Zintuigen op scherp

Vanochtend pakten we de grotendeels nog vochtige kleding in, en na nog een bezoek aan het winkeltje aan de overkant reden we om 10:30 uur weg. Er stond een harde wind (tegen) die de geur van zeewier en het geluid van krijsende zeemeeuwen in onze gezichten blies. Op de rotsen aan de waterkant zag ik een eenzame scholekster zitten en in de verte hoorde je wulpen en tureluurs roepen. Ja, zo'n fjord is onmiskenbaar de zee! Misschien wel het belangrijkste verschil met de Noordzee was dat dit water op de ondiepe stukken helderblauw van kleur was. Midden op het fjord waren wel veel diepgrijze golven te zien, maar goed, het waaide ook wel erg hard en de lucht was grijs - hoewel aan de overkant de zon op de groene, bosrijke helling scheen.

Het was 13 graden en dat was voelbaar. We droegen vanochtend drie laagjes (waarvan 1 shirt nog vochtig, dus brrr) en ik ook maar handschoenen. Het was wel zomers, maar dan vooral vanwege alles dat groeide en bloeide langs de weg. Paarse, roze en witte lupine vol zoemende hommels, fluitenkruid, geel met oranje wilde orchideetjes, uitgebloeide paardenbloemen, zachtroze klaver, gele en witte boterbloemen, lila campanulaklokjes en vingerhoedskruid dat ook zonder de zon erop felroze kleurde...

We moesten een heel eind kustlijn van verschillende fjorden volgen naar de volgende bestemming. Grotendeels over een relatief drukke autoweg waar niet altijd b-weggetjes te vinden zijn. Maar dat was niet erg. Het was namelijk een prachtige weg met af en toe schitterend uitzichten over het fjord, het was een klein beetje heuvelachtig maar, met veel bochten waardoor je af en toe de wind weer mee had en over geweldig glad asfalt bovendien. Best lekker voor de beurse zitbotten. En eenmaal de eerste serieuze hobbel over konden de trui en handschoenen alweer uit. Er reed hier wel best veel verkeer, maar zodra het even autoluw was kon je een hoop vogeltjes horen fluiten. Vooral het krrr-krrr-krrr van de kramsvogel, of de witte kwikstaart die overal te zien is, of de vinkenslag of, waar meer loofbomen stonden, het zomerse geluid van de chifchaf. Draaide de weg even van het fjord af, dan rook je het zoete dennenhout van het bos waar af en toe het geruis van een beek hoorbaar was, of passeerde je weilanden vol bloeiende veldbloemen. En ging je dan iets langzamer, in een klim omhoog zonder de wind in de oren, dan kon je zelfs het gegraas van een koe horen of... zomaar een groene specht voor je fiets langs zien wegvliegen! Draaide de weg weer terug naar het water, soms via korte tunneltjes (lampjes aan), dan was daar weer de zilte zeelucht.

Deze manier van reizen is zo fijn! Al die zintuigelijke ervaringen had je in de auto niet gehad. Het heeft natuurlijk ook nadelen. De uitlaatgassen van passerend verkeer zijn soms niet te harden. Wind tegen is nooit fijn, maar zeker als je vermoeide benen hebt en dan ook nog een heuvel te slechten hebt. Het langdurig windgeruis in de oren kan soms ook wat irritant worden, dat zijn namelijk best veel decibellen. En de blootstelling aan insecten die in je gezicht vliegen (waarom belanden die altijd in je mond??) en pollen die je hooikoorts aanwakkeren is ook niet je-van-het. Maar goed. Het weegt allemaal niet op tegen de voordelen.もっと詳しく