De hoogvlakte na de haarspelden

Na het voltooien van de Trollstigenklim parkeerden we onze fietsen bij het visitors center, dat net als het uitkijkpunt in Dovrefjell een architectonisch gewaagd en naar mijn smaak erg mooi gebouw was. Met veel glas, staal en diagonale lijnen. Over de stroom helderblauw water dat langs het gebouw naar de grote waterval liep, was een bruggetje van roestkleurig staal gecombineerd met glanzend zilver RVS. Betoverend mooi, al die glinsteringen in de zon daar. Helaas was het gebouw zelf gesloten vanwege onderhoud, dus koffie leek er niet in te zitten. Dan maar even een kijkje nemen bij het uitzichtpunt over het dal. We liepen daarheen en namen onze foto's, maar het zag er inmiddels zwart van de toeristen en we liepen daarom ook redelijk gauw weer terug richting de fietsen.

De laatste slok koffie namen we ongeveer 3,5 uur geleden dus de koffiebehoeften waren op dit moment groot, dat zal iedere koffiedrinker begrijpen. Bovendien zouden we best nog wat calorieën kunnen gebruiken voor het volgende deel van de rit. Een second breakfast zou okk niet verkeerd zijn nu. Misschien hadden ze bij de souvenirshops vol trollenmeuk ook koffie? Helaas. Nog één poging dan: er leek wat activiteit in een soort ijscokar op het parkeerterrein, waar ook een betonnen picknicktafel stond die omringd was door motorrijders en hun voertuigen. Ik stak mijn hoofd om de geopende zijdeur en vroeg de knul die ik daar aantrof maar gewoon direct of hij binnenkort koffie ging verkopen. En ja hoor! 10 minuten later waren wij zijn eerste klanten en hadden we de koffie waar we zo naar verlangd hadden voor onze neus. Mét een typische Noorse wafel met crème fraiche en aardbeienjam.

De hoogvlakte die volgde was schitterend en ging veel te snel voorbij, want we daalden weer vlot. We maakten wel veel shots met de GoPro dus die zullen op termijn wel in onze film gemonteerd worden. Daar waar de eerste boerderijen in beeld kwamen hielden we een korte pauze. Het rook hier naar geitenkaas - en verdomd, daar stonden ineens wat geitjes in de wei op een steil hellinkje. In de verte hoorden we enthousiast geblaf. En ineens verscheen er een paniekerig hert vlakbij. Hij keekevenom zich heenen rende toenweergauw door. Zo snel als dat hij tevoorschijn was gekomen, zo rap was hij ook weer verdwenen. Tenslotte stond er ook plots een jonge boerin in blauwe overall met een vuurrood hoofd voor onze neus, die ons enigszins gestrest vroeg of we misschien een zwarte hond hadden gezien. Ik ben nog steeds benieuwd hoe dat is afgelopen...Read more