San Pedro de Atacama

De Atacama, de droogste woestijn ter wereld, ziet er… droog uit. Zand en stenen voor zover je kan kijken. We kunnen het ons moeilijk inbeelden dat hier vorige week wegverzakkingen waren door de hevige regenval. Daar is niks meer van te zien.

De eerste “grote” stad die we tegenkomen is Calama, op 100 kilometer van San Pedro. In de verte verschijnen enkele enorme besneeuwde bergtoppen. Het zijn vulkanen van rond de 6000 meter hoogte die de natuurlijke grens met Bolivia vormen. Een indrukwekkend zicht.

We zitten ondertussen zelf op 2400 meter hoogte. Een groot verschil met Antofagasta, dat op zeeniveau ligt. De meeste bezienswaardigheden rond San Pedro liggen nog een stuk hoger. We zullen het dus rustig aan moeten doen om geen last te krijgen van hoogteziekte.

Wanneer we aankomen is het nog een stuk heter dan in Antofagasta. Ik heb me net ingesmeerd en heb het gevoel dat de zon recht door mijn vel brandt. We vinden al snel een hotel in de buurt en gaan dan op verkenning door het centrum van het dorp. De straten zijn stofferige zandwegels met bars en restaurants langs beide kanten. En ook enorm veel touragentschappen. Minstens 50 organisaties bieden uitstapjes aan naar Valle de la Luna, Salar de Uyuni, de Tatio geisers en nog veel meer.

We lopen op goed geluk een 5-tal agentschappen binnen om wat te vergelijken. Uiteindelijk boeken we 2 tours: naar Valle de la Luna en naar de Tatio geisers.
Op de tour naar Valle de la Luna zijn we verre van alleen. Bijna alle agentschappen vertrekken tegelijkertijd en duwen honderden toeristen samen in minibusjes. Wij zijn de enige niet-Spaanstaligen in onze groep maar leggen uit aan gids Leandro dat het wel zal lukken om alles te verstaan.

Een halfuur later worden we gedropt aan de eerste stop, Mina Victoria. Leandro legt uit dat dit vroeger een mijn was. Door de hevige regenval vorige week, zijn de rotsen bijna helemaal bedekt door een witte laag zout. Aangezien het hier maar zelden regent, hebben we dus geluk dat we dit fenomeen kunnen zien. De roze en bruine rotsen met hun vreemde vormen zijn heel fotogeniek. Alleen jammer dat er zóveel toeristen rondlopen. Het is moeilijk om een foto te trekken zonder mensen of minibusjes erop.

Na de Mina doen we een wandeling langs een rots die “het amfitheater” genoemd wordt. Daarna beklimmen we een duin, half zand en half rots, van waar we een prachtig uitzicht hebben op de hele omgeving. Als afsluiter verlaten we het park om naar de zonsondergang te kijken aan mirador Coyote.

Voor ons bezoek aan de Tatio geisers worden we al om 5 uur ’s morgens opgehaald. Het is eerst 1u30 rijden, waarbij we stijgen van 2400 naar 4300 meter boven zeeniveau. Zo hoog zijn we nog nooit eerder geweest. We voelen het direct aan onze ademhaling. Het is nog donker en ook ferm koud: -2°C.

De 80 geisers die hier verspreid liggen, zorgen voor sluiers van hete stoom. Een mooi en mysterieus zicht. Na Yellowstone en een geiserveld in Rusland, is dit het grootste ter wereld. We wandelen langs pruttelende en spuitende bronnen van verschillende groottes terwijl gids Adrian ons uitleg geeft. Hij spreekt goed Engels en kan zeer enthousiast vertellen. Een plezier om naar te luisteren.

Na anderhalf uur komt de zon op en voelen we direct de warmte op ons gezicht. Chauffeur Israël stalt het ontbijt uit voor ons en daarna krijgen we een uurtje vrije tijd. Er is de optie om te zwemmen in een heetwaterbron, helaas hebben we onze zwemkledij niet bij. Alhoewel, zo gezellig ziet het er niet uit. Het water raakt al snel overbevolkt door de hordes toeristen die hier rondgeleid worden.

We stappen terug in de minibus en rijden verder richting het dorpje Machuca. Nu het licht is, kunnen we genieten van de omgeving. Op de achtergrond zien we weer vele vulkanen zoals de Licancabur, de Lascar en de actieve Putana. De heuvels en vlaktes op de voorgrond hebben alle kleuren van de regenboog. Van paars over groen, geel, oranje en rood. We maken meerdere stops om dieren te spotten: flamingo’s, lama’s, vicuña’s, een vos die tot vlakbij ons voertuig komt… We zien ook enkele viscacha’s, vreemde kleine knaagdieren die lijken op een konijn met een lange staart.

Onze laatste stop is een indrukwekkende canyon waar we een hele reeks zotte foto’s nemen met de hulp van Adrian.

Na San Pedro gaan we noodgedwongen een dagje naar Calama om Vé haar Chileense migratiekaart te vernieuwen. Die raakte ze kwijt bij de diefstal van haar rugzak en zonder die kaart kan ze het land niet verlaten. Na lang wachten krijgen we een nieuw exemplaar te pakken en kunnen we doorreizen naar Argentinië.

Deze keer niet 1, maar 2 filmpjes die de sfeer in en rond San Pedro weergeven:

https://photos.app.goo.gl/3k1cpXYmEXVBVcS49
https://photos.app.goo.gl/Hv5a6c4L3JeoiseC6Read more