Reset search
Chili
  • Wereldbollie
Currently traveling
Dec 2018 – Sep 2025

Chili

An open-ended adventure by Wereldbollie Read more
FollowInsightsCalendarShareShareBucket list
Oldest first
  • Last seen 💤
    Today
    WereldbollieChiliTraveler

    Kosten Chili

    February 27, 2019 in Chile ⋅ ⛅ 20 °C

    We hadden niet verwacht dat Chili zo duur zou zijn. Wel nog altijd goedkoper dan Europa of Nieuw-Zeeland, maar toch niet van de poes. Op de 77 dagen dat we hier waren, gaven we gemiddeld €96 per dag uit. Een stuk boven ons budget van €80 per dag.

    Door de diefstal van onze rugzak liepen onze kosten nog wat hoger op maar dat hebben we hier niet in rekening gebracht.

    Overnachtingen waren onze grootste kost. Hostels, hospedajes en cabañas kostten ons gemiddeld €30 per nacht. Meestal was dit voor een eenvoudige privékamer met gedeelde badkamer. We sliepen ook 10 nachten in onze tent, wat uiteraard een stuk goedkoper was. In Torres del Paine moesten we 1 nacht in een refuge boeken aangezien de camping al volzet was. €120 voor 2 bedden op een gedeelde kamer was het gevolg.

    Qua eten gaven we ongeveer €30 per dag uit. In Patagonië gingen we bijna elke dag 1 keer uit eten, behalve op onze trektochten. Hogerop probeerden we vaker zelf te koken in onze hostels. Winkelen in de supermarkt is een stuk goedkoper dan bij ons in België.

    We verplaatsten ons altijd met het openbaar vervoer, wat vrij goedkoop is. Meestal 1 à 2 euro per uur op de bus, soms iets meer.

    Het afhalen van cash is in Chili beperkt tot €260 per keer. Per afhaling betaal je €6 aan transactiekosten en daarbij komt nog eens €5 voor onze bank in België. In veel hotels, touragentschappen en kleinere restaurants kan je enkel cash betalen, of men rekent je extra aan als je met een kaart wil betalen. Doordat we zo lang in Chili bleven, zagen we uiteindelijk €250 in rook opgaan aan bankkosten.

    Activiteiten kosten veel geld, al proberen we steeds zoveel mogelijk zelf te doen. In Patagonië was vooral Torres del Paine heel duur qua inkom en vervoer. Verder waren mijn trailrun, onze raftingtour en onze 2-daagse in het termencomplex van Peumayen dure uitstappen.

    Een extraatje in vergelijking met andere landen, is dat we in Chili heel wat kleren kochten. Na 6 maanden reizen hadden de meeste kousen, broeken en onderbroeken het begeven. Daarnaast schaften we nog een camelbag en nieuwe trail- en sportschoenen aan. Dat kostte ons in totaal ongeveer €400.    Read more

    See translation
  • WereldbollieChiliTraveler
    1
    211

    Bye bye Chili!

    February 27, 2019 in Argentina ⋅ ⛅ 16 °C

    In totaal verbleven we maar liefst 77 dagen in Chili. Twee maanden en een half. Je kan dus wel zeggen dat het land ons beviel.

    In Patagonië werden we verbluft door de natuurpracht van Torres del Paine, Parque Patagonia en al het moois langsheen de Carretera Austral. Grillige bergen, azuurblauwe meren en nog zo veel meer… deden meerdere keren onze monden open vallen.

    In Chile Chico genoten we van een zonnig microklimaat en maakten we voor de eerste keer kennis met de geweldige gastvrijheid van de Chilenen. Kathy en Juan nodigden er ons uit op hun Kerstdiner en legden ons ook de rest van ons verblijf in de watten.

    We zwommen in idyllische heetwaterbronnen in Puyuhuapi en gingen een paar uur verderop raften op de ijskoude Futaleufú rivier. De palafito restaurants in Chiloé serveerden ons kersverse vis, net binnen gebracht door de vissersboten.

    Rond Puerto Varas en Pucón werd het landschap gedomineerd door hoge vulkanen. In Pucón zagen we dat van heel dichtbij, na een trailrun op de flanken van de Villarica vulkaan. Na 7 weken verlieten we Patagonië, zonder twijfel ons favoriete gebied in Chili. Al is “gebied” wel een ruime term. Chileens Patagonië is namelijk 25 keer zo groot als België.

    Ook hogerop in het land ontdekten we heel wat natuurpracht, zelfs midden in de woestijn. De groene Elqui vallei was een gezellige oase vol wijngaarden en pittoreske dorpjes. In nationaal park Pan de Azucar doken we in de woeste golven van de Stille Oceaan. Onze laatste stop, San Pedro, leek wel op een andere planeet te liggen. En de hemel in de Atacama woestijn was ‘s nachts gevuld met meer sterren dan we ooit tevoren gezien hadden.

    Het kon natuurlijk niet allemaal rozengeur en maneschijn zijn. De drukke hoofdstad Santiago was minder ons ding, maar wij zijn sowieso geen fans van grote steden. La Serena was op zich een leuke kuststad, al was de diefstal van Vé haar rugzak toch even een dieptepunt. Gelukkig kregen we veel hulp van onze gastvrije en behulpzame hoteleigenaars. Ook Antofagasta was geen hoogvlieger. Zonder onze administratieve verplichtingen waren we daar dan ook nooit uit eigen overweging heen gegaan.

    Op gebied van eten en drinken mochten we zeker niet klagen. Over het algemeen is het Chileense dieet wel wat eenzijdig: veel vlees, veel koolhydraten en weinig groenten en fruit. De lokale specialiteiten zoals empanadas en completos zijn daar voorbeelden van. Langsheen de lange kustlijn van Chili konden we toch regelmatig genieten van lekkere verse vis. Ook via avocado’s, cazuela’s en pebre kregen we de nodige vitamientjes binnen. We ontdekten heel wat lekkere Chileense biertjes, vaak ambachtelijk en op kleine schaal gemaakt. Zelfs Vé leerde hier bruin bier drinken, dat zegt genoeg denk ik.

    Transport in Chili is heel gemakkelijk. De wegen zijn overal geasfalteerd en het openbaar vervoer is comfortabel en goedkoop.

    De locals waar wij mee in contact kwamen waren heel gastvrij en men probeert steeds te helpen wanneer je vragen of problemen hebt.

    Besluit: wij vonden Chili geweldig. De natuur is hier zo mooi en zo divers dat er oneindig veel te zien is. We hebben al heel wat gedaan, maar er is zeker nog genoeg om voor terug te keren!    Read more

    See translation
  • WereldbollieChiliTraveler
    1
    14

    San Pedro de Atacama

    February 22, 2019 in Chile ⋅ ☀️ 21 °C

    De Atacama, de droogste woestijn ter wereld, ziet er… droog uit. Zand en stenen voor zover je kan kijken. We kunnen het ons moeilijk inbeelden dat hier vorige week wegverzakkingen waren door de hevige regenval. Daar is niks meer van te zien.

    De eerste “grote” stad die we tegenkomen is Calama, op 100 kilometer van San Pedro. In de verte verschijnen enkele enorme besneeuwde bergtoppen. Het zijn vulkanen van rond de 6000 meter hoogte die de natuurlijke grens met Bolivia vormen. Een indrukwekkend zicht.

    We zitten ondertussen zelf op 2400 meter hoogte. Een groot verschil met Antofagasta, dat op zeeniveau ligt. De meeste bezienswaardigheden rond San Pedro liggen nog een stuk hoger. We zullen het dus rustig aan moeten doen om geen last te krijgen van hoogteziekte.

    Wanneer we aankomen is het nog een stuk heter dan in Antofagasta. Ik heb me net ingesmeerd en heb het gevoel dat de zon recht door mijn vel brandt. We vinden al snel een hotel in de buurt en gaan dan op verkenning door het centrum van het dorp. De straten zijn stofferige zandwegels met bars en restaurants langs beide kanten. En ook enorm veel touragentschappen. Minstens 50 organisaties bieden uitstapjes aan naar Valle de la Luna, Salar de Uyuni, de Tatio geisers en nog veel meer.

    We lopen op goed geluk een 5-tal agentschappen binnen om wat te vergelijken. Uiteindelijk boeken we 2 tours: naar Valle de la Luna en naar de Tatio geisers.
    Op de tour naar Valle de la Luna zijn we verre van alleen. Bijna alle agentschappen vertrekken tegelijkertijd en duwen honderden toeristen samen in minibusjes. Wij zijn de enige niet-Spaanstaligen in onze groep maar leggen uit aan gids Leandro dat het wel zal lukken om alles te verstaan.

    Een halfuur later worden we gedropt aan de eerste stop, Mina Victoria. Leandro legt uit dat dit vroeger een mijn was. Door de hevige regenval vorige week, zijn de rotsen bijna helemaal bedekt door een witte laag zout. Aangezien het hier maar zelden regent, hebben we dus geluk dat we dit fenomeen kunnen zien. De roze en bruine rotsen met hun vreemde vormen zijn heel fotogeniek. Alleen jammer dat er zóveel toeristen rondlopen. Het is moeilijk om een foto te trekken zonder mensen of minibusjes erop.

    Na de Mina doen we een wandeling langs een rots die “het amfitheater” genoemd wordt. Daarna beklimmen we een duin, half zand en half rots, van waar we een prachtig uitzicht hebben op de hele omgeving. Als afsluiter verlaten we het park om naar de zonsondergang te kijken aan mirador Coyote.

    Voor ons bezoek aan de Tatio geisers worden we al om 5 uur ’s morgens opgehaald. Het is eerst 1u30 rijden, waarbij we stijgen van 2400 naar 4300 meter boven zeeniveau. Zo hoog zijn we nog nooit eerder geweest. We voelen het direct aan onze ademhaling. Het is nog donker en ook ferm koud: -2°C.

    De 80 geisers die hier verspreid liggen, zorgen voor sluiers van hete stoom. Een mooi en mysterieus zicht. Na Yellowstone en een geiserveld in Rusland, is dit het grootste ter wereld. We wandelen langs pruttelende en spuitende bronnen van verschillende groottes terwijl gids Adrian ons uitleg geeft. Hij spreekt goed Engels en kan zeer enthousiast vertellen. Een plezier om naar te luisteren.

    Na anderhalf uur komt de zon op en voelen we direct de warmte op ons gezicht. Chauffeur Israël stalt het ontbijt uit voor ons en daarna krijgen we een uurtje vrije tijd. Er is de optie om te zwemmen in een heetwaterbron, helaas hebben we onze zwemkledij niet bij. Alhoewel, zo gezellig ziet het er niet uit. Het water raakt al snel overbevolkt door de hordes toeristen die hier rondgeleid worden.

    We stappen terug in de minibus en rijden verder richting het dorpje Machuca. Nu het licht is, kunnen we genieten van de omgeving. Op de achtergrond zien we weer vele vulkanen zoals de Licancabur, de Lascar en de actieve Putana. De heuvels en vlaktes op de voorgrond hebben alle kleuren van de regenboog. Van paars over groen, geel, oranje en rood. We maken meerdere stops om dieren te spotten: flamingo’s, lama’s, vicuña’s, een vos die tot vlakbij ons voertuig komt… We zien ook enkele viscacha’s, vreemde kleine knaagdieren die lijken op een konijn met een lange staart.

    Onze laatste stop is een indrukwekkende canyon waar we een hele reeks zotte foto’s nemen met de hulp van Adrian.

    Na San Pedro gaan we noodgedwongen een dagje naar Calama om Vé haar Chileense migratiekaart te vernieuwen. Die raakte ze kwijt bij de diefstal van haar rugzak en zonder die kaart kan ze het land niet verlaten. Na lang wachten krijgen we een nieuw exemplaar te pakken en kunnen we doorreizen naar Argentinië.

    Deze keer niet 1, maar 2 filmpjes die de sfeer in en rond San Pedro weergeven:

    https://photos.app.goo.gl/3k1cpXYmEXVBVcS49
    https://photos.app.goo.gl/Hv5a6c4L3JeoiseC6    Read more

    See translation
  • WereldbollieChiliTraveler

    Antofagasta

    February 12, 2019 in Chile ⋅ ⛅ 22 °C

    We vertrekken naar Antofagasta, de op 2 na grootste stad van Chili. We passeren grote, stofferige industrieterreinen alvorens de havenstad binnen te rijden. Men teert hier vooral op de export van koper dat gewonnen wordt in de mijnen in de buurt.

    Een taxi brengt ons naar het Check In Hotel waar we 4 nachten zullen blijven. Ondertussen kunnen we een nieuw paspoort aanvragen voor Vé. Hopelijk komen onze nieuwe bankkaarten hier ook binnenkort toe uit België, zodat we onze reis kunnen verder zetten. Heel aantrekkelijk is de stad namelijk niet voor toeristen.

    We laten pasfoto’s maken van Vé en trekken dan naar het Belgische consulaat. Een oude grijze man verwelkomt ons van achter zijn antieke bureau. Maurice is half Chileens en half Frans, en de Belgische consul van dienst. Hij ziet er niet echt het type uit dat veel met computers werkt, maar tien minuten later heeft hij toch al de online registratie voor het document afgerond. Dan schrijft hij de gegevens manueel op het paspoort. Nu enkel nog plastificeren. Na wat gepruts laat hij Vé het plastiekje lospeuteren en over de geschreven pagina kleven.

    Terwijl hij nog wat papieren afdrukt, bewonderen we het paspoort. Maar dan zien we dat Vé haar geboortedatum niet ingevuld is. “Dat kan wellicht niet zoveel kwaad, maar voor de zekerheid zullen we die toch maar invullen”, zegt Maurice. Helaas krijgen we het plastiekje niet meer los en dus moeten we de procedure opnieuw doorlopen en een nieuw paspoort maken.

    Hij schrijft alles over en laat ons nog eens controleren. Deze keer merken we op dat er nog geen foto in het document kleeft… gelukkig vóór dat we het weer plastificeren. Maurice haalt zijn Pritt-stift nog eens boven en dan kunnen we voort.

    Het is een beetje puzzelen om rond te komen met ons geld. We zijn ondertussen een week na de diefstal en onze nieuwe bankkaarten zijn nog niet onderweg. Ze lopen zelfs nog wat extra vertraging op omdat er woensdag een nationale staking is en de post mee staakt. De donderdag dan? Helaas, de postbode in Eke is ziek waardoor er opnieuw geen bedeling is. Op vrijdag raken de kaarten eindelijk bij mijn ouders die ze naar onze bank in Wetteren brengen. Van daaruit worden ze dan opgestuurd naar het hoofdkantoor in Brussel, en dan met DHL naar Chili.

    Door de drukkende hitte in Antofagasta brengen we het grootste deel van onze tijd door op onze hotelkamer. Goed om wat uit te rusten. En zo kunnen we ook weer bijbenen met onze blog. Daarnaast proberen we het vervolg van onze reis te plannen. Een geluk bij een ongeluk: door hier een tijd in Antofagasta vast te zitten, zijn de problemen in San Pedro de Atacama opgelost geraakt. Daar was door hevige regenval de weg onderbroken. Verschillende huizen en hotels stonden blank en alle toeristische tours werden een tijd lang geschrapt. Ondertussen is alles weer redelijk normaal en er wordt geen zware regenval meer voorspeld.

    Na 11 dagen in Antofagasta hebben we onze bankkaarten in handen en kunnen we de bus op richting San Pedro.

    Nog enkele bewegende beelden van de natuurpracht in Pan de Azúcar: https://photos.app.goo.gl/WS8ckk4AsG3yBgFX8    Read more

    See translation
  • WereldbollieChiliTraveler
    2111

    Pan de Azúcar

    February 9, 2019 in Chile ⋅ ☁️ 23 °C

    Chañaral is een klein dorpje 6 uur ten noorden van La Serena. Onderweg stoppen we even in Villanar waar iedereen van de bus moet omdat de chauffeur gaat tanken. Net voor het afstappen vraagt de assistent mijn hulp om deze boodschap in het Engels te vertalen voor een Brits koppel op de bus dat geen Spaans spreekt.

    Tijdens de stop kopen we een completo (een voor mij en een voor de straathonden) en raken we wat aan de praat met het Britse koppel. We vertellen over de rugzak en het paspoort van Vé die gestolen zijn. De man vertelt dat hij zijn paspoort ook ooit verloor in Ecuador. Op een zatte avond viel hij uit een taxi en wellicht is het toen gebeurd. Lichtjes andere omstandigheden dan bij ons, maar goed. Hij vertelt ons dat hij toen binnen de 24 uur een ander paspoort kreeg, hopelijk is dat bij ons ook het geval.

    In Chañaral zoeken we direct vervoer naar Pan de Azucar, een nationaal park dat hier in de buurt ligt. We doen eerst wat inkopen in de supermarkt en worden dan samen met 2 andere toeristen naar een camping in het park gebracht.

    We kunnen nog net onze tent opzetten voor de zon ondergaat. Wat een prachtige locatie hier. We staan op het strand met een mooi uitzicht op een eiland wat verderop in zee. De grote golven slaan met veel kracht in op de rotsen. De hemel kleurt volledig paars en oranje wanneer de zon wegzakt in de zee. Duizenden sterren verschijnen, bijna evenveel als in de Elqui vallei. We zijn nu al blij dat we dit uitstapje niet geschrapt hebben na onze rugzakproblemen!

    Het is hier wel ferm heet in de woestijn. De felle zon wekt ons en jaagt ons al snel uit onze tent, die op een sauna begint te lijken. We zoeken een plekje in de schaduw om te ontbijten en beginnen dan aan een wandeling naar El Mirador. Eerst is het 4 kilometer stappen in de vlakke zon langs een kleine asfaltbaan. Vermoeiend! Maar ook wel lekker rustig. Het doet ons een beetje denken aan onze reis naar Ijsland. Net als toen, kunnen we hier 5 minuten lang in het midden van de baan zitten zonder dat er een auto passeert.

    Vanaf de afslag volgen we anderhalve kilometer lang een gravelbaan die naar de parking van El Mirador leidt. We zijn de enige zotten die tot hier gestapt zijn, alle andere mensen doen dit met de auto. Even uitrusten en wat eten in de schaduw. En dan beginnen we aan de laatste 2 kilometer naar het uitzichtpunt. Rondom ons in het zand staat het vol van de cactussen, een van de weinige planten die kunnen overleven in deze droogte. We zouden hier ook guanacos en vossen kunnen spotten, maar die zijn wellicht aan hun siësta bezig.

    Na een dik halfuur bereiken we de Mirador. De weg hier naartoe is de moeite waard geweest want van hieruit hebben we een geweldig panorama over het landschap en de zee die 400 meter onder ons ligt. In de verte zien we het gehucht Caleta liggen, vlakbij onze camping. Helaas zien we ook een trieste boodschap hangen. De overheid is van plan om een nieuwe weg aan te leggen door het nationaal park om 2 steden met elkaar te verbinden. Daardoor zal alle fauna en flora hier binnenkort verdwijnen en zijn wij bij de laatste gelukkigen die hiervan kunnen genieten…

    We trekken heel wat foto’s en keren dan terug. In Caleta maken we een tussenstop om iets te drinken. 18 kilometer gewandeld vandaag, dat kan tellen! Daarna duiken we in de zee om wat af te koelen. De golven zijn echt enorm hoog en het terugtrekkende water zorgt voor een stevige onderstroom. Niet te ver gaan is de boodschap want je zou er zo ingesleurd kunnen worden. We amuseren ons met wat spring- en loopwerk en genieten van het uitzicht.

    De volgende dag relaxen we op het strand. Wanneer het etenstijd is, komen de vele bruine pelikanen van hun rots. Ze vliegen met zijn allen naar de branding om vis te vangen. Ze trekken onze aandacht met hun speciale vismethode. Na wat rond de brekende golven te vliegen, vertragen ze plots hun vlucht waarna ze peilsnel met hun hoofd eerst loodrecht het water in duiken. Spectaculair! Wanneer een grote pelikaan duikt, reppen kleinere exemplaren zich naar daar om wat stukjes uit de bek te komen eten.    Read more

    See translation
  • WereldbollieChiliTraveler

    Een rugzak met pootjes

    February 5, 2019 in Chile ⋅ ☁️ 18 °C

    We springen gepakt en gezakt op de bus richting La Serena. De grote rugzakken in de koffer en onze handbagage in het rek boven ons hoofd, zoals gewoonlijk. Wanneer we aankomen, merken we dat de handbagage van Vé verdwenen is. Wacht even, hebben we die ergens anders gelegd? We zijn de laatste die afstappen, zoeken de hele bus af, maar helaas… Godver, iemand heeft die dus gestolen!

    De buschauffeur helpt zoeken, maar vertelt ons dat hij helaas niets kan doen. Moest de bagage uit de koffer gestolen zijn, dan kon hij dat via de busmaatschappij laten aangeven. Maar voor bagage op de bus geldt dat niet. We zullen het zelf moeten gaan aangeven aan de politie.

    Verdomme, hoe en waar kan dat toch gebeurd zijn? Hier aan de eindhalte zijn er maar een paar mensen samen met ons afgestapt… Of zou het iemand geweest zijn die al eerder afstapte? 10 minuten geleden, aan de halte van Liceo de Niñas, lag de zak zeker nog boven ons hoofd. Nadien zijn er wel nog verschillende stops geweest en is er veel volk op en af gestapt…

    Terwijl Vé bij de resterende zakken blijft zitten, loop ik naar het nabijgelegen centrale busstation. Ik scan alle zwarte rugzakken die ik zie en stap meerdere keren langs alle uitgangen… niks te vinden…

    Vé is er natuurlijk het hart van in. In die rugzak zaten 2 portefeuilles met geld, haar paspoort, bankkaarten, iPod, kleren, sloefen, souvenirs,… En nog het ergst van al: haar dagboek. Ze schrijft en tekent en kleeft er al 7 maanden lang alles in over de reis. Verslagen van uitstapjes, nieuwe recepten, tips die we van andere toeristen kregen, bloemetjes die ze onderweg geplukt heeft,…

    Brrrrr. Aangeslagen stappen we richting Hostal Maria’s Casa, waar we sowieso terug 2 nachten wouden blijven. We doen er ons verhaal en worden gelukkig direct geholpen. Pancho, een van de eigenaars, belt direct de politie. Hij vertelt ons dat er zo dadelijk iemand langs komt om een verslag te maken van de diefstal. We zijn niet de eersten die dit meemaken, legt hij nog uit.

    Het is bekend dat er veel bendes vanuit Santiago naar La Serena komen om te “werken”. Vooral in de zomer, wanneer er toeristen zijn. Ze stappen dan met 3 of 4 tegelijk op een bus, verspreiden zich, en bekijken waar ze een slag kunnen slaan. In de drukte van het afstappen grabbelen ze dan een zak mee en weg is je geld.

    We kunnen eventjes niet zo helder nadenken. Wat moeten we nog allemaal doen… Juist ja, de bankkaarten blokkeren. Ik had gelukkig de 2 kredietkaarten op zak, waarmee we altijd geld afhalen. Vé moet dus enkel de 2 kaarten blokkeren die in haar rugzak zaten. Dat kan gelukkig snel via de app van de bank.

    Dan zullen we voor Vé een nieuw paspoort moeten aanvragen. Waar kunnen we dat doen? Hopelijk moeten we niet terug naar Santiago… We ontdekken dat er een Belgisch consulaat in Antofagasta is. Die stad ligt wat meer in het Noorden en we moeten daar toch passeren als we naar San Pedro de Atacama reizen. Dat zou dus kunnen meevallen. We contacteren hen direct via mail.

    Wat later vertelt Pancho ons dat de politie toch niet naar hier komt en dat we zelf naar het kantoor moeten om aangifte te doen. Hij is zo vriendelijk om een taxi te regelen en met ons mee te gaan. Terwijl we wachten vertel ik aan Pancho dat ik mijn best zal doen om alles in het Spaans uit te leggen. Een meisje dat verderop in de wachtzaal zit, hoort mij bezig en zegt direct “I speak English, I can translate for you if you need help”. Er zijn toch veel goede mensen in Chili ook!

    We doen het hele verhaal nog eens aan de agent van dienst, met veel hulp van Pancho. De agent is zo vriendelijk om ons een kopie van het verslag mee te geven. Daarmee kunnen we dan een nieuw paspoort aanvragen.

    Op de weg terug lopen we wat rond in de stad. Wie weet komen we toch ergens de rugzak of het dagboek tegen. Gedumpt in een vuilbak of zo. Die dieven willen wellicht toch alleen maar het cash geld.

    We lopen nog een uur of 2 rond maar komen van een kale reis thuis. Verdorie toch. Hadden we nu voorzichtiger moeten zijn op de bus? Hadden we onze zak constant bij ons moeten houden? Maar dat hebben we in het verleden ook nooit gedaan en toen gebeurde er niets? Soit, het heeft geen zin om er nog veel over na te denken. We moeten het even loslaten en onze hersenen wat rust geven.

    Zo voelde de situatie voor Vé:

    Ik mis mijn reisdagboek, met teksten en tekeningen van familie en vrienden van voor we op reis vertrokken, met allerlei reisverhalen van juli 2018 tot nu. Onze avonturen en belevenissen, zotte Mongoolse tekeningen en mijn naam in het Japans geschreven door Hiroyuki, enkele gedroogde bloemetjes, nieuwe inzichten, wat ik geleerd heb over de landen en over mezelf. Herinneringen om te koesteren de meesten zitten in mijn hoofd, hopelijk nog voor lang. Maar het was mooi geweest om later af en toe nog eens te kunnen bladeren doorheen dit reisdagboek en te zeggen: Oh kijk, das was ik al helemaal vergeten, die middag op een grasplein in La Serena in Chili speelden ze caleidoscoop van de jeugd van tegenwoordig en hadden we een hilarisch miniparty'tje van twee.

    Geld zat er ook in, 4 verschillende valuta, dus wie mijn rugzak heeft kan even verder.. maar het is gek om te beseffen dat dat geld het laatste is wat ik terug zou willen. Ook al betekent dit dat we minder budget overhouden voor de reis, wat erg jammer is.
    Ik wil niet gewoon een nieuw boek, een nieuw latje, nieuwe poezenpantoffels, een nieuwe portemonnee uit Kirgizstan, nieuwe souvenirs uit Nieuw-Zeeland, een nieuwe rugzak,.. neen.. Ik wil míj́n boek, míj́n mooiste bewegend olifantenlatje van de hele wereld,.. ik wil gewoon mijn spullen terug!

    Hoewel ik weet dat ik geen controle heb kan ik precies niet geloven, accepteren dat mijn rugzak met inhoud weg is . Zo boos en verdrietig dat ik zin heb om zelf iets kapot te maken. Het voelt alsof iemand in mijn borstkas heeft zitten frutselen en er een stukje van mij heeft uitgetrokken. It sucks! Big time.

    Het is de derde dag na het voorval en ik voel me wat beter dan de voorbije dagen. La Serena ligt dicht bij de grote oceaan. Gisteren ben ik even gaan zwemmen. Ik amuseerde mij met de grote golven. Ik kon er wat van mijn kwaadheid en verdriet kwijt.

    Ik hecht me nogal sterk aan dingen, dieren, mensen die me nauw aan het hart liggen. Daarom vind ik momenten van afscheid nemen, ook al is het maar voor even, moeilijk. Laat staan voor altijd. Mijn hart was even in duizend stukjes, door het verlies van de voor mij emotioneel waardevolle spulletjes. Ik heb mijn verdriet toegelaten. Ook al had ik schrik dat dat eigenlijk belachelijk was want het zijn maar spullen. Maar of het nu belachelijk is of niet, ik voel het zo, en dat is ok :).
    Sorry dagboekje, rugzak, latje en alle andere vé-stuff, dat ik dit niet heb kunnen voorkomen. Kon ik de klok maar terugdraaien...

    Wat ik van dit voorval wil onthouden:

    ☆Ik mag van mijzelf dit emotioneel verdriet voor 'maar’ een dagboek, een latje,.. hebben. Ook al zouden anderen dit belachelijk kunnen vinden. En dat vind ik een keimooi kado van mijzelf aan mij. Dankjewel ook Maarten, Bollie, voor het begrip, voor de hulp, om me te laten lachen tijdens deze kak-momenten. Wij zijn ongedeerd en dat is het belangrijkste.

    ☆Naast kakmensen bestaan er ook mooie mensen. Mensen die ons van haar noch pluim kennen, die merken dat er iets aan de hand is en onmiddellijk hun hulp aanbieden.

    ☆Mijn hart staat en blijft open. Even heb ik gedacht: ok, om dit shit-gevoel te vermijden in de toekomst moet ik mij gewoon nooit meer aan iets hechten. Problem solved. Zo zou Homer Simpson denken :). Edoch, "om iets geven" is te mooi om op te geven. Véél te mooi.

    Zaterdag 9 februari staan we klaar om weer verder te gaan, gepakt en gezakt. De volgende bestemming is Charañal, van waaruit we het nationaal park Pan de Azúcar gaan bezoeken.
    Traveling light is fijn, hoewel ik in het vervolg toch liever zelf kies wat er verdwijnt.    Read more

    See translation
  • WereldbollieChiliTraveler
    1223

    La Serena en de Elqui vallei

    February 2, 2019 in Chile ⋅ ☀️ 19 °C

    Het landschap verandert stilaan van groen naar dor, droog en zanderig. De heuvels staan vol cactussen, voor de rest zijn er niet veel planten meer te bespeuren. We komen duidelijk dichter bij de woestijn in het Noorden. La Serena is de grootste stad in de omgeving. Een langgerekt strand en grote shoppingcentra zijn de meest populaire trekpleisters voor toeristen.

    Na mijn mindere hotelkeuze in Valpo is het nu Vé haar beurt. Ze vindt een hostelletje in een rustige wijk vlakbij het busstation. Dat blijkt al snel een goeie keuze. Maria, logischerwijs de eigenares van Maria’s Casa, verwelkomt ons met open armen. Ze biedt ons een kamer aan en schenkt ons direct een glas vers gemaakt meloensap in. Lekker verfrissend.

    We raken op het terras aan de praat met een koppel Duitse toeristen. Zij raden ons aan om naar de Elqui vallei te gaan. Daar wordt de nationale drank pisco geproduceerd en het ligt op slechts anderhalf uur rijden van hier. Bovendien is het een van de beste plaatsen ter wereld om naar de sterren te kijken aangezien er heel weinig lichtvervuiling is. Klinkt aanlokkelijk. Vé en ik kijken naar elkaar en beslissen om er binnenkort eens een kijkje te gaan nemen.

    De volgende dag ploffen we ons in de buurt van de oude vuurtoren op het strand. Het is serieus druk maar doordat het strand zo groot is, voelt het zo niet aan. We hebben genoeg ruimte rondom ons. De meeste toeristen lijken Chilenen, die hier genieten van hun grote vakantie. Niet veel bleke gringo’s zoals ons te spotten. Om de 5 minuten passeert er wel een strandverkoper die luid roepend zijn marchandise aanprijst. Parasollen, schepjes, emmers, popcorn, empanadas, aardbeien met chocolade, zelfs eieren,… alles is hier te krijgen.

    Dan is het tijd om de Elqui vallei te verkennen. We springen op de bus naar Pisco Elqui, het meest toeristische dorp. Op de weg er naartoe verandert het landschap opnieuw. Eerst zanderige bergen met veel cactussen en rotsen. Heel weinig planten. Dan komen we aan de vallei waar de Elqui rivier stroomt. De eerste struiken, bomen en wijngaarden verschijnen. Het klimaat is hier ideaal om Moscatel druiven te kweken, waarmee de pisco gemaakt wordt. Het uitzicht doet een beetje denken aan de champagnestreek in Frankrijk. Maar dan veel warmer en met hoge, droge bergen.

    We passeren enkele kleine, gezellig uitziende dorpjes met veel restaurantjes, muurschilderingen en kleine winkeltjes met artisanale producten. Hetzelfde verhaal in Pisco Elqui, onze eindbestemming. Op het centrale plein aan de kerk staan enkele kraampjes die juwelen en andere spullen verkopen. Er is ook iemand die een astro tour aanbiedt. Vé wil dolgraag een foto van ons met de sterren op de achtergrond. Onze camera is namelijk niet goed genoeg om dit vast te leggen. Dat probeerden we eerder al in Tenerife, Mongolië en Nieuw-Zeeland, enkele plekken waar we ook heel veel sterretjes zagen.

    Eerst doen we een tour langs 3 pisquerias waar uitleg wordt gegeven hoe de pisco gemaakt wordt. In pisqueria Los Nichos vervoegen we een grote groep andere toeristen die al begonnen zijn aan de rondleiding doorheen de caves. Natuurlijk in het Spaans. En de gidse spreekt supersnel waardoor we er bijna geen woord van verstaan. Gelukkig kennen we al iets van drank maken na bezoekjes aan meerdere champagne- en portohuizen dus snappen we wel ongeveer hoe het proces in elkaar zit.

    De tour duurt ongeveer 15 minuten en daarna mogen we proeven. Geen pisco sour maar de pure pisco. Eerst eentje van 40 graden en dan een van 45. Jawadde, staffe toebak. En niet echt lekker eigenlijk, zo puur.

    Bij Doña Josefa krijgen we ongeveer hetzelfde verhaal. Een korte tour van 10 minuten, dan 2 pisco’s proeven. Een laatste stop is Cavas del Valle. Hier maken ze geen pisco van de druiven, maar wijn. We mogen er 4 proeven, 2 witte en 2 rode. Best wel lekker, ook al zijn wij geen wijnkenners of liefhebbers.

    Wanneer de zon ondergaat snappen we direct waarom de Elqui vallei ideaal is om naar de sterren te kijken. Duizenden, of zelfs miljoenen sterren verlichten de hemel. Het lijkt wel alsof er hier 5 extra lagen sterren toegevoegd zijn aan wat we in België kunnen zien. De melkweg is ook heel duidelijk zichtbaar. Ideaal voor een nachtelijke fotoshoot. De fotograaf van Astrotour maakt 3 foto’s van ons met de sterrenhemel op de achtergrond. Morgen worden deze via email doorgestuurd. Benieuwd hoe het resultaat eruit zal zien!

    Enkele bewegende beelden van deze prachtige regio: https://photos.app.goo.gl/tpQqW2q5XDKtk6ix9    Read more

    See translation
  • WereldbollieChiliTraveler
    222

    Valpo

    January 31, 2019 in Chile ⋅ ⛅ 16 °C

    Tijdens de 2 uur durende rit naar Valparaiso (“Valpo” in de volksmond) zoeken we naar een hostel. Op maps.me markeer ik een straat vlak naast het kerkhof en toch dicht bij de wijk met de meeste restaurants. Daar moet het volgens mij wel rustig zijn.

    Als we aankomen, worden we net als in Santiago overvallen door de hitte. We proberen snel naar ons hostel te stappen maar geraken moeizaam door de drukte. De straten rondom het busstation zijn bezaaid met kleine kraampjes waar verkopers allerlei zaken aanbieden. Van fruit over schoenen tot auto-onderdelen.

    Uiteindelijk arriveren we aan ons hostel. De omgeving lijkt toch iets minder rustig dan gedacht. Het kerkhof is niet te bespeuren en in de drukke straat lopen we langs de ene bar na de andere met volgepakte terrassen en luide muziek. Soit, geen zin om nog verder te lopen in de hitte dus we besluiten hier te blijven. Helaas met korte nachten tot gevolg. Optredende bands in de buurt en schreeuwende zatlappen houden het uit tot vroeg in de ochtend.

    Ik waag mij al snel aan een nieuwe wandeling om de stad te verkennen. Langs de kust is er een vlak gedeelte waar onder meer de drukke haven te vinden is. Meer landinwaarts liggen een 40-tal heuvels met smalle, steile straten en kleurrijke huizen. Overal waar je kijkt zie je muurschilderingen. Zowel op kleine muurtjes als op de grootste appartementsblokken waarvan de gevels zijn omgetoverd tot kunstwerken.

    Onze eerste indruk van Valpo was niet zo positief. Heel druk en hectisch. Maar nu ik door de kleinere straten en de heuvels loop, herzie ik al snel mijn mening. De vele bars en restaurants met terrassen maken het gezellig en levendig. De graffiti en de smalle trappen die met mozaïeken bekleed zijn geven de stad een hippie uitstraling. Net als de vele jongeren die op de trappen rondhangen terwijl ze wiet paffen en bier drinken.

    Ik beklim Cerro Artilleria en heb van hieruit een mooi overzicht op de haven. Ooit de belangrijkste van Zuid-Amerika, tot het Panamakanaal werd aangelegd. Wel nog altijd de grootste in Chili, en dat is eraan te zien. Duizenden containers staan klaar om op schepen geladen te worden met gigantische kranen.

    ’s Avonds gaan we naar Viavia, een restaurant met Belgische uitbaters. Op het terras nippen we van een pisco sour terwijl we stoofvlees met frietjes bestellen als hoofdgerecht. Man man, dat smaakt! De frieten zijn natuurlijk niet zo lekker als thuis maar het vlees en de saus worden goedgekeurd. Daarna slenteren we nog wat door de gezellige straatjes vol straatmuzikanten en terrasjes.

    Ondertussen horen we van Charlotte en Dennis dat ze terug naar Zwitserland gevlogen zijn, waar ze woonden voor hun reis. Daar kan Dennis zich opnieuw laten onderzoeken en op het gemak herstellen. Dat lijkt ons een verstandige beslissing!

    De dag erop zoeken we uit hoe we naar San Pedro de Atacama zullen reizen. Met de bus is het de volle 24u vanuit Valpo, tenzij we de rit opsplitsen. We beslissen eerst enkele dagen naar La Serena te gaan, een kuststad op 6u rijden van hier. Daarna wil Vé graag het Pan de Azúcar nationaal park bezoeken. Dit ligt nog 7u verder naar het Noorden. Zo is onze tocht mooi in 3 gedeeld en moeten we niet te lang in een keer op de bus zitten.

    Nog een video van de afgelopen uitstapjes: https://photos.app.goo.gl/jNbXqtguGqvasALH7    Read more

    See translation
  • WereldbollieChiliTraveler

    Santiago de Chile

    January 26, 2019 in Chile ⋅ ☀️ 29 °C

    Na een busrit van 11 uur komen we aan in Santiago. We zijn al een paar keer lang onderweg geweest, maar het is altijd lekker comfortabel. De bussen zijn proper, er is genoeg beenruimte, het personeel is vriendelijk, je krijgt soms zelfs een snack onderweg,… En op deze rit hebben we een “cama” zitplaats. Dat wil zeggen dat je de leuning bijna volledig plat naar achter kan leggen waardoor je deftig kan slapen. Net voor onze neus staat ook een tv waar de ene film na de andere wordt afgespeeld, goed voor wat afleiding.

    Het centrale busstation van Santiago is gigantisch en het is er super druk. Voeg daarbij nog eens een temperatuur van 37 graden… genoeg redenen voor ons om hier snel te ontsnappen. We springen in een taxi die ons naar het Happy House Hostel brengt. Een statig oud gebouw met hoge plafonds en gezellige inrichting. Zowel het gebouw als de grote kamers met krakende vloer, doen mij denken aan mijn kot indertijd in Porto. Op het grote binnenplein ligt een zwembad, ideaal om wat af te koelen in deze hitte. Terwijl Vé zich daar installeert wandel ik naar Plaza das Armas voor een gratis stadswandeling.

    Vanuit onze straat steek ik via een metalen voetgangersbrug de ring rond Santiago over. De drukke 4-vaksbaan is een duidelijke grens tussen de kalmere buitenwijken en het superdrukke centrum. Ook al is het zondag, de straten lopen vol mensen en auto’s. Plaza das Armas is nog het drukst van al. Hordes toeristen die de bekendste gebouwen fotograferen, locals die op de bankjes rondhangen en een groep van een 50-tal gelovigen die bidden en zingen tijdens een outdoor misviering.

    Sebastian is de gids van dienst voor de Engelse tour. Een jonge kerel van een jaar of 30 die in Valparaiso woont en in de weekends naar de hoofdstad komt om wat bij te verdienen. De tours zijn zogezegd gratis, maar het is de bedoeling dat je op het einde toch een fooi geeft aan de gids.
    In totaal duurt de tour 3,5 uur. We trekken eerst door het centrum langs de opera, de centrale bank, het justitiepaleis, het beursgebouw,… Ondertussen geeft Sebastian duiding over de economische, sociale en politieke situatie. Interessant om wat te weten te komen over het leven hier.

    Santiago is blijkbaar een heel oude stad en bestaat al sinds 1541. Lang voordat Chili onafhankelijk werd van Spanje in 1810. Na een korte stop in een café gaan we verder door enkele parken, langs de universiteit en door de uitgangswijk. De laatste stop is het huis waar Pablo Neruda, de bekende poëet en diplomaat, ooit woonde.

    Daarna keer ik te voet terug huiswaarts. Ik neem een andere route om de stad nog wat verder te verkennen. Het valt me op dat er veel armen en daklozen zijn, daar werd tijdens de tour niets over gezegd. Mensen die in de parken slapen, of zelfs onder bruggen vlakbij de Mapocho rivier.

    De volgende dag gids ik Vé ook eens naar het huis van Pablo Neruda. Zij bezoekt er het museum, terwijl ik buiten een boek lees. Daarna beklimmen we de Santa Lucia en de San Cristobal heuvels van waar we een uitgebreid zicht op de stad en omgeving hebben.    Read more

    See translation
  • WereldbollieChiliTraveler
    21

    Termas Peumayen + parque Huerquehue

    January 22, 2019 in Chile ⋅ ☀️ 17 °C

    Vandaag verplaatsen we ons naar Termas Peumayen. 2 dagen relaxen na de trail, dat zal deugd doen. Na een paar uurtjes rust op de kamer verplaatsen we ons naar het buitenzwembad. Een beetje zonnen, wat zwemmen. En daarna is het tijd om te gaan eten. Restaurant “Fleur de sel” wordt gerund door een Baskische chef die kleine schilderijtjes op ons bord tovert. Zonder twijfel het lekkerste dat we in Chili al gegeten hebben!

    Na het eten trekken we ons zwemgerief aan en testen we de heetwaterbronnen uit. En we hebben geluk, we zijn er helemaal alleen. De bronnen liggen verscholen in een bosje, vlak aan een rivier. Heerlijk relaxed keren we terug naar onze kamer.

    Ondertussen horen we dat Dennis sinds gisteren in het ziekenhuis verblijft omdat zijn koorts weer erger geworden is. Dat klinkt niet goed.

    Na 2 dagen keren we terug naar Pucon waar we op goed geluk een hotelletje in de buurt van het busstation kiezen. We rusten er nog 2 dagen uit voor we naar de drukke hoofdstad Santiago trekken. De laatste dag trek ik naar het nationaal park Huerquehue terwijl Vé wat in haar boekje schrijft op de kamer. Ik doe er een mooie wandeling in de bossen langs verschillende meren.    Read more

    See translation
  • WereldbollieChiliTraveler
    2
    21231

    Op de flanken van de Villarrica vulkaan

    January 20, 2019 in Chile ⋅ ☀️ 15 °C

    Terwijl Bollie een zwart met oranje puntje op de berg wordt, plof ik me met de camera in de hand op mijn poep in de steentjes. Deze morgen, toen we vertrokken om een taxi naar het startpunt van de loop te vinden, was het mistig en een beetje aan het regenen. Gelukkig ligt Centro de Ski Pucon op 1460 meter, wat betekent: boven de wolken. Het is zalig zitten in het zonnetje met vulkaan Villarrica langs mijn rechterzijde en een immens wolkenveld langs links. Er piepen bergeilandjes bovenuit. Het duurt nog even voor ik de camera neerleg.

    Er ontstaat een smalle roze slang op de berg. De meeste lopers dragen het officiële knalroze truitje. Van hieruit gezien gaat dat precies vlot naar boven. Na 50 minuten komt de eerste loper alweer voorbij. De 9 zwaarste kilometers zitten erop. Zot! Ik zit blijkbaar op een ideaal plekje om te supporteren want ik zie alle lopers goed aankomen.

    Ik kan niet wachten tot Bollie passeert. Hij verrast me al na 1u30 met een bezoekje. Veel sneller dan de 2 à 3 uur die de organisatie voorspeld had voor de gemiddelde loper. Hij komt even bij me op de steen zitten en schud het verzamelde zand en steentjes uit zijn schoenen. Het is lastig maar hij voelt zich goed. Nog een kusje en poepekletsje en daar gaat hij alweer. Go Bollie!! Wanneer ik hem een volgende keer zie, zal het aan de finishlijn zijn.

    Stiekem ben ik blij dat ik niet meedoe met de loop. Ik denk dat het iets te zwaar zou zijn voor mij. Het is bewonderenswaardig hoe enthousiast en stralend en vol goesting de lopers (zeker Bollie) aan de start staan. Ik snap het niet echt, omdat ik daar altijd met een ei in mijn broek sta, mij afvragend wat ik hier doe. Wat mij heeft bezield om dit te doen. Na de start loopt het gelukkig wel altijd los.

    Bij alle trailruns waarop ik aanwezig was heb ik die lachende gezichten gezien. Dat zorgt mee voor de speciale trailsfeer. Veiligheid, fun, mekaar helpen, persoonlijke groei en een zijn met de natuur staan op de eerste plaats. Het is een familiaal gebeuren. Iedereen is welkom, van jong tot oud, met vacht of zonder vacht,… en dit op of naast het loopterrein. Ik kijk enorm op naar de fysieke en mentale kracht van trailrunners.

    Zo’n trailrun vind ik een supergoeie leerschool voor zelfkennis, zelfredzaamheid, zelfzorg en zelfvertrouwen. Tijdens het lopen oefen je “het dicht bij jezelf blijven”. Je bent niet alleen. Maar enkel jij kan het doen. Er is niemand die je over de meet gaat dragen. Wat er gebeurt is volledig jouw verantwoordelijkheid. Jij hebt de controle. In het begin had ik zo weinig vertrouwen in mezelf dat ik niet alleen een trail durfde lopen. Als ik er eentje liep, liep Bollie altijd mee met mij.

    Ik ben lang heel hard voor mezelf geweest. Helemaal niet lief en zorgzaam. En op die moment vertrouwde ik mezelf nog niet genoeg om te geloven dat ik dat nu wel zou zijn. Dat heeft wat tijd nodig gehad. Stap voor stap toonde ik aan mezelf dat ik voor mezelf wil en kan zorgen. Zodat ik op een goede dag mijn eerste trail alleen liep. Och wat een bang hartje toen, maar heel fier en blij met mezelf wanneer ik met een smile de finish bereikte.

    Terug naar Pucón. Het zonnetje prikt een beetje in mijn ogen. Ik frul nog wat in mijn boekje terwijl ik af en toe opkijk naar de aankomende lopers. De snelsten sprinten over de eindstreep. Wat een tijden. Ik applaudisseer extra luid als de eerste dame toekomt. Girlpower! Ik kijk reikhalsend uit naar Bollie. Wat duurt het wachten lang als je naar iets uitkijkt. Even een wandelingetje maken en nog wat foto’s nemen.

    Daar sta ik dan weer op mijn supporterspost. Is dat Bollie? Oh… nee… die misschien?... Ah nee toch niet. Is dat em?... Dat zou wel kunnen… Ik zie het nog niet goed. Is dat wat oranje? Ja! En een ruitjesbroek? Ja! Bollie is daar! Woepwoep, he made it! Een high five en dan loopt hij over de meet. Well done mister Bollie!! Hij eet wat kaasblokjes en grabbelt er wat mee voor mij. Daarna nog een donut gevuld met crème en een worstenbroodje.

    Dan zijn we klaar om een lift terug naar Pucón centrum te nemen. We hebben sjans. Een jonge Chileense gast ziet het zitten om ons mee te nemen. Hij heeft ook de 25km gelopen en herkende Bollie aan zijn geruite broek. We komen veilig aan in Pucón. Daar wast Bollie zijn 5 stoflagen weg onder de douche en dan is hij weer “het manneke”.

    Klaar voor nog een laatste reünie met Charlotte. Dennis is er helaas niet bij want zijn koorts is weer terug. Charlotte vertelt ons dat ze morgen naar Temuco vertrekken omdat daar een tropisch instituut is waar ze Dennis verder willen laten onderzoeken. Dat klinkt niet goed, misschien is het dan toch malaria.

    Er wordt toch geklonken met prosecco op de prestatie van Bollie, alsook op het snel opklaren van Dennis zijn gezondheidstoestand. Het is een gezellige avond die afgesloten wordt met heerlijke tiramisu.

    Vanuit het oogpunt van een niet nader genoemde loper, zag het er zo uit: https://photos.app.goo.gl/F4FVAnJofD3aN9E2A    Read more

    See translation
  • WereldbollieChiliTraveler
    4
    12

    Puerto Varas en Pucón

    January 16, 2019 in Chile ⋅ ⛅ 15 °C

    In Puerto Varas kiezen we Hostal Rincon Aleman als uitvalsbasis. De grootouders van de eigenaar waren Duitsers, vandaar de naam. In de hele stad zijn er trouwens veel Duitse invloeden te zien. Van Duits bier tot kuchen (een soort cake) en de typische huizenstijl. Rond 1848 vluchtten velen voor de revoluties in Duitsland en trokken ze naar Chili. Sindsdien zijn de invloeden van beide culturen op elkaar duidelijk te zien in verschillende regio’s in Chili.

    Terwijl we door de stad wandelen ontdekken we toevallig een Belgische chocoladewinkel. Daar moeten we natuurlijk eens binnen! We kopen er lekkere pralines en ook speculoos die in de chocolade gedopt is. Lang geleden dat we dat gegeten hebben, heerlijk! Daarna zetten we ons even op het strand. Geen echt zandstrand zoals bij ons, eerder grof zand met kiezelstenen. Wel een heel mooi uitzicht: in de verte zien we vulkaan Osorno en vulkaan Llanquihue door de wolken priemen.

    Het is hier ook lekker warm, zo’n 22 graden. Voor de eerste keer sinds lang kunnen we de hele dag in t-shirt en korte broek rondlopen en normaal gezien zal het alleen maar warmer worden als we verder naar het Noorden gaan.

    Het wordt tijd om naar Pucón te trekken waar ik overmorgen deelneem aan een trailrun van 25km. Wanneer we uit de bus stappen worden we overvallen door de hitte. 33 graden, dat kan al tellen. Na een wandeling van 15 minuten komen we volledig bezweet toe aan ons hostel, Aldea de Pucon. We droppen ons gerief en wandelen naar het toeristisch centrum om te vragen hoe we naar het Centro de Ski kunnen geraken. Daar start de trailrun maar er is geen openbaar vervoer ernaartoe. Een taxi of liften blijken de enige opties te zijn.

    De stad oogt heel relaxed maar is ook super toeristisch. Je kan hier de Villarica vulkaan beklimmen, raften, termas bezoeken, aan het strand liggen,… De hoofdstraat bestaat dan ook hoofdzakelijk uit toeristische bureau’s, afgewisseld met vele restaurants en bars.

    We zetten ons op een terrasje en spreken af met Charlotte en Dennis, het Engels-Duitse koppel waarmee we in Mongolië rondreisden. Zij zijn ook in Chili terecht gekomen na tussenstops in Japan, Hong Kong, Borneo en Costa Rica. Een heel andere route dan ons, dus we kunnen veel reisverhalen uitwisselen.
    Zij willen de resterende maand van hun reis doorbrengen in Patagonië, maar willen eerst wat uitrusten in Pucón. Dennis heeft namelijk al 2 weken lang koorts. Daarom zijn ze hier naar het ziekenhuis geweest om bloed te prikken en te kijken wat er scheelt. Een vriendin van hen dacht dat het misschien malaria zou kunnen zijn aangezien ze in de tropen geweest zijn. Dat zou natuurlijk slecht nieuws zijn. Maar Dennis, die zelf dokter is, zegt dat zijn symptomen toch wat verschillen en denkt dat het iets anders is.

    De dag erop wandelen we naar het Gran Hotel de Pucón. Daar mag ik mijn starterspakket voor de trail afhalen. Naast mijn startnummer krijg ik een “goody bag” met een fluoroze t-shirt met lange mouwen en een ontharingspakket. Vreemde cadeaus, de trail is dit jaar precies vooral op vrouwen gericht. Daarna geeft de organisator nog wat uitleg over het parcours en de bevoorradingsposten zodat we goed weten waar we aan beginnen morgen.

    ’s Avonds spreken we terug met Charlotte en Dennis af. We gaan samen eten in Ecole, een vegetarisch restaurant waar het eten top is. Dennis beweert dat het vandaag wat beter gaat met zijn koorts. Hopelijk gaat het de goeie richting uit.    Read more

    See translation
  • WereldbollieChiliTraveler
    11

    het eiland Chiloé

    January 10, 2019 in Chile ⋅ ☀️ 15 °C

    Het kleine dorpje Chaitén is onze volgende stop. Het is er lekker warm en we hebben een mooi zicht op 2 vulkanen. De eerste is de Chaitén, die in 2008 uitbarstte en een deel van het dorp verwoestte. De tweede is de indrukwekkende Corcovado. Een spitse witte kegel die je op een zonnige dag vanop honderden kilometers afstand kan zien.

    2 dagen later nemen we de ferry naar Chiloé, een groot eiland voor de kust van Chili. De tocht naar de meest zuidelijke stad, Quellon, duurt 4 uur. In het begin van de tocht regent het stevig maar hoe verder we komen, hoe beter het weer wordt. Als we aankomen zien we zelfs de imposante Corcovado in de verte boven de wolken zweven.

    In Quellon valt niks te beleven dus nemen we direct de bus naar de grootste stad Castro. Daar vinden we al snel een cabaña (= kleine bungalow) als slaapplaats en daarna verkennen we de omgeving. Castro is een typische havenstad. Een pak vissersboten dobberen op het water op zoek naar vis en schaaldieren. Op de markt staan enkele kraampjes die de verse vangst direct verkopen of verwerken tot ceviche van zalm en andere lekkernijen.

    We gaan een klein restaurant binnen en vullen onze maag met een xxl-portie heerlijk verse ceviche en gegratineerd krabvlees. Het gebouw hangt een paar meter over het water, rustend op houten palen. Zo’n constructie noemen ze hier een palafito. Heel wat huizen en restaurants langsheen de kust van Chiloé zijn op deze manier gebouwd. Daarna kruipen we knus rond het gezellige haardvuur in onze cabanã.

    Vlakbij bevindt zich een indoor markt waar we de volgende dag een kijkje gaan nemen. Vé wil pebre maken, de frisse groentensalade die we op Kerstavond bij Kathy en Juan leerden kennen. We vinden al snel alle ingrediënten op de markt en kopen ook nog wat lokale kaas en ceviche. Terwijl ik een stukje ga lopen, bereidt Vé een heerlijke maaltijd waar we ’s avonds samen van genieten.

    Na een korte stop in Ancud, de meest noordelijke stad van Chiloé, keren we terug naar het vasteland. Puerto Montt is de grootste stad in de buurt. Een groot, industrieel centrum dat ons niet veel te bieden heeft. Op aanraden van enkele andere toeristen gaan we direct naar Puerto Varas. Deze kleine stad zou veel gezelliger zijn en ligt slechts 20 kilometer verder.    Read more

    See translation
  • WereldbollieChiliTraveler
    3

    Raften in Futaleufú

    January 9, 2019 in Chile ⋅ ⛅ 4 °C

    In Futaleufu boeken we een raftingtour van 3 uur op de wilde Futa rivier. Die bestaat uit rapids (stroomversnellingen) van klasse III, IV en V (de zwaarste). We krijgen een filmpje te zien en het lijkt best heftig! We krijgen te horen dat er slechts 1 keer per week iemand uit de boot valt en 1 keer per maand een boot overkop gaat. Maar dat zijn natuurlijk slechts statistieken…

    Om 11u verzamelen we aan het kantoor van Expediciones Chile. Een Zwitsers koppel vergezelt ons en gids Harley geeft ons wetsuits en helmen. Na een autorit van een uur kleden we ons om en springen we in de boot. Eerst krijgen we een uitgebreide opleiding. Waar moet je zitten, hoe moet je peddelen, wat doe je als je uit de boot valt, wat doe je als de volledige boot kapseist,…

    En natuurlijk moeten we dat inoefenen. Op een rustig stuk van de rivier moeten we elk om beurt in het ijskoude water springen, terug naar de boot zwemmen en met behulp van een teamlid er terug in klimmen. Daarna draait Harley de boot volledig om zodat iedereen opnieuw mag zwemmen. Best wel een eng gevoel eigenlijk, ook al hebben we zwemvesten aan en weten we dat er niks kan gebeuren. Hopelijk gebeurt dit straks niet als we in het wilde water zitten.

    Harley zit achterin de boot bij ons en geeft ons continu instructies. Rond ons varen 2 kajakkers en een hulpraft die ons bijstaan als er iets gebeurt. Op die manier voelen we ons veilig. De eerste rapid is toch verschieten, dit water heeft enorm veel kracht. De adrenaline giert door ons lijf en we schreeuwen het uit als we door de kolkende massa geraakt zijn.

    Door het vele peddelen krijgen we al snel weer warm. Dan komt de zon ook door de wolken, zalig. Wat een verschil met gisteren, toen het de hele dag regende. De hele tocht hebben we mooi uitzicht op de omliggende bergen die bedekt zijn met sneeuw. Blijkbaar is het heel uitzonderlijk dat er in deze tijd van het jaar nog sneeuw gevallen is.

    Na een halfuur komt de lastigste rapid. We kruipen even uit de boot op de rotsen om te kijken hoe de kajakkers en de hulpboot het doen. Op die manier kan Harley best inschatten welke lijn wij moeten volgen. We peddelen alsof ons leven er vanaf hangt en komen er zonder kleerscheuren door.

    Een uur later nemen we een korte pauze om te lunchen en daarna gaan we nog anderhalf uur door. Moe maar voldaan helpen we de boten uit het water en trekken we onze droge kleren aan. Een plezant en spannend avontuur, en toch zouden we het niet direct nog eens doen. We hebben precies allebei liever zelf de controle, zoals bij zwemmen of lopen.

    Nog wat bewegende beelden erbij: https://photos.app.goo.gl/pkFcbvCWSqVqBRWo9    Read more

  • WereldbollieChiliTraveler

    Busje komt zo

    January 7, 2019 in Chile ⋅ 🌧 7 °C

    In Puyuhuapi vinden we snel een slaapplaats bij Don Claudio. Het haardvuur brandt uitnodigend in de living en de eigenaars zijn super vriendelijk.

    De volgende dag, op weg naar de supermarkt, komen we de 2 toeristen vanop de bus van gisteren tegen en doen we een praatje. De Fransman Hoëlig en de Nederlandse Vanja proberen verder te liften naar een grotere stad aangezien ze zonder cash zitten en hier geen bankautomaat is. Wij hebben geld genoeg dus we helpen hen uit de nood zodat ze wat uitstapjes kunnen doen.

    Daarna wandelen we 7km naar de heetwaterbronnen van Ventisquero om wat te relaxen. Een straathond die Vé in het dorp wat eten gaf, is de gehele weg onze compagnon. De termas bestaan uit 4 zwembaden met verschillende temperaturen en tussendoor kunnen we in het aanpalende meer duiken om af te koelen. Wat later komen Vanja en Hoëlig ons ook vergezellen.

    Onze volgende stop is Futaleufú, een van de beste plaatsen ter wereld om te raften. De bus uit Puyuhuapi vertrekt om 6u en dropt ons 2 uur later langs de kant van de weg in Santa Lucia. Van daaruit moeten we verder naar Futaleufú zien te raken. Terwijl we het busstation zoeken verschieten we ervan wat voor een puinhoop dit kleine dorpje is. Vele huizen zijn half ingestort, er ligt gigantisch veel puin langs de kant van de baan,… en het busstation lijkt zelfs niet meer te bestaan. Op verschillende plaatsen staan herdenkingstekens met een datum in december 2017 erop. We vragen ons af wat hier gebeurd is.

    Terwijl we ontbijten in een klein restaurant, vragen we de eigenaar uit. Blijkbaar is hier 2 jaar geleden een modderstroom ontstaan die de helft van het dorp heeft weggevaagd. 20 mensen zijn daarbij om het leven gekomen. Een vreselijk verhaal. Vandaar dat al dat puin hier nog ligt en dat alles volop in heropbouw is.

    De man vertelt ons dat er om 13u een bus naar Futaleufú is. Nu is het nog maar 9u dus we besluiten ondertussen wat te liften. Geen geluk, na anderhalf uur in de regen krijgen we het koud en keren we terug naar het restaurant. De bus arriveert een half uur te laat en blijkt volledig vol te zitten. Pech voor ons dus.

    Er komt nog een bus om 18u, hopelijk is er daar nog plaats. Tussendoor nog wat liften, maar weer zonder succes. Gelukkig krijgen we gezelschap van enkele lieve straathonden tijdens het wachten. Op weg naar hier moeten de bussen blijkbaar een stuk van de zee over op een veerboot. Door het slechte weer wordt de veerboot een tijd aan wal gehouden en uiteindelijk komt de bus maar om 21u toe in Santa Lucia. En er is zowaar nog plaats. Oef, wat zijn wij blij dat we hier eindelijk weg kunnen! Twaalf uur lang geprobeerd, genoeg voor vandaag.    Read more

  • WereldbollieChiliTraveler
    23

    Cerro Castillo

    January 5, 2019 in Chile ⋅ 🌬 15 °C

    ’s Middags ga ik een halfuurtje lopen. Het is lastig met de felle zon en een stevige tegenwind maar wel een goeie training voor binnenkort. Vé heeft namelijk ontdekt dat er op 20 januari een trailrun plaats vindt in Pucón en daar wil ik graag aan deelnemen.

    De dag erop nemen we afscheid van Kathy en Juan. Kathy vergezelt ons nog op de ferry want zij gaat voor een dag naar Coyhaique. Na 2 uur varen komen we aan in het kleine Puerto Ibanez. Daar staan er direct enkele minibussen te wachten die ons naar het kruispunt met de Carretera Austral brengen. Kathy rijdt met de bus verder naar Coyhaique, wij moeten naar de andere kant richting Villa Cerro Castillo.

    Het is lekker warm dus we genieten van de zon terwijl we een lift proberen vinden. Tien minuten later is het al van dat. 2 elektriciens die in Villa Cerro Castillo gaan werken, nemen ons mee. De werkplek waar ze naartoe gaan blijkt een restaurant te zijn. Ideaal, we genieten er van een aperitiefje op het terras en vullen dan onze maag met het menu van de dag.

    Daarna installeren we ons in een hostel en slaan we wat voorraad in van de supermarkt. Vanuit het hostel (en eigenlijk vanuit het hele dorp) hebben we een mooi uitzicht op de Cerro Castillo, de besneeuwde berg met grillige pieken die hier het landschap domineert. Morgen wil ik naar een meer wandelen dat aan de voet van de berg ligt. Dat belooft een pittige klim te worden met 1100 hoogtemeters op 7km afstand. Vé heeft geen zin om mee te gaan waardoor ik beslis om heel vroeg te vertrekken zodat we om 12u30 de bus kunnen halen naar onze volgende bestemming.

    Ik passeer onderweg 5 andere toeristen die duidelijk dezelfde route gaan afleggen. Het eerste halfuur gaat het direct steil omhoog door een bos. Daarna wordt de weg iets vlakker en is er minder beschutting van bomen, enkel nog struiken. Ondertussen krijg ik een mooi uitzicht op de vallei achter mij. Villa Cerro Castillo is nog maar een kleine vlek in de verte. De laatste 2km zijn de steilste en de lastigste. Op een smal grindpaadje met losliggende stenen puf en blaas ik tot ik het eindpunt bereik.

    Een groot blauw meer ligt aan de voet van de besneeuwde Cerro Castillo met zijn smalle stekelige pieken. Ik ben helemaal alleen dus kan ik in volle stilte genieten van het uitzicht. Na een halfuur rust keer ik terug naar beneden. Ik passeer de eerste 3 toeristen die ik in het dorp voorbij gewandeld was. Ook zij puffen en blazen en vragen me of ze er bijna zijn.

    Wat verder begin ik lichtjes te lopen naar beneden en passeer ik de volgende 2 wandelaars die ik in het dorp gezien had. Ongeveer 500 meter verder besef ik plots dat mijn gsm niet meer in mijn zak zit. Godver! Die is er tijdens het lopen wellicht uitgevallen, hoe ga ik die in godsnaam terug vinden…

    Ik stap traag terug naar boven terwijl ik in alle richtingen rond me kijk. Enkele minuten later roept een van de toeristen naar mij dat hij een telefoon gevonden heeft. Oef! Het is nog zo’n 10 minuten omhoog wandelen tot bij de man maar dat heb ik er met plezier voor over. Ik steek de gsm direct veilig weg in mijn rugzak en daal opnieuw al lopend af.

    Tegen 11u ben ik al terug aan ons hostel. We nemen afscheid van de eigenares en proberen de bus van 11u30 naar Coyhaique te halen. Samen met 4 andere toeristen wachten we meer dan een uur, zonder succes. Gelukkig is er nog een bus om 12u30 en die komt wel opdagen. In Coyhaique hebben we geluk. Een halfuur later vertrekt er al een andere bus naar Puyuhuapi, de stad waar we enkele dagen willen blijven. Samen met 2 van de andere toeristen van de vorige bus kunnen we de laatste 4 zitjes bemachtigen.

    Tijdens de rit raak ik aan de praat met mijn buurman. Ignacio is een ingenieur die in een zalmbedrijf in Puerto Montt werkt. Chili is de 2e grootste producent van zalm ter wereld dus is dit big business hier. We babbelen over onze jobs, fruitexport en de verschillen tussen Europeanen en Chilenen. Een goeie oefening om mijn Spaans wat te verbeteren en zo passeren de resterende 3 uur naar Puyuhuapi ook snel.    Read more

  • WereldbollieChiliTraveler
    2
    132

    Cochrane en de marmergrotten

    December 31, 2018 in Chile ⋅ ⛅ 15 °C

    Eindejaar vieren we in het kleine en stille dorpje Cochrane. Op het gemak met ons tweetjes op onze kamer met wat chips en crackers. Beneden bij de familie van onze hostel speelt er wat muziek en horen we wat kinderen roepen. Voor de rest lijkt alles vrij rustig. Geen vuurwerk buiten, geen uitbundige feestmuziek,… Oudejaar is hier vooral een familieaangelegenheid waarbij in intieme kring gegeten en gedronken wordt.

    Het einde van 2018, dat wil zeggen dat we al in de helft van onze reis zitten! De tijd vliegt echt voorbij, gelukkig hebben we nog wel even te gaan. Op naar 2019, dat het een even mooi jaar mag worden als 2018!

    Op nieuwjaarsdag nemen we de bus naar Puerto Rio Tranquilo. Het hele dorp slaapt nog, behalve wat zatlappen die naar huis strompelen en een gaucho die met zijn paard op wandel is. Ik vond het al straf dat er een bus rijdt op 1 januari en we zijn dan ook de enige passagiers.

    Rio Tranquilo is een heel klein dorp van slechts 3 straten groot maar zeer populair bij toeristen omwille van de nabijgelegen Capillas de Marmol. We boeken een boottocht voor de volgende dag om deze prachtige marmergrotten bezoeken.

    Om 8u staan we klaar om te vertrekken. Het is hier redelijk koud dus we hebben vele lagen kleren aangetrokken. Een Spaans-Chileens koppel vervoegt ons samen met een gezin met 3 kleine kinderen. De grappige gids Pablo en zijn stuurman voeren ons op 15 minuten tot aan de eerste marmerformaties. Ons bootje is klein genoeg om de grotten een stuk binnen te varen en te verkennen.

    De kleuren en vormen zijn werkelijk prachtig. Op de hoofdzakelijk grijze, overhangende rotsen zorgen fijne witte en gele strepen voor sierlijke zebrapatronen. Het contrast met het turquoise meer maakt het nog mooier. Doordat het vroeg op de ochtend is, zit de zon laag genoeg om het geheel op te lichten. Ook het oppervlak van de rotsen is opmerkelijk. Het marmer is niet vlak maar lijkt meer op een golfbal. Het bevat allemaal hele kleine putjes die ontstaan zijn door de inslag van het water.

    We varen langs enkele andere formaties die “de marmerkathedraal” en “de marmerkapellen” genoemd worden en keren na anderhalf uur terug naar Rio Tranquilo. Daarna luieren we een paar uur in de zon op het centrale plein om vervolgens met de bus terug te keren naar Chile Chico. Het is leuk om eigenaars Kathy en Juan terug te zien en we nestelen ons terug in dezelfde kamer.    Read more

    See translation
  • WereldbollieChiliTraveler
    1
    222

    Parque Patagonia deel 2

    December 27, 2018 in Chile ⋅ ⛅ 12 °C

    De volgende dag staan we pas laat op maar dat wil niet zeggen dat we daarom lang geslapen hebben. Vooral Vé had het lastig. Kou in haar slaapzak en blijkbaar een lek in haar matje want dat is zo plat als een vijg ’s morgens. Na een snel ontbijt in de refugio maken we een dagrugzak klaar om naar een gletsjer op 5km van hier te stappen. Vanavond slapen we dan terug op dezelfde plaats.

    De route is gelijkaardig aan gisteren. We stappen weer op grote losse stenen en moeten al snel onze schoenen wisselen voor slippers om de rivier over te steken. Vandaag zijn er echter geen paaltjes te bespeuren die ons de weg wijzen. Gelukkig is het vrij duidelijk: we zien de gletsjer al liggen vanaf de refuge. We zijn omgeven door hoge bergen zoals La Gloria maar toch is er veel wind en is het vrij koud. Zeker tijdens de 20-tal rivieroversteken die nog volgen. Onze voeten bevriezen bijna!

    Na 3 uur stappen bereiken we eindelijk de gletsjer en een troebel grauw groen meer aan de voet ervan. Ik ben eerlijk gezegd niet echt onder de indruk. Misschien komt het doordat we al grotere en mooiere gletsjers gezien hebben. En wellicht ook door het koude weer. En doordat het duidelijk verder was dan 5km zoals de kaart van de parkwachter aan gaf. Soit, we mogen niet klagen natuurlijk want we zitten weer in een prachtig stuk afgelegen natuur.

    De nacht erop slapen we beter. We hebben gewisseld van slaapzak waardoor Vé geen kou heeft gehad. We breken onze tent af, ontbijten en vertrekken rond de middag voor een wandeling van 16km. De eerste 2 uren gaan we bijna niet vooruit, we doen amper 3 kilometer. Niet omdat we traag stappen maar omdat we weer enkele rivieren moeten oversteken en bossen doorkruisen. En ook omdat de weg niet echt duidelijk aangeduid is.

    Daarna betreden we een groot bos waar de weg begint te klimmen. Een kilometer verder kruisen we een koppel dat even zit te rusten. We raken aan de praat en Richard en Francesca blijken inwoners van Cochrane te zijn, de stad waar we na deze tocht naartoe gaan. Ze leggen ons uit hoe het vervolg van onze route eruit ziet en raden ons een hotel in Cochrane aan, uitgebaat door de moeder van Richard. Aan het eindpunt van onze tocht staat zijn auto en hij stelt voor dat we die gebruiken om naar Cochrane te rijden, omdat het vaak moeilijk is om een lift te vinden. Super sympathiek en leuk om te weten dat we een backup plan hebben.

    Het volgende uur gaat het op en af in het bos tot we uiteindelijk weer in het dal van een vallei terecht komen. Vanaf hier wandelen we 7 km vlak langs een rivier waardoor we stevig tempo kunnen maken. 500 meter voor ons eindpunt moeten we een laatste keer onze slippers aantrekken om de rivier over te steken en dan bereiken we iets wat ooit een refuge moet geweest zijn. De constructie is helemaal in elkaar gevallen en ligt als een hoop brandhout op de grond. We zetten onze tent wat verder tussen de bosjes want er is serieus wat wind. Vervolgens ons bedje in want het was best een vermoeiende dag vandaag.

    De laatste dag hebben we nog 16km te gaan. We lopen de hele tijd op de flanken van de vallei waar de Aviles rivier door stroomt. De eerste helft van onze tocht hebben we een prachtig uitzicht op de hoge bergen rondom ons. Na 8km komen we aan een houten hangbrug die ongeveer 50 meter boven de rivier een indrukwekkende kloof overspant. Voorzichtig wiebelen en schudden we naar overkant.

    Daar slaat het weer om en begint het stevig te regenen. In de verte staan wat guanaco’s te grazen en we kruisen ook een tiental mensen die een dagwandeling tot aan de hangbrug maken. Na een uur is het weer droog en de laatste 5km is het enkel nog afdalen. Alweer een heel mooi panorama rond ons met de rivier in de diepte en de groene vlaktes aan de bovenkant van de vallei. Rond 15u30 bereiken we het eindpunt Casa de Piedras. Een groot stenen huis met enkele kookruimtes en ook de verblijfplaats van de parkwachters.

    Er is geen openbaar vervoer dus van hieruit wordt het liften naar Cochrane. We spreken enkele mensen op de parking aan maar de meesten overnachten hier in hun tent. Dan maar beginnen wandelen langs de baan en daar worden we al snel opgepikt door een Chileen en een Duitser. Ze gaan niet tot in Cochrane maar slapen in de lodge in Valle Chacabuco op 45 minuten rijden van hier. We voeren een leuk gesprek onderweg en krijgen veel tips mee over plaatsen in Chili die de moeite waard zijn om te bezoeken.

    Aan de lodge nemen we afscheid en proberen we een tweede lift te vinden terwijl we verder stappen naar een camping op 3km van hier. Tegen dat we daar aankomen is het al 20u en er passeren bijna geen auto’s meer dus we besluiten nog een extra nacht in onze tent te slapen. We staan hier helemaal alleen op een mooi plekje in de natuur, dus we kunnen ermee leven.

    De volgende dag is het nog 9km stappen naar de hoofdbaan, de Carretera Austral. Daar rijden er normaal meer auto’s en moet het gemakkelijker zijn om een lift te vinden. Al hopen we natuurlijk dat we die al vroeger krijgen. Na 2 uur wandelen, op 1km van de kruising met de Carretera, is het eindelijk prijs. Jaime, een militair die in Cochrane woont, neemt ons tot daar mee.

    Nog een video van onze wandeling om af te sluiten: https://photos.app.goo.gl/rLsPtPQtLrXWd22U9    Read more

    See translation
  • WereldbollieChiliTraveler
    11

    Parque Patagonia deel 1

    December 26, 2018 in Chile ⋅ ☀️ 13 °C

    We nemen tijdelijk afscheid van Kathy en Juan. We laten een deel van onze bagage hier dus na de trektocht komen we sowieso terug. De sympathieke Ignacio voert ons naar de ingang van het park. Onderweg passeren we Valle Lunar, een mooie gekleurde bergketen die bekend is bij rotsklimmers en wandelaars. Wat verder rijden we langs enkele huisjes van gaucho’s die er het hele jaar door op de afgelegen weides wonen om voor hun paarden te zorgen.

    Dan worden we gedropt bij de guardaparques (= parkwachters). We betalen er de ingang van het park en een eenmalige kost om te overnachten. De parkwachter vraagt ons ook om onze route te tekenen op een kaart, om zeker te zijn dat we weten wat we doen. Als we vertellen dat we een zij-uitstapje willen doen naar een gletsjer (op aanraden van Juan), raadt hij ons aan om de tocht in 4 dagen te splitsen. Goed voor ons, we hebben genoeg eten mee dus tijd om eraan te beginnen!

    Klein minpuntje: ik ben onze insectenspray vergeten. Het wemelt werkelijk van de muggen en vliegen, de hele dag lang. Vanaf dat je stilstaat, zitten er direct 2 of 3 op je lichaam. En dat ze steken, dat hebben we geweten. Los daarvan is het begin van de tocht een voltreffer. Na 200m komen we aan Lago Jeinimeni, een prachtig blauw-groen meer met zeer helder water. Omgeven door een grijs kiezelstrand, groene bossen en ferme kleurrijke bergen. Ook de zon is van de partij, wat moet een mens nog meer hebben…

    Op een Italiaans koppel na zijn we volledig alleen dus we kunnen in alle rust verkennen en wandelen. Een groot contrast met het superdrukke Torres del Paine waar we eerder waren. De eerste 5km voeren ons rond het meer en naar een mooi uitkijkpunt enkele tientallen meters hoger. Daar nemen we heel wat foto’s en nadat we weer afdalen nestelen we ons op het strand voor ons middagmaal.

    Twee kilometer verder volgt er een rivieroversteek, de eerste van vele. We wisselen onze stapschoenen voor slippers en waden door het kniediepe, ijskoude water. De uren erop volgen er nog een 20-tal oversteken. Twee keer zitten we zelfs bijna tot aan ons middel in het water. Wij vinden het leutig maar ik kan me voorstellen dat je deze wandeling bijvoorbeeld niet met kleine kinderen moet proberen.

    Tussen de oversteken door wandelen we op losse stenen. Soms kiezels, op andere plaatsen zijn het grote kasseien. Niet eenvoudig op onze slippers waardoor we niet te snel vooruit kunnen gaan. Ook staan de paaltjes die de route markeren hier ver uit elkaar wat het moeilijk maakt om de volgende te zien. De kleuren van de stenen zijn wel fantastisch. Paars, rood, groen, oranje,… na enkele minuten zoeken hebben we al een collectie met alle kleuren van de regenboog. Ook in de omliggende bergen zie je de verschillende tinten terugkomen.

    Na een pittige klim in een bos zien we het geweldig mooie Lago Verde liggen. Alhoewel de naam een groen meer doet vermoeden, is het water turquoise. De besneeuwde bergen errond, de blauwe lucht erboven,… letterlijk schitterend om te zien.

    De afdaling is even steil als de voorgaande klim. Onze knieën worden op de proef gesteld. Op het einde moeten we wat klauteren over losliggende stenen en dan bereiken we eindelijk de oevers van het meer. Vé twijfelt niet, trekt haar bikini aan en springt het water in. Brrrr, ik weet niet hoe ze het doet maar voor mij is het hier te koud om te zwemmen.

    Daarna volgen nog een tweetal rivieroversteken en een lastige laatste kilometer door een dicht begroeid bos met veel scharten op onze benen tot gevolg. Na 7 uur stappen bereiken we Refugio Valle Hermoso. Aan deze houten hut kunnen we onze tent opzetten. Tot onze verbazing treffen we er een groep van 20 Amerikanen aan. De hele dag maar 2 mensen gezien, en nu plots zo een bende… We laten het niet aan ons hart komen en tijdens het koken krijgen we van hen zelfs een aperitiefje. Een overschot linzen met chorizo die ze anders de volgende dag moeten meenemen… het gaat vlot binnen bij ons. Daarna nog wat soep en pasta en dan kruipen we in onze slaapzak.    Read more

    See translation
  • WereldbollieChiliTraveler

    Feliz Navidad y próspero Año Nuevo!

    December 25, 2018 in Chile ⋅ 🌙 15 °C

    Een zalige Kerst en gelukkig Nieuwjaar aan iedereen!

    See translation
  • WereldbollieChiliTraveler
    1

    Chile Chico

    December 24, 2018 in Chile ⋅ ⛅ 18 °C

    Onze volgende bestemming is Parque Patagonia, direct 1000km hoger in Chili. Na een paar lange busritten komen we eindelijk aan in Chile Chico, een klein dorp dat dichtst bij dit nationaal park ligt. We gaan naar het infocentrum om te vragen waar we een goed hostel kunnen vinden. De jonge bediende vertelt ons dat er in het park een 3-daagse wandeltocht mogelijk is langs enkele mooie meren en bergen, en met enkele uitdagende rivieroversteken. Vé is direct super enthousiast en ik zeg natuurlijk ook geen nee tegen een beetje avontuur…

    Eerst rusten we enkele dagen uit in Chile Chico. Het dorp heeft een microklimaat waardoor het er vaak erg zonnig en warm is, in tegenstelling tot omliggende dorpen. Er zijn ook een paar stukjes strand aan de rand van het General Carrera meer. Na Titicaca is dit het grootste meer van Zuid-Amerika. Vé neemt direct een duik in het koude water dat afkomstig is van nabijgelegen gletsjers en we genieten van het zonnetje.

    We vinden onderdak bij een vriendelijke oude dame die ons een kleine maar gezellige kamer in haar woning geeft. We mogen er ook haar badkamer en keuken gebruiken. Erg ordelijk is het er niet. Het keukenvuur staat vol met gebruikte potten en pannen, uit de eerste kastdeur die ik opentrek valt direct een schaal met confituur op de grond, de vliegen cirkelen rond een zak met oud brood die open ligt,… Ik ben er een beetje vies van, gelukkig hebben we zelf ook ons bestek en ander materiaal bij.

    Na 2 nachten zou ik graag ergens anders slapen, dus terwijl Vé een dutje doet schuim ik enkele hostels af om prijzen te vragen en de kamers te bekijken. In een van de hostels blijkt de eigenares van Belgische afkomst te zijn. Haar grootouders zijn naar Chili geëmigreerd om er als landbouwers te werken en een hostel te starten. Er wonen blijkbaar zelfs meerdere Belgische families in Chile Chico en een ervan is eigenaar van een deel van Parque Patagonia.

    Uiteindelijk kiezen we voor hostel Nandu waar we heel goed verzorgd worden. De sympathieke eigenares, Kathy, helpt ons om transport te vinden naar Parque Patagonia. Dat ligt op 60km van hier maar op de grindweg er naartoe rijden geen bussen. We besluiten de 3-daagse wandeling op 26 december te beginnen en tot dan hier te overnachten.

    Er is hier ook een propere keuken en een gezellige gezamenlijke ruimte en dito tuin. De hond Otomo en de kat Merly maken het voor Vé nog een stuk plezanter. Op Kerstavond worden we samen met alle andere gasten uitgenodigd door Kathy om samen met haar gezin te dineren. Het is trouwens een rare Kerst voor ons. Voor het eerst zonder familie vieren. En met het goeie weer lijkt het hier absoluut niet op de normale decembermaand die wij kennen.

    Samen met de Franse Duitser Dirk, die de Carretera Austral per fiets afhaspelt, gaan we in op het voorstel van Kathy. We maken kennis met Juan, de man van Kathy, en haar 2 zonen Sebastian en Lucas. Kathy serveert een heerlijke “cordero”, het typische lamsvlees dat in veel restaurants ook op het menu staat. Vé past voor het vlees maar er zijn genoeg soorten groenten voorzien om onze buik rond te eten. Vooral het typisch Chileense slaatje pebre valt enorm in de smaak.

    Dirk heeft wijn voorzien en wij een klein dessertje uit de supermarkt. Het wordt een heel gezellige avond waarop veel reistips uitgewisseld worden. Juan vertelt ook over hoe hij en Kathy hier terecht gekomen zijn. Hun huidige hostel was vroeger blijkbaar de eerste discotheek van het dorp en in de plaats van de huidige keuken stond een serre waar wiet gekweekt werd voor de hele regio.

    Kerstdag is een rustige dag waarop we wat inkopen doen voor onze tocht die morgen start. Dierenvriend Vé deelt in het dorp hondenbrokken uit aan de vele straathonden die het geschenk met open poten aannemen.    Read more

    See translation
  • WereldbollieChiliTraveler
    1
    2

    Torres del Paine deel 2

    December 17, 2018 in Chile ⋅ ❄️ -1 °C

    Na een rustige en zonnige wandeling op de vierde dag komen we op camping Torres terecht. Daar kruipen we vroeg in bed want de laatste dag wordt de zwaarste van de vijf, met 800 hoogtemeters. Doordat we om 14u30 al onze bus moeten halen vertrekken we om 5u30. Het begint net licht te worden, een handvol andere toeristen kruipt ook uit hun tent. Na een snel ontbijt vertrekken we op pad met enkel onze lunch en wat warme kleren in de rugzak.

    De eerste kilometers zijn we helemaal alleen. Lekker rustig. Het is wel ferm bewolkt, hopelijk klaart het tegen straks wat op zodat we de pieken van Cerro Torre goed kunnen zien. Wat verder haalt het Schotse meisje dat we eerder leerden kennen ons in. Ze heeft hetzelfde plan als ons en wil ook de bus van 14u30 halen. Aan een stevig tempo stapt ze ons voorbij en we zien haar de rest van de dag niet meer terug.

    Het volgende uur is het steil klimmen op zanderige ondergrond. Puffend en zwetend komen we boven aan Paso del Viento. In de verte zien we camping Chileno al liggen en tot daar gaat het gelukkig bergaf. Een snelle stop om wat te eten en dan vertrekken we weer. De volgende 3km stappen we door een bos naar boven. Het begint te regenen en ondanks de beschutting van de bomen worden we goed nat.

    Het laatste en steilste stuk van de tocht brengt ons op 45 minuten naar het uitkijkpunt aan de basis van Cerro Torre. Tegen dat we boven komen zijn we volledig doorweekt. Van het zweet langs de binnenkant en van de regen langs de buitenkant. Gelukkig hebben we extra kleren mee waardoor we onze natte t-shirts kunnen wisselen voor een droog exemplaar. Daarna genieten we van het zicht op de 3 pieken van Cerro Torre en het groene meer dat aan de voet ervan ligt.

    De bergen zitten een beetje in de wolken maar toch is het een mooi en vreedzaam zicht. We zijn hier helemaal alleen om ervan te genieten. In de verte zien we mini-lawines van stenen die naar beneden rollen en in het meer ploffen. Na een halfuur wordt het te koud door de regen en het stilzitten dus keren we terug naar beneden.

    Wanneer we terug aan camping Chileno zijn stopt het eindelijk met regenen. We eten nog wat brood en leggen dan het laatste stuk naar camping Torres af. Hier afdalen gaat natuurlijk gemakkelijker dan stijgen en eer we beneden komen heeft de zon ons volledig opgedroogd. We did it, de hele W-trek uitgestapt!

    We hebben nog een uur tijd om onze tent af te breken en naar de bus te stappen. Eerst een shuttlebus die ons naar de ingang van het nationaal park brengt, en dan de bus die ons terug naar Puerto Natales brengt. Bijna iedereen ligt al na 5 minuten te slapen, ook wij. Na 2 uur zijn we terug in de stad en wandelen we de laatste kilometer naar onze hostel. We nemen een warme douche en trakteren onszelf op een welverdiend avondmaal in een restaurant.

    Hier is onze tocht samengevat in 4 minuten: https://photos.app.goo.gl/ywQeQiuFd4BzxYWb7    Read more

    See translation
  • WereldbollieChiliTraveler
    1
    1111

    Torres del Paine deel 1

    December 14, 2018 in Chile ⋅ ❄️ 0 °C

    Na een busrit van 2 uur vanuit Puerto Natales verschijnen de bergen van Torres del Paine. We worden gedropt aan de ingang van het nationaal park waar we moeten betalen en nemen daarna een catamaran. Die brengt ons over het Pehoé meer naar Paine Grande, ons beginpunt van de 5-daagse W-trek (genoemd naar de vorm van de route). Het water van Lago Pehoé is mooi turquoise van kleur en het zonnetje schijnt fel. We passeren enkele watervallen, zien een condor rondzweven en komen dichter bij de bergen. De hoge pieken zijn in laagjes zwart en bruin gekleurd en lijken wel een chocoladetaart.

    We zien de camping en de refugio Paine Grande liggen, dit wordt morgen onze overnachtingsplaats. Vandaag stappen we eerst 11km naar camping Grey en morgen keren we langs dezelfde route terug. Bijna de hele weg lopen we langs zwartgeblakerde resten van boomstammen. In 2012 was een toerist zo slim om zijn toiletpapier te verbranden waardoor een bosbrand ontstond. Ongeveer 7% van het nationaal park ging in vlammen op en pas na 9 dagen kreeg men het vuur onder controle. Tot op vandaag zie je daar de gevolgen van en het zal nog wel even duren eer de fauna en flora weer de oude is.

    We beginnen aan de eerste helling die ons direct serieus doet zweten. Jas uit, muts uit. Op de top van de helling komen we aan Lago del Patos waar we bijna van onze sokken geblazen worden door de wind. Snel enkele foto’s nemen en dan wat verder naar een mirador (uitkijkpunt) van waar we in de verte al de Grey gletsjer kunnen zien. Niet zo indrukwekkend als de Perito Moreno die we in Argentinië zagen, maar toch een mooi zicht.

    Vanaf nu is het dalen dus normaal gezien gemakkelijker. Het blijkt toch een pittige afdaling te zijn met enkele modderige stukken. Ook de wind die vlak in ons gezicht blaast maakt het ons lastig. Na 4 uur stappen bereiken we camping Grey waar al tientallen tenten staan. We vinden een plekje om de onze op te zetten en bevestigen voor de zekerheid een paar stormlijnen. Geen overbodige luxe als je hoort en voelt hoe de wind waait. Ik lig zowat de halve nacht wakker uit schrik dat ons tentje zal gaan vliegen maar het houdt uiteindelijk perfect stand. In tegenstelling tot een van onze buren, wiens stokken ’s ochtends door zijn zeil geboord zijn.

    De tweede dag gaat het een stuk vlotter, ondanks dat de eerste 6km bergop zijn. We hebben de wind de hele tijd in onze rug, wat ook helpt. Eens we aan de mirador zijn, weten we dat het lastigste voorbij is. Vé haar turbo schiet plots in gang en na 3,5 uur arriveren we al in Paine Grande. Na het opzetten van onze tent genieten we van een lekkere chocolate caliente in de bar van de refuge.

    De derde dag belooft lang en zwaar te worden. Eerst is het een halfuur licht stijgen langs Lago Pehoé dat we gisteren overstaken met de catamaran. Dan wandelen we langsheen een tweede meer, Lago Nordenskjöld, waar het plots begint te sneeuwen en hagelen. Gelukkig niet te hard, en wat verderop worden we beschermd door de hoge bomen van een bos waardoor we niet te nat worden.

    Na 2 uur bereiken we camping Italiano waar we snel iets eten en dan de zwaarste rugzak achterlaten. Van hieruit begint namelijk een ferme klim met zo’n 700 hoogtemeters naar mirador Britanico. Vanop dit uitkijkpunt zouden we een mooi zicht moeten hebben op Cerro Torre, de bekendste berg in het park. We zijn blij dat we het zware gewicht op onze rug niet moeten meesleuren en stappen stevig door. Normaal zouden we op anderhalf uur aan een eerste uitkijkpunt moeten zijn maar we doen er slechts een uur over. Daarna is het nog 2 uur klimmen naar Britanico. Minder steil en dus gaat het vlotter. Vé haar turbo schiet weer in gang en na een dik uur bereiken we het eindpunt. We zien Cerro Torre niet heel duidelijk omdat het bewolkt is maar dat zorgt juist voor een prachtig mystiek zicht.

    De wandeling terug naar beneden gaat nog iets sneller en zo komen we terug bij camping Italiano uit. Van hieruit is het maar een halfuur meer naar het eindpunt, refuge Frances. We slapen hier binnen aangezien we geen plek meer konden reserveren op de camping. Een heerlijke douche lonkt, helaas blijkt die ijskoud te zijn. Soit, we zijn al blij dat we vanavond onze tent niet moeten opzetten. Onze buurvrouw in de refuge is een vriendelijk Schots meisje dat we de volgende dagen nog enkele keren zouden tegen komen op onze route.    Read more

    See translation
  • WereldbollieChiliTraveler
    12222

    Puerto Natales

    December 12, 2018 in Chile ⋅ ☁️ 14 °C

    Onze volgende bestemming is Puerto Natales in Chili. Deze stad wordt de uitvalsbasis voor onze 5-daagse wandeling in het Torres del Paine nationaal park. Om er te geraken moeten we eerst terug naar El Calafate. We overnachten er nog 1 keer en bezoeken er Reserva Laguna Nimez. In dit reservaat loopt een pad van zo’n 3km rond het Nimez meer. Onderweg kan je meer dan 30 verschillende vogelsoorten spotten, waaronder flamingo’s en ibissen.

    Over de vele mooie wandelingen in El Chaltén en El Calafate hebben we nog dit filmpje gemaakt: https://photos.app.goo.gl/bFtAmmUZVCAuGRuU9

    De busrit naar Puerto Natales duurt 5 uur. We moeten opnieuw de grens over, voor de 3e keer al. Het in- en uitladen van bagage is al routine en ons paspoort raakt aardig vol met douanestempels van Argentinië en Chili. In Puerto Natales nestelen we ons 2 nachten in hostel El Sendero om onze 5-daagse trektocht in Torres del Paine voor te bereiden.

    Net als El Chaltén en El Calafate is ook deze stad heel “tranquilo” (rustig). Weinig volk op straat, alle winkels dicht over de middag,… In de meeste huizen pronkt al een kerstboom en hangt er allerlei decoratie aan deuren en ramen.

    In de 2 grootste supermarkten van de stad vullen we ons mandje met pasta, soep en koekjes om de volgende 5 dagen door te komen. Nog wat fruit uit de fruteria, en dan allebei nog eens naar de kapper. We komen terecht bij de lieve Victoria, die 12 jaar lang gids geweest is in het Torres del Paine park. Ideaal voor ons om al wat tips en info te krijgen.

    Ze vertelt heel trots over de natuur in haar land en zegt dat de tocht ons niet zal teleurstellen. Haar atelier hangt ook vol schilderijen die ze zelf maakt in haar vrije tijd. Mooie natuurtaferelen met bergen, bloemen en condors. Leuk om haar vol passie bezig te horen over haar hobby. Ze babbelt bijna meer dan dat ze ons haar knipt, over van alles en nog wat. We hebben het over genetisch gemodificeerde planten, de vluchtelingenproblematiek in Europa en de Kroatische immigranten in Chili.    Read more

    See translation
    Trip start
    December 12, 2018
  • 2025© FindPenguins
  • Home
  • About us
  • Group Tracking
  • Press
  • Terms
  • Privacy Policy & Cookies
  • Help Center
  • Legal notice