Here we go

Gisteravond arriveerde ik om 22:30 uur in het hotel en we hadden natuurlijk razend veel verhalen uit te wisselen. Toen ik eenmaal de gordijnen dichtdeed en Matthijs al vanuit bed aan het spelen was met de (op afstand bestuurbare!) Luxaflex bij het raam van de loft, constateerde ik tot mijn verbazing dat het al vijf voor 12 was. Een vreemde gewaarwording dat het nog gewoon licht was buiten, of hooguit schemerig, terwijl het toch al bijna middernacht was.. Logisch natuurlijk, een week voor de zonnewende. De zon kwam ook om een uur of 4 weer op.

Ik weet niet of het daardoor kwam of door de stress van de reis hier naartoe, maar echt goed sliep ik niet. Ik vond het ook wel extra spannend, deze vakantie. En wel om een aantal redenen: vandaag was het precies 1 jaar geleden dat Matthijs' vader stierf, en we zouden als eerste naar precies die plek fietsen waar Matthijs vorig jaar het afschuwelijke telefoontje ontving. Ik wilde er vooral zijn voor hem natuurlijk, maar vreesde voor de brok in mijn keel. Maar ook had ik meteen op deze eerste dag bijna 1.000 meter te klimmen. En de rest van de komende weken nog eens 17.000 meter. Ging mijn nieuwe fiets de hooggespannen verwachtingen waarmaken, zou het beter gaan dan met die sporthybride die ik hiervoor had? En ging mijn lijf het ook aankunnen? En hoe zou het allemaal gaan, het kamperen, het fotograferen, de film die we van deze reis willen maken?

Veel tijd om hierbij stil te staan was er niet. Na het ontbijtbuffet, inpakken en uitchecken zou het grote avontuur beginnen. De zon was alweer uitbundig aan het schijnen. Het eerste stuk iets naar het zuiden was al meteen briljant. Het was nog maar gewoon een heuvelachtige asfaltweg, die erg leek op de wegen die we eerder fietsten door de Oostenrijkse Alpen en de Dolomieten. Aan weerszijden van de weg akkers en groene weides, links van ons een helling naar boven, rechts het dal en helemaal aan de overkant weer een bergkam. Met plukjes sneeuw op de toppen! Ik had daar ook al naar zitten staren vanuit de ontbijtzaal van het hotel, die zwarte bergtoppen met spierwitte "vlekjes", en vroeg me nu hardop af: wat maakt het toch zo betoverend, waarom vind ik dat toch zo absurd mooi? Matthijs had er geen antwoord op maar ervoer het exact zo.

Na een paar shotjes voor onze film (waarvoor Matthijs bereid was in de brandnetels te duiken) sloegen we linksaf en moest ik er echt aan geloven. De klim verliep eerst nog over asfalt maar na een wildrooster werd het gravel. Up, up, up we go. En het ging verrassend goed! Tijdens eerdere fietsvakanties in de bergen moest ik vaak bij stijgingspercentages vanaf 12% afstappen en gaan lopen, zeker als het ook nog een zand- of grindpad was zoals in de Dolomieten. Hier en nu ging het gewoon! Ondans de 14-16%! Het was zwaar, toegegeven, en heet en heftig, en ja, ik had alsnog pauzemomenten nodig. Maar lopen was er niet bij. Echt een persoonlijke overwinning!

Bij de ingang van het nationale park Rondane namen we een serieuze pauze. Schaapjes werden begroet, shirts gingen uit, foto's werden geschoten, en in een verfrissende beek iets verderop konden we de handen wassen en onze bidons opnieuw vullen. Toen we er klaar voor waren fietsten we door, nog een klein stukje verder naar de plek waar we Henk zouden herdenken. Dat was fijn en goed. We namen de tijd, Matthijs belde even met zijn familie en ik maakte intussen vanaf daar een foto van een pluk sneeuw op een berg verderop, waar ik een hart in zag. Als aandenken. Daarna konden we door. Letterlijk en figuurlijk.Read more