Onderweg in Kazachstan

Vandaag is de start van wat een mooie 6-daagse in de natuur moet worden. De grootste uitdaging wordt het transport naar de Kolsai meren. De goedkoopste optie is een shared taxi vanuit het Sayakhat busstation in Almaty. Dit blijkt gewoon een grote parking te zijn vol bussen en taxi’s die kriskras door elkaar staan.

We weten dat we een taxi moeten zoeken die richting Kegen rijdt maar de vraag is waar die precies staat. Gelukkig komt er al een man op ons af die “taxi Kegen?” roept. Hopla, dat ging vlot. Hij biedt aan om ons voor 10 000 tenge naar de plaats te brengen die we willen. Dit is niet helemaal tot in Kegen, maar net ervoor aan een splitsing zodat we daar een nieuwe lift richting Kolsai kunnen zoeken. Afdingen is hier eigenlijk de regel, maar ik ben al zo blij dat we de juiste rit gevonden hebben, dat ik daar zelfs niet aan denk. We laden onze rugzakken in de volumewagen en nemen plaats. De man legt uit dat hij nog 2 passagiers zoekt zodat hij met een volle wagen kan vertrekken. Een halfuurtje later stappen een oudere man en een vrouw in en vertrekken we.

De chauffeur is een echte racepiloot. Hij haalt andere auto’s in langs beide kanten, trekt veel te snel op en snokt zijn stuur te pas en te onpas naar links en rechts. Ondertussen vraagt de vrouw mijn telefoonnummer en probeert ze me het volgende kwartier toe te voegen op WhatsApp, Skype en Viber. Vraag me niet waarom, ik versta niet wat ze zegt. Ze toont me ook een foto van een andere toerist, geen idee wat het verband is. Ik wil me liefst terug op de weg focussen in plaats van op haar gsm schermpje te kijken, want ik voel me steeds mottiger.

Ik had gelezen dat het normaal zo’n 3 uur rijden is naar de splitsing, onze taxi klaarde de klus in 2u20. Ik denk dat ik niet hoef uit te leggen waarom. We stappen uit en nemen afscheid van onze medepassagiers. De vrouw wil nog even met ons op de foto en gesticuleert dat we haar zeker moeten contacteren via onze gsm. Ik ben eens benieuwd tot wat dat zal leiden.

We zijn nu nog ongeveer 2 uur verwijderd van de Kolsai meren dus proberen we een volgende lift te vinden. Een oude man in een kleine afgeleefde Lada jeep doet een sanitaire stop en wil ons meenemen naar Zhalanash tegen een prijsje. Dat is niet onze eindbestemming maar ligt wel op de route, dus we besluiten in te stappen.

Onderweg legt hij ook wat uit over de omgeving en hij is zo vriendelijk om even te stoppen aan een mooie canyon waar we enkele foto’s kunnen trekken. Een halfuurtje later, met Zhalanash in zicht, stopt hij aan een buskotje waar 4 mensen staan te wachten . Er zijn eigenlijk maar 2 plaatsen meer over in de jeep, maar toch gebaart de chauffeur dat iedereen erin moet. Ik neem een van onze rugzakken op mijn schoot en we worden allemaal goed samen geperst. Gelukkig is het niet ver meer tot aan onze bestemming.

We stappen het dorp door tot aan een grotere weg en proberen opnieuw te liften. Heel wat auto’s negeren ons en rijden voorbij, maar dan lukt het toch. Een 4x4 met 3 jonge meisjes stopt en vraagt in het Engels naar waar we moeten. Het blijkt dat zij ook naar de Kolsai meren rijden, dus ze nemen ons mee tot daar. Zalig, direct naar onze eindbestemming!

Ik hoor hen onderling Frans praten en stel onszelf dan ook voor in het Frans. Adèle en Lauriane vertellen dat ze op bezoek zijn bij hun vriendin Ariane. Zij woont in Almaty en verkoopt hier Franse wijn. Veel Franser kan het niet. We praten over van alles en nog wat en genieten van het uitzicht tijdens de rit. De heuvels worden hoger en kleurrijker en na een uur arriveren we op een parking aan het 1e Kolsai meer (want er zijn er 3 in totaal) op 1800m hoogte. Daar scheiden onze wegen. We bedanken de meisjes voor de rit en zoeken een plaatsje om onze tent op te zetten.Read more