175 km staand treinen, daarna dikke luxe

1 mei. Een dag van weinig arbeid - voor mij althans.

Vanuit mijn hotelkamer keek ik op een muur. Maar toen ik de gordijnen opende en scheef omhoog keek naar de lucht boven het naastgelegen gebouw, zag ik hoe blauw hij was. De lucht he, niet de muur. Vandaag scheen de zon weer! Wat heerlijk.

Ik had alleen verrassend weinig zin om te fietsen en fotograferen. Beetje een overdosis gehad wellicht? Terwijl ik wel een kleine route had uitgestippeld voor deze dag. Maar eigenlijk had ik veel meer zin om naar Barcelona te gaan, en van die zon te genieten, misschien wel op een terrasje of in een luie stoel (aan het strand???).

Na een rustig ontbijt heb ik nog heerlijk lopen lummelen in mijn hotelkamer tot ik echt moest uitchecken. Daarna ben ik nog een klein stukje de stad uit gefietst, want ik dacht, ik ben hier nu toch en ik moet toch mijn best doen voor de vogies! Maar na een paar kilometer ben ik teruggekeerd. Fok it. Ik wilde chillen. Dus hup naar het station.

Dat chillen liet echter nog geruime tijd op zich wachten. Op mijn originele planning stond dat ik rond 14:30 uur de trein naar Barcelona zou pakken, wat 13u werd, maar het was een oud stoptreintje zonder handige hang- of parkeerplek voor de fiets, dus de hele route heb ik gestaan om de fiets vast te houden en steeds weer te verplaatsen wanneer de andere deuren openden voor het perron aan de andere zijde dan bij het voorgaande station. En het duurde eindeloos, ruim 3 uur! Stom van mij dat ik niet eerder had bedacht om gewoon meteen 's-ochtends te vertrekken uit Lleida. Want nu zat (nee, stond!) ik dus ongeveer de hele middag in het boemeltje naar het zuidoosten.

In Barcelona had ik opnieuw veel lol in het fietsen door zo'n grote stad. Ook hier waren weer best wat fietspaden die soms vanuit het niets verschenen en weer verdwenen. Dan draai je gewoon de stoep op, ook prima. Ik fietste overigens niet in het absolute centrum, want de route naar mijn schitterende hotel zigzagde vanuit het station recht naar het noorden, naar de poepchique wijk Sarrià-St. Gervasi. En tijdens de rit zag ik de gevels almaar mooier werden en de auto's om me heen almaar duurder.

Onderweg ben ik trouwens nog gestopt bij een parkje cq. speeltuin waar een terrasje bij was. Daar heb ik mijn gemiste lunch ingehaald met een aardappeltortilla en wat geroosterd stokbrood met tomatensalsa (zoals ze dat hier eten) en de dorst gelest met versgeperste sinaasappelsap. Zo pikte ik toch nog een beetje terras-ervaring mee.

In het hotel heb ik een stoombad genomen en verrukkelijk gegeten en gedronken in het restaurant. Morgen nog één dag in Barcelona, en dan moet ik terug naar Nederland.

Fingers crossed voor goed weer!Okumaya devam et