Afdalen na de hoogvlakte

Hoe verder we afdaalden, hoe meer de omgeving weer veranderde. De begroeiing ging van toendralandschap naar steeds hoger struikgewas naar bos met bermen vol bloemen, de enkele leegstaande huisjes maakten plaats voor boerderijen en dorpjes, en de temperatuur voelde je stijgen. Het enige constante was de hoeveelheid water in beken en rivieren die met ons mee het dal in stroomde.

We keken uit naar een plek om te gaan lunchen maar het viel ons tegen hoe toeristisch het hier nog steeds was. Het was druk op de weg en bij het eerste restaurant aan de weg stond de parkeerplaats vol met campers en motors. Nee, wij keken dan liever nog een dorpje verder. Helemaal beneden, daar waar we de veerboot moesten nemen, was zo'n dorp. Daar zou wellicht zowel een supermarkt als een lunchtent zitten dus daar gokten we op.

We reden inderdaad zo ongeveer recht tegen een supermarkt aan. Hier kon ik wellicht de pleisters aanvullen, en anders konden we in elk geval noodrepen kopen en misschien wat voorraad aanvullen voor de komende twee dagen. Want er zou een rustdag aankomen op de volgende plek. In de supermarkt checkte Matthijs voor de zekerheid nog eens welke faciliteiten de camping had waar we heen gingen. Er was een eetgelegenheid, super! Dat betekende nu niet allemaal avondeten of blikken bier meesjouwen. De pleisters die ik nodig had verkochten ze hier niet. Dus dan maar wat energy bars, muslirepen en dat soort calorierijke, lichtgewicht snackjes kopen voor de barre fietstochten.

Hierna wilden we dus nog wat lunchen. Het was inmiddels ook wel flink laat voor lunch, zeker gezien de intensieve, sportieve, lange ochtend die we al achter de rug hadden. Dit dorp zag er alleen niet heel gezellig uit. Geen terrasjes te bekennen. Ja, oké, tegenover de supermarkt zat een soort grillhouse volgens Google (met niet al te beste beoordelingen) en pal naast het winkelgebied zat een modern hotel. We besloten eerst maar eens te kijken of daar een restaurant bij zat. Dat was zo, maar helaas, dit was 's-middags niet open voor gasten. Dan maar naar dat vreemd ogende grillrestaurant. Dit bleek een bowlingcenter dat eigenlijk nog niet open was, maar wel bijna. Mathijs deed kennelijk zeer charmant navraag bij het meisje met tatoeages, want zij kon er wel voor zorgen dat de keuken voor ons alvast de pizzaoven zou opstarten. We konden daarom alleen maar kiezen uit de pizza's op de kaart. Prima. Ik was inmiddels een beetje aan het instorten, dus vond eigenlijk alles wel best. Als er maar voer zou komen.Read more