Glacier country

Gisterenavond besloten we nog een wandeling te doen in het bos nabij het dorpje. Dit deden we omdat er glimwormen te zien zijn als het donker wordt. Helaas waren we niet de enige met hetzelfde gedacht, het was er vrij druk. We kenden het pad niet en moesten wat licht gebruiken om de weg te kunnen zien en niet tegen een boom te knallen of in een beek te sukkelen. De andere mensen dachten hetzelfde. Maar door al die lampen werd het wel wat moeilijk om glimwormen te spotten. Toch lukte het en het was super mooi. Precies vanuit een sprookje. Een foto er van nemen bleek een ander karwij. Eerst een paar keer proberen voor de juiste instellingen, dan geduld hebben totdat alle mensen met hun zaklamp gepasseerd waren, maar het resultaat is toch wel geslaagd.

'S ochtends stonden we vroeg op en reden we naar een gletsjermeer in de buurt. We hadden hier nog niet van gehoord, maar het werd aangeraden door de camping. Blijkbaar was het een heel bekend meer en het was er al vrij druk voor zo vroeg te zijn. Aan de ingang van de wandeling kwamen we een vrouw tegen die vogels aan het fotograferen was. Een Australische zo bleek en ze gaf Steven nog wat tips. Ook bleek dat Zonhoven de zustergemeente was van haar gemeente in Australië.

De wandeling was aangenaam, maar het waren vooral de tussenstops die de moeite waren. Dit meer was zo bekend omdat het vrij stil is en zo een perfecte reflectie geeft van de bergen in de verte. Het resultaat is adembenemend. Het was dan ook praktisch aanschuiven voor een foto te kunnen nemen. 😜 Na de wandeling was het tijd voor ontbijt. Het zonnetje was er stevig doorgekomen en het was echt aangenaam.

Hierna reden we verder naar het volgende dorpje. Namelijk Franz Jozef, genoemd naar de gletsjer in de buurt. We reden direct naar een camping om een plaats te reserveren. Het kan hier nogal druk worden, daarmee. Maar daarna was het direct door naar de gletsjer. Deze is meer bekend dan de fox glacier en er was ook daadwerkelijk meer volk. Er waren ook meer wandeling te doen. Onze eerste wandeling was naar de gletsjer zelf. Onderweg waren er panelen om aan te geven tot waar de gletsjer kwam in de verschillende jaren. Vroeger kwam hij veel verder, maar de laatste jaren krimpt hij voornamelijk. Op de gletsjer zelf gaan is enkel mogelijk met een helikopter. Dit leek ons toch leuk maar een beetje duur. We hoorden wel continue helikopters naar de gletsjer vliegen dus het is wel een populaire optie. Een volgende wandeling ging weg van de gletsjer en dieper het bos in. Op een bepaald moment was er een grote hangbrug over de rivier die van de gletsjer komt. Het water ziet er melkachtig grijs uit door al het steengruis dat meegesleurd wordt. Het water was ook enorm krachtig dus het was best wel spannend om er boven te staan.

Na al dat wandelen waren we toch wat moe en besloten we naar onze camping te rijden. We installeerden ons op ons gemakje en begonnen een beetje met aperitieven en eten maken. Steven ging naar de keuken om aardappelen te wassen en Tat deed nog verder in de campervan. Ineens hoorde ze een raar geluid buiten. Ze keek en zag drie grote vogels in de verte. Na wat twijfelen viel ineens haar frank dat het Kea's zouden kunnen zijn. Snel de verrekijker grijpen en gaan kijken. Het zagen er inderdaad kea's uit! Snel Steven geroepen om ook te kijken. Hij natuurlijk ook blij. Maar het werd alleen maar beter. Ze vlogen richting onze camping en landen op een boom naast onze plek. Nu konden we ze echt goed zien. Ze vlogen verder naar een dak van de gebouwen. We gingen er naartoe en zagen hoe ze aan het dak aan het prutsen waren. Kea's zijn heel slimme vogels, maar ook een beetje stout. Ze breken graag dingen af zoals dakgoten en ruitenwissers. Maar ze waren geweldig om bezig te zien. Ze riepen ook continu naar andere kea's in de buurt. Het zijn echte tetterkonten. Begrijpelijk was ons avondeten wat uitgesteld. We zagen ze wegvliegen en samenkomen met drie andere. Deze vlogen de hele avond heen en weer en landen vaak nog eens op de boom bij onze camping.Read more