Onderweg naar de boot

We hadden nog ruim 2 uur de tijd om de boot te halen op nog geen 23 kilometer afstand van het restaurant. Een makkie. Matthijs had vlak voor vertrek nog een praatje met de uitbater aangeknoopt over de kans op het spotten van wildlife in deze regio. Volgens hem liepen dáár, aan de overkant van het meer, inderdaad regelmatig wilde rendieren. Dat betekende dus ogen op stokjes en een nood-stop-sein afspreken voor het geval dat.

We moesten nog een klein stukje verder naar het zuiden, om ongeveer vanaf de afslag waar Matthijs in 2022 rechtsaf ging en wij nu links, de andere kant van het Tyin-meer te blijven volgen. Er werd een gloednieuw hotel gebouwd precies bij die splitsing. Zodra we daar voorbij waren werd de rit mooier en mooier. Het zonnetje brak nu echt voorzichtig door, het gravelpad was prachtig glad en nu we naar het noorden fietsten hadden we het windje ineens in onze rug. Het fietsen ging dus echt heerlijk. We stopten diverse keren voor foto's of om de regenkleding weer uit te trekken, maakten allerlei shotjes met de GoPro en hielden intussen de glooiende groene heuvels aan onze rechterkant in de gaten of we rendieren zagen. Die dachten we ook een paar keer te zien, maar dan heel onbewegelijke rendieren die rotsblokken bleken te zijn. Maar het was niet erg. We hadden lol met de camera's en genoten van het fietsen langs het meer waar de zon inmiddels prachtig op de golfjes schitterde.

En toen zag ik ineens zo'n bleek rotsblok in de verte bewegen. Was het een groot schaap? Of een gekke koe? Of een witte pony? Of... waren dat dan...? Ja, verdomd! Rendieren! Een hele kudde!Baca lagi