Sardegna: Nausika II

Onderweg naar de Nausika werf komt er in de vaargeul richting Olbia ons een gigantisch cruiseschip tegemoet. Waarschijnlijk zijn wij een leuk gezicht, vanaf zo'n gigantisch cruiseschip lijken we slechts een "klein schattig zeilbootje". We zien dan ook steeds meer mensen naar ons zwaaien en pas tegen het einde van het schip komen we erachter dat helemaal bovenop het schip nog een rij mensen naar ons staat te zwaaien. Natuurlijk zwaaien we vrolijk, met commentaar, terug.

In het rustige weer en goed werkende motor leggen we keurig met zijn tweetjes aan in de box dit keer. Omdat we er helemaal geen zin in hadden om te gaan hebben we het zo lang mogelijk uitgesteld dus we arriveren pas rond een uur of 20-21u. We eten nog een snelle pasta en dan genieten we nog maar van het feit dat we weer op de werf zijn: een het maakt niet uit hoe lang we douchen, douche. Bart vindt het altijd gezellig als we tegelijk, in ons eigen hokje, gaan douchen. Al betekent dat hier wel dat we de kranen precies goed moeten afstellen dat we allebei een lauw warme douche hebben, in plaats van de een een warme en de andere een lauw koude douche 🤣

De volgende ochtend staan wij, als toch het beetje Hollanders dat we nog zijn, om 07:59 stipt voor het kantoor. De werknemers zijn nog maar net gearriveerd, moeten hun espresso's nog opdrinken en de airco staat nog niet aan. We maken een kort vriendelijk praatje, met boos zijn gaan we toch niets bereiken en we worden verzocht om in de wachtruimte te wachten. Kort daarna worden we naar buiten gestuurd en staat de meneer van de kraan, met de schoonmaak meneer, want we hebben al gemerkt dat ze hier specifieke taken hebben, klaar om Nimrod weer uit het water omhoog te hijsen.

Als ze op de goede plek hangt komen er weer twee monteurs aangelopen met een ander karretje. Het zijn dan ook andere mannen. De reactie van de ervarene van de twee zegt genoeg, hij ziet het met kit opgevulde gat, schut zijn hoofd en moppert. Daarna gaat hij aan het werk. Zoals verwacht is het een pokken werk om die bout los te krijgen. De mannen boren, poetsen, boren, hameren, tappen en proberen nog van alles maar het lukt maar niet om de bout eruit te krijgen.

Ondertussen is Giulia, van kantoor, bij ons komen staan. Ze heeft een bachelor en master in talen en is buiten het vaarseizoen werkzaam als leerkracht Engels. Ze kwam voor het geval we een tolk nodig hadden, maar vooral ook voor de gezelligheid en om weer eens Engels te praten.

We leggen aan haar uit dat wij denken dat de vorige keer de mannen nogmaals geprobeerd hebben de borgbout, die ze al een beetje gebroken hadden met het grove geschut dat ze gebruikt hebben om m los te krijgen, vast te draaien en dat ie toen kapot is gegaan. In plaats van dit te melden en een nieuwe erin te zetten hebben ze m volgespoten met kit. En dat waarschijnlijk op het moment dat wij aan het betalen waren.
Erg onprofessioneel en we zijn blij dat we zelf alert waren. Maar na bijna twee uur is het dan zover. De mannen hebben de bout eruit gekregen en er zit een nieuwe op maat gezaagde bout weer in. Het gebrek aan professionaliteit en service van de vorige keer hebben ze weer helemaal goed gemaakt.

We zeilen, voor de laatste keer, met een tevreden gevoel, heerlijk terug naar Golfo de Aranci.Read more