Cerro Torre en de Huemul gletsjer

Tussen alle wandelingen door genieten we van de vele bars en restaurants in het dorp. Vé begint hier zelfs bier te drinken. Vooral donkere biertjes, van wie zou ze dat geleerd hebben. Er zijn hier enkele lekkere plaatselijke brouwsels, zelfs met chocolade en framboossmaak.

Na 3 dagen verhuizen we naar camping El Refugio. Niet dat ons hostel slecht was, maar we willen wat geld besparen want Argentinië is toch een stuk duurder dan we gedacht hadden. De eigenaar is nergens te bespeuren dus zetten we onze tent op in de buurt van een hoge omheining om wat beschut te zijn van de sterke wind. Net voor we de camping willen verlaten voor een wandeling duikt de uitbater dan toch op. Een relaxte gringo met lang zwart haar en een baardje die ons slechts €15 voor 2 nachten vraagt.

Daarna halen we wat brood en water in de supermarkt en beginnen we aan de tocht naar Cerro Torre. Het is zo’n 3u enkele richting, iets minder lang dan de tocht naar Fitz Roy. Het eerste uur is het wel weer stevig klimmen tot we zicht krijgen op de 3 spitse pieken waar we naartoe gaan. De topjes zitten helaas in de wolken en zouden de rest van de dag niet meer tevoorschijn komen. De volgende 2 uur is het vrij vlak en genieten we van de zon die regelmatig door de wolken komt piepen. Ze brandt hier enorm. We passeren onderweg een paar kreeften die zich duidelijk niet genoeg ingesmeerd hebben.

We bereiken Lago Torre, het gletsjermeer dat ons scheidt van het Torre gebergte. Enkele ijsschotsen drijven in het grijze water en een condor huppelt op zijn gemakje rond tussen de toeristen. Zoals gezegd zijn de topjes van de bergen niet te zien maar desondanks kijken we weer onze ogen uit. Het is hier gelukkig niet zo druk als aan Fitz Roy, er zitten hooguit 30 andere toeristen verspreid rond het meer. Nadat onze beentjes wat gerust hebben, schiet Vé haar turbo in gang op de terugweg en op een dikke 2 uur tijd staan we al terug in El Chaltén.

Een laatste uitstap brengt ons naar de Huemul gletsjer. Een minibus ons komt ophalen om naar Lago Del Desierto te rijden. Het wordt een hobbelige rit van anderhalf uur met 2 korte stops aan een waterval en een uitzichtpunt over de omringende bergen. Onderweg komen we ook te weten dat El Chaltén pas ontstaan is in 1985. Het werd destijds halsoverkop gebouwd om de regio te bevolken en zo een grensdispuut tussen Chili en Argentinië te winnen.

De bus dropt ons aan de rand van het meer en van daar wandelen we op een uurtje naar de Huemul gletsjer. Een pittige klim met enkele kleine watervallen onderweg waar we kunnen stoppen om wat foto’s te nemen en te rusten. Uiteindelijk komen we aan de voet van de gletsjer waar een prachtig turquoise meer ligt te schitteren in de zon. We halen er onze picknick boven en genieten op ons gemak van al dat moois. Na de afdaling worden we teruggevoerd voor een laatste nacht in El Chaltén.Read more