Sứ Mần Khang

Ik ben een heuse vrouwengluurder geworden. En nee, het is niet Jandaan die dit schrijft.

De fascinatie begon zo ergens rond Zuid-China. Het begon onschuldig. In het hotel in de rijstvelden werd mijn blik keer op keer getrokken naar het diepblauwe fluweel van het pakje van de schoonmaakster. Wat zag ze er mooi uit, met haar trotse hoofd en de hardroze bodywarmer in contrast.
In de bus richting de Vietnamese grens kon ik mijn geluk niet op. De vrouw naast mij had dezelfde kleding aan, met een kobaltblauwe hoofddoek om het af te maken. Keer op keer keek ik even naast me, ook al keek ze niet zo aardig terug.

In het noorden van Vietnam werd het woord vrouwengluurder op mij van toepassing. Op de markten krioelt het van de vrouwen in kleurrijke klederdracht. Verschillende etnische groepen zijn te herkennen aan hun kleuren en borduursels. Hani, Hmong, Dzao. Ik ben gek op hun verschijning. Het kijken moet een beetje ingetogen gebeuren. Ik moet opletten om Jandaan genoeg aandacht te blijven geven.

De mannen vallen met hun grijze uiterlijk in het niet naast de vrouwen. En zijn overigens ook niet vaak bij hun vrouwen in de buurt te vinden. Op de markt zijn de mannen of bezig met hun waterbuffels en zeer geliefde vogeltjes in houten kooitjes. Of hard aan de zuip met de zelfgebrouwen heftige goedjes. De vrouwen nemen de verkoop van groente en het vlees voor hun rekening. Evenals in het dagelijks leven de stenen sjouwen, stenen bikken en nog meer sjouwen. Veel tijd van de mannen gaat naar het pamperen van de vogeltjes.

Ik begrijp mannen nu beter. Het is erg lastig wanneer je naar vrouwen kijkt, het te laten lijken dat je ze echt alleen maar in de ogen kijkt. Helemaal lastig wordt het om te kijken, als er eigenlijk geen sprake is van enig vorm van contact. Maar een fascinatie en aantrekkingskracht zijn zo hardnekkig, dat niet kijken ook geen optie is. Een goede manier - die niet doorgaat als schaamteloos - heb ik helaas nog niet gevonden. Ik houd me aanbevolen.Read more