De marmot en de pijnlijke schouder

De marmot en de pijnlijke schouder
Er volgt een dag zonder rijden, gelukkig. We wandelen over een groot zwart veld van lavarotsen naar de Khorgo vulkaan, 5km verder. Wanneer we terug beneden komen, staan Maria en Max te wachten met een heerlijke lunch: zelfgemaakte gefrituurde dumplings. Alweer hoedje af voor Maria. ’s Avonds krijgen we nog een verrassing na het avondeten. Max heeft vandaag een marmot geschoten en klaargemaakt dus eten we samen het vlees op. Superlekker, een beetje zoals konijn. Heel mals en vol smaak. Zelfs Vé schuift haar principes van vegetariër even opzij en geniet er ook van. Het is blijkbaar een eer om marmot te eten te krijgen, wellicht komt dat deels doordat het illegaal is om marmotten te schieten...

Vandaag genieten we in de Tsenkher hot springs. Een echte luxe voor ons, want we kunnen douchen, onze kleren laten wassen en uiteraard een baddeke nemen in de hot springs. Het zijn eigenlijk 4 zwembaden waar het 90 graden warme ondergrondse water gemengd wordt met koud water tot een lekkere temperatuur. Al zijn sommige van de zwembaden echt te warm om lang in te blijven. Aan het resort staan ook enkele jeeps met het opschrift van Mongolia’s next top model. Later zien we effectief enkele dames een fotoshoot doen met yaks en paarden op de achtergrond. Grappig om te zien, het lijkt eerder een scène uit Boer zkt vrouw. ’s Avonds sorteren de mannen wat foto’s en filmpjes in het restaurant terwijl de vrouwtjes nog eens in de hot pools springen.

De volgende ochtend rijden we richting Orchon waterval waar we bij een familie in een ger verblijven. ’s Avonds is er een kampvuur en daar ontmoeten we een andere groep van 6 toeristen die de komende dagen hetzelfde programma als wij afwerken: wandelen naar de Eight Lakes, de dag erna paardrijden en de 3e dag terugkeren naar deze ger. Na de gebruikelijke shots vodka uit onze eerder gekochte yak beker (gemaakt van yak hoorn) kruipen we onder de wol.

Niet voor lang helaas, want om 2u worden we gewekt door een luid roepende Max. “Guys please help, Maria is in pain!”. Max ziet er ferm dronken uit, we weten dus niet goed hoe ernstig we hem moeten nemen. Baatar is dokter, dus hij gaat als eerste een kijkje nemen en komt even later de ger binnen met Maria. Ze is op een of andere manier op haar schouder gevallen en die staat erg gezwollen. Ook zij klinkt nogal dronken en jammert van de pijn. Baatar slaagt erin om haar wat te kalmeren en haar neer te leggen in een van de bedden. Donduk Todlum is fysiotherapeute en schiet ook te hulp door een soort verband te maken waar Maria haar arm in kan laten rusten. Ze denken allebei dat haar ligamenten gescheurd zijn. Dat betekent dus waarschijnlijk het einde van de reis voor haar.

We proberen haar en Max verder te kalmeren en uiteindelijk vallen ze beiden in slaap in onze ger. ’s Morgens heeft Maria nog steeds veel pijn dus ze moet terug naar Ulaanbatar geraken voor een foto van haar schouder en mogelijks zelfs een operatie. De familie vindt een chauffeur die haar mee wil nemen, maar het wordt ongetwijfeld een pijnlijke rit voor haar. 10 uur in een auto op hobbelige baantjes, ocharme. Baatar geeft haar wat pijnstillers mee en we nemen afscheid. Ze excuseert zich voor wat er gebeurd is maar we stellen haar gerust dat ze er niks aan kan doen.

We moeten ook allemaal even bekomen van de situatie en besluiten om te wachten tot na de lunch om te vertrekken op onze wandeltocht. Max gaat mee als onze gids en als we binnen 2 dagen terugkomen dan zal er een nieuwe gidse komen voor de rest van onze tour.

We nemen enkel het hoogst noodzakelijke mee. Vooral veel kleren, want het belooft koud te worden de komende dagen. Eerst brengt Max ons 15km verder met de auto en van daar beginnen we aan de wandeltocht. Het is al 15u dus hopelijk is het niet té ver zodat we voor het donker aankomen.

Het eerste uur gaat het vrij steil omhoog door een naaldbos. Op de top van de hoogste helling stoppen we even voor foto’s en hebben we een mooi uitzicht op de omringende vlaktes en bergen. Vanaf hier gaat het even bergaf en daarna steken we een open vlakte over. Het wordt ferm drassig, gelukkig hebben we goeie schoenen aan. Behalve Donduk Totlum, die op haar sportschoenen al snel natte voeten heeft.

In de verte doemen donkere wolken op, hopelijk zijn we bijna aan de ger waar we slapen. Het blijkt uiteindelijk nog een uur te zijn op drassige paden maar we blijven gelukkig gespaard van regen of sneeuw. Nog een stukje door het bos en dan een laatste klim, en dan bereiken we de gers. 3u30 gestapt, dat was toch een flinke wandeling. Vlak achter de gers ligt Bellybutton Lake, een van de Eight lakes.

We worden door de nomadenfamilie uitgenodigd voor thee. Een klein jongentje ligt te slapen op het bed terwijl de televisie een reportage toont van hoe je een gebroken schouder moet ondersteunen. Als dat geen toeval is. We krijgen een ger toegewezen, smullen van het avondeten dat de moeder van de familie voor ons maakt, en kruipen dan ons bedje in.Read more