La Maddalena ⚓💦

We zijn benieuwd naar de stad van de eilanden groep. De veerpont is €16 pp voor een retourtje dus wij besluiten zelf met de boot er ongeveer heen te varen. We kunnen namelijk niet echt bij de stad ankeren en met de westenwind zijn de ankerplekken het meest dichtbij ook niet lekker. Dus varen we weer naar het Caprera eiland, maar dit keer aan de andere kant. De baai die we voor ogen hadden is niet alleen heel ondiep maar ligt toch ook wel erg vol met rotsen. Aangezien we vlagen van 18 knopen over ons heen krijgen hebben we best wat ankerketting nodig dus dan zijn die rotsen niet zo fijn. Dus we gaan nog een klein stukje noordelijker. Hier liggen we iets minder goed beschut, maar prima! Ik duik het water in voor de anker check en alles ziet er prima uit. We kunnen op pad met de dinghy.

Bart twijfelt of het wel zo'n goed idee is. Onze dinghy is top, maar niet de grootste en daardoor zijn we bij wat hardere wind meestal niet opgewassen tegen de golven. We doen een oefen rondje rond de boot en besluiten dat het wel kan. Halverwege blijken de golven toch een stukkie groter te zijn, maar we gaan met de wind en dus golven mee dus het valt nog mee. De mijl terug straks wordt een leuke...

Eerst maar eens een plekje voor de dinghy vinden in de buurt van La Maddelana. Op plek één worden we weggestuurd omdat we blijkbaar de dinghy onder een brug van een militair terrein hebben gelegd. Dan spotten we dat de steigers in de haven wel een hek hebben maar dat vlak voor het hele grote ringen bevestigd zitten waar de dinghy aan vast en op slot kunnen leggen en precies om het hek heen uit kunnen stappen. Het militaire terrein blijkt gigantisch. Het strekt bijna helemaal tot de grote veerponten haven van La Maddalena. Overal staan naar onze mening te pas onpas bordjes met "vietato zona militair".

Het stadje zelf wemelt weer eens van de toeristen die met de af en aan merende veerponten worden aangeleverd en weer worden opgehaald. De grote straat zit weer vol troep winkeltjes maar de achteraf straatjes zijn schattig. De huizen zijn prachtig gekleurd, soms bijna neon geel of oranje, en de
Bougainvillea staan schitterend in bloei. Na een heerlijke gelato vinden we het wel weer mooi geweest.

We maken ons op voor de terug tocht. De rugzak doen we zijn regenjasje aan en ik besluit maar geen trui aan te doen want die wordt toch alleen maar nat. Na een minuut of 5 varen zijn we nat. Na een minuut of 10 kleddernat 😅💦 Maar het water is behagelijk warm dus het is, best, prima te doen! Helemaal doorweekt komen we aan bij de Nimrod. We hebben allebei nog een paar stukjes droge stof. Het voordeel is wel dat we met Nimrod een heerlijk terugtocht op het fokje hebben terug naar de ankerplek!

🇺🇸🇬🇧We’re curious to visit the main town of the island group. The ferry is €16 per person for a return trip, so we decide to take Nimrod close instead. You can’t really anchor near the town itself, and with the westerly wind, the closer anchorages aren’t very pleasant. So we sail back toward Caprera Island—but this time to the opposite side. The bay we had in mind turns out to be not only very shallow but also full of rocks. With 18-knot gusts hitting us, we need a good amount of chain, and rocks aren’t ideal. So we move a little farther north. It’s slightly less protected here, but it’ll do. I jump in to check the anchor and everything looks good. Time for a dinghy ride!

Bart’s not entirely sure it’s a good idea. Our dinghy is great, but not very large—so in stronger winds, it struggles with the waves. We do a practice lap around the boat and decide we can manage. Halfway there, the waves are definitely bigger, but we’re going with the wind and waves, so it’s manageable. The trip back… that’s going to be interesting.

First, we need to find a place to tie up the dinghy near La Maddalena. At our first attempt, we’re told to leave—we’d tied it up under a bridge at a military zone, apparently. Then we spot that the marina docks have large rings just before the gates where you can lock the dinghy and sneak around the gate on foot. The military area is huge—stretching almost to the main ferry terminal. There are “zona militare vietato” signs everywhere, seemingly placed at random.

The town is, once again, swarming with tourists being shuttled in and out by ferries. The main street is lined with souvenir shops, but the side alleys are charming. The houses are brightly colored—some almost neon yellow or orange—and the bougainvillea are in full bloom. After a delicious gelato, we decide we’ve seen enough.

Time to head back. We throw a rain jacket over our backpack, and I decide to skip the sweater—no point, it’ll just get soaked. Within 5 minutes, we’re wet. After 10 minutes, we’re drenched 😅💦. But the water’s pleasantly warm, so it’s actually fine! Completely soaked, we return to Nimrod. We each have a few dry patches of clothing left. The upside? We sail back to our anchorage with just the jib and have a lovely downwind return.Read more