Corti 🚂🚞🚃⛰️🏞️

🇺🇸🇬🇧⬇️
De voornaamste reden dat we, maar eigenlijk vooral ik, naar Ajaccio wilden was om vanaf daar de trein te pakken het binnenland in. Corsica staat bekend om de prachtige bergen en valleien, die zich voornamelijk in het binnenland bevinden. De treinreis zelf, van twee uur, beloofde al een traktatie te zijn. En dat was ze zeker. Deze rit zou niet misstaan in de Efteling als één van de betoverende attracties. We slingeren vanaf de kust langzaam richting de bergen, waar we stiekem tot richting de 1000 meter klommen, door de een na de andere berg tunnel reden, in de verte en soms dichtbij witte bergtoppen, watervallen, prachtige bloemenpracht, varkens vlak langs het spoor, wilde koeien en schattige bergdorpjes voorbij tuften. Onze bestemming, en zo bleek van ongeveer driekwart van de trein, was Corte of in het Corsicaans: Corti.

Via de universiteit en het oude centrum, inclusief de citadel, zijn we naar de Tavignanovallei gelopen. Hier heeft blijkbaar vroeger ooit een gletsjer gestroomd, nu is het een heerlijke rotsachtige rivier. Het was een prachtige dag en opnieuw best een stevige wandeling dus de verleiding om in het water te springen was groot. We stelden het nog even uit, en vulden eerst maar eens onze bidons en Bart bekeek het damwerk van voorgaande wandelaars. Op een gegeven moment kwamen we op een verlaten stuk rivier inclusief een paar inimienie watervalletjes. Een top plek. Dus hup uit de kleren een heerlijk afkoelen. Lekker om weer eens in zoet water te spelen inplaats van de zoute zee.

Op de terugweg namen we een andere weg terug, bovenlangs en gedeeltelijk via het "pad van de herder". Heel toepasselijk kwamen we onderweg een kalf met papa en mama tegen. Daarnaast ging Bart terug met een flinke hooikoorts aanval aangezien we eens pad door de bloemen en grassen, oftewel pollen moesten banen.

Aangekomen bij het treinstationnetje zagen we veel bekende gezichten van onze mede treinreizigers van de heenweg. Ons tripje was dus helemaal niet zo'n gek idee geweest. Aangezien Bart op de heenweg bij het raampje had gezeten, ja soms zijn we een stel kleine kinderen die strenge afspraken maken om het plekje voorin of de afstandsbediening, mocht ik nu. De grijze duiven, onze 65+ medereizigers, waren helaas allemaal gebrand op het bemachtigen van de beste uitzicht plekjes aan de rechterkant van de trein, dus helaas bleef de minder spectaculaire linkerkant over. Toch was het nog steeds een prachtige rit en een heerlijke dag! 🌸🪻💦

🇬🇧🇺🇸
The main reason we—or actually mostly I—wanted to go to Ajaccio was to take the train from there into the interior of the island. Corsica is known for its stunning mountains and valleys, which are mostly located inland. The train ride itself, about two hours long, already promised to be a treat. And it truly was. This ride wouldn’t be out of place in the Efteling as one of the enchanting attractions. We slowly wind our way from the coast into the mountains, secretly climbing up to around 1,000 meters, passing through one mountain tunnel after another, with snowy peaks in the distance—and sometimes up close—waterfalls, beautiful wildflowers, pigs right next to the tracks, wild cows, and adorable mountain villages. Our destination, and apparently that of about three-quarters of the train, was Corte—or in Corsican: Corti.

Via the university and the old town, including the citadel, we walked to the Tavignano Valley. Apparently, a glacier once flowed through here; now it’s a lovely rocky river. It was a beautiful day and again quite a strenuous hike, so the temptation to jump into the water was strong. We held off a bit longer, first refilled our water bottles, and Bart inspected the little dam structures made by previous hikers. At a certain point, we reached a deserted stretch of river with a couple of tiny waterfalls. A perfect spot. So, off with the clothes and in for a refreshing dip. So nice to play in fresh water again instead of the salty sea.

On the way back, we took a different route, up above and partially along the “shepherd’s path.” Fittingly, we came across a calf with its mom and dad. On top of that, Bart ended up with a pretty bad hay fever attack since the trail led us through fields of flowers and grasses—in other words, pollen.

When we arrived back at the little train station, we saw many familiar faces from our fellow passengers on the outbound trip. So, it turned out our little excursion hadn’t been such a crazy idea after all. Since Bart had gotten the window seat on the way there—yes, sometimes we’re like little kids making strict deals over who gets the front seatLue lisää