Barranco del Valle de Agapita

Eígenlijk... Eigenlijk had ik vandaag voor dag en dauw op moeten staan. Immers, echte toegewijde vogelaars staan om 4 uur 's-ochtends naast hun bed om nog ver voor zonsopkomst te vertrekken, zodat ze tijd hebben om precies de juiste plek te vinden, te installeren en ready for action te zijn, met de vinger op de afdrukknop van de camera, als de beesten bij de eerste zonnestralen ook uit hun nest komen. En pas als ze tijdens het gouden uur geslaagd zijn, gunnen echte vogelaars zichzelf ontbijt, brunch of lunch.

Niet ik, niks van dit alles op deze zondagmorgen. Ik wilde mezelf niet gek maken of verder vermoeien, ik ben immers op vakantie. Daarom had ik de wekker om 8 uur gezet. Vanaf dan zou ontbijt geserveerd worden. En verder had ik er ook wel vertrouwen in dat het me ging lukken vandaag. De bijeneter was hier, ik had 'm gisterenmiddag zelfs nog gezien toen ik dit dorpje binnen kwam rijden. Weliswaar op een elektriciteitsdraad, maar toch. Ik was op de juiste plek, althans, zeer dichtbij. Dus vandaag zou het gewoon gaan lukken, nam ik mezelf voor, zonder stress. Ik had in principe ook de hele dag de tijd trouwens, en het zou, in tegenstelling tot die eerdere horrorvoorspellingen, ook lekker zonnig worden vandaag. Dus ik voelde geen haast.

De dame van het hotel die mij een ontbijtje serveerde, voelde overigens ook weinig haast. Het was lang wachten tot er twee gebakken eitjes voor mijn neus stonden. Maar het was lekker, net als de koffie en versgeperste sinaasappelsap. En ik had nog steeds geen hasst.

Rond een uur of 10 fietste ik weg. Ik startte mijn zoektocht aan de oever van de rivier de Cinca, na de brug direct links. Ik wilde daar eerst de uiterwaarden gaan ontdekken, voordat ik zou terugkeren naar de weg-tussen-Chalamera-en-Alcolea-de-Cinca. Ik kwam terecht op een prachtig, lang maar doodlopend pad. Het liep een heel eind langs de rivier en ik moest talloze keren afstappen om foto's te nemen, kledingstukken uit te trekken (het werd al gauw te warm voor lange mouwen) of mijn fiets over omgevallen boomstammen heen te tillen. Ik zag er een purperreiger en allerlei klein grut dat ik thuis moet opzoeken, maar geen bijeneters. Omdat het dood bleek te lopen moest ik dus weer helemaal terug. En ik heb er één muggenbult opgelopen. Maar dat waren de 3 nadelen van dit pad. Het was er wèl heel mooi. Op sommige plekken stonden hele velden klaproosjes, zo gezellig!

Toen ik inderdaad niet meer verder kon fietsen (of zelfs lopen) omdat het pad echt volledig overgroeid was, draaide ik om. Terug naar de hoofdweg! Eigenlijk precies rond lunchtijd kwam ik aan in Alcolea de Cinca. Daar moest ik sowieso zijn, aangezien alles in het dorpje van hotel Casa Santos op zondag gesloten was. En na lunch en boodschapjes moest ik bovendien precies hier starten aan de weg richting Chalamera. Dat dat pas in de middag zou zijn vond ik eigenlijk helemaal prima. No rush.Читать далее