Duizend meter gravelklim

Het was rond 14:30 uur dat we vertrokken vanaf Tya Bakeri en dat was rijkelijk laat. Maar we hadden al enkele uren geleden besloten dat we sowieso pas morgen de boot over het Bygdin meer zouden nemen, dus het enige dat ons nog te wachten stond waren die tig haarspeldbochten, en vervolgens het vinden van een geschikte wildkampeerplek. En met het verstrijken van de tijd zou het weer ook steeds beter worden. Dus er was geen reden meer voor haast.

Buiten was de regen inderdaad opgehouden, maar supermarkt en winkels waren nog steeds potdicht. Dus we fietsten nog even langs het plaatselijke tankstation voor wat noodrepen en een zak chips. En daarna kon de klim vanuit dit doodsaaie industriestadje starten.

Eerst nog een stuk over asfalt, gelukkig een rustige weg met een redelijk stijgingspercentage en enkele haarspeldbochten. Ook wat korte tunnels trouwens, waar Matthijs steeds voor bleef wachten tot ik er ook was om er vervolgens samen doorheen te rijden. Maar om de één of andere reden had ik heel zware benen. Misschien lag dat aan het urenlange vooruitlopen op deze rit in gedachten, de verwachtingen die waren gewekt, het nadenken over en inleven in datgene wat me mogelijk te wachten stond. Of misschien hadden we gewoon te lang in dat koffietentje gehangen. Hoe dan ook koste het me overdreven veel moeite om omhoog te fietsen en daar baalde ik van.

En ineens was daar de afslag. Glad asfalt maakte plaats voor rommelig gravel, en het redelijke stijgingspercentage werd meteen een stuk onredelijker. Hier was ook geen vangrail meer aan de dalkant, maar keien en struikgewas. Matthijs was eigenlijk meteen al in z'n nopjes met dit schitterende pad. "Ik ga proberen de hele klim te fietsen!" beloofde hij zichzelf hardop. Maar ik zag het even totaal niet voor me, gezien de belabberde staat van mijn beenspieren. Hier en daar was het losse grind ook heel dik en hobbelig, en daar moest ik gewoon afstappen wilde ik niet van mijn fiets lazeren. Dus ik wenste hem succes en antwoordde dat ik zijn ambitie niet deelde. Voor mij werd het een wandeling naar boven met de fiets aan de hand. Ik zou intussen wel wat shotjes schieten met de GoPro. Eén eenzame automobilist haalde ons nog in, en Matthijs gebaarde naar hem dat dit pad niet voor hem was. Het was immers exclusief voor fietsers en wandelaars. Even later zagen we de auto geparkeerd staan voor een slagboom. En weer iets verderop liep de chauffeur zijn hond uit te laten op het pad. Matthijs en hij hadden een kort gesprekje, want die man wilde weten wat hij nou had lopen gebaren. Ja, sorry, als ergens geen gemotoriseerde voertuigen worden toegestaan, dan ondervinden wij dat zeldzame voorrecht op automobilisten, die in de autocentrische rest van de wereld vaak juist overal recht op hebben, als fietsers extra goed.Read more