Conway

Op de kleine proch in de ochtendzon een versgebakken scone van de Old Village Bakery, ongeveer 25 meter van ons huisje. Lekker toch?

Daarna de auto in op naar Mount Washington. De bijna 2000 meter hoge Mount Washington, de hoogste berg van Noordoost-Amerika, is te bereiken per auto vie een heel smal weggetje. Volgens de beschrijvingen vergt het nogal lef van de bestuurder, omdat het steil is, nergens is afgezet met vangrail en her en der een paar kilometer asfalt ontbreekt. De route werd al in 1861 aangelegd en staat bekend als 'America’s Oldest Manmade Tourist Attraction'. Ja, Amerikanen zijn goed in altijd iets verzinnen in waarom een plek uniek, de eerste en/of de grootste is.Mount Washington halfway

Mount Washington is een plek van uitersten. Het is niet alleen het hoogste punt van New England, maar tevens een plek van weer-extremen. Zo is Mount Washington berucht om het feit dat het weer op de berg binnen een handomdraai kan omslaan en het kan er ongelofelijk hard waaien. In 1934 werd er op de top een windsnelheid on topgemeten van ruim 371 kilometer per uur. Harder heeft het nog nooit ergens gewaaid (zeggen ze).

We kruipen langzaam omhoog met onze Audi, eerst tussen het loof, daarna door de dennenbossen en als laatste door een rotsachtig Alpine landschap. Het uitzicht is prachtig, al zie ik dat meer tijdens de stops dan tijdens het rijden, want de weg is niet breed, dus daar de focus ik me maar even op. We kijken ver, naar Canada, Vermont, Maine.

We krijgen een CD mee die de hele weg naar boven vol lult met wetenswaardighedenMount Washington &Robbie (de eerste lama die de top bereikt, de snelst Harley die het in 15 minuten reed, een man die het wereld record houten vat de berg op rollen heeft verbroken, iemand die het geblinddoekt achteruitlopend heeft gered, etc), vol waarschuwingen (trap niet op de plantjes, trap niet op het gas, trap niet op de rem) en geschiedenisles2 of us. Voor de terugweg heeft hij ook weer 25 minuten kletspraat.

In de middag gaan Robbie en ik het anders proberen. Mochten we in de ochtend met een maximale snelheid van 25 km per uur de berg af, nu gaan we het proberen met 100 kilometer per uur, aan een stalen draad, hangend in de lucht. We gaan Zippen.

Na de instructies, proef afdalinkje en waarschuwingen in het busje naar de stoeltjeslift. The Flying Bear Zip is de eerste die we nemen. Het is de langste Zip van Amerika (zeggen ze). Robbie en Ik suizen met een vaart van ongeveer 100 kilometer per uur 80 meter boven de grond, van Bear Peak naar over Attitash Mountain, ongeveer Mount Washingtonkabelanderhalve kilometer. Vanaf daar nemen we nog een kleine Zip van Thad's Choice terug naar de basis, ongeveer een kilometer. Het ging zo hard dat onze wangen klapperde in de wind, maar lekker was het wel.

Het viel Erica en mij vanmiddag ineens op dat dit deel van Amerika “White Mens Country” lijkt. Je komt nauwelijks iemand tegen met een andere huidskleur. Geen zwarte Amerikanen, geen Mexicanen, bijna geen. De enige Mexicaan die ik gezien heb is de schoonmaakster van ons vorige hotel.

Onze Hoteleigenaar, een Texaan, vertelde ook dat hij om die reden nooit Mexicaans eet in de contreien van het land. “If there is no Mexican in the kitchen, stay out of a Mexican Restaurant” is zijn levensles.

Het zijn hier allemaal gezellig, vaak iets te dikke of iets te sportieve blanke families: papa, mama, twee, drie, vier, vijf kinderen.

We hebben nog even een bourbon en wat wijn gekocht in de belastingvrije staats-drankwinkels. Ja, als je dan toch tegen een overheid bent, organiseer dan een overheid die drank goedkoop verkoopt, lijkt mij...

New Hampshire heeft als motto "Live Free or Die. Het staat op nummerplaten, sticker, t-shirte, mokken, borden en andere prularia. Het leek ons nog al een rauw en ongenuanceerd statement. Maar het blijkt te komen uit een brief van General John Stark uit 1809. Stark was een oorlogsheld en vocht vele veldslagen in Amerika. Toen hij 32 jaar na zijn dienst als soldaat werd uitgenodigd voor een reunie was

zijn gezondheid zo slecht geworden dat hij niet kon gaan. In plaats van een bezoek schreef hij een brief. Hij stak daarin de loftrompet over de slachtofferbereidheid van de troepen als het ging om het bevechten van de vrijheid: “Live free or die. Death is not the greatest of evils.” schreef hij als laatste zin van zijn brief.Hij had er trouwens niks van zelfverzonnen, het stamt uit de Franse Revolutie: Vivre libre ou mourir. Nou ja, nu klinkt het in iedergeval iets minder kort door de bocht.

Morgen rijden we naar Putney Vermont voor ons ruilhuis. Dat is dan komende 14 dagen ons thuishonk.Read more