De beloofde diepte- en hoogtepunten

Aan de eerste 20 kilometer hoef ik gelukkig geen woorden meer vuil te maken. In de ca. 10 kilometer die volgden reed ik door landelijk gebied tussen vele akkers door, naar een stadje dat je al van ver aan de voet van het Colldejou-gebergte kon zien liggen. Het enige verkeer dat ik tegenkwam waren kleine trekkertjes. En daar zag ik dus ook die 2 rode patrijzen! Mooie beestjes hoor.

In het bergstadje Mont-roig del Camp, op het kerkpleintje, ben ik gestopt voor een Italiaans getinte lunch (bruschetta met tomaten en mozzarella, en een pittige pasta daarna). Na een uurtje op het terras was ik bijgetankt en klaar om een bergpas te slechten. Ik wist dat ik ongeveer 500 meter moest klimmen over een lengte van ongeveer 15 kilometer lang. Dat klinkt misschien als peanuts maar met mijn conditie hield ik er toch rekening mee dat ik minstens alle frustraties van die ochtend achter me moest hebben gelaten, een goeie lunch moest hebben gegeten en die ook moest hebben laten zakken. Ik nam de tijd, heb er ongeveer een uur pauze genomen.

Mont-roig del Camp was een zeer smaakvol stadje met schitterende smalle straatjes die mij gemoedelijk omhoog, richting de bergpas leidden. Vanaf daar volgde een schitterende bergweg, geflankeerd door olijfbomen en geurend naar hars van naaldbomen, en opnieuw heel rustig wat verkeer betreft, hoewel ik nu wel wat meer andere fietsers (wielrenners) ben tegengekomen. Ik heb lekker met de GoPro gespeeld als afleiding en met nog 2 pauzes om in te smeren lukte het me gelukkig best aardig om al fietsend het hoogste punt te bereiken.

Op de top helaas geen drop, dat heb ik niet bij me. De afdaling, die ook weer ongeveer 15 kilometer duurde en over geweldig nieuw asfalt bovendien, maakte de afwezigheid van dropjes goed. Wel waaide die harde wind ook aan de andere kant van de berg net zo hard of misschien wel harder, waardoor ik echt minder rap kon afdalen dan wat mogelijk was geweest zonder windkracht 5 frontaal op het lijf.

Rond de 50 kilometer op pad begonnen de pijntjes. Hoofdpijn (door de wind en zon denk ik), irritatie waar de grootste blaar zat (overigens op dezelfde hiel als die van het rotsblokongeluk in Noorwegen), mijn onderrug was mijn rugtas zat, de heup begon ook op te spelen, mijn rechterknie deed vervelend en zelfs een grote teen drukte net iets te hard in mijn schoen. Aaarch, en dan moet je nog 35 kilometer... Tandjes op mekaar, doorfietsen maar.

Op ongeveer 60 kilometer moest ik het asfalt vaarwel zeggen. Ik had twee eerdere creatieve routes van Komoot genegeerd die er op het oog uit zagen als mountainbiketrails over de berg of juist door het naastgelegen dal. Leuk misschien als je tijd en conditie hebt, maar ik verkoos vandaag toch liever het asfalt. Hierdoor had ik ook iets gewonnen op de totale afstand, die nu onder de 90 kilometer leek uit te komen. Maar de afslag die ik nu moest nemen, was noodzakelijk om het hotel te bereiken. De gewone weg liep nu echt een totaal andere kant op. Gelukkig daalde dit grindpad nog verder, maar echt relaxed afdalen is dat allerminst. Het pad zat vol kuilen en er lagen scherpe kiezels, dus je gaat langzaam en moet je enorm concentreren, goed sturen en je remmen wijs gebruiken. Het was er wel mooi, opnieuw tussen veel landbouwgrond door maar niet zoals in Nederland. Veel kleinschaliger en gevarieerder en minder rechthoekig.

Zo ongeveer onderaan het pad kwam ik uit bij een betoncentrale naast droogstaande rivierbedding. Ja, als hier normaal een rivier loopt ben ik inderdaad onderaan. En ineens vloog er een deuntje in mijn hoofd (I kid you not!): "kom meeeee naar buiten aaaallemaal, want dan horen wij de wielewaal (...) judeljohoo klinkt zijn lied" etc. En verdomd, het moment dat het grind weer overging in asfalt en de banden wat minder kabaal maakten, hoorde ik ineens het typische gejodel van de knalgele vogel. Ik sprong direct van mijn fiets, leunde 'm tegen de dichtstbijzijnde boom en gooide zo ongeveer mijn rugzak van me af om mijn camera te pakken. En intussen moest ik ook nog Matthijs live inlichten over de gebeurtenis, heel belangrijk natuurlijk. Vervolgens ging ik staan luisteren, kijken in de richting van het geluid, en dan door de lens kijken en gele bladeren aantreffen, en weer luisteren, kijken, tuuuuuren... En niets zien he! Totdat hij ineens besloot weg te vliegen en een andere boom te kiezen voor zijn concert. Hij vloog niet eens heel hard en ik kon goed zien in welke boom hij ongeveer ging zitten. Ook zag ik goed hoe knalgeel de wielewaal is. Wat een magisch beest zeg, en dan dat hypnotiserende geluid...

Ik draaide me om met het idee om de fiets beter te parkeren en vervolgens naar de wielewaal te lopen, toen ik nog iets interessants in mijn ooghoek zag. Daar, aan de oever van de droge rivier, op een tak van een kalig struikje... daar zat gewoon de bijeneter! Ik had mijn camera natuurlijk in mijn handen dus ik switchte gauw van activiteit en schoot wat foto's. Geweldig! Twee bucketlist-vogels tegelijkertijd op één plek! Maar de bijeneter zat er niet heel mooi, en de wielewaal riep me... Aangezien ik verwacht dat ik de bijeneter nog wel meer ga zien deze vakantie, en de wielewaal moeilijker is, liet ik meneer of mevrouw bijeneter even voor wat 'ie was en concentreerde ik me op W. Waal. Als dat nu ook nog zou lukken... Ik liep de "uiterwaarden" in terwijl ik mijn hele hebben en houwen achterliet, in de richting van het geluid. Prompt was ik alle pijntjes en ongemakken vergeten, zo hard deed ik nu mijn best om 'm terug te vinden. Ik hoorde ook nog de hop en moest moeite doen om me te focussen. Maar desondanks liet de wielewaal zich niet zien en op een gegeven moment ook niet meer horen. Weggevlogen of geschrokken omdat ik te dichtbij kwam? Ik weet het niet.

Eenmaal terug bij mijn fiets zag ik de bijeneter ook niet meer op diezelfde tak zitten. Tijd om m'n biezen te pakken. Toen ik vervolgens enkele tientallen meters verderop fietste zag ik de wielewaal opstijgen vanuit een heel andere boom, en kwam er een bijeneter op de elektriciteitsdraden zitten waar ik recht onderdoor fietste. Alsof hij me nog even wilde pesten.

Ik had nog zo'n 25 km te gaan en niet lang na vertrek van de droge Riu de Siurana begon ik alle pijntjes weer te voelen. Helaas bleek Komoot mij ook dood te willen hebben. Via een 100km/u weg stuurde hij me naar een enkelspoorbrug om overheen te fietsen. Wat de fak Komoot! Ik maakte rechtsomkeert, eerst weer terug over die grote weg. Zodra ik ergens veilig kon stoppen herprogrammeerde ik de rit, en zag ik dat de enige optie die nog over was om mijn hotel te bereiken: verder over deze zelfde grote weg. Hoppa, 5 kilometer erbij op de totale afstand... Grrr. Er was nu ook echt geen alternatief nu, althans, ik vond het echt geen optie om met een totaal vermoeid lijf nog eens 30 kilometer langer te moeten omfietsen over onverharde kringelweggetjes en bospaden door de bergen. Ik zag in Komoot dat hij de oorspronkelijke route aan de overkant van de rivier grotendeels over het treinspoor had gepland. Nog meer grrrr! Hoe kan het systeem denken dat daar fietspaden liggen?? Ik was not amused op dit moment. Want de waarheid was dat wat ik vanochtend angstvallig had vermeden, nu alsnog moest gebeuren: zo'n 20 km over een grote weg fietsen, over de "vluchtstrook", in de uitlaatgassen van groot verkeer.

Ik checkte nog eens mijn achterlamp (nog steeds enthousiast aan het knipperen), vermande mezelf en draaide de C-12B op. Wel keek ik steeds op de navigatie of ik niet toch de weg af kon voor een b-route. Maar steeds werd ik teleurgesteld. Ik reed diverse dorpjes en stadjes in met het idee dat daar vast meer kleinere wegen zouden liggen parallel aan de grote weg, zoomde uit op Komoot en zag dat het niet zo was, dus moest dan ook steeds weer rechtsomkeert maken of een stukje omfietsen om terug te keren naar die grote weg. Op een zeker moment gaf ik me over aan dit schijnbare lot. Tot Flix zou ik nog op deze weg fietsen en pas enkele kilometers voor het hotel zou ik de grote weg eindelijk definitief kunnen verlaten.

Van Flix heb ik weinig gezien. Ik heb het bordje gevolgd van het hotel via een vrij heuvelachtige weg, en eenmaal daar (overigens echt een rot eind van het centrum vandaan) heb ik ingecheckt en eigenlijk direct besloten dat ik geen avondeten meer zou gaan halen in het stadje. Misschien zou het nog lukken om een pizza te laten bezorgen bij het hotel maar zo niet, dan was dat ook prima want ik had nog boodschapjes van gisteren in mijn tas zitten en verder had ik natuurlijk een uitgebreide lunch gehad. En ik was mega, megamoe.

Gelukkig stond er een koelkastje in mijn kamer en daar vond ik een heerlijk koud biertje in. Die had ik wel verdiend.Read more