De zonsopgang in El Chaltén

De bus naar El Chaltén stopt voor het hotel om ons op te halen. Slechts 3 andere toeristen vervoegen ons. 2 Nederlandse meisjes en een Duitse jongen die samen een daguitstap doen. 6 uur op de bus om een wandeling te doen… liever zij dan ik. Aan de rand van El Chaltén stoppen we even in het informatiecentrum en zien we de hoge scherpe pieken van Cerro Torre en Cerro Fitz Roy opdoemen. Slechts 2km verder zijn we al aan het andere uiteinde van het dorp en worden we gedropt aan Hostel Nunataks.

De vriendelijke eigenares vertelt ons dat El Chaltén zo’n 2000 inwoners telt. En vooral heel veel toeristen die in dit wandel- en klimparadijs aan hun trekken komen. Er waait bijna elke dag een hevige wind, en dat ondervinden we inderdaad de eerste dag. Terwijl we uitrusten op onze kamer horen we buiten vanalles kletteren en ritselen.

De volgende ochtend maakt Vé mij om 5u30 wakker. De eigenares van het hostel was op onze kamerdeur aan het kloppen, ik hoorde het niet omdat ik mijn oordopjes in had. Waarom staat ze in godsnaam zo vroeg aan de deur? Het duurt even, maar mijn euro valt. Gisteren stond ik wat met haar te babbelen en stelde ze voor om ons rond half zes naar een uitkijkpunt te brengen omdat de zonsondergang met de bergen op de achtergrond zo mooi is. Mijn Spaans is duidelijk nog niet goed genoeg want nu snap ik dat ze de zonsópgang bedoelde, om half zes ’s morgens. Goed bezig.

Soit, we zijn nu toch wakker… we kleden ons snel aan en springen in de auto. Ongeveer een kilometer buiten het dorp houden we halt en we zien inderdaad een prachtig panorama. De zon komt nog net niet aan de horizon waardoor de Fitz Roy en Cerro Torre bergen vuurrood kleuren. Trouwens ook geen wolkje aan de lucht, het wordt een mooie en warme dag vandaag. De eigenares voert ons nog naar een tweede uitkijkpunt wat verder. Ondertussen komt de zon boven en krijgen we meer roze en oranje tinten op het schilderij van de indrukwekkende bergketen. Wat zijn we blij dat we hier staan, een geluk bij een ongeluk!

We keren terug naar het hostel en beslissen om direct te ontbijten. Vé voelt zich beter na haar verkoudheid van de afgelopen dagen en dus is het ideaal om de wandeling naar Fitz Roy te doen. 4u heen en 4u terug, met 800m stijgen. Het wordt een lastige tocht maar het wordt hier pas donker om 22u dus we hebben tijd zat.

De tocht is duidelijk populair want het eerste halfuur passeren er ons zeker al 20 toeristen. Na 2km stevig klimmen langs enkele mooie uitkijkpunten begint de route wat af te vlakken en komt de haaientandpiek van Fitz Roy voor het eerst tevoorschijn. Vanuit het centrum van El Chaltén kan je deze namelijk niet zien. Tot aan kilometer 8 kunnen we stevig doorstappen en daar pauzeren we even om wat krachten op te doen. De laatste anderhalve km belooft heel lastig te worden met zo’n 400 hoogtemeters. We puffen en zweten onder de loden zon en op het verraderlijke pad met losliggende stenen. Na een uur bereiken we het eindpunt van de tocht. Daar zien we de Fitz Roy piek vergezeld van een hele boel andere besneeuwde bergtoppen.

Aan de voet ervan ligt het adembenemende Laguna de los Tres. Een donkerblauw meer vol met grote hoekige ijsplaten waarvan een deel aan het zinken is en daardoor ook allerlei blauwe tinten aanneemt. Wat een uitzicht alweer! Ons fototoestel draait overuren, net als dat van de honderden andere toeristen die zich rondom het meer nestelen.

Na een uurtje zonnebaden en verkennen van de omgeving, keren we op het gemak terug. Tegen half zeven bereiken we El Chaltén en verwennen we onszelf met een dessert in de bakkerij net naast ons hostel. Dan is het tijd voor een frisse douche en daarna vallen we beiden knock-out op bed voor een welverdiende nachtrust.Read more