Uitzichtpunt tusenmeteren op 1.000 meter

Deze weg is open van juni tot september, maar terwijl ik daar mijn fiets omhoog duwde vroeg me af hoe anderen de afgelopen maand hier naar boven waren gekomen. Want de dato 2 juli lagen er nog resten sneeuw op verschillende plekken, waarvoor we moesten afstappen (ja, ook Matthijs) om overheen en doorheen te komen. Tegelijk was het ook groen, ik hoorde vogeltjes in de dikke begroeïng langs de kant van de weg. Ik dacht na over grote rotsen die ik zag en die misschien wel eens los zouden kunnen liggen, en stelde me levendig voor hoe hier grote partijen keien naar beneden zouden komen denderen bij bepaalde weersomstandigheden. De dikke plakken felgroen mos op de stenen deden echter vermoeden dat ze daar al een tijdje stevig en wel lagen. Toch een geruststelling. Verder leek er inderdaad geen einde te komen aan de hoeveelheid scherpe haarspeldbochtjes. Het werd bijna meditatief hoe je steeds heen en weer, en heen en weer ging, terwijl je langzaam de berg op kroop. Matthijs grotendeels in het zadel, ik grotendeels lopend. In de bochten waar hij even pauze hield kwamen we elkaar dan weer tegen. De zon kwam intussen tevoorschijn, en op 1.000 meter hoogte bereikten we het panoramische uitzichtpunt.

We schoten wat foto's en namen daarna de tijd om het dal van bovenaf te bewonderen. Daar beneden was Øvre Årdal goed te zien, aan het Årdalsvatnet meer, in het noordwesten zagen de weg waarvan we vanochtend afdaalden, en in het zuidoosten van het stadje lag een gigantisch industrieterrein, ongeveer zo groot als een kwart van het totale bebouwde gebied. Later zag ik dat er een belangrijke aluminiumproducent is gevestigd.Leia mais