Scott Mountain

In de ochtend loop ik de Trinity Alps Wilderness in, waar ben ik? De alpen? Trinity? Welcome to the Matrix 🤯😜. Dat is wat ik dacht toen ik het bord zag, jep, levendige fantasie.

Initieel is het een bos zoals zoveel voorgaande stukken (met het lichtgroene mos op de bomen, nog meer Matrix 😉). Eenmaal uit het bos geklommen toont dit park zijn ware schoonheid. Het is geen groot park, maar zolang je maar boven de boomgrens bent is het puur genieten. Het laatste deel is ook afgebrand, zonde. Ik heb nu het voordeel van de regen van afgelopen dagen. Het as waait nu in ieder geval niet op met elke stap die ik zet.

Als ik het park uit klim richting de weg ontmoet ik Ian, hij werkt voor de PCTA. De associatie rond de PCT, we praten wat en ik kan het niet laten om te vragen wie het in godsnaam verzonnen heeft om zuidwaarts te lopen (ook in een leven zonder zorgen zijn er irritaties 😉). Hij vertelt me dat de bergen waar we ons nu in bevinden veel mooier zijn dan die als we een rechte lijn naar het noorden aan hadden gehouden en er is hier veel water beschikbaar wat op de rechte route niet het geval zou zijn. Prima argumenten, maar ik geef toch even mijn mening over hoe ik het graag zou zien. Zodra we Mount Shasta noordwaarts in het vizier hebben gaan we er recht op af en er overheen. Hij lijkt niet echt onder de indruk, we zullen zien of het pad ooit veranderd 😜.

Ian vertelt me dat ik de Russians in ga, veel graniet. En dat is zacht uitgedrukt. Het duurt even maar dan word ik ook omringd door enorme granieten gestaltes 😍.

Ik eindig mij dag in de Russians, blijkbaar op een plaats waar een hert ook zijn huisvesting heeft. Ze (ik denk dat het een vrouwtje is) is er als ik aankom en komt later nog even kijken of alles goed gaat. Vriendelijk hoor.

Inmiddels ga ik weer noordwaarts, na 56km lopen vandaag bevind ik me op ongeveer dezelfde breedtegraad dan de dag ervoor 🤦‍♂️. Dit is mijn laatste klaagzang over de verkeerde kant op lopen, beloofd.

👋👋Read more