europees Yosemite park terecht waren gekomen. Met ondertussen ook uitzicht op de Middellandse Zee.

Vervolgens hadden we nog zo'n twee uur wandelen terug te gaan. De laatste kilometers hebben we toch maar niet alle steile weggetjes naar beneden genomen aangezien we onze voetjes al niet meer zo goed meer optilden. Uiteindelijk bereikten we veilig weer het beginpunt, van de wandeling, niet van de route 😅

Onderweg naar beneden zagen we alleen de maatjes van ons en onze buurbootjes al flink heen en weer gaan. Bij het strandje aangekomen zagen we Nimrod bijna van gangboord naar gangboord het water raakt door het schommelen. In deze heksenketel gaan we geen minuut slaap kunnen vatten. Aan boord komen was al een uitdaging. De buitenboordmotor weer aan boord hijsen en vervolgens de dinghy was een nog grotere strijd. Maar opnieuw lukte het. Tegen de golven en de wind in, met een zeer lage snelheid, motoren we de paar mijl richting Plage de Ficaloja.

Als we bijna aankomen schiet er net een ander bootje de baai, shit! Gelukkig op dat moment draait het bootje dat daar al light zijwaarts op de golven en gaat vervolgens gigantisch heen en weer. Ook het bootje dat net aankomt gaat van links naar rechts. Wij varen ondertussen decident door, lachen vriendelijk en varen strak naar het plekje dat we voor ogen hebben. Het andere bootje vaart gelukkig door. Zo is er precies genoeg plek voor ons. Het zeegras ontwijkend droppen we ons anker precies goed en we liggen om voor ons een oase van rust. We schommelen wat maar vergeleken met waar we vandaan komen lijkt de deining hier niet aanwezig te zijn.

Ik duik nog even het water in om te checken of het anker echt goed ligt, wat zeegras betreft. Ik word omringt door minstens honderd zeebrasems! De go pro hebben we nog niet aan de praat helaas dus we moeten het doen met een foto van Bart vanaf de Nimrod. Na een lekkere pasta, 2 afleveringen van onze ankerserie Heroes en een kopje thee kruipen we onder de dekens. Ik slaap als een baby, Bart wordt helaas wel een paar keer wakker. Maar deze derde ankerplek is sowieso beter dan nummer twee van vandaag!

PS: Ik ben heel blij met mijn Dora the Explorer broek met 4 supersonische zakken!

🇬🇧🇺🇸
Three anchorages in one day—now that’s a first for us. Usually, two is plenty. Our plan was simple: move to the other side of the bay, where we’d be well protected from the coming south-southwesterly winds. Confidently, we prepped the sails and headed south. But of course, there was no wind. Still, we gave it a shot and managed to sail just the tiniest bit.

Initially, we had our eyes on anchoring at Plage de Ficaloja. But en route, the spot a bit further into the bay near Marine de Porto looked better on Navily. So we kept going. The whole way, we had a stunning view of the Calanques de Piana—a dramatic series of red rock cliffs and narrow inlets, partly submerged in the sea. It’s a UNESCO World Heritage site, and rightfully so.

As we neared the anchorage, we saw two small French boats already bobbing around in the swell. We wedged Nimrod carefully between them, agreeing we’d hike into the Calanques right away, then reassess the anchorage afterward—stay or move again?

Thanks to the swell, getting the outboard onto the dinghy was a mission. But by now, we’ve got a solid system using the mainsail halyard, and managed smoothly enough. On land, we wandered a bit to find the start of the trail—definitely not obvious. Once found, we still had about an hour and a half to go just to reach the start of the actual hike I’d mapped out.

Luckily, we discovered a few very steep shortcuts. Whether they saved time or energy is debatable, but they cut the distance, and that felt like a win. Sweaty and already tired, we finally reached the start of the route and decided to hike at least as far as one of the top-rated viewpoints. It was so worth it. Jagged, fiery-red rock formations surrounded us—it felt like we’d landed in a European Yosemite, with views over the Mediterranean as the cherry on top.

Then came the long walk back—about two hours. We skipped most of the steep downhills, given how sluggish our legs were getting. Eventually, we reached the start point again. Not of the hike—just the route. Still had to get back to the beach.

On the way down, we spotted our own boat and our neighbors rocking hard. By the time we reached the shore, Nimrod was rolling almost rail to rail. Sleeping here would be impossible. Even getting back aboard was tricky. Hoisting the outboard, then the dinghy, in that swell took serious teamwork. But we did it.

Bashing into the waves at a crawl, we motored the few miles back toward our original choice: Plage de Ficaloja. As we approached, another boat darted into the bay—damn! But just then, the boat already at anchor started rolling violently side to side. The new arrival began doing the same. We kept calm, smiled politely, and headed straight to the spot we had in mind. The other boat thankfully moved on.

Dodging the patches of seagrass, we dropped the anchor perfectly and found ourselves in what felt like pure stillness. A gentle rock here and there, but after where we’d come from, it felt like a spa.

I jumped in to check the anchor and was immediately surrounded by at least a hundred seabream! Sadly, the GoPro still isn’t working, so we settled for a photo from Bart on the boat. After a good pasta dinner, two episodes of Heroes (our current anchorage show), and a cup of tea, we crawled into bed. I slept like a baby. Bart woke up a few times, but even so, anchorage number three was definitely a win over number two.Weiterlesen